กระทู้ อวด..เว็บบล๊อก ใครมี บล๊อค ชาวบ้าน หรือ ตะเอง จะมาโชว์ เชิญ.. เด็ดขนาดใหน

[font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]บันทึกของนาฬิกาทรายและเทพธิดาภูผาน้ำแข็ง [/font]

[font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]...คนธรรมดาๆที่ยืนตากฝนอยู่กลางถนนเพียงลำพัง...

คืนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย มันเหงาอะไรอย่างนี้นะ เกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุด เกลียดเวลาที่หันไปทางไหนแล้วไม่เจอใครเลยเกลียดเวลาที่คนรอบข้างเพียงไม่กี่คนที่ผมเหลืออยู่ไม่เข้าใจในตัวผม เกลียดเวลาที่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่ากับใครๆ ต้องมานอนร้องไห้อยู่คนเดียวแบบนี้คุณครับ...ขอผมได้ระบายอะไรกับคุณหน่อยนะ เพราะวันนี้ผมไม่เหลือใครแล้วจริงๆ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเดียวดายเสมอไป ตอนนี้ผมยังบอกตัวเองว่าผมยังคงมีคุณอยู่... คุณพอจะอยู่เป็นเพื่อนผมได้ไหม อยู่ข้างๆผม คอยปลอบโยนผมบ้าง เวลานี้... ที่ตรงนี้... มันไม่มีใครเลย ถึงแม้เราจะไกลกัน
แต่คำพูดบางคำจากคุณมันจะต่อชีวิตใครบางคน คำบางคำที่ไม่ว่ามันจะมาจากใจจริง หรือคำพูดที่พูดขึ้นมาผ่านปากโดยไม่ผ่านหัวใจ ผมก็ยินดีจะรับฟัง ขอเพียงแค่คุณมาอยู่กับผมในเวลานี้หน่อย...นะคับ อย่าพึ่งรู้สึกรำคาญผมเลยนะ ทีเอาอะไรๆมาระบายใส่คุณ เพราะเวลานี้ผมไม่เหลือใครช่วยคิดไปกับผมเลยสักคน แม้แต่คุณเองผมยังรู้สึกว่าเราห่างกันทุกทีๆ มันอาจจะเป็นความคิดที่ฟุ้งซ่านของผมเอง ความคิดของคนที่อยู่เพียงคนเดียว ถูกความโดดเดี่ยวตามหลอกหลอนในทุกๆวัน ทุกๆคืน หรือแม้แต่ในความฝันของผม ขอคุณอย่าโกรธอย่าถือสาเลยนะคับ
เมื่อคืนผมฝันเห็นคุณอีกแล้วล่ะ จริงๆแล้วผมฝันเห็นคุณเกือบทุกวัน เพียงแต่ตื่นมาผมก็เรียบเรียงอะไรไม่ได้ ถ้ามันไม่ใช่ความฝันที่ทำให้ผมรู้สึกดีเวลาตื่นขึ้นมาหรือความฝันที่โหดร้ายสำหรับผมจริงๆผมก็จำอะไรไม่ได้เลย เมื่อคืนนี้ผมฝันว่าคุณและผมอยู่ในที่แห่งหนึ่งมันเหมือนห้องกระจก เวลาที่มองไปทางไหนก็เห็นเพียงเงาแต่ตัวเอง ห้องนี้มันถูกสร้างขึ้นมาซับซ้อน หาทางออกไม่เจอ เจอเพียงแค่เงาของตัวเอง ผมได้ยินเสียงคุณ แต่ไม่เห็นตัวคุณ
ผมเดินตามหาคุณ ไม่พบใครเลย พบแต่เพียงเงาด้านหลัง เงาที่ผมคุ้นเคย แค่เห็นผมก็รู้ว่าเป็นเงาของคุณ เพราะเวลาที่ผมฝันถึงคุณผมจะเห็นมันทุกๆครั้งผมพยายามวิ่งตามหาคุณเท่าไหร่ ก็เจอแต่เงาของตัวเอง และภาพด้านหลังของคุณที่ไกลออกไปทุกทีๆ ยิ่งวิ่งก็ยิ่งไกล แต่เสียงคุณมันใกล้เข้ามาทุกทีๆทำไม...เราถึงไม่ได้เห็นกันนะ และตอนจบในความฝัน มันก็เหมือนกับทุกๆครั้ง คือในที่สุดผมจะเห็นคุณเดินผ่าน ด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ดูคุณล่องลอย เหมือนวิญญาณ และผมสัมผัสคุณไม่ได้
ทำไมผมถึงฝันแบบนี้บ่อยก็ไม่รู้สิ....

คุณครับตอนนี้คุณจะอยู่ไหน ทำอะไร อยู่กับใคร เป็นยังไงบ้าง 5วันแล้วล่ะที่เราไม่ได้คุยกัน และผมก็จำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ผมได้ยินเสียงคุณ มันเมื่อไหร่กัน จำได้แต่เพียงว่า คุณบอกว่า ต้องไปแล้ว... คำว่าต้องไปแล้ว มันยังก้องอยู่ในหูผมอยู่เลยล่ะ ตอนนี้ผมอยากได้ยินเสียงคุณที่สุด เสียงของคุณมันคงจะทำให้ผมมีพลังชีวิตขึ้นมาอีกเป็นกองเลยล่ะ ตอนนี้เพลงของคุณกำลังเล่นอยู่นะ มันคือสิ่งสุดท้ายที่คุณให้มาและผมคิดว่ามันคือตัวแทนของคุณ ยิ่งผมฟังมันมากเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกเข้าใกล้คุณมากขึ้นทุกทีๆ ผมจึงเปิดแต่เพลงนี้เวลาที่ผมคิดว่าเราห่างกัน และคิดว่าถ้อยคำในบทเพลงนี้ มันคือคำที่คุณกำลังจะบอกผม ผมคิดอย่างนั้นนะ ไม่รู้ว่านอกจากผมจะมีใครกำลังฟังเพลงนี้และคิดถึงคุณอยู่รึป่าว แต่ผมคนนึงแหละที่เป็นแบบนั้นน่ะ...
[/font]

[font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]หัวใจของคุณจะเป็นยังไงบ้างนะ... แข็งแรงขึ้นรึยัง มันคงจะไม่เข้ากันซักเท่าไหร่ที่หัวใจดวงน้อยๆ ก้อนเนื้อที่บอบบางของคุณจะถูกมีดผ่าตัดเฉือนเข้าน่ะ แค่คิด ผมก็อดสงสารคุณไม่ได้ คุณต้องเข้มแข็งนะคับ ต้องทนให้ได้นะ แล้วอะไรๆมันจะผ่านไป คุณต้องสู้ ผมรู้ว่าคุณทำได้ สักวันนึงคุณจะหายดี และเป็นเหมือนคนปกติ คนปกติที่มีหัวใจแข็งแรง และรักใครบางคนได้อย่างไม่ต้องกลัวว่ามันจะเจ็บ เหมือนของผมไง... อิอิ อาจจะเจ็บหน่อยนะครับ ทนหน่อยนะ ฝากคุณดูแลตัวเองแทนผมด้วย ที่ญี่ปุ่นไม่รู้ฤดูอะไรแต่เราไปอยู่โน่นคงจะหนาวแหละระวังจะไม่สบาย ฝากหัวใจของคุณไว้กับมือหมอหล่อๆด้วย (ชั่วคราวนะ .\ /. ) ฝากด้วยนะหมอ แล้ววันนึงถ้าคุณหายดี ผมจะมาทวงหัวใจของคุณแล้วผมจะเอามาดูแลเอง หุหุ คุณสัญญาแล้วนะ อย่าลืมล่ะ...

คุณครับ...ผมมีอะไรจะเล่าให้คุณฟัง ผมไปได้เห็นได้ยินเรื่องมาเรื่องนึงเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่ง มันทำให้ผมคิดได้ มันทำให้ผมเข้าใจว่า อานุภาพของความรักมันมากเสียเหลือเกิน และผมคนหนึ่งล่ะที่ถูกมันเล่นงาน ผมกำลังเป็นอยู่ ผมนับถือผู้ชายคนนี้จริงๆ เรื่องนี้มันอยู่ในหนังเรื่องหนึ่ง มันเป็นแค่ตอนตอนหนึ่ง เพียงแค่ฉากหนึ่งในหนัง แต่มันสามารถบอกอะไรกับผมให้เข้าใจอะไรได้มากมายเลยล่ะ ผมจะเล่าให้คุณฟัง
[/font]

[font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]10ปีก่อน มีผู้ชายคนหนึ่ง เค้าหลงรักผู้หญิงคนหนึ่ง ชายคนนี้อยู่ร.ร.มัธยมชายล้วนที่ดูธรรมดาๆ ส่วนผู้หญิงคนที่เขารักนั้นเป็นคนที่สวยมาก เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักในชุดยูนิฟอร์มหรูๆของร.ร.สตรีล้วนที่ส่วนใหญ่จะมีแต่ลูกคนมีเงินเรียนอยู่ ในทุกๆวันหลังเลิกเรียนผู้ชายคนนี้เค้าจะรีบมารอผู้หญิงคนนี้ทุกๆวัน เขาแค่เพียงมารอพบเธอเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการจะบอกอะไรกับเธอ หรือแม้แต่เข้าไปคุยด้วย เขายังไม่กล้า เพราะเขารู้ตัวเองดีว่าตัวเองคงไม่มีค่าสำหรับเธอ จนวันหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้ได้รู้เข้า และก็รู้ว่าชายคนนี้ต้องมานั่งรอที่นี่เพราะเธอแน่ๆ แต่เธอก็ไม่คิดอะไรเพียงแต่ในทุกๆวันหลังจากนั้น เธอสังเกตความเป็นไปของชายคนนี้ในทุกๆวัน เพื่อพิสูจน์ความพยายาม จนวันหนึ่งเธอเกิดความเห็นใจและเธอก็รักเขาบ้างแล้วล่ะ และแล้วมันก็คงถึงเวลา เวลาแห่งการสารภาพรักของเขา2คน วันวันนั้นดูอะไรๆก็เป็นใจสำหรับเขาและเธอ เขาตะโกนไปอีกฟากฝั่งของถนน อีกฝั่งหนึ่งที่มีผู้หญิงคนที่เขารอ เขาบอกรักเธอ และเธอก็ยอมรับในตัวเขา ทั้ง2กำลังจะข้ามฝั่งมาพบกัน ด้วยความรีบร้อนและไม่สนใจสิ่งรอบข้าง... เธอถูกรถชนตาย.... ​

10ปีต่อมา หลังจากเหตุการณ์นั้น อะไรๆมันก็ยังคงเป็นเหมือนๆเดิม ยังมีผู้ชายคนหนึ่งมายืนรอใครบางคนที่หน้าร.ร.สตรี เพียงแต่ว่า คนที่เขารอนั้นคงไม่มาอีกแล้ว แต่เขาก็ยังคงรอ เขาไม่ได้มารอเฉยๆ ในระหว่างรอ ทุกๆวันหลังเลิกเรียน เขาจะมาเป็นหนุ่มจราจรคอยโบกรถให้หยุด และให้เด็กนักเรียนเดินข้ามถนนอย่างปลอดภัย
ที่เขาทำไปแบบนี้อาจจะดูไม่มีเหตุผล เพียงแต่เขาบอกว่าหากว่าวันนั้นไม่มีรถมาชนเธอ เธอคงไม่ตายจากเขาไป และไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับใครอีก นักเรียนที่นี่ต่างคิดว่าเขาบ้า เพราะเขาทำไปโดยที่ไม่ได้รับสิ่งตอบแทนอะไรกลับมาเลย เป็นข้อสงสัยว่าทำไมเขาถึงยังทำอยู่ ทุกๆอย่างมันติดอยู่ในความสงสัยของใครหลายๆคน

[/font][font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]แต่สำหรับผม ผมว่าผมเข้าใจนะ...

เพราะผมเองก็มีความรู้สึกเหมือนกับเขาคนนั้น

ภาพของชายคนนี้ยังติดตาผมอยู่เสมอ... ผมนึกถึงภาพนี้ทีไร มันทำให้ผมมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อรอคุณอยู่ที่นี่ต่อไปทุกทีเลย

ภาพที่ชายคนหนึ่ง สวมหมวกสีเหลือง ถุงมือสีขาว ที่มือข้างซ้ายมีธงสีแดง ที่มือข้างขวามีธงสีเขียว ปากคาบนกหวีดอยู่ ยืนตากฝน ตัวเปียกปอน อยู่กลางถนนตรงทางม้าลาย ธงสีแดงขวางรถหลายคันที่จอดรออยู่ข้างหลัง

มีเด็กนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งเดินข้ามถนนผ่านหน้าเขาไป...

ร่มหลายคันลอยผ่านหน้าเขาไป... แต่ไม่มีร่มสักคันที่ใยดียื่นมากันฝนที่สาดเทลงมาอย่างหนักเหมือนจงใจจะแกล้งเขา

แววตาของเขาดูเศร้าๆ ราวกับว่าสิ่งที่ทำให้เขาเปียกนั้นไม่ใช่น้ำฝนแต่อย่างใด


[/font][font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]


[/font][font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]" หากแต่ว่ามันเป็นน้ำตาของเขาเอง...."[/font]

[font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]

จบแล้วล่ะค่ะ ไม่รู้คุณจะเข้าใจเรื่องนี้บ้างรึป่าวผมประติดประต่อเรื่องไม่ค่อยถูกหรอก เล่าก็ไม่ค่อยเก่ง แค่อยากจะบอกให้คุณได้รู้นะ ผมยังรอคุณอยู่เหมือนเดิมความรู้สึกที่ผมนั้นมีต่อคุณมันยังเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา เหมือนกับวันแรกที่ผมบอกรักคุณ และคุณบอกให้ผมรอ ผมยังจำมันได้อยู่เลย ผมรอได้นะ หากว่าสิ่งที่ผมรอน่ะมันมีอยู่จริง
ยังรอคุณอยู่นะคะ รักคุณมากๆ อุปสรรคของเรามีเยอะจังเลย ถ้าผมมีพลังวิเศษผมจะพาคุณบินหนีไปที่ไกลๆ ที่ไหนก็ได้ ที่ๆมีแต่คุณและผม ไม่มีอะไรที่จะมาทำร้ายคุณ ไม่มีอะไรที่จะมาทำให้คุณต้องเจ็บอีก ต้องเหงาอีก เชื่อผมนะครับ ผมยังรักคุณอยู่เหมือนเดิม ผมจะรอวันนั้นนะ รออยู่ที่นี่ เราจะไปด้วยกันนะ

ตอนนี้ขอให้คุณหายไวๆล่ะ
เป็นห่วงคุณมากๆในคืนนี้
ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ เมื่อเวลาที่ผมได้เขียนถึงคุณได้เล่าได้บอกอะไรถึงเรื่องราวที่นี่และคิดถึงคุณ มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเสมอ

ได้โปรดกลับมาอยู่ข้างๆผมนะ...
เดินกลับมาพลิกด้านนาฬิกาทรายของผมให้เวลามันเดินต่อไปทีได้ไหม...
ผมจะรอ...
รอคุณหายดี
หากคุณหายดีแล้ว ลงมาเดินบนดินด้วยกันกับผมนะครับ... " เทพธิดาภูผาน้ำแข็ง "






จบบันทึกพิเศษของนาฬิกาทรายและเทพธิดาภูผาน้ำแข็ง
...คนธรรมดาๆที่ยืนตากฝนอยู่กลางถนนเพียงลำพัง...
ยังรักคุณ รอคุณ คิดถึงคุณ เป็นห่วงคุณ อยู่เหมือนเดิม [/font]




[font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]มีอีก คร้าฟฟฟฟ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ[/font]
[font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif][/font]
[font=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]http://diary.jorjae.com/diary.php?usr=naligasign_n_iceberg&dt=2005-05-31


[/font]