อยากบรรลุธรรมเข้ามา

ผมเข้าใจ

มั่นใจเหมือนพี่บิ๊กโค๊ก ว่าไปได้ถึงที่สุดแห่งทุกข์เลย

 

ข้าพจ้ามิได้มีความรู้มากมาย เพียงแต่เข้าใจว่าเราคงจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เราหายสงสัยเรื่องราวทั้งหมดที่เราศึกษา ก็เลือกที่จะใช้อานาปานสติ เป็นทางเดิน แล้วก็ตัดสินใจที่จะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อพิสูจน์ ถ้าพิสูจน์แล้วยังไม่เข้าใจก็เลิกทำซะ จะมาเสียเวลาทำไมถ้าได้ลองแล้วมันไม่เกิดผล ก็เลยตัดสินใจลองทำตามโดยไม่สงสัยอะไรทั้งนั้น ในที่สุดเวลาเดินมาไม่นานนักสักชั่วโมงกว่าๆ ก็ยอมรับว่าทรมานเหมือนกัน แต่ด้วยการตั้งมั่นธรรมชาติแท้ก็ปรากฎทำลายความสงสัยหมดลงสิ้นเชิง ไม่มีความวิเศษอะไรทั้งนั้นมีแต่ความจริงที่ปรากฎให้เห็น ชีวิตลงตัวง่ายความทุกข์ทางใจเกือบหมดสิ้นจากจิต

 

ข้าพเจ้าไม่รู้อธิบายยังไง อาจเป็นเพราะอ่านฟังมาน้อย แต่มันใจในสิ่งนี้มาก

 

ผมมั่นใจเช่นนั้น และผมก็มั่นใจว่าทุกคนที่มีความเชื่อในพระองค์ก็ไปได้ถึงที่สุดแห่งทุกข์

 

อ่านน้อยฟังน้อย ไม่ใช่ปัญหา

หากทำได้จนได้ดอกมะม่วง

เราจะเอาวิธีเราน่ะล่ะมาเป็นเทคนิคในการบอกต่อ และมันจะลงได้กับตำรา

อาจจะต่างกันเพียง วิธีการ แต่ผลงานมันเหมือนกัน

ใครยกตำรามา มันจะเทียบเคียงได้ เราสามารถเข้าใจได้เลย

 

ยากครับพี่ป.ปราบ ทิ้งลมหายใจก่อน ลองดูจะไปค้างที่ปิติ ยกนิมิตเสพแล้วข้องอยู่
เบื้องต้นทางเข้าน่ะครับ

 

ผมแซวพี่บิ๊กโค๊กเฉยๆ ^^

หากมั่นคงเดินอานาปานสติจริงๆ มันจะต้องไม่ทิ้งลมหายใจ
วิตกมารู้ ก็รู้ลม วิจารมารู้ ก็รู้ลม ปิติมารู้ ก็รู้ลม สุขมารู้ ก็รู้ลม

 

^ทีนี้การไปยินดีในรสสัมผัสปรากฏ จัดอยู่ในการรู้ลมไหมครับ
หากว่าอานาปานสติเนื้อแท้คือการสละคืนหรือไม่ครับพี่ ป.ปราบ

 

ต้อง แยกสัมผัส สัมผัสแบบไหนล่ะ
กรณีนี้เรากล่าวถึง การนั่งทำสมาธิ ในอานาปานะสติ

หากมั่นคงในอานาปานะสติจริง

ยินดีมาให้รู้ ก็รู้ลม ยินร้ายมาให้รู้ ก็รู้ลม
มันก็มีเท่านี้


ส่วนเทคนิคในชีวิตประจำวัน มันอาศัยสลับดู


การสละคืนคือ เนื้อแท้

แต่ว่า การรู้ลมเป็นการสร้างเหตุ

 

ผู้ถึงธรรม แม้ไม่อาจกล่าวธรรมะแจ่มแจ้งชัดเจนไม่มีผิดพลาดอย่างพระสัพพัญญูผู้เป็นเอกของโลก (ผู้เป็นบรมครูของมนุษย์และเทวดา..ฯลฯ)
แต่ก็จะพอกล่าวสัจธรรมได้ตามที่เข้าใจจากสิ่งที่แจ้งได้อยู่ค่ะ
จึงควรศึกษาพระปริยัติด้วย เพราะคนที่ปฏิบัติถูกทางนี่แหละ(ทั้งกัลยาณปุถุชนและพระเสขะ) จะเข้าใจคำสอนของพระบรมศาสดาได้ดี การศึกษาพระปริยัติและคำสอนครูบาอาจารย์ เพื่อจะได้จรรโลงพระศาสนาให้อยู่ยาวนานตามหน้าที่ ของสาวก ที่จะได้ทำการเผยแพร่ได้ตามกำลัง...
ไม่มีพระธรรมใดแจ่มแจ้ง งดงามทั้งเบื้องต้นกลางปลาย อย่างพระธรรมที่พระพุทธองค์ตรัสสอนเลย...

 

อานาปานสติบริบูรณ์ ยังให้ สติปัฎฐานสี่บริบูรณ์ ยังให้ โพชฌงค์7บริบูรณ์( สติสัมโพชฌงค์ ธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ วิริยะสัมโพชฌงค์ ปิติสัมโพชฌงค์ สมาธิสัมโพชฌงค์ อุเบกขาสัมโพชฌงค์) ยังให้ วิชชา วิมุติบริบูรณ์.....ความเห็นผมนะ ปิติ สุข ปัสสัทธิ จิตตั้งมั่น อุเบกขา เป็นสภาพธรรมที่เกิดจากการภาวนา...(สภาพธรรมนี้ถูกรู้เท่านั้น ) จากพระวจนะเรื่อง โพชฌงค์เจ้ด ย่อมทำวิชชาและวิมุติให้บริบูรณ์ พระวจนะ"ภิกษุทั้งหลาย โพชฌงค์ทั้ง7 อันบุคคลเจริยแล้ว ทำให้มากแล้ว อย่างไรเล่า จึงจะทำวิชชาและวิมุติให้บริบูรร์....ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในกรณีนี้ ย่อมเจริญ สติสัมโพชฌงค์ อันอาสัย วิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ.....ย่อมเจริญธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ....ย่อมเจริญวิริยะสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก อันอาศัย วิราคะ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ....ย่อมเจริญปิติสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ...ย่อมเจริญปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ....ย่อมเจริญสมาธิสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก อันอาสัยวิราคะ อันอาสัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อ โวสสัคคะ...ย่อมเจริญ อุเบกขาสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก อันอาศัยวิราคะ อันอาศัยนิโรธ อันน้อมไปเพื่อโวสสัคคะ ภิกษุทั้งหลาย โพชฌงค์ทั้ง 7 อันบุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล ย่อมทำวิชชาและวิมุติให้บริบูรร์ได้--อุปริ.ม.14/201/291....

 

ความเห็นผมนะ....ปิติ สุข ปัสสัทธิ จิตตั้งมั่น อุเบกขา..เป็นสภาวะธรรมที่เกิดสำหรับผู้ภาวนาอยู่แล้ว..จึงไม่ได้ทำเพื่อ อยู่ เพื่อเป็น หรือไม่อยากอยู่ไม่อยากเป็น ในความเห็นผม มันเป็นการเปลี่ยนของสภาวะธรรม เอง จากการภาวนาอยู่แล้ว...จนถึงอุเบกขา...จนกว่าจะ วิชชา วิมุติ....

 

พี่ ป.ปุณฑ์จึงปรากฏความนอบน้อมต่อธรรม และพอจะระมัดระวัง สำรวมมากยิ่งขึ้น ในขณะแรกที่ปรากฏว่าเห็นธรรมหรืออะไรที่ว่าฮานาก้านั่น ย่อมมีสิ่งเคลือบแฝงตามมา(ความหลง ความยึด มานะ)ซึ่งมักจะดูไม่ทันแล้วโดนจับฉวยจนตกจากภาวนาได้ครับ ค่อนข้างจะอันตรายทีเดียว จึงต้องพิจารณาเรื่องกำเริบกลับด้วย ลงไปคลุกแล้วก็ยากที่จะถอนขึ้นมาสะบักสะบอมทีเดียว

 

เป็นส่วนของการเข้าไปข้องอยู่ครับ ยากครับพี่ทริกในส่วนของการเห็นเป็นสภาวะธรรมหนึ่งๆปรากฏขึ้นและดับลงไป เห็นบ้างไม่เห็นบ้างยังต้องยกมาวิจัยอยู่อีก

 

ถ้าถึงธรรมหรือฮานาก้าจริง ต้องตัดกิเลสไปตามกำลังจ๊ะ
ไอ้ที่กำเริบขึ้นมา แสดงถึงกิเลสที่เหลือ ยังทำลายไม่ได้ ดูแล้วพิจารณาได้ว่า อะไรๆ ที่ยังตัดไม่ได้ ยังกำเริบ สำหรับคนที่เห็นตัวเองจริงๆนะ พอกิเลสกำเริบนี่ ข่มได้ข่มไม่ได้ จะรู้ตนเอง...(แต่ถ้าวิปัสสนูฯของพระอริยะ ก็นับว่าละเอียดมากทีเดียว แต่ไม่ต้องห่วงวิปัสสนูฯของพระอริยะ เพราะท่านมักจะแก้ได้เร็ว (มีสติกลับมาเร็วจ๊ะ))

ส่วนที่คิดเอา ว่าถึงว่าตัดนั่นนี่ได้แล้ว แต่แท้จริงยังตัดไม่ได้ ก็เพราะไม่เห็นตนเองจ๊ะ ยังตามความคิดไม่ทันจริง...กิเลสใดกำเริบแล้วอาจจะไม่รู้ตัวด้วย

คนถึงธรรมจริง เวลากล่าวธรรมจะเฟ้นธรรมด้วย คือให้จิตวิเวก จิตสงบและกล่าวด้วยการหาธรรมที่เป็นจริง แต่ถ้าหลุด.. เขาก็จะรู้ตัวว่าหลุดตามอารมณ์ใด ส่วนใหญ่คราวหน้าจะพยายามแก้ตัวใหม่ ด้วยความทันตัวเองกระมัง (หากหลงไปจึงไม่เกินเจ็ดชาติสำหรับพระโสดาบัน ส่วนคนที่พยายามแก้ไขตัวเองเสมอนับเป็นคนที่เจริญแล้ว..)

 

ความเห็นผมนะ..อานาปานสติ สติปัฎฐาน4 คือการปฎิบัติ..ในส่วนที่ได้รู้จากการปฎิบัติคือผล...สุดท้ายแล้ว ก็ยังคง ปฎิบัติเหมือนเดิม..ในส่วนที่รู้ จึงไม่ใช่สิ่งที่หวังกำหนดหรือบังคับ หรือ ตัดพ้อ..จึงหันกลับไปที่เหตุคือการ ปฎิบัติ..

 

เคยไปปีนเขา มีศาลาพระอริยะสี่ขั้น ให้พักเป็นจุดๆ
จำที่เขาเขียนไม่ค่อยได้นะ
ศาลาพระโสดาบัน ประมาณว่า เป็นผู้ทันความคิด
ศาลาพระสกทาคามี อันนี้จำไม่ได้
ศาลาพระอนาคามี ประมาณว่า ขันติเป็นตบะอย่างยิ่ง
ศาลาพระอรหันต์ อันนี้ก็จำไม่ได้ อาจเป็นผู้ทำลายกิเลสทั้งสิ้นมั๊ง...

 

....ตกลง เจ๊ จำอะไร ไม่ค่อยได้..

 

ตัดพ้อนี่มีแน่ครับแล้วก็ต้องคว้าสติฮึดสู้กันอีกไม่จมนานจนหลงเพลิน

 

ปัญหาใหญ่เลย ไม่ชอบจำ
แต่ชอบคิด

ถ้าคนที่ชอบคิดด้วย ความจำดีด้วย จะดีมากๆ