เ อ า ใ ห้ และ ใ ห้ เ อ า

ถ้าเราเป็นผู้ให้ ก็จะมีผู้มาให้ “ ผู้ให้ ”
คนที่มาก็จะมาให้ ใคร ๆ ที่มาก็มีแต่จะมาให้
มีแต่จะเอามาให้ เพราะเห็นเราเป็นผู้ให้จึงทนไม่ได้ที่จะไม่ให้
ทนนิ่งดูดายไม่ได้ จะต้องมาให้ “ ผู้ให้ ” ให้ได้ จะเอามาให้ให้ได้

แต่ถ้าเราเป็นผู้เอา ก็จะมีมาเอาจาก “ ผู้เอา ”
ถ้าเรามีแต่จะเอา ก็จะมีแต่ผู้ที่จะมาเอาจากผู้เอา
คนที่มาก็คือจะมาเอก ใคร ๆ ที่มาก็คือผู้ที่จะมาเอา
แถมเป็นการจะเอาให้ได้อีกด้วย จะต้องเอาให้ได้ ไม่ได้ไม่ยอม
เพราะเห็นเราเอานั่นเอง จึงทนไม่ได้เหมือนกันที่จะมาเอา
ทนนิ่งดูดายไม่ได้ จะต้องมาเอาให้ได้ มาเอากับผู้เอาให้ได้

ดังนั้นการ “ ให้ ” นี่แหละจึงเป็นการได้มาอย่างแท้จริง
และการ “ เอา ” ก็เป็นการสูญเสียอย่างถาวรด้วย
ฉะนั้น...เราจะเอาหรือเราจะให้ ?
หรือเราจะทำทั้งสองอย่าง..คือเอาให้และให้เอา
ถ้าได้ก็เอา เมื่อมีผู้ให้ก็เอา ถ้าจะต้องได้อะไรและอะไรก็ “ เอา ”
ยอมรับที่จะรับเอา ไม่ทำทีเป็นเสแสร้งแกล้งปฏิเสธแบบว่า “ ปากว่า ตาขยิบ ”

โดยความจริงนั้น เมื่อถึงคราวที่จะต้องได้อะไรก็ต้องได้
ควรที่จะได้รับอะไรก็ต้องได้รับ ส่วนการจะรับได้หรือไม่นั้น
ก็ขึ้นอยู่กับตัวของผู้รับเอง เขาก็ทำหน้าที่เพียงเอาผลมาส่งเท่านั้น
เขามีหน้าที่เพียงส่งผล คือเอาผลมาส่งให้เท่านั้น
เขาก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะมาทำให้ผู้รับเป็นหรือไม่เป็นอะไร
การที่ผู้รับเป็นหรือไม่เป็นอะไรนั้น ผู้รับนั่นแหละเป็นเอง

เหตุดังนั้น...เมื่อถึงวาระที่จะได้รับอะไรและอะไรก็พึงรับเถิด
พึงรับมาเถิด และเมื่อรับมาแล้วหรือเมื่อเอามาแล้วก็ควรเอามาให้
คือเอามาเพื่อการเอามาให้ ไม่ได้เป็นการเอามาเพื่อการ “ เอา ”
เป็นการได้มาเพื่อที่จะได้มาให้ หรือรับมาเพื่อที่จะได้มีให้
เพราะถ้าอะไร ๆ ไม่มีแล้วจะให้อะไรและอะไรได้อย่างไร?

เมื่อไม่มีก็ให้ไม่ได้ อยากจะให้ก็มีแต่ความอยาก แต่ให้ไม่ได้
อยากจะมีให้ก็ให้ไม่ได้ อยากจะให้ก็มีแต่ความอยาก แต่ให้ไม่ได้
ดังนั้นเอามาเถิด...รับมาเถิด..จะได้มีเพื่อการให้ จะได้ได้ให้
และเมื่อให้แล้วก็ชื่อว่าได้ให้ ได้รับการ “ ได้ให้ ” เป็นผล
ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือการได้ให้ ชื่อว่าจบแล้ว ได้รับผลเรียบร้อยแล้ว

ท่านที่รักทั้งหลาย...ให้โอกาสแก่ตัวเองในการเป็นผู้ให้บ้าง
ให้โอกาสกับตัวเองในการที่จะได้ให้บ้าง ให้ได้มีโอกาส “ ได้ให้ ” บ้าง
เมื่อให้โอกาสตัวเองได้ให้ นั่นแหละคือการให้ “ ตัวเอง ”
เป็นการให้ “ ตัวเอง ” ได้ให้ “ ตัวเอง ”
ไม่ใช่ให้คนอื่นให้ตัวเอง ไม่รอให้ใครให้ ไม่รอการให้จากใคร

ไฉน...ไยต้องไปรอที่จะให้ใครให้ด้วย
อย่าไปรอให้ใครให้เลย
เพราะถ้าต้องรอให้ใครให้แล้วเมื่อไรจะได้
โอกาสแห่งการให้โอกาสกับตัวเองได้มาถึงแล้ว
วันคืนล่วงไป...ล่วงไป บัดนี้เรากำลังทำอะไรอยู่
กำลังรออะไรอยู่กระนั้นหรือ ?
เหตุสมควรรออะไรและอะไร หรืออะไร ๆ ไม่มีในโลก !

ที่มา : http://www.kanlayanatam.com/sara/sara105.htm

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=7&t=25819