ใครต้องการถามเป็นการส่วนตัว ไปถามที่อื่น กลัวคนอื่นว่าให้มาที่นี่

ผู้ที่ควบคุมได้มากที่สุด คือ พระอรหันต์
แต่ พระ กับ ฆราวาส ปัจจัยแวดล้อมต่างกัน
พระอริยะเจ้า อาจจะตัด ราคะกาม ได้หมด
แต่ ฆราวาสอริยะเจ้า คงได้แค่ บังคับจิตใจ
ไม่ได้ตัด กามราคะ อย่างพระอริยะเจ้า มั้งครับ

 

อืม อันนี้ก็น่าคิด ดำริที่จะออกจากกาม
จะต้องมีตั้งแต่ต้น ตั้งแต่เริ่มปฏิบัติ
ถึงแม้จะทำผิดศีลบ้าง แต่ก็ไม่ได้คร่ำครวญ
กับ การกระทำที่ผิดพลาดลงไป
คราวหน้าจะระวังให้หนักกว่าเดิม
ไม่ทำผิดซ้ำแล้วอีก

 

อันนี้ตอบจาก ประสพการณ์ของตนเอง ใช่ไหมครับ

 

เรื่องสักว่า เป็นของ พระป่า โดยแท้
สายอีสาน นี่โชคดีมากๆ พระอริยะเจ้า เยอะ
แต่ไม่รู้จักของดี ชอบแต่ของที่ร้ายๆ
หากยังยึดติด ก็ยังปล่อยวางไม่ได้
เลิกยึดติด ก็เป็น พระอรหันต์

 

อย่าลืมเหตุที่ทำให้เราเป็นทุกข์ ว่าคืออะไร

แล้ว อัสสาทะ อาทีนวะ และนิสสารณะ เป็นยังไงครับ

 

การดับเวทนา ยังเป็น เวทนาในเวทนา หรือ
เวทนาของสติปัฏฐานสี่ อยู่ เป็นการดับกิเลส
ตรงๆที่สาเหตุ แต่ทำได้ยากครับ เพราะคนเรา
มักจะไม่รู้ว่า ตนเองมีทุกข์ เพราะหาบำรุงบำเรอ
ตัวเองอยู่เสมอๆ จนหลงคิดไปเองว่า ไม่มีทุกข์
อะไรเลย มีความสุข เท่านั้น

ส่วนการดับโดยการคิดว่า ไม่มีตัวเรา เป็นการ
ดับกิเลสทางอ้อม ตามหลัก อนัตตาธรรม คือ
ไม่มีตัวตน

อันนี้ก็ต้องแล้วแต่ จริต ของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน
จะต้องไปเลือกเองว่า ตัวเราเอง ต้องทำแบบไหน
แบบไหนง่ายที่สุด แล้วก็เข้าใจหลักการได้ดีที่สุด
ทำแล้วรู้สึกได้เลยว่า กิเลส มันลดลง
ก็ให้ใช้วิธีแบบนั้น

 

หากตอบว่า เราคิตจะดับไฟกิเลส
ก็คงจะต้องตอบผิดทันที
เพราะสุดท้ายแล้ว หากคิด
ตามหลักอนัตตาธรรม
ก็จะไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นเลย
มีแต่สิ่งถูก สมมุติ ขึ้นมาเท่านั้น
แต่เราไป หลงเพลิน อยู่กับสิ่งสมมุตินั้น
จนอยากจะไปเป็นสิ่งที่ถูกสมมุติขึ้นเสียเอง
เราจึงต้อง สร้างภพ ให้มีเกิดขึ้น
ตามความอยากของตนเอง นั่นเอง

 

เราก็แค่ถกเรื่องของ พระอริยะเจ้า
ให้คนอื่นฟังเพื่อเป็น วิทยาทาน
ก็ช่วยๆกันแนะแนวไปเรื่อยๆ
ประครองกระทู้ไว้ให้ดีครับ
ผู้ที่สมควรฝึก เริ่มมีมากแล้ว
อาจจะมีสักคน หลงมาบรรลุธรรม
ในห้องนี้ก็ได้

แต่ผมสอนแล้ว ก็ปล่อยวางเองครับ
คงจะต้องแล้วแต่วาสนาของทุกคนแล้ว

 

อันนี้สอนดีครับ สติ เท่านั้นที่ ดับกิเลส ได้

 

ท่าน nilakarn อยู่หรือเปล่าครับ ผมอยากทราบว่า ในสติปฏิฐาน 4 แต่ล่ะตัวนี้ทำงานอย่างรัยครับ
และตัวไหนครับ ที่คิดว่าเราเป็นเรา ขอบคุณครับ

 

สิ่งที่ทำให้เราเกิดทุกข์ก็คือ ตัณหาและอุปาทานนั้นเอง ตัวนี้คือสมุทัยเราต้องทำกิจคือควรละ คือตั้งใจงดเว้นไม่กระทำ ด้วยการเข้าใจความจริงตามฐานะของกามภพ คือรู้รสชาติ สัมผัสของความอร่อยต่างๆของอายตนะทั้ง6 ตามความจริง และไม่หลงไหลด้วยการเห็นอาธีนวะซึ่งโทษของมันด้วย ด้วยการพิจารณาเห็นธรรมภายใน เช่น เห็นสาวสวยก็เห็นความไม่สวยภายในด้วย เมื่อเห็น2ด้าน ความเป็นกลางก็จะปรากฎไม่ยินดีไม่ยินร้าย จึงเข้าถึงนิสารณะ การพ้นจากยึดติดทั้งมวล

 

การคิดว่าไม่มีตัวเรานั้นมิใช่อนัตตาธรรมครับ ยังเป็นความคิดที่ผิดขั้นตอนครับ จะทำให้เราทำอะไรตามกิเลสแบบคิดว่าไม่ใช่ตัวเราทำ อนัตตาธรรมคือการมีสภาวะขันธ์5 ธาตุ4 อายตนะ6 เป็นสภาพธรรมที่ปรากฏมีขึ้น เปลี่ยนแปลง บังคับบัญชาให้คงทนไม่ได้ จึงเรียกว่าอนัตตา มันมีธรรมชาติปรากฎแต่ชั่วคราว ถ้าไม่มีอะไรเลยคือสูญญตาธรรม(นิพพานซึ่งอยู่คนละฝั่งกับอนัตตาธรรม) ฉะนั้นการดับกิเลสและอุปาทานนั้นเราจะต้องเข้าใจอนัตตาธรรมอย่างถูกต้อง เพราะมันเป็นของชั่วคราว จนเบื่อหน่ายคลายกำหนัด ดับกิเลส จนไม่เหลืออุปาทานในสิ่งทั้งปวง

 

สติเป็นจุดเริ่มต้นของการมีความตั้งใจปฎิบัติเพื่อการพ้นทุกข์ สติในพระพุทธศาสนานั้นจะเกิดร่วมกับปัญญาเท่านั้นคือจะต้องระลึกตรงสภาวะธรรมที่ปรากฎเห็นมันเกิดดับกิจอื่นให้ทำยิ่งขึ้นไปกว่านี้ไม่มี เมื่อเห็นการเกิดดับมากๆธรรมะจะไหลไปสู่การ เปลี่ยนแปลงไป เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงไปจะเข้าถึงธรรม เป็นอนัตตาธรรม นั้นไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตัวตนเราเขา บังคับบัญชาไม่ได้ เป็นเพียงธาตุ4 ขันธ์5 อายตนะ6 เป็นปฎิจสมุปบาท สัมมาทิฎฐิเกิดขึ้นตรงนี้ ดำริออกจากกามในสิ่งที่หลงไหลเกิดตามทันที

 

ชื่อเค้าก็บอกอยู่แล้วครับว่า
ให้ ตั้งสติ อยู่ที่ กาย หรือ เวทนา
หรือ จิต หรือ ธรรม อย่างใดอย่างหนึ่ง

หากเลือกที่ฐานกาย ก็ให้พิจารณาอยู่เสมอๆว่า
กายนี้ไม่เที่ยง หรือ กายนี้เป็นทุกข์ หรือ
กายนี้ไม่ใช่ของของเรา หรือ จะฝึกแยกธาตุแยกขันธ์
ตาม หลักธาตุสี่ขันธ์ห้า ก็ได้ หรือ จะฝึกแยกอวัยวะ
ในร่างกายของเราเอง แขน ขา ปาก มือ เท้า ก็ได้ หรือ
อื่นๆ อีกมากมาย แต่ ทุกอย่างที่ฝึก ที่สุดแล้วก็ให้รวม
จบลงที่ พระไตรลัษณ์ คือ จับความไม่เที่ยง เป็นทุกข์
ไม่ใช่ของของเรา มีสามอย่างนี้เท่านั้น ที่จะพาคนไป
บรรลุธรรม สิ่งอื่นคือ ตัวล่อ ไตรลักษณ์คือ ตัวหลัก


ส่วนตัวที่ทำให้เรา หลงคิดว่า ตัวนั้นตัวนี้ สิ่งนั้นสิ่งนี้
เป็นของของเรา ก็คือ ความรัก ความโลภอยากได้
ความโกรธเกลียด ความลุ่มหลงมัวเมา สี่อย่างนี้
หากเกิดขึ้นมาในจิตใจของเราเมื่อใด
ก็ให้เราฝึก วางตัวเป็นกลาง ใส่มัน
หากทำไม่ได้ ฝึกเป็นกลางแบบตรงๆเลย ยังทำไม่ได้
ก็ให้อาศัย พระไตรลักษณ์ คือ ความไม่เที่ยง
ความมีทุกข์ ความไม่มีตัวตน
มาช่วยดับความมีตัวตนของเรา
แล้วก็ฝึก วางใจเป็นกลาง ต่อทุกสรรพสิ่ง
ตัวเราก็จะบรรลุธรรมด้วยตัวเราเองได้ ในที่สุด

 

พระพุทธเจ้าแสดงธรรมว่า สัพเพธรรมาอนัตตา ทรงแสดงโดยพิศดารตั้งแต่หยาบจนไปถึงความละเอียด เริ่มต้นตั้งแต่ธาตุ ดินน้ำลมไฟ ไปจนถึง รูปสัญญา อรูปสัญา สุดแค่นี้ท่านแสดงว่าธรรมทั้งหมดนี้เป็นอนัตตา อนัตตาธรรมจึงเป็นทุกสิ่งคือทุกสิ่งแต่มันเป็นเพียงของชั่วคราว พิจารณาเป็นธาตุ4 ขันธ์ อายตนะ6 เป็นสิ่งที่อาศัยซึ่งกันและกันเป็นปฏิจสมุปบาท แต่สัญญาเวยิตนิโรธท่านไม่ได้นำมารวมไว้ที่นี่เพราะคือสภาวะนิพพานที่ขณะยังมีชีวิตที่สัมผัสได้

 

พระอรหันต์ ตามความคิดผมเอง
พวกแรก จะเป็นพวกที่ตัดทุกสิ่งได้แล้ว
ปล่อยวางความอยากได้ทุกกรณีแล้ว
ไม่มีความอยากเป็นอะไรอีก
คิดอย่างเดียวก็คือ พระไตรลักษณ์
เห็นทุกสิ่งเป็น ความไม่เที่ยง ก่อทุกข์ ไม่มีจริง
เท่านั้น คิดอยู่แค่นี้

ส่วนพระอรหันต์ พวกที่สอง
เมื่อทำตามอย่างพวกแรกได้แล้ว
ก็จะเพิ่มการพิจารณาอีกหน่อยว่า
ทุกสิ่งดับ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดอยู่อย่างเดียว ก็คือ ทุกสรรพสิ่งดับหมด
จนกระทั่งเกิดเป็น ญานดับหมด
คือ ไม่ว่าท่านจะคิดเรื่องอะไร
แต่พอตอนท้าย ท่านก็คิดว่า
ทุกสิ่งดับหมด ก็จะจบกิจในเรื่องนั้นๆ นั่นเอง

 

ผมขอสนับสนุน แผนภาพนี้ ว่าถูกต้องเป็นร้อยเปอร์เซนต์เต็มครับ

 

การฝึกดู เวทนา