อย่าแม้กระทั่งคิด

เรื่องนี้เริ่มต้นที่เมรุเผาศพ ร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่ในโลงไม้ที่ปิดสนิทอยู่นั้นคือร่างของเพื่อนรักของผมเอง ที่จากไปด้วยอุบัติเหตุมอเตอร์ไซด์คว่ำ ไฟในเชิงตะกอนเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ในเวลาที่ทุกคนกำลังอยู่ในอารมณ์ที่โศกเศร้าที่สุด เสียงร่ำไห้ปนเปไปกับเสียงสัปเหรอกำลังงัดตะปูฝาโลงดอกแล้วดอกเล่าดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ แล้วความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้นกับตัวผม มรึงจากกรูไปแล้วกรูอยากได้ของที่ทำให้กรูระลึกถึงมรึงตลอดเวลาแล้วกรูสัญญาว่าจะเก็บมันไว้ให้ดีที่สุด พร้อมกับความคิดเสียงตะปูดอกสุดท้ายของโลงก็กระเด็นมาตกลงที่ปลายเท้าผม ผมค่อยๆย่อตัวลงเก็บมันมาใส่ในกระเป๋ากางเกง เก็บมันไว้ไม่ให้ใครเห็น หลังเลิกพิธีผมนำมันมาใส่ไว้ในกล่องเหรียญที่ระลึกที่แจกในงานใต้กำมะหยี่สีแดงแล้วเก็บมันไว้ในรถ หลังจากนั้นมามักมีคนพบเห็นผู้ชายร่างใหญ่ผิวดำวนเวียนอยู่แถวรถผมหรือไม่ก็นั่งรถคู่กันไปกับผมในเวลาค่ำคืน ผมจะทำอย่างไร ผมเริ่มหวาดกลัว ผมบอกกับใครไม่ได้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นกับผม ผมทิ้งมันไปไม่ได้เพราะผมติดกับคำสัญญาที่ให้ไว้หน้าศพว่าจะเก็บมันให้ดีที่สุด ขอเตือนทุกคนที่ได้อ่าน อย่าทำอย่างผม อย่า......อย่าแม้กระทั่งคิด