เจตสิกธรรมไม่มี หรือ?

พี่หลงลองทำอานาปานสติ ดูสิ ดีนะครับ.....จะเห็นธรรมชาติอันหนึ่งที่เป็นธรรมชาติแท้...แล้วก็เห็นความทนไม่ได้(ตั้งอยู่ไม่ได้ของธรรมชาตินั้น)...และเห็นตัณหา กับการไม่มีตัณหาในบางคราว ถ้าละเอียด

 

นี่หมายถึงเข้าไปเห็นแล้ว จนจำได้ นำมาใช้เป็นสัญญา ถูกไหม

ซึ่งเมื่อธรรมเกิด หรือ ปรากฏอีก มันเป็นเรื่องของสติระลึกได้ในสภาพธรรม

จากนั้น สัญญาทำกิจ สำคัญว่าไม่เที่ยง

เรียกแบบบ้านๆสัญญาตัด เข้าใจธรรมที่ปรากฏอยู่ แต่ก็ต้องตรงต่อปัจจุบันที่ปรากฏ

แบบรู้ปุุ๊บ สัญญาเกิดปั๊บ อย่างนี้จึงเรียกสติปัฏฐาน คือ ดำรงสติอู่ที่ฐาน

ผมกลัวมาก ว่ายังไม่เห็นไตรลักษณ์แล้วไป ขบคิดเอาเอง อันนี้เสียเวลาเปล่า

 

อ้าว แล้วที่พูดนี่มันไม่ใช่สติปัฏฐานในพระสูตรตรงไหนหว่า

มันมีตั้ง ๒๑ บรรพ ซึ่งเป็นส่วนขยาย และในวิสุทธิมรรค ก็ขยายแต่ละบรรพอีกที

ส่วนในอภิธรรมก็เป็นส่วนขยายในความเป็นปรมัตถ์ มันเชื่อมกันหมดเลย

 

...............ถูก ตรงต่อปัจจุบัน.........แต่อย่าลืมนะครับสภาพธรรม เกิดดับอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้วอยู่ที่จะเห็นไม่เห็นเท่านั้น.....การพิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม...ในข้อธรรมในธรรมนั้น...จะยกขึ้นมาพิจารณาความไม่เที่ยงได้ตลอดอยู่แล้ว...

 

เรื่องดูลม ทำมาหลายปีแล้วครับ

เล่าให้ฟังหน่อยสิ ธรรชาติแท้เป็นไง ^^

 

แหมถ้าพี่หลงอ่านวิสุทธิมรรค นะ พี่ จะรู้ว่า สัญญาเรื่องอสุภะสัญญา หรือ กายคตาสตินั้น มี อยู่...ผมมองในมุมนึง นะครับ เวลาคนเราภาวนานั้น เราจะมีความเรียนรู้หลายอย่าง ซึ่งจะเป้นไปเพื่อ การสิ้นราคะ โทสะโมหะ หรือ อกุศล ดังนั้นถ้าสิ่งใดเป็นไปเพื่อ เบื่อหน่ายคลายกำหนัด(กุศล) เราพึงอย่า ตัดรอน(ยังไม่หวังผลสูงสุด) อาจจะเป็น องค์ภาวนาองค์ นึงซึ่ง ต้อง เปิดทางไว้ นะครับ

 

.........เราไม่ได้ปรุงแต่งธรรมชาตินี้นะครับ กายในกาย เราเข้าไปรู้เท่านั้น ส่วนจะเห็นเป็นสภาพธรรมใด ต้องทำเองครับ(อย่างเดียว)

 

เข้าใจครับว่ามันเกิดดับตลอดเวลา ^^

ก็ควรเจริญสติปัฏฐานเป็นปกติประจำวัน

เวลาเห็นลักษณะ มันมีสภาพธรรมปรากฏอยู่นะ

ขณะเห็นว่าไม่เที่ยง มีความเป็นเราที่รู้ความไม่เที่ยงอยู่ไหม

 

นี่นึกว่าผมไปปิดกั้นองค์ภาวนาใดหรือ

ส่วนมากจะย้ำซ้ำๆ ให้เข้าใจลักษณะความเป็นรูปนามก่อนทั้งนั้น

จนสามรถเข้าใจสภาพธรรม นำมาเป็นสัญญาเพื่อเจริญต่อไปก็ได้

หรือจะภาวนาทางใด มันก้เป็นวิปัสสนภูมิได้

 

............. ความไม่เที่ยงมันเป็นสภาพธรรม มันไม่ใช่บุคคลอยู่แล้ว...ตรงนี้ผมว่า ไม่ถึงกับจำเป็นต้องคิดย้อน(เพราะมันจะเกิดการ "รู้"อยู่ที่รู้)เพราะยังไงเราก็ต้อง พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม เพื่ออาศัยระลึก เพื่อการเห็น ตามจริง ของมัน(ละตัณหา อภิชฌาและ โทมนัส)

 

อายตนะนั้นทิ้งไม่ได้

เพราะว่า จิตเกิดดับพร้อมกับเจตสิก

เหตุที่ให้เกิดดับปรุงแต่ง เพราะ อายตนะเป็นเหตุ รับมา เกิดผัสสะ

 

..... ...........................พรุ่งนี้ว่ากันต่อครับ...............................

 

หมายถึง เอากูเข้าไปรู้ กูกำลังรู้อยู่

ที่จริงถ้ารู้สภาพะรรม มันพลิกอีกนิด ก็เป็นอนัตตาแล้วนะ

 

.............. จะมุมนั้นก็ได้ครับ......มันก็แล้วแต่พี่หลงจะเห็น(รู้แจ้ง)...

 

..................ก็เหมือนรู้ดินแข็งนั้นแหละ(ความรู้สึก)ตรงนั้น..........

 

ถามอย่างที่เห็นไม่เที่ยง เพราะเห็นว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว ดับไปแล้ว

หรือเห็นมันตอนกำลังดับ กำลังแปรสภาพไป หนอ

ฉองข้อนี้ต่างกัน เพราะข้อแรก ปัจจุบันดับไปแล้ว เป็นเรื่องระลึกทีหลัง

 

ทิฏฐิหายได้นะ ประเภทเห็นกายเป็นตน เห็นจิตเป็นตน

 

น่าติดตามยิ่งนัก ขอชมเงียบๆ

 

..........ในความเห็นผมการระลึกทีหลัง การอ่านหนังสือ สะสมสุตมยปัญญา การทบทวน ธรรมในธรรม สัญญา ต่างต่าง เป็น กุศล ไม่มีปัญหาอะไร....

 

..............ขอ ความเห็นดีกว่าครับ........................