... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

สวัสดี วันพ่อค่ะ ...

ใครที่มีพ่ออยู่ ณ วันนี้ ... รักและเคารพพ่อให้มากๆ นะคะ ... เพราะเราไม่รู้ว่า วันที่จะไม่มีพ่อนั้น จะมาถึงเมื่อไหร่ ... กอดพ่อให้แน่นๆ บอกรักให้ได้ทุกวัน ... เพราะพ่อเป็นความรักที่เป็นพรหม ... รักที่มีแต่ให้ ... (เขียนไปก็คิดถึงตาไป T T ... ยิ่งเห็นในหลวง ยิ่งคิดถึงตา) ... พ่อไม่ได้หวังอะไรจากเรามากมายไปกว่า ... อยากเห็นเรามีความสุข ... ไม่ว่าเราจะเป็นลูกหญิง หรือ ลูกชาย ... ท่านก็ปรารถนาจะให้เรามีครอบครัวที่มีความสุข มีกำลังกายและกำลังใจที่ดี ที่จะดูแลครอบครัวของตนเอง ... และสุดท้ายที่พ่อและแม่ของเราปรารถนาก็คือ ... ท่านอยากหลับด้วยความสบายใจ หมดห่วงจากลูกๆ อย่างเรานี่แหละค่ะ ...

ตั้งแต่เล็กจนโต ... ฉันไม่เคยเห็นพ่อทิ้งฉัน ... ไม่ว่าจะมี หรือ ไม่มี ... เรามักจะอยู่ด้วยกันเสมอๆ ... และความอดทนที่จะพาพวกฉันไปให้ได้ตลอดรอดฝั่ง ... ในขณะที่ความรู้อะไรก็ไม่มี ... มีแต่เพียงแรงกาย และ แรงใจเท่านั้น ที่พ่อมีให้พวกเราสองพี่น้อง ... ฉันจำไม่ได้แล้ว ว่าเคยกอดพ่อตอนอายุกี่ขวบ ... และหลังจากที่ตาเสียชีวิตแล้ว ... ฉันจึงตั้งใจที่นำความรักและชีวิตของฉัน ... ดูแลผู้เป็น “พ่อ” ผู้ให้ชีวิตของฉันให้ดีที่สุด ... ฉันไม่ได้กอดพ่อมาเป็นเวลานานพอดู นานมาก จนจำความรู้สึกนั้นไม่ได้แล้ว ... แต่วันนี้ ฉันกอดพ่อด้วยความรู้สึก อยากกอดมานานแสนนาน ... ฉันบอกรักพ่อบ่อยมาก ... และพ่อจะมีคำตอบกลับมาหาฉันเช่นกัน ... “พ่อก็รักหนู” ... และตบท้ายว่า “โชคดีนะลูก ขอให้ลูกมีความสุข” .... นั่นแหละ คือ ความสุขของพ่อ ที่อยากเห็นฉันมีความสุข ... ฉันเรียกสิ่งนั้นว่า “ความรักของพ่อ” ที่มีให้ฉัน ...

^ ^

 

ตอนนี้ นั่งอยู่หน้าจอทีวี ... รอพี่ชายรับพ่อมาที่บ้าน ... ดู “พ่อหลวง” ของเราอยู่ ... น้ำตาท่วมจอเลยตอนนี้ ... ทั้งสามีและฉัน ...

ขอพระองค์ ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน ทรงพระพลานามัยสมบูรณ์แข็งแรง ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมถวายบุญกุศลทั้งมวลที่ข้าพระพุทธเจ้าได้เคยสั่งสมมาในทุกภพชาติ และปัจจุบันชาติ ขอน้อมถวายพระผู้เป็นพ่อของแผ่นดิน ขอให้พระองค์ทรงมีพระชนมายุยิ่งยืนนาน ทรงพระเจริญ และอยู่เป็นมิ่งขวัญกำลังใจให้กับข้าพระพุทธเจ้าและปวงชนชาวไทยตราบนานเท่านาน .... สาธุ สาธุ สาธุ

 

สวัสดีวันเสาร์ค่ะ ... แหะ แหะ มาซะค่ำเลยอ้อ ...

ช่วงนี้มีสายต่างประเทศเข้ามาค่อนข้างเยอะ ... ถ้าอย่างไร สะดวก LINE ก็จะดีมากเลยค่ะ หรือ gmail ก็ได้ค่ะ จะได้ประหยัดค่าโทร อีกทั้งเรายังได้เห็นหน้ากันด้วยนะคะ ... ถ้าสายจากต่างประเทศ ... อ้อรบกวน สมัคร gmail ไว้เลยค่ะ ... แล้วเราจะได้คุยกันผ่าน gtalk นะคะ สำหรับ คอมพิวเตอร์ และ LINE สำหรับ โทรศัพท์มือถือ ค่ะ

ขอบคุณค่ะ
^ ^

 

เรื่องราวต่อไปนี้ อาจจะเปลี่ยนแปลง

“ทัศนคติ” ที่คุณมีต่อชีวิตคุณได้

ผมได้สนทนากับเพื่อนคนหนึ่ง
ถึงแม้ว่า เขาจะทำงานสองอย่าง
รายได้แต่ละเดือน หักลบรายจ่ายแล้ว
ยังเหลือแค่พันกว่า แต่เขาก็มีความสุขมาก

ผมอดแปลกใจมาก ที่เขามีความสุขขนาดนั้น
เพราะเขามีรายได้น้อย ต้องประหยัดมัธยัสถ์
จึงจะพอมีเงินเหลือเลี้ยงดู คุณพ่อคุณแม่สูงอายุ
พ่อตาแม่ยาย ภรรยา และลูกสาวอีกสองคน
ไหนจะค่าใช้จ่ายต่าง ๆ จุกจิกภายในครอบครัว

เขาอธิบายให้ฟังว่า เป็นเพราะหลายปีก่อน เขาได้เห็นเหตุการณ์
บางอย่างที่ประเทศอินเดีย ขณะนั้นเขา ประสบปัญหาที่สาหัสมาก
สภาพจิตใจตกต่ำ จึงไปเที่ยวอินเดียเพื่อให้สบายใจขึ้น

เขาได้เห็นกับตา ผู้หญิงชาวอินเดียคนหนึ่ง ถือมีดอีโต้
ตัดแขนขวาของลูกตัวเอง สายตาที่หมดหวังของผู้หญิงคนนั้น
และเสียงร้องครวญครางด้วยความ เจ็บปวดของเด็กอายุสี่ขวบ
จนบัดนี้ยังวนเวียนอยู่ในใจเขามิรู้ลืม


คุณอาจจะถามว่า ทำไมแม่คนนั้นจึงต้องทำเช่นนี้ ?
เป็นเพราะลูกของเธอ ซุกซนเกินไปหรือเปล่า ?
หรือเป็นเพราะแขนของเด็กติดเชื้อ ?
...ไม่ใช่...ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด

ที่แท้ทำไปเพื่อให้เด็กสามารถไปขอทานตามถนน
แม่ผู้สิ้นหวังคนนั้น จงใจทำให้ลูกตัวเองพิการ
เพื่อเขาสามารถออกขอทานตาม ท้องถนนได้

เพื่อนของผมคนนี้ ตกใจแทบช๊อก ขนมปังในมือ
ที่เพิ่งกินได้ครึ่งก้อน ตกหล่นลงพื้น ทันทีทันใดก็มีเด็กๆ
ห้าหกคน กรูกันเข้ามา แย่งชิงขนมปัง ที่เลอะทรายบนพื้น
เหมือนกับปฏิกิริยาอัตโนมัติ เวลาผจญกับความหิวโหย
เขาตกใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว

ไกด์ของเขาขับรถพาไปยังร้านขนมปังที่ใกล้ที่สุด
เขาเข้าไปในสองร้าน ของละแวกนั้น ขอซื้อขนมปัง
ทั้งหมดในร้าน เจ้าของร้านขนมปังแปลกใจมาก
แต่ก็ยินดีขายขนมปังทั้งหมด ให้เขา เขาใช้เงินทั้งหมด
ไม่ถึงหนึ่งร้อยเหรียญ ซื้อขนมปังมาประมาณสี่ร้อยกว่าก้อน
(ตกก้อนละไม่ถึง 25 เซน) แล้วใช้อีกหนึ่งร้อยเหรียญ
ซื้อของใช้ประจำวัน

และแล้ว เขาก็นั่งบนรถบรรทุก พร้อมด้วยขนมปังเต็มคันรถ
ขับไปบนถนน ขณะที่เขาแจกจ่ายขนมปัง และของใช้ประจำวัน
ให้กับเด็ก ๆ ซึ่งพิการเป็นส่วนใหญ่นั้น พวกเขาล้วนโค้งคำนับ
ให้ด้วยความดีใจ นั่นเอง เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เขาคิดได้ว่า

ทำไมคนเราจึงสามารถละทิ้ง ศักดิ์ศรีของตนเอง
เพียงเพื่อชิ้นขนมปัง ราคาไม่ถึง 25 เซน

 

เขาเริ่มบอกตนเองว่า ตนเองนั้นโชคดีแค่ไหน
เขามีร่างกาย ครบสามสิบสอง มีอาชีพการงาน
มีครอบครัว มีโอกาสบ่นว่าอาหารชิ้นไหนดี อาหาร
ชิ้นไหน ไม่อร่อย มีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้า มีโอกาส
ครอบครองสิ่งของมากมายที่คนเหล่านี้ ไม่มี

ตอนนี้ ผมเริ่มคิดได้ และตระหนักได้ว่า ชีวิตของผมมันย่ำแย่
จริงหรือ ? บางทีมันอาจไม่ได้ย่ำแย่ ขนาดนั้นก็ได้ คุณละ ?
บางที เมื่อครั้งหน้าคุณรู้สึกว่า ชีวิตของตนกำลังย่ำแย่
ลองคิดถึงเด็ก คนที่ต้องเสียแขนเพื่อเป็น ขอทานคนนั้นดูสิ !

“ความรู้สึกพอ”
ไม่ใช่มาจากการเติมเต็มสิ่งที่คุณต้องการ
แต่มาจากการตระหนักว่า คุณมีมากมายและเพียงพอ

เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูอีกบานหนึ่งก็จะเปิดออก
แต่บ่อยครั้ง เรามัวแต่จ้องบานประตู ที่ปิดลงเท่านั้น
ไม่ได้สังเกตเห็น ประตูอีกบานหนึ่ง ที่เปิดออกเพื่อเรา

จริงอยู่ พวกเรามักจะรู้ว่า ตนเองมี
ก็ต่อเมื่อเราสูญเสียมัน แต่พวกเราก็ต้องคอยจนกว่า
ของสิ่งนั้นมาถึง จึงจะรู้ตัวว่า เราไม่มีมัน

การมอบความรักทั้งหมดให้กับผู้อื่น

มิได้หมายความว่า เราจะได้รับความรัก ตอบกลับมาอย่างเท่าเทียมกัน
อย่าหวังว่า รักผู้อื่นแล้วผู้อื่นจะรักตอบ จงสนใจแค่ให้ความรักนั้น เติบโต
ขึ้นในใจพวกเขา แต่ถ้าไม่เติบโตขึ้นเลย

ก็จงพอใจกับความรักที่เติบโตขึ้นในใจ ของคุณเอง


จงอย่ามองเพียงรูปภายนอก เพราะสักวันมันจะหลอกคุณ
จงอย่ามองแค่ความร่ำรวย ทรัพย์สมบัติ เพราะสักวันมันจะจางลง

หาใครสักคน ที่ยิ้มให้คุณ เพราะเมื่อมีรอยยิ้มจะทำให้อารมณ์ของคุณดีขึ้น
หาใครสักคน ที่ทำให้คุณอมยิ้มได้จากใจจริง
บางครั้ง เมื่อคุณคิดถึงใครสักคน ความคิดถึงนั้น อาจถึงขั้นให้คุณคว้า
ตัวเขาออกมาจากความฝัน โอบกอดตัวเขาเอาไว้ ไล่ตามความฝัน
ของคุณเอง


ไปยังที่ ๆ คุณอยากไป...เป็นอย่างคน ที่คุณอยากเป็น

เพราะคุณ มีเพียงชีวิตเดียว โอกาสและเวลา มีไม่มาก

ในการทำสิ่งที่คุณอยากทำ

 

ขอบคุณค่ะ พี่มังกรบูรพา ... สบายดีนะคะ ... คิดถึงค่ะพี่ ^ ^

 

สบายดีครับน้องอ้อ ไม่ค่อยได้เจ็บไข้ได้ป่วย ผมนำเรื่องราวเก่าๆ มากระตุ้นจิตใจกันบ้าง พอหอม

ปากคอ เห็นคนร่วมบุญกันเยอะ ดูแล้วน่าสรรสริญมาก จิตใจเป็นบุญไว้ก่อน สวรรค์เป็นอันหวังได้

ถือเป็นกุศลธรรมครับ

 

คุณอ้อ ได้พรที่ประเสริฐแล้วค่ะ ถึงได้ทำหน้าที่พิเศษไงคะ การที่ได้ช่วยเหลือผู้คนต่างๆ ไขปัญหา นำพาผู้คนเข้าทางธรรมทางบุญ ' น้อยคนจะทำได้ 'ก็หลายๆคนยังหาตังเองไม่พบ(รวมดิฉันด้วย)ก็ยังต้องหาต่อไป

 

^ ^ สาธุค่ะ

อ้อเชื่อในกรรมดีที่พวกเราทำกันค่ะ ... และกรรมดีนั่นแหละค่ะ ที่จะนำพาพวกเรา (ที่ได้แวะเวียน , หยุดพักเหนื่อย , แอบๆ อ่าน อิอิ) ไปให้พบในสิ่งที่เราเป็นและมีความสุข ... สุขกาย และ สุขใจ ... อีกไม่นานค่ะ อีกไม่นาน

สาธุธรรมค่ะ

 

^ ^ อนุโมทนา สาธุ กับคุณด้วยเช่นกันค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ (อ้อเห็นกุศลกรรมเกิดขึ้นตลอดเวลากับคุณเช่นเดียวกันค่ะ )

 

... บางครั้ง ... ในชีวิตคนเรา ก็ไม่ได้อะไรสมปรารถนาเสมอไป ... และ ดวงคนเรา ในรอบ 1 ปี ก็ไม่ใช่ว่าจะดี หรือ ร้าย ไปตลอดทั้งปี ... ถึงแม้ว่า ช่วงอายุนั้น จะเป็นช่วงที่บุญน้อย หรือ ต้องใช้วิบากกรรมก็ตาม ... สิ่งเดียวที่สำคัญที่สุด และ สามารถทำให้เรารอดพ้นจากสภาวะความตรึงเครียดเหล่านั้น .... คือ “ใจ” ...

บ่อยครั้ง ที่ฉันเคยท้อแท้ ... ท้อถอย ... วุ่นวายใจ ... ก็พยายามหากำลังใจ จากคนอื่น จากสิ่งอื่นเช่นกัน ... และขอบคุณกำลังใจเหล่านั้น ที่มีให้ด้วยดีเสมอมา ... แต่สุดท้าย ... กำลังใจที่มีและมั่นคง ... มักจะมาจากตัวเอง ... และเป็นแรงผลักดันให้ฉันลุกขึ้นยืน ... และพยายามเดินต่อไป ด้วย “ใจ” ที่มั่นคง และไม่ท้อถอย ... บอกกับตัวเองว่า ... “ล้มได้นะ แต่ต้องลุกขึ้นให้ได้เช่นกัน ... เพราะถ้าล้มแล้วไม่ลุก ... ฉันก็จะแพ้ “ตัวเอง” ตลอดเวลา” ... ไตรลักษณ์ เกิดขึ้นทุกวินาที ... จะไม่มีวันที่ฉัน ชนะ หรือ แพ้ ตลอดไป ...

ใครๆ อาจจะเข้าใจว่า ... ฉันพยายามบอกเรื่อง “ใจ” กับใครหลายๆ คน ... เพื่อให้เขามีกำลังใจและลุกขึ้นสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็น ซึ่งนั่นก็คือ “ใจ” ของตนเองนั่นแหละ ... ฉันคงมีพลังเหลือเฟือ มากมาย ... และคงพ้นแล้ว ... เปล่าเลยค่ะ ... ฉันก็เป็นเหมือนพวกเราทั้งหลายแหละค่ะ ... ตราบใดที่ยังคงเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสารนี้ ... ฉันก็มีวิบากกรรมเช่นกัน ... แต่ฉันจะอยู่ยังไงกับวิบากกรรมนั้นด้วยความสุข หรือ ใช้เขาด้วยสติที่พยายามสะสมและสร้างขึ้น ... เพราะชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล กว่าจะหมดอายุไข ... ถ้าท้อถอยเสียแต่วันนี้ ... ฉันคงต้องเสียใจอย่างมากมาย ... ที่อุตส่าห์ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ทั้งที ... มิไยเสียแดนเกิด ... เขาให้มาสร้างบุญเป็นตัวหนุนนำและใช้กรรมที่เคยกระทำมา ... แบบสมดุล ... แบบมีเหตุและผล ...

สู้สู้ นะคะ ... ตราบใดที่ยังมีฝน ... ฟ้าหลังฝนก็ยังคงสว่างไสวอยู่เสมอ ... ดวงอาทิตย์ไม่ได้เพียงแต่ ตกดิน และหายวับไป ... แต่อีกไม่กี่ชั่วโมง ดวงอาทิตย์ดวงเดิม ก็จะขึ้นสู่ขอบฟ้า ... เพื่อให้พลังกายและพลังใจแก่เรา ... เพื่อให้เราได้อยู่ในวัฎสงสารด้วย “ใจ” ที่แข็งแรง ...

เป็นกำลังใจให้ทุกท่าน (และตัวเองที่เผชิญอยู่ในเวลานี้เช่นกัน)

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

สวัสดีวันศุกร์ค่ะ

...ช่วงเวลาที่ผ่านมาของฉัน ... กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน ... ช่างยากลำบากเหลือเกิน ... ขนาดรู้นะว่า .. จะต้องฝึกใจอย่างไร ... บางที อารมณ์ และ ใจ มันมาเร็ว ... จนสติตามไม่ทันเลยจริงๆ ... ไม่สามารถเอาอยู่ได้ ... ฉันเครียด ... งานไม่เข้า ... เครียดอยู่เรื่องเดียว คือ เรื่องเงิน ... เพราะเรามีรายจ่าย มีความรับผิดชอบกับหลายๆ ชีวิต รอจ่อคอหอยอยู่ ... ฉันเครียด ... มาเป็นอาทิตย์ ... เครียดที่ต้องแบกอะไรหลายๆ อย่างไว้คนเดียว ... ทั้งเหนื่อยและเบื่อหน่าย ... จนบางที ถึงขั้น ... อธิษฐานขอหลับไม่ตื่นเลย ... ถ้าเป็นไปได้ ... วิบากกรรมกระทำอย่างไม่มีปราณีปราศรัยเลย ... ไม่อยากอยู่บ้าน สวดมนต์ก็แล้ว นั่งสมาธิก็แล้ว ... แต่วิบากกรรมเขาก็ต้องใช้ ... ฉันไม่รู้จะไปไหน ไม่อยากรบกวนใคร ขนาดเครียดมากๆ อยากคุยกับใครก็ได้สักคน ... ช่วงเวลานั้น ... เชื่อไหม ... คนที่เคย ... โทรปุ๊บติดปั๊บ ... กลับโทรไม่ติด ... ไม่ใช่แค่คนเดียว ... โทรหาคน 3-4 คน ... ในเวลาไล่เลี่ยกัน ... แต่เขาเหล่านั้น ... ไม่รับโทรศัพท์ ... นี่ไงคะ ... วิบากกรรม ... กรรมจากที่เคยทำให้คนทุกข์ใจ แบบแสนสาหัส ... และเขาไม่สามารถระบาย หรือ เล่าให้ใครฟังได้ ... กรรมจากที่ฉันเคยทำไว้กับคุณตา คุณยาย คุณพ่อ คุณแม่ ของฉัน ... ความดื้อรั้น อยากเอาชนะทุกอย่าง ... ในครั้งที่ยังเป็นวัยรุ่น ... ไม่ฟังคำพร่ำสอน ... เชื่อมั่นในความเป็นตัวเองอย่างมาก ... จนบางครั้งทำให้ผู้ใหญ่ เป็นห่วง กังวล ... และไม่สามารถปรึกษา หรือ ระบายให้ใครฟังได้ ... นี่คือกรรม ... ตอนนี้ ฉันกำลังชดใช้กรรมนั้น ... อย่างสาหัสเช่นกัน ... ดูเหมือนจะง่ายนะ ... แต่ไม่ง่ายเลย ... ฉันทรมาณใจมาก ... ยิ่งโทรหาใคร ... แต่โทรไม่ติดเลยสักคน ... ย้ำนะคะ ... ไม่ติดเลยสักคน 3-4 คนที่ว่านั่น ... ฉันเลยตัดสินใจ นั่งรถจากอู่รถสาย ปอ.177 ... ไม่รู้จะไปไหน ... รถสายนี้ ขับวน ... ฉันขึ้นรถตั้งแต่ยังไม่ 5 โมงเย็น ... นั่งมองดูผู้คนไปเรื่อยๆ ... และพยายามโทรหา ... คนที่ฉันเคยได้คุย เคยให้สติกับฉัน ... แต่กลับติดต่อใครไม่ได้เลย ... ฉันปิดเสียงโทรศัพท์ ... และ ปล่อยให้อยู่กับลมหายใจไปตลอดเวลา ... นั่งไปไกลแค่ไหนแล้วไม่รู้ ... จนกระทั่งรถกำลังเข้าอนุสาวรีย์ชัยฯ ... ฉันกำลังจะยื่นค่ารถเที่ยวกลับให้กับกระเป๋ารถเมล์ ... เขาถามฉันว่า จะลงที่ไหน ... ฉันบอกกับเขาว่า “ฉันจะกลับบ้าน” ... ก็คือท่ารถนั่นแหละ ... กระเป๋าบอกว่า ไม่เป็นไร ไม่เก็บค่ารถเพิ่มหรอก ... นั่งไปเถอะ ... เที่ยวกลับนี้ ... ฉันได้คำตอบจากใจตัวเอง ... แบบกระแทกเข้าที่หัวใจ ... “ เขาเหล่านั้น ยังสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ... เขาไม่ได้พิการ ให้ฉันต้องคอยหยอดข้าวต้มดูแลเขา ... คิดว่า ฉันยังโชคดีนะ ... ดีที่ไม่ต้องพะวงในการเลี้ยงพวกเขา แบบนอนให้เช็ดอึเช็ดฉี่ ... ฉันโชคดีมาก ... เพียงแต่ เขายังคิดกันไม่ได้เท่านั้นเอง ... สู้สู้นะ อดทน ... วันนี้เขายังคิดไม่ได้ วันหน้าเขาก็จะคิดได้เอง ... ฉันยังโชคดี ฉันยังโชคดีกว่าใครหลายๆ คนนะ” ... นั่นเป็นเสียงที่ตอบมาจากใจ ... เพียงไม่นาน หลายๆ สายที่ฉันโทรไปหา ... โทรกลับมาหาฉัน ... แต่ฉัน ... สบายใจแล้ว ... ดีขึ้นแล้ว ... ฉันจึงเพียงถามสารทุกข์สุขดิบกับเขาไป ... ฉันกลับมาที่ท่ารถในเวลา 22.30 น. ... ฉันอยู่บนรถ ปอ. นั้น 5 ชั่วโมงกว่า ... ฉันอยู่กับตัวเอง ... อยู่กับลมหายใจของตัวเอง ... เพื่อให้สติสัมปัชชัญญะ ... ได้ทำงาน ... และตอบฉันด้วยตัวฉันเอง ...

คำสอนของหลวงปู่ขึ้นมาในหัวทันที ... “กรรมเขาก็ต้องใช้นะลูก ... เทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ช่วยลูกได้ ... ก็ต้องไม่เกินกรรมของลูกนะ ... จำไว้ ...”

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

ขอเป็นกำลังใจให้น้องอ้อจ้ะ... ชีวิตในวัฏฏสงสารมันก็เป็นเช่นนี้แหละ .. แต่ด้วยบุญกุศลที่น้องอ้อได้กระทำมาจะทำให้น้องอ้อเกิดปัญญาสามารถฝ่าฟันและผ่านพ้นปัญหาไปได้ แม้ว่าบางครั้งมันอาจจะแทบเอาชีวิตไม่รอดก็ตาม...สู้ๆนะจ๊ะ แล้วทุกอย่างมันก็จะผ่านไปจ้ะ ไม่มีใครทุกข์ไปตลอด และก็ไม่มีใครที่สุขไปตลอดเช่นกันจ้ะ มันแค่ชั่วคราวเท่านั้นนะ

 

^ ^ ขอบคุณมากค่ะ พี่ส้ม ... ^ ^

 

หลวงปู่บอกว่าอย่างไร ครับ (ขออนุญาตหน่อยน่ะครับ)

สิ่งศักดิสิทธิ์ช่วยได้ หลวงปู่บอกไว้

ก่ เหมือนการสำนึกผิด และ ขอ และ ขอ

ขอ การให้อภัย ขอ จากใคร

หากไม่รู้ ก่ ขอ สิ่งศักดิสิทธิ์ สิ ครับ

หลวงปู่ พูดถูก ต้องแล้วครับ.....

กระทำการ ขออโหสิกรรม แล้วหรือยัง

 

เพราะเคยขอเช่นกัน เมื่อก่อนที่ทุกข์มากๆ ... แล้วหลวงปู่ก็สอนคำนี้มา ...
“กรรมเขาก็ต้องใช้นะลูก ... เทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ช่วยลูกได้ ... ก็ต้องไม่เกินกรรมของลูกนะ ... จำไว้ ...”
การขออโหสิกรรม และ ขออภัย ขอให้อภัย เกิดขึ้นทุกขณะค่ะ ... ^ ^

 

ว๊ากกกกกกกก ดาเข้ามาถูกจังหวะเสียจริง 5555

โมทนาสาธุทุกๆ กองบุญของพี่อ้อ และญาติธรรมด้วยค่า _/\_

 

ขอในสิ่งที่ควรขอ ขอในสิ่งที่เราสำนึก เท่านั้น ขอให้ถูกหวย
ไม่เกี่ยวกับกรรม หรือขอให้เจริญ แบบ นั้น แบบ นี้ ....ไม่เหมาะ
(ไม่ได้ว่า จขกท)
หลักการขอ ผ่านสิ่งศักดิสิทธิ์ หากนับถือพุทธ
กล่าวมนต์ นะโมฯ....(เอาสัก 25 จบ ....ไม่ต้องมีเทียนธูป กล่าวมากยิ่งมีอานุภาพมาก)
และกล่าวอธิษฐานไป
และสวดมนต์ ต่อไปอีก..... (ก่เอานะโมฯ นั่นล่ะ สวดต่อเนื่อง เบื่อ ก่ หยุด)

 

พวกบอกใบ้ หวย เขาจะรู้มั๊ยว่า

กำลังเอาบุญสะสมของตนเอง ไปให้ผู้อื่น

ถูกรางวัล .... หุ หุ

พลังงานไม่สูญหายไปไหน

ให้พลังงาน ให้ชะตาผู้อื่นเปลี่ยน

ก่เอามาจากผู้ให้ นั้นล่ะ

ไม่มีอะไรมาก เลย คือเอาบุญสะสม

ของตนส่งไปให้ ผู้ที่ได้รับรางวัล

ดี ๆ ๆ ชอบ ๆ ๆ แจก ๆ ๆ บุญตัวเอง

วันหลังจะมาเอาด้วย ....

 

^ ^ .. ขอบคุณค่ะ สำหรับคำแนะนำ ... ขอน้อมรับคำแนะนำค่ะ ... เป็นคำแนะนำที่ดีสำหรับดิฉัน และ สำหรับหลายๆ ท่านที่เข้ามาอ่านในกระทู้นี้ .. เพราะนี้คือ สิ่งที่ดิฉันไม่ทราบเช่นกัน .. ถ้าคนที่เคยได้เข้ามาอ่านในกระทู้นี้ .. จะรู้เข้าใจได้ทันทีว่า .. ที่บอกว่าขำขำ ก็คือ ขำขำ ไม่ได้มีนัยยะอะไรแอบแฝงเลย .. เพราะกระทู้นี้ ก็ไม่ใช่กระทู้ใบ้หวย .. บางครั้งคนเราก็มีอารมณ์ที่จะสนุกสนาน เห็นอะไรที่มันมีรอยยิ้ม ก็อยากจะให้มีรอยยิ้มเช่นนั้นเกิดขึ้นในใจเช่นกัน ... แล้วแต่จะเข้าใจนะคะ .. ดิฉันไปเจาะจง หรือห้าม หรือสั่งให้ใครคิดอะไรอย่างที่ดิฉันคิดไม่ได้ .. อย่างที่เคยกล่าวไว้ ... ใครจะคิดอย่างไร หรือ เห็นเป็นอย่างไร ดิฉันเคารพในความคิดของตนเอง และ เคารพในความคิดของคนอื่นเช่นเดียวกัน ... ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^ ^