เมื่อจิตเกิด-ดับ การดูจิตจะเป็นไปตามความเป็นจริงได้อย่างไร???

เดี๋ยวก็หายครับ ^-^

 

อ้าวคุณเก่ง คุณอีกแล้วหรีอนี่

 

โอ้โห นี่โดนเข้าไปจังเบ้อเร่อเลยนะนี่นะ หมัดน๊อกเอาเลยนะนี่

 

พี่จินนี่เคยเป็นเหรอ แล้วสภาวะแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรคะ

 

ตอบแบบให้ดูดีก็เรียก เวทนาไม่ทุกข์ ไม่สุข (เฉยๆ)

ตอบแบบตรงตัวคือ เซ็ง ^-^

 

มานี่มา Voice Chat
ห้องพระไตร

 

สงสัยจะ เซ็ง จริง ๆ นั้นหล่ะ พี่จินนี่ มันไม่อยากได้บุญเหมือนเมื่อก่อน
จะตอบดูดี หรือไม่ดูดี ไม่เป็นไร นานาได้ประโยชน์
ถูก รู้แล้ว รู้ว่าตอนนี้กำลังเซ็ง ๆ แล้ว เฮ้อ

 

ผมว่าคุณกำลังเข้าใจผิดอย่างแรงเลยครับ ผมอยู่นี่ครับ คนละคนกันครับ จะโกรธไหมที่จะบอกว่า อย่าเอาความคิดโสมมของตนมาใช้กับผู้อื่นเลย ผมไม่มีเหตุจำเป็นจะต้องใช้ ชื่อหลายๆชื่อ และก็ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องปิดบังตนซ่อนเร้นเมื่อมาแล้วก็เมื่อไป ไม่มีเลย แต่ท่านทั้งหลายที่คิดว่าจิตใจสะอาดใสบริสุทธิ์เป็นอะไรกันไปหมด แต่ถามใจตัวเองครับอย่าตอบ จะได้เข้าใจอะไรได้ตามจริงตรงตามความเป็นจริง ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองหลงทางแล้วพยายามคิดว่าผู้อื่นจะหลงทางไปด้วย ไม่รู้ว่าโดนใจท่านเทพอาถันต์ไหม โกรธก็ได้นะถ้าอยากโกรธ เพราะมันเป็นของที่หลอกกันไม่ได้เลยโดยเฉพาะตัวเอง

 

จริงๆแล้วไม่ได้ให้ตัวเองหรอกครับ ข้อความข้างบนนี้ ให้ อะมอก กับ เทพอาถันต์ กับ ป้าแมวด้วย จะได้ตื่นจากภวังค์หรือใครที่เข้าข่ายก็เอาไปพิจารณาดูว่าตรงตัวไหมถ้าเป็นก็แก้ซะก่อนจะสายคนใจสงบและนิ่งพอ

 

อิอิ...วิชายืมบารมีพระเป็นผล

ภาวนาถูกนะสิ...จะสงสัยทำไม...บอกแล้วว่าอย่าสงสัย....

ท้อได้ แต่ต้องไม่เลิกภาวนา ศรัทธาเขาวัดกันที่จุดนี้แหละ ที่ผ่านมานั้นมันแค่ปรุง อจลศรัทธา

ศรัทธาของจริงเกิดเมื่อไหร่ ก็จะหมดสงสัยไปด้วย พร้อมๆกับกิเลสหายไปอีกบานตะกียง..เป็นรางวัล

 

ตกลง จิตมันเกิดๆดับๆ ได้จริงๆหรือนี่ . . .
เห็นมันเกิดดับจริงๆ หรือ ได้ยินได้ฟังมาว่าแบบนี้เรียกจิตเกิด แบบนี้เรียกจิตดับ . ..

 

จิตเกิด (อาการอิน) กับ จิตไม่เกิด (อาการอิน) ก็เท่านี้เอง ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก วางตำราลง แล้วจะพบความจริงได้เองแหละ...

 

ต่อภาค 2 ไม่อยากตั้งกระทู้ ขออนุญาติใช้กระทู้ของ น้าภูตนะคะ

"เป็นนักปฏิบัติ แต่ทำไมจิตคิดอกุศล"

หลังจากเกิดเรื่อง ได้ไปวัดกับแม่ แล้วเขามีการบริจาค แต่ละคนเขาก็บริจาคตามฐานะบางท่านก็บริจาคแล้วบริจาคอีก เขามีความสุขที่เขาให้ เราก็ไปนั้งดูเฉย ๆ วัดสร้างใหญ่สร้างไปทำไหม ตกแต่งให้วัดสวยไปทำ เอาอีกแล้วจิตฉัน พอเขาให้อนุโมทนา ปากพูดใจไม่คิดนะ ทำบุญก็ทำไป แต่ไม่อิน คือจิตไม่สะดุ้งในการทำบุญ และเห็นคนเอาน้ำที่วัดกลับบ้านก็ไม่ห้ามเขานะ ไม่ได้คิดไม่ดีกับเขา เราก็เฉยอีกนั่นแหละ เอทำไมเราเย็นชาอย่างงี้จัง
นะ แต่เราก็ปฏิบัติตัวปกตินะ เพียงแต่จิตใจมันเปลี่ยนไป

 

เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของจิต...

1.รู้จักรักษาอารมณ์ที่เป็นกุศล...กุสลา ธัมมา

2.รู้จักขจัดอารมณ์ที่เศร้าหมองเป็นอกุศล..อกุสลา ธัมมา

3.รู้จักอารมณ์ที่ไม่ใช่ทั้งกุศลและอกุศล..อัพยากตา ธัมมา

ทั้งหมดเป็นกรรมฐาน เวทนานุปัสสนา...


<< ส่วนเรื่องที่ว่า "เป็นนักปฏิบัติ แต่ทำไมจิตคิดอกุศล" >>

มันเป็นปกติของจิตที่ยังคิดดีคิดชั่ว...

เวลาที่มันคิดชั่ว..เราก็อย่าไปเชื่อมันหลงตามมัน

เวลาที่มันคิดดี..เราพึงรักษาความคิดที่เป็นกุศลให้สืบต่อไป

จึงเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องอาศัยการ ละชั่ว ทำดี ทำจิตให้ผ่องใส..

จนกว่าบุญบารมีเต็ม มันก็จะไม่เอาทั้งดีและชั่ว

มีแต่ความบริสุทธิ์..ของใจ

 

จริงๆ หากจะให้เข้าเป้ากว่านนั้น จะเป็นอาการไม่เห็นว่าใครทำอะไรเลยนะ

ทุกอย่างมันจะราบเป็นหน้ากองลงไปหมด ไม่มีอะไรถูกให้ค่า ทุกอย่างถูกมอง
หลอมรวมกันเป็นสภาวะธรรม หากจะให้ค่าไปหยิบฉวยอะไรขึ้นมารู้ จะต้อง
บีบจิตลงไปเฉพาะส่วนที่ต้องการรู้ ....ตรงนี้ถึงจะเป็นภูมิรู้ของโสดาบัน ซึ่ง
จะเป็นสภาวะรู้ ไม่ใช่สภาวะหมดสติสตังค์ลอยเป็นผีเสื้อ

แต่ทีนี้ มีสภาวะชนิดหนึ่งที่นักดูจิตที่ใช้อานาปานสติเป็นวิหารธรรมจะเป็น
หรือเข้าไปติด คือ อากาสาวิญาตนะ เป็นอรูปฌาณชนิดหนึ่ง สิ่งที่เกิดขึ้น
คือจิตเข้าไปแทรก เข้าไปรู้อยู่ในอนูของอากาศธาตุเบื้องหน้า แบบนี้ก็จะทำ
ให้เห็นทุกอย่างไม่ถูกให้ค่าได้ ตอนเห็นพระรัตนไตรก็จะมีอาการลอยขึ้นเหมือน
เป็นดาวเทียม เหมือนเป็นปุยเมฆ มองโลกเป็นพื้นราบพุทธเกษตร แล้วเหมือน
ชำเลืองเห็นที่พึ่งเป็นรัตนไตรลอยอยู่....สังเกตุให้ดีว่ามีการแบ่งเป็นสอง หาก
เห็นเป็นสองแบบนี้ไม่ใช่เห็นธรรม วิธีแก้ก็คือ ให้ระลึกลงมาที่กายที่ใจ จะรู้สึก
ได้ว่ามันไม่เข้ามา อะไรกัด อะไรกระแทกไม่รู้สึกเจ็บ นี้วิธีหนึ่ง อีกวิธีหนึ่งคือให้
รู้ทันสภาวะว่าจิตส่งออกนอก จิตมาแปะแถวข้างหน้า แล้วทันทีที่รู้สึก จิตจะเข้า
ฐานของสติเอง เมื่อเข้าฐานของสติแล้วอย่าเข้าไปเพ่งเพื่อประครองอีก ก็จะ
พอดี แต่ถ้าเข้าไปประครองจะกายเป็นการติดสมถะอีกแบบหนึ่ง

 

หลบภัย<!-- google_ad_section_end --> <script type="text/javascript"> vbmenu_register("postmenu_2342991", true); </script> สมาชิก

หลานนานา นักปฏิบัติบางคนก็ผ่านสภาวะนี้เหมือนกัน ลุงก็เคยเป็นแบบหลานแหละ เขาแสดงความไม่เที่ยงออกมาให้เห็นน่ะ ก็ดูแล้วรู้ซะ รู้แล้วเฉย ตามครูบาอาจารย์เราสอนนั่นแหละ เมื่อจิตไม่ติดในความยินดียินร้าย ก็จะเข้าสู่ความเป็นกลางนะ
แต่ถ้าอยากให้ศรัทธากลับมาก็ลองน้อมจิตน้อมใจดูนึกถึงบุญกุศลใหญ่ๆที่เคยทำ มันจำสภาวะได้มันก็กลับมาเองแหละ (เวลาลุงอยากได้ปีติมาหล่อเลี้ยงใจก็อาศัยนึกถึงตอนไปถวายทองกับหลวงตาแค่นี้มันก็มาแล้ว หุ หุุ หุ) อ้อ อีกอย่างหนึ่งคนเคยทำบุญใหญ่(บุญกรรมฐาน)เป็นปกติแล้ว เล็กๆ ก็รู้สึกเฉยๆแบบนี้แหละ เคยนั่งรถเบนซ์มาแล้วพอนั่งรถญี่ปุ่นก็ไม่ตื่นเต้นซิ อิ อิ อิ

 

ก็ก่อนนี้บางทีก็ทำด้วยความเคยชิน บางทีก็หลงทั้งวันก็ไม่ค่อยเห็นกิเลส น่ะซิ
พอดูจิตเห็นจิตมีสติ มันก็เห็นกิเลสล่ะมั๊ง เคยบอกแล้ว ว่ายิ่งปฏิบัติยิ่งเห็นตัวเองชั่วขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่เชื่อก็คอยดูนะ หุ หุ หุ

 

ทุกคนก้มีกรรมครับ และผมไม่เคยสงสัยในกรรมของผมเลย
ทำสิ่งใดได้ผลอย่างนั้นครับ ปัญญา บารมีคงจะเป็นตัวเดียวที่ต้องสั่งสมไห้มากทำไห้มากกว่าจะได้มาถึงที่สุดแห่งการเห็น เห็นอริยะสัจที่แท้
ผมไม่ทราบว่าคุณเตือนเรื่องอะไรนะครับ ช่วยพูดและพิจารนาเป็นข้อๆๆ
สิ่งที่จะพาไห้ผมรอดก้คือตัวผมเอง กรรมของผมเอง ปัญญาของตัวผมเองนี้แหละ ผู้อื่นหรือสิ่งอื่นใดจะมาทำให้ผม รอดไม่ได้
คุณ Amoxcycol หากมีญาณ หยั่งรู้กรรมผู้อื่น ก้ขออนุโมทนา แต่ขอให้รู้จริงอย่าเดาเอาว่าตน บรรลุ แล้ว ผู้อื่นมาปรามาส เป็นบาปเป็นกรรมอย่างนั้นไม่ใช่ญาน เป็นความหลงเป็นความยึดมั่นถือมั่นเอาเองมากกว่า
หากรู้จริงไม่ต้องสงสัย หากรู้จริงมันชัดยิ่งกว่า ช่วยแสดง ปัญญาที่คุณว่าออกมาบ้าง ไม่ใช่เพื่ออวดอุตริหรือเพื่อให้คนอื่นเข้าใจแต่แสดงความเห็นที่เป็นสัมมาออกมาบ้างดีกว่า ทำตัวเช่นนี้ เรียกว่า ไร้สาระ

 

ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
ที่ช่วยให้รายละเอียดและอธิบายให้ฟัง คืออาการแบบนี้หากเราไม่เข้าวัดที่เป็นเขตและกลิ่นอายของศีล เราก็ไม่ทราบว่าเดี่ยวนี้ เราเฉยกับการทำบุญไปแล้วเหรอ หากอยู่ภายนอกเขตวัดก็ไม่รู้สึกเท่าไรค่ะ คือเวลาทำบุญจะมีแก่กิริยาเท่านั้น ไม่มีศรัทธาหรือศรัทธา
หรือบางครั้ง เห็นคนมีปัญหาทุกข์ใจ หรือคนอื่น ๆ เขามีความสุข เขาก็มองเฉยๆ ค่ะ
สรุปคือจิตเฉย ๆ กับทุกเรื่อง อาจจะเซ็ง จนเย็นชา แต่ไม่มีอาการทุกข์ใจ นอกจากสงสัยจิตของตัวเองเฉย ๆ คือจิตเราเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนจนเราไม่เข้าใจ
สิ่งที่กลัว กลัวจิตตัวเองเป็นมิฉาทิฐิ

 

และขอถามอีกข้อหนึ่ง อาการติดสมถะเหมือนเป็นอุปทานที่ต้องทำ
ควรจะแก้ไขอย่างไร