เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอาทิตย์ที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๕

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอาทิตย์ที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๕

​

 

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ เมื่อวานนี้การเดินทางกลับจากสกลนครทุลักทุเลมาก เนื่องจากว่าระหว่างที่ไปรอขึ้นเครื่องบินนั้น เกิดพายุฝนรุนแรงมาก จนกระทั่งเลยเวลาเครื่องออกแล้ว ปรากฏว่ายังไม่เห็นเครื่องบินจากกรุงเทพมหานครมาถึง ทุกคนก็รอกันด้วยความแปลกใจ และขณะเดียวกันก็สงสัยว่าทำไมถึงเลยเวลาได้นานขนาดนี้ ? ท้ายสุดก็มีเจ้าหน้าที่เข้ามาชี้แจงว่า มีสิ่งกีดขวางตกอยู่บนรันเวย์ ทำให้เครื่องจากกรุงเทพฯ มาถึงก็ไม่สามารถจะลงได้ จึงต้องรอให้ทางสกลนครทำการนำสิ่งกีดขวางออกจากรันเวย์เสียก่อน

แต่ว่าสิ่งกีดขวางนั้นตกหล่นอยู่ในเขตพื้นที่ของทหาร จึงต้องประสานงานเพื่อขออนุญาตนำกำลังพล ยานพาหนะ และเครื่องขนย้ายเข้าไปในบริเวณนั้น กว่าที่จะได้รับการตอบรับจากทางหน่วยทหาร กว่าที่จะทำการขนย้ายสิ่งกีดขวางออก จนกระทั่งมั่นใจว่าจะสำเร็จได้เวลาใดแล้ว จึงได้แจ้งไปทางสนามบินนานาชาติดอนเมืองให้ปล่อยเครื่องบินขึ้นมาได้

ปรากฏว่าเครื่องจากกรุงเทพมหานครมาลงที่สนามบินสกลนครเวลา ๒ ทุ่ม ๒๐ นาที จากนั้นพวกเราก็ได้รับเรียกให้ขึ้นเครื่องประมาณเวลา ๒ ทุ่ม ๔๕ นาที แล้วเครื่องก็ขึ้นจากสนามบินสกลนคร วิ่งมาถึงสนามบินนานาชาติดอนเมืองตอน ๓ ทุ่ม ๕๐ นาที

กว่าที่กระผม/อาตมภาพจะเดินทางถึงที่พักก็ราว ๔ ทุ่มครึ่ง ต้องมาจัดกระเป๋าใหม่ เพราะว่าต้องเดินทางต่อไปยังสนามบินนานาชาติหาดใหญ่ในเช้าวันนี้ ซึ่งการจัดกระเป๋านั้น ก็ต้องเตรียมวัตถุมงคลไปสำหรับแจกพี่น้องทางปักษ์ใต้ที่จะมาหา หลังจากงานพระราชทานเพลิงศพของหลวงหว่าง ท่านพระครูประโชติรัตนานุรักษ์ (สว่าง จนฺทวํโส) อดีตเจ้าคณะอำเภอสุไหงปาดี อดีตเจ้าอาวาสวัดรัตนานุภาพ

 

เรื่องที่ไม่คาดฝันเช่นนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้เสมอ และเป็นเรื่องทดสอบกำลังใจของพวกเราเป็นอย่างยิ่ง แต่ว่ากระผม/อาตมภาพนั้นได้เตรียมวิธีการแก้ไขเอาไว้แล้วว่า ถ้า ๒ ทุ่ม ๒๐ นาทีตามที่ทางสนามบินสกลนครแจ้งไว้ว่า เครื่องบินจากกรุงเทพมหานครจะมาถึง ถ้าเลยเวลานั้นไปแล้ว ก็จะแจ้งยกเลิกการเดินทาง แล้วจะไปจองเที่ยวบินในวันรุ่งขึ้นแทน

โดยยกเลิกการเดินทางลงไปปักษ์ใต้เพื่อร่วมงานพระราชทานเพลิงศพของหลวงหว่าง ก็แปลว่าจะทำให้ตนเองมีเวลาเหลือประมาณ ๕ วันเต็ม ๆ แต่ว่าดวงไม่ดีพอ เนื่องจากว่าทุกอย่างนั้นสำเร็จลงตามที่เจ้าหน้าที่สนามบินสกลนครได้แจ้งให้พวกเราได้ทราบ

แต่ว่าก็มีญาติโยมจำนวนหนึ่ง แม้กระทั่งท่านที่เป็นแม่ชีของอีกศาสนาหนึ่ง ที่ภาษาทั่วไปเรียกกันว่า "ซิสเตอร์" บรรดาแม่ชีหลายรูปนั้นมีการโวยวายว่ามารอนานกี่ชั่วโมงแล้ว ยังเลื่อนออกไปอีก ๓ ชั่วโมงครึ่งแบบนี้ ถ้างานของท่านทั้งหลายเสียหายทางสนามบินจะรับผิดชอบอย่างไร ?

ตรงจุดนี้จะว่าไปแล้ว ทุกสนามบิน ทุกสายการบินก็จะมีแผนการรับมือเรื่องฉุกเฉินทั้งหลายเหล่านี้อยู่ เพียงแต่ว่าการรับมือนั้นก็อยู่ในลักษณะของการผ่อนหนักเป็นเบา โดยพยายามที่จะชดเชยความเสียหายทุกอย่างให้กับทางผู้โดยสารให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ไม่ว่าจะเป็นอาหาร เป็นที่พัก เป็นการจัดเครื่องบินเที่ยวใหม่ให้ก็ตาม ยังดีที่ว่าครั้งนี้ไม่ได้หนักหนาสาหัสถึงขนาดนั้น แค่เสียเวลาไปประมาณ ๓ ชั่วโมงครึ่ง ก็สามารถที่จะเดินทางกลับถึงที่พักได้

แต่ที่สงสารก็คือโยมที่อาสามารับที่สนามบินนานาชาติดอนเมือง ต้องมารอนานเกือบ ๕ ชั่วโมง ทำให้พวกเราทั้งหลายเกรงใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เมื่อออกปากขออภัยไปแล้ว ปรากฏว่าญาติโยมทั้งหลายห่วงทางด้านกระผม/อาตมภาพมากกว่าที่จะห่วงตนเอง ตรงนี้ก็ต้องขอเจริญพรขอบคุณมา ณ ที่นี้ ขอให้ทุกท่านมีความสุขความเจริญ มีความปรารถนาที่สมหวังจงทุกประการด้วยเถิด

 

สำหรับเช้านี้นั้นเครื่องบินจะขึ้นจากสนามบินนานาชาติดอนเมืองเวลา ๖ โมงเช้า ทำให้ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนในเวลาตี ๓ ครึ่งเช่นนี้ เพราะว่าญาติโยมนัดเอาไว้ว่าตี ๔ ครึ่งจะมารับ

เนื่องจากว่าสมัยนี้สามารถที่จะเช็คอิน คือตรวจตั๋วเครื่องบินเพื่อรับที่นั่งได้ โดยวิธีตรวจผ่านอินเตอร์เน็ตในระบบออนไลน์ จึงทำให้ใช้เวลาน้อยลง แค่ให้เขาตรวจกระเป๋าและบัตรประจำตัวว่าตรงกับตั๋วเครื่องบินแล้ว ก็สามารถที่จะปล่อยผ่านเข้าไปรอขึ้นเครื่องได้เลย

ระบบทั้งหลายเหล่านี้จะว่าทันสมัยก็ยังไม่ใช่ เนื่องเพราะว่ากระผม/อาตมภาพนั้นไปเจอที่สนามบินสิงคโปร์ เป็นระบบอัตโนมัติเกือบทั้งสนามบิน คือมีเจ้าหน้าที่ประจำอยู่น้อยมาก ตั้งแต่เราเข้าไปตรวจหนังสือเดินทาง ตรวจตั๋วเครื่องบิน และฝากกระเป๋าเดินทาง ทุกอย่างเป็นระบบอัตโนมัติทั้งสิ้น

แม้ว่าจะดีตรงที่ว่าทำให้ทุกอย่างสะดวกและคล่องตัว แต่บุคคลก็ต้องมีประสบการณ์ในการใช้เครื่องอัตโนมัติแบบนี้ด้วย ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะทำให้ขลุกขลัก เพราะว่าทุกอย่างจะขึ้นเป็นสัญลักษณ์ในระบบเครื่องทั้งสิ้น ถ้าเราพิจารณาไม่ดี ก็จะไม่รู้ว่าสัญลักษณ์ที่ขึ้นมานั้นให้ทำอะไรบ้าง แต่ว่าก็พอที่จะกล้อมแกล้มผ่านไปได้ โดยที่ถ้าเราติดขัดนานจริง ๆ ก็จะมีเจ้าหน้าที่เข้ามาประสานงาน และช่วยดำเนินการในส่วนที่เราทำไม่เป็นทำไม่ถูกให้

แต่ว่ากระผม/อาตมภาพนั้นมีปัญหาที่คนอื่นไม่มี ก็คือชื่อในหนังสือเดินทางเป็นสมณศักดิ์ พระครูวิลาศกาญจนธรรม ที่ไม่ปรากฏนามสกุล ทำให้เครื่องอัตโนมัติไม่เคยปล่อยผ่านเลยแม้แต่ครั้งเดียว เจ้าหน้าที่ต้องมาดู แล้วเคาะเว้นวรรคให้เป็นพระครูวิลาศ นามสกุล กาญจนธรรม เครื่องถึงจะปล่อยให้ผ่านไปได้

ปัญหาเหล่านี้นั้น ถ้าเป็นประชาชนทั่วไปก็จะไม่เกิดขึ้น แต่ว่าพระภิกษุสงฆ์ที่ใช้สมณศักดิ์อย่างหนึ่ง สมณศักดิ์เมื่อแปลเป็นภาษาอังกฤษแล้วยาวมากอีกอย่างหนึ่ง อย่างเช่นพระครูวิลาศกาญจนธรรม เมื่อเขียนเป็นภาษาอังกฤษแล้วจะมีถึง ๒๘ ตัวอักษร

 

เจ้าหน้าที่ต่างประเทศเคยบ่นใส่หน้าว่า "Your name is too long" คือชื่อของคุณยาวเกินไป แต่กระผม/อาตมภาพยืนยันว่าชื่อนี้สั้นแล้ว พระเจ้าแผ่นดินของกระผม/อาตมาภาพนั้น กินเนสบุ๊ค เวิลด์ ออฟ เรคคอร์ด บันทึกว่าเป็นบุคคลที่มีพระนามยาวที่สุดในโลก..!

เจ้าหน้าที่ทั้งหลายได้ยินแล้วก็หัวเราะเฮฮากัน คงคิดว่าคนไทยนั้นกว่าจะเดินทางไปไหนมาไหนได้ น่าจะมีความลำบากเป็นอย่างยิ่ง เพราะกว่าเจ้าหน้าที่จะตรวจรายชื่อให้ตรงกับบัตรประจำตัวและตรงกับตั๋วเครื่องบิน ตรงกับหนังสือเดินทาง แต่ละคนน่าจะต้องใช้เวลานานเป็นพิเศษ ซึ่งความจริงแล้วก็ไม่ใช่ เนื่องเพราะว่าพวกเราเคยชินแล้ว แต่ว่าชาวต่างชาตินั้นไม่เคยชินกับเรื่องพวกนี้ ก็เลยทำให้เขาคิดไปไกลถึงขนาดนั้น

สำหรับวันนี้ เมื่อเดินทางไปถึงสนามบินนานาชาติหาดใหญ่แล้ว ก็จะมีญาติโยมทางด้านนั้นมารับ เพื่อส่งไปยังวัดรัตนานุภาพ ตำบลโต๊ะเด็ง อำเภอสุไหงปาดี จังหวัดนราธิวาส เมื่อร่วมงานพระราชทานเพลิงศพท่านพระครูประโชติรัตนานุรักษ์แล้ว ถึงจะเดินทางกลับมายังที่พักที่อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา แล้วระยะเวลาที่เหลืออยู่ อาจจะมีญาติโยมจากทางด้านสงขลาบ้าง สตูลบ้าง มานิมนต์ให้ไปรับศรัทธาญาติโยมทางด้านนั้น เวลาที่เหลือก็จะรับศรัทธาญาติโยมอยู่ที่หาดใหญ่ จนกระทั่งเดินทางกลับกรุงเทพมหานครในวันที่ ๕ พฤษภาคม

เมื่อเดินทางกลับมาแล้ว ก็จะเข้าสู่ระบบการทำงานเดิม ก็คือกิจการงานต่าง ๆ ทุกอย่างที่คั่งค้างอยู่ในระหว่างที่เดินทางไปสงเคราะห์ญาติโยมหลายวัน ก็จะประเดประดังเข้ามา โดยเฉพาะงานเอกสารบัญชีต่าง ๆ ถึงแม้ว่าจะไว้วางใจให้ผู้อื่นทำแทนแล้ว ก็ยังต้องมาตรวจด้วยตนเอง และตรวจกี่ครั้งก็จะพบข้อบกพร่องผิดพลาดทั้งสิ้น

อย่างเช่น รายงานการปกครองคณะสงฆ์ ๖ ด้านของเดือนมีนาคมที่ผ่านมา เมื่อทำรายงานการปกครองคณะสงฆ์ ๖ ด้านของเดือนเมษายน ก็ตรวจไปเจอสิ่งที่คิดว่าผิด เมื่อทำรายงานเดือนเมษายนส่งไปเรียบร้อยแล้ว กลับมาเพื่อจะแก้ไข ปรากฏว่าสิ่งที่เห็นว่าผิดนั้น ความจริงแล้วไม่ได้ผิด

เนื่องเพราะว่าทางผู้บังคับบัญชากำหนดให้ส่งรายงานทุกวันที่ ๒๕ ของเดือน เวลาที่เหลืออยู่คือตั้งแต่วันที่ ๒๖ ไปจนกว่าจะขึ้นเดือนใหม่นั้น เราก็ยังคงปฏิบัติหน้าที่ทั้ง ๖ ด้านอยู่ เมื่อมีงานก็ต้องลงรายงานตามปกติ แต่ว่าเป็นงานของเดือนกุมภาพันธ์ เมื่อเอามารายงานในเดือนมีนาคม เหลือบเห็นไปว่าเป็นเดือนกุมภาพันธ์ ทำให้เข้าใจผิดว่าน่าจะเป็นการรายงานผิดพลาด โดยการที่อาจจะไปสำเนาเอาของเดือนเก่ามาแล้วแก้ไขไม่หมด เมื่อตรวจสอบดูแล้ว ปรากฏว่าแก้ไขถูกต้องแล้ว จึงทำให้งานตรงจุดนั้นไม่ได้บกพร่อง เป็นเพียงความเข้าใจผิดเท่านั้น

สำหรับวันนี้ อีกสักครู่หนึ่งญาติโยมก็จะมารับไปยังสนามบินนานาชาติดอนเมืองแล้ว จึงขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๑ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)