เพราะอะไร จิต จึงไม่ปกติ

ดี อนุโมทนาที่ใฝ่ปรมัตถ์ จิต เจตสิก รูป

สัจธรรมประกาศตัวอยู่ตรงหน้า ดูให้เแทงตลอดถึงมโนจิตเถิด

 

-ความจริงแล้ว สัจธรรม ไม่ได้อยู่ตรงหน้าแต่มันอยู่ในตัวทุกบุคคล
-เห็นเราแล้ว คนอื่นก็เห็นเป็นเช่นเรา เพราะเป็นก้อนอันเดียวกัน

 

เอามาฝาก

สติปัฏฐานสูตร

กะตะเมจะภิกขะเว สติปัฏฐานา อิธะภิกขะเว ภิกขุ
สติปัฏฐานนั้นเป็นอย่างไรเล่า ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย


กาเย กายานุปัสสี วิหาระติ
เธอพึงเฝ้าพิจารณาเห็นกาย ในกาย
(ธาตุทั้งสี่ ดิน น้ำ ลม ไฟ อายตนะ กลาปะ) อยู่เป็นประจำ

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา
มีความเพียรจดจ่อต่อเนื่องไปไม่ลดละ มีปัญญารู้ตัว ที่จะละเหตุทุกข์ เจริญเหตุสุข
ไม่ลืมการพิจารณาปัจจุบันธรรม

วิเนยยะ โลเก อภิชชา โทมนัสสัง
ปล่อยวาง ความยินดี ยินร้าย ในโลก ออกเสียให้ได้

เวทนาสุ เวทนานุปัสสี วิหาระติ
เธอพึงเฝ้าพิจารณาเห็น เวทนา ในเวทนา
(ความรู้สึก ในความรู้สึก สุข ทุกข์ โสมนัส โทมนัส อุเบกขา) อยู่เป็นประจำ

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา
มีความเพียรจดจ่อต่อเนื่องไปไม่ลดละ มีปัญญารู้ตัว ที่จะละเหตุทุกข์ เจริญเหตุสุข
ไม่ลืมการพิจารณาปัจจุบันธรรม

วิเนยยะ โลเก อภิชชา โทมนัสสัง
ปล่อยวาง ความยินดี ยินร้าย ในโลก ออกเสียให้ได้

จิตเต จิตตานุปัสสี วิหาระติ
เธอพึงเฝ้าพิจารณาเห็นจิตในจิต
(จิตสังขาร ความคิดนึก ปรุงแต่ง กุศล อกุศล อัพยากะตา) อยู่เป็นประจำ

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา
มีความเพียรจดจ่อต่อเนื่องไปไม่ลดละ มีปัญญารู้ตัว ที่จะละเหตุทุกข์
เจริญเหตุสุข ไม่ลืมการพิจารณาปัจจุบันธรรม

วิเนยยะ โลเก อภิชชา โทมนัสสัง
ปล่อยวาง ความยินดี ยินร้าย ในโลก ออกเสียให้ได้

ธัมเม สุธัมมา นุปัสสี วิหาระติ
เธอพึงเฝ้าพิจารณาเห็นธรรม ในธรรม (ธรรมารมณ์ นิวรณ์ ) อยู่เป็นประจำ

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา
มีความเพียรจดจ่อต่อเนื่องไปไม่ลดละ มีปัญญารู้ตัว ที่จะละเหตุทุกข์
เจริญเหตุสุข ไม่ลืมการพิจารณาปัจจุบันธรรม

วิเนยยะ โลเก อภิชชา โทมนัสสัง
ปล่อยวาง ความยินดี ยินร้าย ในโลก ออกเสียให้ได้​

<!-- google_ad_section_end -->

 

บทที่ให้ไปนั้นพิจารณาให้แยบคายก่อน ค่อยลงมือพิสูจน์

ถ้ารู้ถูกต้อง ย่อมเห็นถูกต้อง เข้าใจถูกต้อง

เพียรถูกต้อง สติถูกต้อง สมาธิย่อมถูกต้องตาม



พุทธศาสนาจะอยู่เกิน5000 ปี และ ไม่ว่างเว้นพระอริยะ

 

ขอบคุณครับ ผมเห็นแล้วสติปฎิฐาน 16
-ท่านก็คงเห็นแล้ว เมื่อเห็นอันเดียวกันก็ได้แต่ยิ้ม เมื่อมองหน้ากัน
-แต่อย่างเป็นเหมือนสมัยพุทธกาลนะครับ มีพระท่านหนึ่งมีลูกศิษย์ สี่ ห้า ร้อยองค์ท่านแตกฉานในปริยัติมาก เมื่อเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า พระพุทธองค์ ทรงเรียกว่า ใบลานเปล่า แต่เวลาต่อมาท่านออกหาอาจารย์ และยอมทำทุกอย่างเพื่อลด ทิฏิมานะ จนได้ เณร ซึ่งเป็นพระอรหันต์เป็นอาจารย์ แต่ท่านก็ได้บรรลุทรงต่อหน้าพระพุทธเจ้า

 

จงทำตนเป็นใบลานเปล่าเถิด มานะจะไม่เกิดในใจ

เห็นอะไรบ้างในบทที่เรานำมาฝากหนอ

 

-คำว่าใบลานเปล่า คือ มีแต่ปริยัติ ไม่เคย ปฎิบัติ เลยไม่เห็น
-เคยเห็นหรือเปล่า กายในกาย กายในเวทนา กายในจิต กายในธรรมารมณ์