ทำสมาธิทีไรไม่พ้นจุดนี้สักที

เป็นเรื่องที่เจอบ่อย สำหรับคนที่เพ่งคำบริกรรมอย่างเดียวมากเกินไป
จนเผลอสะกดกลั้นลมหายใจตนเอง

ลองลดเจตนาให้เบาลง เพิ่มความละเอียดสุขุม เหมือนลิ้นที่ค่อยๆลิ้มรสชาติอย่างช้าๆจากอาหารในปาก

จิตจดจ่อคำบริกรรม แต่..........ให้ใจค่อยๆซึมซาบ จนมีปิติขึ้นทีละน้อย กับคำบริกรรมนั้นๆ

แล้ว จะรู้จังหวะเว้นรอยต่อของคำบริกรรม หรือ จังหวะบริกรรม ที่จะใช้โดยไม่ตึงเกินไป( มีอาการสะสมของความเครียด ความอยากได้ความสำเร็จที่มากเกิน) ไม่หย่อนเกินไป( สติสัมปชัญญะหย่อน ก็เริ่มไหลไปกับความคิดอื่น)


ขอให้ท่านเจ้าของกระทู้ พัฒนาไปสู่ความสำเร็จยิ่งๆขึ้นไป ขอให้พบกัลยาณมิตรที่ดี

 

ปรับระดับความอยาก ให้พอดี จะพลิกอกุศลธรรมเป็นกุศลธรรม เป็นระดับความยินดีที่จะกระทำ(สิ่งดีๆ)ด้วยใจเป็นสุข คือ เป็นฉันทะ



สม่ำเสมอ ต่อเนื่อง ให้มีแรงต่อเนื่องของ ความพอใจทำด้วยปิติสุขในการกระทำแต่ละครั้งต่อเนื่องกัน แม้มีอุปสรรคต่อต้านขัดขวาง แรงส่งของปิติสุขที่ได้กระทำ จะผลักดันให้กระทำต่อไป ฝ่าฝันไป ไม่เลิกละ

นี้เรียกว่า วิริยะ



จิต จดจ่อในสิ่งที่ถูกกำหนด อย่างต่อเนื่อง
คล้ายเส้นไข่ปลา ยิ่งถี่ขึ้น ก็ยิ่งใกล้กับความเป็นเส้นตรง เช่นนั้น
เรียกว่า จิตตะ


อาศัยปัญญา พิจารณาใคร่ครวญ สุขุมรอบคอบ ว่าจะอาศัยและเจริญเหตุใด แล้วการกำหนดสิ่งที่ใช้บริกรรมจะก้าวหน้า ละเหตุใดการกำหนดองค์บริกรรมจะก้าวหน้า
เรียกว่า วิมังสา