ห้องเก็บของ

คอลัมน์ ขนหัวลุก

โดย "ใบหนาด"

"หลานบอย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากพิษณุโลก

ผมเป็นเด็กที่ชอบฟังเรื่องผี อ่านเรื่องผีมากๆ เลยครับ คิดแล้วก็คงเหมือนกับเด็กๆ ทั่วไปน่ะแหละ แต่ความจริงกลัวโดนผีหลอกที่สุด ขนาดผู้ใหญ่หลายๆ คนยังกลัวนี่นา ทำไมเด็กๆ จะไม่กลัวล่ะครับ?

เขาว่าคนกลัวผีมักจะโดนผีหลอก! เหมือนคนกลัวหมาก็มักจะถูกหมากัด! เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่ผมเองน่ะโดนเข้าเต็มเปา!

สาเหตุมาจากคุณพ่อคุณแม่ผมต้องไปทำธุระเรื่องที่ดินที่พิษณุโลก ผมเองต้องเขียนจดหมายลาคุณครู ขออนุญาตหยุดเรียน 1 วัน ตามพ่อแม่ไปด้วย แหม...ชอบมากเลยครับเรื่องไปต่างจังหวัดนี่น่ะ ความจริงแม่ไม่อยากให้ผมขาดเรียน แต่มันจำเป็นจริงๆ

ผมเพิ่งอายุ 13 อยู่ม.2 โรงเรียนก็ไกลบ้านไม่ใช่เล่น ไม่มีทางอยู่กรุงเทพฯ คนเดียว 3 วัน คือ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ได้แน่ๆ พ่อแม่ต้องหอบหิ้วผมไปด้วยอย่างไม่มีทางเลือก

ไปพิษณุโลกเที่ยวนี้ ผมไม่ได้ไปนอนพักโรงแรมอย่างทุกที แต่เราไปนอนค้างบ้านเพื่อนคุณพ่อที่เขาจัดการเรื่องที่ดินให้น่ะครับ บ้านเขาไม่ใหญ่นัก เป็นบ้านตึกครึ่งไม้ดูทึมๆ ชอบกล อาจจะเพราะมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นปกคลุมรอบบ้านก็ได้

เพื่อนคุณพ่อชื่อลุงอ๊อดกับป้าแดง มีคนรับใช้เป็นผู้หญิงอายุคงราวๆ 40 ปี ผมเรียกว่าน้าแป๊ว

อันที่จริงผมน่าจะสนุกนะครับที่ได้เปลี่ยนบรรยากาศ แต่มันกลับกลายเป็นว่า พอไปถึงที่นั่นได้แป๊บเดียวผมก็รู้สึกปวดท้อง ผะอืดผะอมและขมปากยังไงพิกล เลยกินปลานึ่งมะนาวที่ป้าแดงทำมาเลี้ยงพวกเราไม่ได้ ทั้งๆ ที่เป็นอาหารจานโปรดของผมแท้ๆ

ความที่ไม่สบายอย่างกะทันหัน ผมก็เลยต้องกินยาแล้วนอนอยู่บ้านลุงอ๊อดคนเดียว ขณะที่พ่อแม่และเจ้าของบ้านออกไปจัดการธุระกัน

ห้องที่จัดให้เราพักอยู่ชั้นสองข้างๆ ห้องเก็บของ บ่ายนั้นผมอยู่ตามลำพัง ส่วนน้าแป๊วเตรียมทำกับข้าวมื้อเย็นอยู่ชั้นล่าง บรรยากาศเงียบสงบ...รู้สึกว่ามันเงียบเกินไปซะด้วยซ้ำ

ลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง แดดอ่อนๆ ทำให้นึกถึงเพื่อนๆ ที่โรงเรียน...ป่านนี้คงกำลังเรียนชั่วโมงสุดท้ายกัน...

ผมนอนนิ่งๆ ตอนแรกนึกว่าไม่หลับเพราะมันแปลกที่ แต่สักพักหนึ่งก็ค่อยๆ เคลิ้ม...แล้วได้ยินเสียงตึ๊ก...ตึ๊ก...ตึ๊ก... เป็นเสียงทึบๆ หนักๆ ดังอยู่ข้างๆ ห้องนี่เอง

ห้องเก็บของไงล่ะครับ!

เอ...น้าแป๊วคงขึ้นมาเอาอะไรมั้ง? แต่ประหลาดจัง เสียงนั่นฟังดูเหมือนอะไรบางอย่าง...ผมนึกอยู่สักประเดี๋ยวก็นึกออกว่า...มันคือเสียงคนเลี้ยงลูกบาสเกตบอล

ที่ประหลาดยิ่งกว่าก็คือ ผมรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวเลยครับ ไม่ใช่ผีอำแน่ๆ เพราะผีอำน่ะผมเคยโดนมาแล้ว แต่นี่เป็นอาการแบบเพลียๆ ง่วงมากจนลืมตาไม่ขึ้นและไม่คิดจะต่อต้านอะไรเลย แค่แปลกใจว่าใครหว่ามาเลี้ยงลูกบาสเกตบอลในห้องเก็บของ?

ไอ้ห้องนี่มันแคบนิดเดียว ผมเห็นตอนช่วงน้าแป๊วยกที่นอนออกมาไงครับ ไม่มีทางหรอกที่จะมีใครมาเลี้ยงลูกบาสเกตบอลในนั้น เขาเก็บแต่ที่นอน ผ้าห่ม ผ้าเช็ดตัว

คิดเพลินจนหลับลึกลง แล้วคล้ายๆ ว่าจะฝันเห็นเด็กผู้ชายอายุเท่าผม มายืนเลี้ยงลูกบอลอยู่ข้างเตียง มือนั้นตบลูกบาสฯ สีส้มกลมโตเป็นจังหวะ นัยน์ตาโต คิ้วหนา ท่าทางหน้าตาดีเหมือนกัน แต่สีหน้าเฉยสนิท ดูออกจะเศร้าๆ อีกต่างหาก

...ผมเห็นชัดขึ้นๆ ว่าเขามีเลือดเปรอะอยู่บนหัว ตอนแรกไม่เห็นเพราะสีมันกลืนกับเส้นผม แต่เลือดไหลย้อยลงมา...พอถึงตาเขาก็ยกมือขึ้นเช็ดแล้วหันหลังให้ดื้อๆ

ผมลืมตาขึ้น เสียงนั้นหายไป ห้องสว่างจ้าด้วยแสงแดดของบ่ายสามโมง...ดูไม่น่ากลัวใช่ไหมครับ แต่มันทั้งวังเวงทั้งสยองน่าดู ผมเลยลุกขึ้นเดินไปชั้นล่าง หาน้าแป๊วดีกว่า พอเห็นผมเธอก็ทักว่าสบายดีแล้วเหรอคะ หิวมั้ยคะ? ผมบอกว่าไม่ได้หิวแต่นอนไม่หลับ...เพราะหลับตาทีไรก็ได้ยินเสียงใครมาเลี้ยงลูกบาสฯ อยู่ข้างๆ ทุกที

โอ้โฮ! น้าแป๊วแทบทำมีดหล่นจากมือแน่ะ ผมเห็นแค่นั้นก็รู้แล้วว่าตัวเองเจอดี เลยถามว่าผมโดนผีหลอกใช่มั้ย? น้าแป๊วพยักหน้าแล้วเล่าว่า นั่นน่ะคือคุณอั๋น ลูกชายคนเดียวของลุงอ๊อด...ผ่าตัดสมองตายไปเมื่อหลายปีก่อน

เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าลุงอ๊อดกับป้าแดงมีลูกชายด้วย มาวันแรกก็เจอเสียแล้ว!

ผมยกมือไหว้ขึ้นไปชั้นบน พี่อั๋นจะได้รับรู้ว่าผมมาดี น้าแป๊วบอกว่าพี่อั๋นเป็นนักบาสเกตบอลของโรงเรียน ตอนเสียชีวิตน่ะอายุ 15 ปี อยู่ม.3 พอดี น่าเสียดายจัง

มิน่าล่ะ ลุงอ๊อดกับป้าแดงถึงดูเศร้าๆ เวลาเห็นผมก็มองยังไงพิกล...คงคิดถึงลูกชายนี่เอง

ตัวผมคิดว่าพี่อั๋นไม่ได้ตั้งใจมาหลอกหลอน แต่มาทักทาย ผมเลยไม่ค่อยกลัวนอกจากจะหวาดๆ เย็นนั้นพวกผู้ใหญ่กลับมาน้าแป๊วก็เล่าให้ฟัง ลุงอ๊อดกับป้าแดงดูท่าจะดีใจว่าลูกชายยังอยู่ใกล้ๆ ผมเองก็พลอยดีใจด้วย

คืนนั้น ผมสวดมนต์อธิษฐานว่า ไม่ต้องมาหาผมอีกนะ... ผมบอกลุงกับป้าแล้วว่าพี่อั๋นยังอยู่ใกล้ๆ นี้และสบายดี ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่เขามีเลือดไหล พี่อั๋นคงแค่ทำให้ผมเห็นว่าเขาตายยังไง

...ในห้องเก็บของนั้น น้าแป๊วหยิบสิ่งหนึ่งให้ผมดู มันคือลูกบาสเกตบอลเก่าๆ ที่เหี่ยวแล้ว แต่ยังเก็บไว้เพราะเป็นของที่พี่อั๋นรักมากน่ะครับ