"ไปงานศพ"

รูปภาพประกอบจากอินเตอร์เนต​

"เฟิร์ม" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อได้พบเพื่อนเก่า

ผมเป็นคนที่มีสังหรณ์แปลกๆ แต่ไม่ใช่หรอกครับ ผมไม่ได้มีพลังจิตเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าอะไรอย่างในหนังฝรั่งนั่นหรอก มันแค่น่าประหลาดกับน่าขนลุกเอาการ

นั่นคือ เมื่อใดก็ตามที่จู่ๆ ผมเกิดคิดถึงใครสักคนที่ไม่ได้ติดต่อ เจอะเจอกันมาตั้งนานแล้วละก็ สอง-สามวันที่จิตประหวัดถึงเขา จะต้องได้ข่าวน่าตกใจว่าเขาหรือเธอตายเสียแล้วทุกครั้ง

เมื่อสองปีก่อน ผมคิดถึงจ๊อด-เพื่อนร่วมห้องสมัยมัธยม ซึ่งตั้งแต่จบ ม.ปลายมา 20 ปีก็ไม่เคยติดต่อกันเลย...กำลังคิดถึงอยู่นั่นเองก็มีโทรศัพท์จากเพื่อนฝูงเก่าๆ โทร.มาบอกว่า จ๊อดตายแล้ว!

ปีกลายเกิดคิดถึงพี่แป้น ที่เคยเลี้ยงผมมาตั้งแต่เล็กๆ รุ่งขึ้นก็ได้ข่าวว่าตายไปเมื่อสองวันก่อน ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่โคราช

บอกตรงๆ ว่าผมกลัวครับ เวลาอยู่ดีๆ ก็แวบคิดถึงใครขึ้นมา เป็นอันว่าเตรียมชุดดำได้เลย สยองจริงๆ

ต้นปีนี้เอง ผมขับรถกลับจากหัวหินผ่านแถวบางมด...เอาละซิ! อยู่ๆ ก็นึกเห็นหน้าเจ้านก-เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แหม...ไม่ใช่เพื่อนธรรมดาซะด้วย ผมน่ะเคยหลงรักเธอเชียวแหละ

นกเป็นสาวร่างระหง บอบบางสมชื่อนกจริงๆ ด้วย ถ้าเธอเป็นนกก็คงจะประเภทนกกระเรียน คือ สวย สง่า นุ่มนวล ดูมีคลาสมากๆ น่ะครับ...เจ้าประคู้น! อย่าเป็นอะไรนะนก! ผมละเสียวใจเหลือเกิน

ดูซิ! คิดถึงเธอจับจิตจับใจขึ้นมาซะงั้น...มันแปลว่าอะไรล่ะนี่?

ใจหนึ่งก็แก้ตัวเป็นพัลวันว่า ไม่น่า...นกไม่เป็นอะไรหรอก เราคิดถึงเธอเพราะเราผ่านมาย่านนี้ สมัยยังเป็นนักศึกษาเธออยู่แถวนี้ ผมเองก็เคยมาบ้านเธอ

ผมนึกด่าตัวเอง ถึงอย่างนั้นก็สลัดความรู้สึกคิดถึงเธอไม่หลุดเลย คิดถึงมาก และรู้สึกเหมือนนกมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ

เออนั่น...ไกลออกไปในทุ่งเวิ้งว้าง ข้างโรงงานริมถนน ผมเห็นนกสีขาวคอยาว ขายาว นกกระสามังครับ? มันไม่น่ามาอยู่แถวนี้เลยนี่นา นกกระสามันอยู่ตามทุ่งนาแถวอยุธยา เวลานั่งรถไฟผ่านน่ะเห็นเป็นฝูงขาวเชียว แล้วมันมาทำอะไรอยู่แถวนี้ล่ะ?

แต่ก่อนแต่ไรก็ไม่เคยเห็นสักตัว!

ที่สำคัญ นกกระสากับนกกระเรียนก็ดูคล้ายๆ กัน มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงนกของผมเข้าไปใหญ่

เอ๊ะ! ขี้ตู่แล้วซิเรา! เรียกนกของผมได้ไงเนี่ย? นกน่ะแต่งงานไปเมื่อสิบปีก่อนโน้น ป่านนี้ลูกเป็นโขยงแล้ว! ไม่รู้ซิ...ผมขาดการติดต่อกับเธอมาตั้งนาน เพราะผมก็แต่งงานแต่งการ ลูกเป็นพรวนแล้วเหมือนกัน

เออ...กลับไปนี่ว่าจะโทร.หานกสักหน่อย ไม่รู้ยังใช้เบอร์เก่ารึเปล่า?

และแล้วผมก็ลืม...นี่ละนิสัยเสียของผม คิดถึงมากแต่ไม่ยอมติดต่อ แล้วมันจะต่อกันติดได้ไงล่ะครับ?

รุ่งขึ้นผมไปทำงานแถวสุขุมวิท พอตกเย็นเลิกงานใกล้โพล้เพล้ ผมก็แวะเอ็มโพเรี่ยมซื้อขนมและกับข้าวไปฝากลูกเมีย

ขณะที่เดินดูที่ตู้อาหารญี่ปุ่นว่าแซลมอนห่อไหนสวยและเยอะกว่ากัน ในราคาเท่ากันนั้น ผมก็เงยหน้าเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง...ใช่เลยครับ ใครก็เดาถูกง่ายๆ นกครับนก!

เธอระเหิดระหง ดูผอมกว่าเก่า แต่หน้าตาแทบไม่เปลี่ยนเลย ไม่เหี่ยวไม่ย่น ไม่อ้วนไม่ผอม ใบหน้าสวยเย็นแทบปราศจากเครื่องสำอาง ผมยาวเกล้ามวยเรียบตึง สง่าจริงๆ ดูคอเธอซีครับ เห็นทีไรผมนึกถึงเนเฟอร์ตีติ ราชินีอียิปต์โบราณทุกที

นกยิ้มแล้วทักทายผม ส่วนผมก็บอกไม่อายว่าคิดถึงมาก วันก่อนกลับจากธุระที่หัวหิน ขับรถมาลำพัง ผ่านบางมดก็แวบคิดถึงเหลือเกิน ว่าจะโทร.ก็ไม่ได้โทร. แล้วนกมาทำอะไรแถวนี้?

นกตอบว่า ตอนนี้ย้ายมาซื้อคอนโดฯ อยู่กับสามีและลูกๆ ที่สุขุมวิทนี่เอง เพราะใกล้ที่ทำงานของสามีและโรงเรียนนานาชาติของลูก

เราคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวอยู่สักสิบนาที นกมองนาฬิกาข้อมือแล้วบอกว่า จวนจะทุ่มแล้ว เธอต้องรีบไปงานศพ ผมเหลือบมองดูชุดที่นกใส่ เพิ่งสังเกตว่าเธอใส่กระโปรงสีเทาฟ้า เสื้อลูกไม้สวยละเอียด มีส้อยทองเล็กๆ รอบคอ ผมหลุดปากว่า...เออ! แล้วจะเปลี่ยนเสื้อทันเหรอ?

นกยิ้มๆ ก่อนหันหลังไป แต่แล้วกลับหันมายิ้มกว้างขึ้น บอกว่า เอาไว้เจอกันใหม่นะ...

ตอนนั้นผมสังเกตเห็นอีกอย่างว่า นกมายืนเฉยๆ ไม่มีตะกร้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตเหมือนผมและคนอื่นๆ ในที่นั้น มันเหมือนกับว่า จู่ๆ เธอก็โผล่ขึ้นมาจากอากาศ มายืนอยู่ข้างๆ ผมที่กำลังก้มๆ เงยๆ เล็งถาดโฟมปลาแซลมอน

เมื่อกลับถึงบ้าน ภรรยาบอกผมว่ามีโทรศัพท์มาตั้งแต่เย็น และเธอพยายามติดต่อกับผม แต่ผมดันลืมมือถือไว้ในรถ ตอนขึ้นห้างไปซื้อของกิน

ข่าวที่จะแจ้งให้ทราบคือ นก - เพื่อนเก่าสมัยวิทยาลัยของผมตายเมื่อวาน...ตอนเช้าวันอาทิตย์ ด้วยโรคมะเร็งตับ เพื่อนโทร.ให้บอกต่อๆ กัน

งั้น...งานศพที่นกบอกว่าจะไป ก็คืองานศพของเธอเองซิครับ!

ผมขนลุกซู่ เล่าเรื่องที่เพิ่งเจอให้ภรรยาฟัง เธอบอกว่าผมอาจฝันเป็นตุเป็นตะไปเอง แต่ดูเธอหน้าตาซีดเซียวไปถนัด คอยเหลียวหน้าเหลียวหลัง ท่าทางบอกว่าเสียวสันหลังอยู่ไม่น้อย

ผมไม่มีวันลืมนกเลย ไม่กลัววิญญาณที่ผูกพันของนกด้วย...แล้วเจอกันนะเพื่อนรัก...สักวันเราต้องได้พบกันในโลกหลังความตาย อย่าลืมสัญญาล่ะนก!


ที่มา

 

หลอนดีครับ