ไม่รู้จักกัน

เอ!! คนที่บอกจะเอาแชทที่เราคุยกับผู้หญิงสาว มาเปิดเผย หายไปไหนแล้วน๊า..

รีบๆเอามาเปิดเผยนะ ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่จะมีบางคนอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี..

 

#เรื่องของพระที่พูดคุยกับท่านแบบไร้สติจนถูกดุ

เรื่องการพูดคุยอะไรกับท่านแบบไร้สติ ว่าควรอย่างไรไม่ควรอย่างไรบ้าง นี่เคยโดนท่านดุมามากราย บางรายถึงกับเสียสติในวาระต่อไปก็มี มีพระรูปหนึ่งซึ่งมีนิสัยไม่ค่อยสุภาพนักไปพำนักอยู่กับท่านชั่วคราว เวลาท่านพูดอะไรขึ้นมาเธอชอบพูดไปตามท่านเสมอ ตอนไปอยู่ใหม่ ๆ ท่านเคยเตือนบ่อย ให้สนใจในหน้าที่ของตัว โดยมีสติระวังรักษาใจที่จะคิดจะพูดในเรื่องต่าง ๆ ไม่สนใจกับเรื่องของผู้อื่น นักปฏิบัติต้องรู้จักวิธีปฏิบัติตัวโดยถูกทาง ผู้มีสติอยู่กับตัวย่อมเห็นความบกพร่องของใจที่แสดงออก แต่เธอนั้นคงมิได้สนใจคิดเรื่องท่านให้อุบายสั่งสอนเท่าที่ควร จึงชอบเป็นไปตามนิสัยเสมอ

#วันหนึ่งเข้าไปบิณฑบาตในหมู่บ้าน_ท่านพระอาจารย์มั่นท่านมีนิสัยที่ใครๆ สังเกตได้ยาก เวลาเดินไปไหนมาไหนท่านมองเห็นอะไร เช่นสัตว์ต่าง ๆ หรือผู้คนตลอดเด็ก ๆ ท่านมักจะเอาเรื่องที่ได้เห็นนั้น ๆ มาพิจารณาและพูดของท่านไปคนเดียว ดังที่เคยเขียนไว้บ้างแล้ว

#วันนั้นขณะที่กำลังบิณฑบาต ท่านได้เห็นลูกวัวมีรูปร่างน่ารักที่กำลังวิ่งเพลินอยู่กับแม่ของมัน ขณะพระเดินไป มันยังมองไม่เห็นท่าน พอพระเดินไปจวนถึงตัวมันจึงหันหน้ามามองอย่างตกใจ และกระโดดวิ่งอ้าวไปหาแม่แล้วเอาหลังหนุนคอแม่ไว้ หันหน้าออกมาสู่พระ นัยน์ตาบอกว่ากลัวมาก ส่วนแม่พอเห็นลูกวิ่งไปหาก็รีบหันหน้ามองมาทางพระ พอรู้แล้วก็ทำเฉยตามนิสัยของสัตว์ที่เคยกับพระมาจำเจแล้ว แต่ลูกของมันยืนตาจับจ้องอยู่ใต้คางแม่อย่างไม่ไว้ใจ เมื่อท่านอาจารย์เห็นอาการของทั้งแม่ทั้งลูกที่แสดงอาการต่างกันเช่นนั้น จึงพูดขึ้นลอย ๆ ว่า...

“แม่ไม่เห็นแสดงอาการกลัว แต่ลูกทำไมกลัวจนจะแบกแม่ทั้งตัววิ่งหนีไปได้ (ท่านเห็นมันอยู่ใต้คอแม่อันเป็นลักษณะแบกแม่ถึงได้พูดอย่างนั้น) พอเหลือบเห็นพระเท่านั้นก็ทั้งเผ่นทั้งร้องหาแม่ให้ช่วย คนเราก็เหมือนกันต้องวิ่งหาที่พึ่ง ถ้าอยู่ใกล้แม่ก็วิ่งพึ่งแม่ อยู่ใกล้พ่อก็วิ่งพึ่งพ่อ อยู่กับใครก็มักจะพึ่งคนนั้น จะคิดพึ่งตัวเองไม่ค่อยมี ตอนยังเล็กก็คิดหวังพึ่งผู้อื่นแบบหนึ่ง โตขึ้นมาคิดหวังพึ่งผู้อื่นไปอีกแบบหนึ่ง แก่ตัวลงไปคิดหวังพึ่งผู้อื่นอีกแบบหนึ่ง จะย้อนจิตเข้ามาใช้อุบายหาทางพึ่งตัวเองไม่ค่อยจะมีกัน ฉะนั้น คนเราจึงมักทำตัวให้อ่อนแอ อยู่ในวัยใดก็หวังพึ่งแต่ผู้อื่น อยู่ที่ใดไปที่ใดก็หวังพึ่งแต่ผู้อื่น เลยไม่เป็นตัวของตัวเองได้ตลอดกาล
พระเราก็เหมือนกัน บวชมาในศาสนาจะศึกษาก็เกียจคร้าน จะปฏิบัติก็กลัวเป็นทุกข์ลำบาก เพราะความขี้เกียจไม่ยอมให้ทำ คิดอะไรที่จะเป็นประโยชน์บ้าง พอคิดจะลงมือทำความขี้เกียจก็มาคอยกันท่าไว้เสีย เลยไม่มีอะไรสำเร็จได้ เมื่อไม่มีทางช่วยตัวเองได้จำต้องหวังพึ่งผู้อื่น ไม่เช่นนั้นก็ครองตัวไปไม่ได้.. "

#คำว่า_อตฺตาหิ_อตฺตโน_นาโถ

เลยไม่มีประโยชน์สำหรับคนไม่มีจมูกหายใจ เราผู้บวชเป็นพระและเป็นนักปฏิบัติจึงไม่ควรทำตนเป็นคนไม่มีจมูก คอยหายใจจากผู้อื่นอยู่เรื่อยไป ครูอาจารย์สั่งสอนอะไรควรนำไปคิดและพยายามทำตาม ไม่ให้หลุดมือตกสูญหายไปเปล่า ๆ พยายามคิดและทำตามท่านจนเกิดประโยชน์ขึ้นมาแก่ตนจนได้ จะต้องไม่หวังพึ่งท่านตลอดไป จมูกทางหายใจคือความรู้ความฉลาดทางระบายทุกข์น้อยใหญ่ออกจากใจก็พอมีทางอาศัยตนได้ ชื่อว่าเป็นพระขึ้นมาโดยลำดับ จนกลายเป็นพระสมบูรณ์แบบและพึ่งตนเองได้อย่างเต็มที่”

#ท่านพูดเป็นเชิงสอนพระหรือสอนใครก็สุดแต่ผู้จะพิจารณานำมาสอนตน คำพูดท่านยังไม่จบเรื่องซึ่งพอจะแทรกขึ้นในระหว่างท่านหยุดชั่วคราว แต่พระองค์ไม่ค่อยพิจารณานัก ก็พูดพล่ามไปตามท่าน โดยมิได้สำนึกตัวว่าควรหรือไม่ควรเพียงไร ความบ้าของเธออาจจะเข้าไปกระทบธรรมภายในท่านอย่างแรง จึงทำให้ท่านหันหน้ากลับมาชำระเสียบ้าง พอให้พระองค์ที่มีสังวรธรรมพลอยตกตะลึงกลัวไปตาม ๆ กัน ใจความว่า

“ท่านนี้จะบ้าเสียแล้วกระมังนี่ พอตามองเห็นค้อนเห็นไม้ที่ใครโยนมาแต่ทิศใดแดนใดก็คอยแต่จะโดดกัดร่ำไปเหมือนสุนัขบ้า ไม่มองดูใจที่กำลังจะบ้าอยู่ขณะนี้บ้างเลย ผมว่าท่านจะบ้าแล้วนะ ถ้ายังขืนปล่อยให้น้ำลายไหลออกแบบไม่มีสติดังที่เป็นอยู่ขณะนี้”

ว่าเท่านั้นก็หันกลับและเดินเข้าที่พักไม่พูดอะไรต่อไปอีก

มองดูพระองค์นั้นหน้าตาพิกลอย่างพูดไม่ออก ตอนมาถึงที่พักแล้ว ขณะฉันก็เห็นเธอฉันนิดเดียว พอเห็นอาการอย่างนั้น ต่างองค์ก็ต่างนิ่งเฉย ทำเหมือนไม่รู้และไม่เกี่ยวข้องกับเธอ เกรงว่าจะอาย เวลาอื่นก็ทำเหมือนไม่มีอะไร ต่างองค์ต่างอยู่และบำเพ็ญภาวนาไปตามที่เคยปฏิบัติมา พอตกกลางคืนเงียบ ๆ ได้ยินเสียงร้องโวยวายขึ้นแบบคนไม่มีสติ พูดไม่ได้ศัพท์ได้แสง พอทราบเหตุ ต่างองค์ต่างก็รีบ
ไปดูที่เสียงปรากฏขึ้น ก็ได้เห็นพระองค์นั้นนอนร่ายมนต์บ่นเพ้อ ทิ้งเนื้อทิ้งตัวอยู่บริเวณที่พักนั้น แบบคนไม่มีสติเอาเลย แต่พอจับใจความได้เป็นบางตอนว่า

#เสียใจที่ได้ล่วงเกินท่านอาจารย์โดยไม่รู้กาลเทศะ

ใครก็ตกตะลึงพรึงเพริดไปตาม ๆ กัน และต้องรีบไปตามชาวบ้านมาช่วยพยาบาลรักษา คือหายาแก้ลมเป็นต้น มาให้เธอฉัน คนนั้นบีบคนนี้นวดตามบริเวณร่างกายอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็สงบและนอนหลับได้จนสว่าง พอวันรุ่งขึ้นก็มีคนมารับเธอไปหาหมอฉีดหยูกยาให้เธอ อาการก็พอลดลงบ้าง แต่ยังมีการกำเริบเป็นคราว ๆ พอค่อยยังชั่วบ้าง ก็ส่งเธอกลับบ้าน หลังจากนั้นก็ไม่ทราบว่าโรคหายหรือเป็นตายอย่างไร ผู้เขียนก็ทราบจากพระที่อยู่ด้วยกันกับเธอในเวลานั้นเล่าให้ฟัง

ทั้งนี้พูดเรื่องโดนดุ ถ้าโดนพอเบาะ ๆ ก็พอให้ผู้ถูกดุได้สติและระวังตัวต่อไป ถ้าหาเรื่องให้ถูกโดนดุอย่างหนักและผู้ถูกดุ ไม่มีสติปัญญาพอจะถือเอาประโยชน์ได้ มักมีทางเสียได้ดังที่ปรากฏมา ฉะนั้น ผู้อยู่กับท่านจึงอยู่ด้วยความระวังสำรวมอย่างยิ่ง จะตีสนิทคุ้นเคยในฐานะว่าเคยอยู่กับท่านมานานย่อมไม่ได้ เพราะนิสัยท่านเป็นนิสัยที่ไม่คุ้นกับใครเอาง่าย ๆ แต่ไหนแต่ไรมา ผู้อยู่กับท่านจึงนอนใจไม่ได้ แม้ระวังตัวอยู่เหมือนแม่เนื้อระวังนายพรานก็ยังถูกโดนยิงจนได้

#เท่าที่ทราบจากครูอาจารย์ที่เคยอยู่กับท่านมาก่อนว่า ถ้ามีเฉพาะท่านที่มีภูมิจิตใจสูงอยู่กับท่าน การวางตัวท่านก็ปล่อยตามนิสัยที่รู้จักท่านดีแล้ว คือแสดงกิริยามรรยาทธรรมดาสบาย ๆ เหมือนผู้ใหญ่อยู่ด้วยกัน ไม่ค่อยเข้มงวดกวดขันนัก แต่การเปลี่ยนแปลงมรรยาท ท่านรู้สึกเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วจนตามแทบไม่ทัน อยู่สถานที่แห่งหนึ่งเป็นอย่างหนึ่ง สถานที่แห่งหนึ่งเป็นอีกอย่างหนึ่ง ตามแต่เหตุการณ์ที่ควรเปลี่ยนแปลงไปตามสถานที่บุคคลนั้น และเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วทั้งไม่ซ้ำรอยกันเลย นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดสำหรับผู้ไม่สามารถทำอย่างท่านได้
------------------------------
#คัดลอกจากหนังสือ
#ประวัติท่านพระอาจารย์มั่น_ภูริทัตตเถระ
#โดยท่านอาจารย์พระมหาบัว_ญาณสัมปันโน
#แห่งวัดป่าบ้านตาดจังหวัดอุดรธานี
**********************************
ขออนุโมทนาขอขอบคุณและขออนุญาตนำ
มาเผยแผ่เป็นธรรมทานแก่ผู้ที่มีความศรัทธา

 

โลกหมุนวน จิตใจคนหมุนเวียน
เหมือนอยากจะบ่น พูดเพราะๆ เท่ห์ๆ เก๋ๆ ว่า...ปรารภธรรม

แถวนี้เค้าขายของกันทุกวัน ของกินมีเพียบเหมือนเดิม ขายหมดเกลี้ยงกันทุกวัน คนต้องกินทุกวัน หยุดกินไม่ได้หรอก เราเองนะ มีก็กิน ไม่มีก็ยังกิน ถึงเวลาก็ต้องกิน ไปอด ไปทรมานตัวเองได้ไง

ปัจจัยภายนอก ปัจจัยภายใน ปัจจัยไหนเป็นเหตุที่แท้จริง ธรรมของผู้ครองเรือน หนีไม่พ้นเรื่องสติและปัญญา

เด็ดที่ยอด ไม่เอาราก ไม่เอาต้น ไม่เอาใบ ปลูกมานานแล้ว เด็ดยอดกินได้เลย

 

" คะเต คเต ปาระคะเต ปาระสังคเต โพธิ สวาหะ...
ไป ไป ก้าวไปยังฟากฝั่งโน้น ไปให้พ้นโดยสิ้นเชิง รู้แจ้งและเบิกบาน"

ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร

❤โลกนี้ล้วนเป็นมายาสมมุติ อย่าได้ลุ่มหลงอยู่เลย จงใช้ปัญญาของเจ้า ไตร่ตรองดู

 

อยู่ก็สงบ ตายก็สงบ
คลี่คลายอัตตา เปิดจิตเปิดใจ น้อมรับความเป็นจริง นี่ทุกข์ นี่ไม่ทุกข์ แค่กิริยา

อ่านข่าวเรื่องยูเอฟโอมาสองวัน แล้วลองพิจารณาว่ามนุษย์จากดาวอื่นเดินทางมาสู่โลกด้วยยาน จึงได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์ต่างดาว

ถ้ากลับกันเรามีเหตุต้องได้เดินทางไปดาวดวงอื่น เราก็เป็นมนุษย์ต่างดาวของชาวดาวอื่นเช่นกัน หากไปแล้วไม่สามารถกลับคืนสู่โลกได้ เราจะทำยังไง มองเห็นสุข ทุกข์ ยังไงบ้าง ธรรมที่เคยศึกษามานำมาใช้อะไรได้บ้าง ความรู้ความเห็นเรื่องตัวคนเดียวจะแจ่มชัดขึ้นบ้างหรือไม่

เมื่อพิจารณาไปเรื่อยๆ จนชัดแจ้งแล้ว เรารู้สึกรำลึกถึงคุณแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นอย่างยิ่ง_/|\_
ทรงมอบมรดกธรรมไว้ให้แก่โลก_/|\_
พระธรรมคำสอนนั้นเป็นสากลจักรวาล_/|\_
พระคุณนี้เป็นคุณเอนกอนันต์ หาที่สุดมิได้_/|\_

ไม่มีความอนาทรร้อนใจกับทุกภาวะกาล จิตเมื่อถูกฝึกและปฏิบัติไปจนถึงจุดพลังอำนาจ สามารถทำอะไรได้มากมาย ไม่ว่าจะเล่นแร่แปรธาตุ หรือเข้าสู่ธรรมภายในที่ลึกซึ้ง

อย่าไปเถียง โต้แย้งกับใคร ปล่อยเขา
ความเข้าใจที่เข้าถึง กับสัญญานั้นต่างกัน
ปลาก็รู้อย่างปลา นกก็รู้อย่างนก
โลกธรรมทำอะไรไม่ได้ เข้าไม่ถึงใจ ก็สบาย
ธรรมประจำโลกก็ให้หมุนเวียนอยู่กับโลกไป

 

เมื่อสัญญาผ่านเข้ามา ก็ปล่อยให้ผ่านไปตามเรื่องของมัน ความรู้ของเราก็ให้เฉยอยู่กับปัจจุบันอย่างเดียว

ข้อที่ว่าใจเราไปอย่างนั้นไปอย่างนี้มันก็ไม่ใช่ตัวจริง เป็นเพียงแต่สัญญามันพาไป เท่านั้น

สัญญา นี้เปรียบเหมือนกับ “เงา” ส่วนตัวจริงของมันนั้นก็คือ “จิต” ต่างหาก

ถ้ากายของเราเฉยไม่มีอาการเคลื่อนไหวไปมาแล้ว เงาของเราจะเคลื่อนไหวไปได้อย่างไร?
เพราะกายของเรามันไหวไม่อยู่นิ่ง เงาของเราจึงไหวไปด้วย และเมื่อเกิดขึ้นแล้ว เราจะไปจับเอาเงามาอย่างไร? เงานี้จะจับมันก็ยาก จะละมันก็ยาก จะตั้งให้เที่ยงก็ยาก

ความรู้ที่เป็นตัวปัจจุบัน นั่นแหละคือ “ตัวจริง” ส่วนความรู้ที่เป็นไปตามสัญญานั้น ก็คือ “เงา”

ท่านพ่อลี ธมฺมธโร

 

อารมณ์ดี
อารมณ์ขัน
มีกุศลหรือว่าอกุศลเป็นเหตุล่ะ
ยิ้มเป็นสัญลักษณ์ของมิตรไมตรี
ผู้คนในสังคมหลากหลาย วิเคราะห์ยังไงก็ไม่ถูก ล้วนผูกไว้หลายมุมหลายปม

มองตน เคารพตน
เคารพตนเท่ากับเคารพผู้อื่น
ยิ้มเยาะผู้อื่นเท่ากับยิ้มเยาะตน

แดดอ่อนๆ ยามเช้า บ่งบอกว่าชีวิตกำลังเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ลูกๆ ได้กินอาหารฝีมือแม่มาตั้งแต่แบเบาะ
ต่อมาโตขึ้นก็ถูกสิ่งแวดล้อมเข้าครอบงำ
จนมองไม่เห็นน้ำใจแม่
รสใดๆ ก็มิอาจสู้รสแห่งน้ำใจแม่ เพราะแม่มีเพียงหนึ่งเดียว

 

วันพุธที่ ๖ พฤษภาคม ๒๕๖๓
ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖
ตรงกับวัน วิสาขบูชา

".....ละชั่ว (มีศีล)
......ทำดี (มีการกระทำในบุญกิริยาวัตถุ๑๐..มีการให้ทานเป็นต้น)
......ทำใจให้ผ่องใส( ใจดีมีความเจริญดี ใจดีมีเมตตา ใจดีมีปัญญา........)
ผู้มีปัญญามองเห็นทางแห่งบุญ สั่งสมบุญได้ แม้ไม่มีใครชักชวน

ขออนุโมทนากับครอบครัวบ้านแสงเงิน
(คุณณรงค์-แม่เงิน-ผอ.นริณี กันคำ) ที่ได้ประกอบการกุศลด้วยใจบริสุทธิ์ ทำให้บริเวณวัด ลานธรรม และโบสถ์ มีความสะอาด สดใส หลังจากที่ได้ทำบุญให้ทานแล้วด้วยความสม่ำเสมอทุกครั้งที่มาวัด
........สาธุ พุทธัง รักษา
........สาธุ ธัมมัง รักษา
........สาธุ สังฆัง รักษา
อิติปิโส ภะคะวา
เมตตา ลาโภ นะ โส มิ ยะ อะ หะ พุทโธ
สิทธิเมตตา สิทธิลาภา มหาเตชา
มหาชะนะโภคา ภะวันตุ เต
เอตัง มะ มะ

ขออนุโมทนา _/|\_



จากเพจ วัดภูเพียง เวียงสา น่าน

 

สาธุอนุโมทนากับคุณอนัตตาครับ

ไม่ได้มาเวบเสียนาน ขออนุญาตคุณอนัตตาทักทายในคืนวันวิสาขบูชานะครับ
ครอบครัวผมสบายดีครับ ภาวะโควิด ต้องรักษาตัวกันเป็นพิเศษเพราะมีลูกเล็กครับ ภรรยาผมคุณมน
ฝากความระลึกมาครับ

ขอให้มีความสุขในพระธรรมนะครับ

 

ขออนุโมทนาด้วยเช่นกันค่ะ สบายดีมั้ย ยังระลึกถึงอยู่นะคะ ฝากความระลึกถึงคนข้างๆ คุณวินด้วยค่ะ

ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย ปกปักรักษาให้แคล้วคลาดปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวงค่ะ

 

ครับผม

 

กรรมเกิดจากเจตนา เจตนาทางกาย วาจา ใจ วิบากกรรมคือผลของกรรมในอดีต ไม่มีใครหรอกที่ทำกรรมโดยไร้เจตนา ยกเว้นพระอรหันต์เท่านั้น

เจตนาดีเป็นกรรมดี เจตนาชั่วเป็นกรรมชั่ว ดีคือกุศล ชั่วคืออกุศล เรายังไม่ถึงที่สุดแห่งธรรม ย่อมยังเวียนว่ายตายเกิดกับกรรมและแล่นไปตามวิบาก ดังนั้นจงตั้งเจตนาไว้ที่กุศลเพียงอย่างเดียว

ขณะที่จิตเกิดกุศล นั่นคือสติ ย่อมเว้นซึ่งกิเลส ตัณหาและอุปาทาน

 

ก็โดยบังเอิญ ที่เรียกว่าบังเอิญเพราะไม่ได้ตั้งใจชมจันทร์ ออกไปหยิบของที่ระเบียง โอ้โห...ปะทะเต็มๆ

จันทร์กระจ่างฟ้าดวงโตๆ รัศมีเรืองรอง แต่กล้องไม่เป็นใจ ของราคาถูกก็เงี้ยะ

 

_/|\_ _/|\_ _/|\_

 

❤กำไลต้นแขนนาคเกี้ยว❤
แบบมาจากธาตุกายสิทธิ์ที่ผู้ครอบครองส่งมาให้ค่ะ

พลอยพญานาค ธาตุนาคนฤมิตร และปฐวีธาตุ
ทำไปเรื่อยๆ แบบก็เพิ่มเรื่อยๆ

นาคีฝั่งลาว

 

เพชรพญานาค ที่กำลังเป็นข่าว ใช่ของจริงป่าว..

 

มีญานไม่ใช่หรอ ก็ดูเอาเองซิ

 

โพสต์นี้ มันทะแม่ง ทะแม่ง ยังไงไม่รู้..

 

และแล้วก็สำเร็จไปอีก 1 คู่

 

บทความจากเฟสบุค

**ความไ่ม่พอดี**

ความรัก...หลายคนบอกว่าคือการให้
หลายคนบอกว่าคือความใส่ใจ
หลายคนบอกว่าคือความห่วงใย
หลายคนบอกว่าห่วงหาอาทร
หลายคนบอกว่าอาวรณ์หากต้องจากไกล
หลายคนบอกว่าคือความหอมหวาน
หลายคนบอกว่าคือทุกข์
เหตุผลของความรักแต่ละคนย่อมแตกต่างกันออกไป
จนฉันเองก็แทบจะหาความหมาย
ของคำว่ารักที่ถูกต้องไม่ได้เลย
หากความรักนำพาซึ่งความสุขอบอุ่น
ความหมายของคำว่ารักมันคงดูดี
แต่ถ้าความรักทำให้ต้องผิดหวังเสียใจ
ความหมายของคำว่ารักมันคงเจ็บปวดน่าดูเช่นกัน

ฉันผ่านช่วงเวลาของความสุขความอบอุ่น
จากสิ่งที่เรียกว่ารักมาจนถึงวันนี้
ฉันกำลังสงสัยว่าฉันรักใครไม่เป็นรึป่าว
หรือว่าว่าเธอรักฉันน้อยไปฉันก็ไม่รู้
รักไม่เป็นกับรักน้อยไป
มันมีช่องว่างสำหรับคำสองคำนี้
จนทำให้เราเดินต่อไปด้วยกันลำบาก
เพราะความไม่พอดีของแต่ละฝ่าย
และการพยายามที่จะปรับเพื่อให้มันอยู่ตรงกลาง
ของคำที่เรียกว่าความพอดี
มันต้องใช้ความอดทนมากมาย
หากวันนี้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดอดทนได้
เราก็คงยังจับมือเดินต่อไปได้

แต่วันนี้เมื่อฝ่ายหนึ่งอดทนไม่พอ
เรื่องราวทุกอย่างจึงต้องจบ
การรักใครสักคนหนึ่งมันต้องใช้เวลาในการเรียนรู้
ฉันเชื่อว่าทุกคนก็ย่อมรู้ดี
แต่เวลาของการเรียนรู้มันควรเดินไปข้างหน้า
มิใช่เรียนรู้เพื่อที่จะเดินถอยหลังกลับไป
เพราะหากเดินกลับไปกลับมาเช่นนี้
แล้วเมื่อไหร่จะถึงจุดหมายปลายทาง

...................

บางทีก่อนที่เราจะรักใคร
เราควรหาความหมายและเหตุผลของคำว่ารัก
ทำความเข้าใจกับมันให้ถ่องแท้เสียก่อน
เพื่อที่เราจะได้เดินไปถึงจุดหมาย
โดยที่ไม่ต้องเสียเวลาเดินกลับไปกลับมาเช่นนี้