วันส่งแชร์ ใน ตลาดศรีไทย สะพานควาย

น้าชื่น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในตลาดศรีไทย สะพานควาย

สมัยก่อน ตลาดศรีไทยแถวสี่แยกสะพานควายถือว่าเป็นตลาดสดที่คึกคัก ผู้คนพลุกพล่าน ทั้งคนขายและคนซื้อ เพราะเป็นตลาดใหญ่อยู่ริมถนนใกล้ๆ กับโรงพยาบาลเปาโลฯ ที่เพิ่งก่อตั้งได้ไม่นาน

ดิฉันเป็นช่างตัดเสื้ออยู่ในซอยสุทธิสาร แต่ลูกค้าน้อย จนมีเพื่อนชักชวนให้ไปเช่าแผงในตลาดศรีไทย เปิดตัดเย็บเสื้อผ้าสตรี รับซ่อมแซมทั้งเสื้อ กระโปรงและกางเกงด้วย ลูกค้ามีทั้งแม่บ้านที่มาจ่ายตลาด กับญาติมิตรแนะนำมาเพราะชอบฝีมือกับราคาย่อมเยา ในที่สุดก็มีลูกค้าขาประจำเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ

แผงตัดเย็บเสื้อผ้ามีมากกว่าสิบแผง ตั้งอยู่ติดๆ กันเป็นรูปสี่เหลี่ยม เดินวนเวียนไปมาก็เห็นกันหมด...พวกเราอยู่ทางด้านหลังของตลาดทางซ้ายมือ ตอนเย็นๆ ก็ซื้อกับข้าวไปทำเองบ้าง ซื้ออาหารสำเร็จรูปบ้าง อยู่ไปนานๆ ก็รู้จักกันทั้งตลาด

เราไปซื้อของเขาก็คิดถูกๆ ซื้ออย่างแถมอย่าง ชั่งของให้เกินกิโลเสมอ ถ้าเขามาจ้างตัดเสื้อผ้าเราก็คิดราคาพิเศษ บางทีเอากางเกงสามีมาขยายเอว หรือซ่อมแซมอะไรเล็กๆ น้อยๆ ก็จะไม่คิดเงิน...มิตรจิต-มิตรใจนะคะ

การเล่นแชร์ในตลาดคือเรื่องหนีไม่พ้นจริงๆ ค่ะ!

มีทั้งแชร์เดือน แชร์อาทิตย์ จนถึงแชร์วัน ตอนแรกดิฉันไม่ได้เล่น แต่เมื่อถูกคะยั้นคะยอบ่อยๆ ก็เกรงใจ ตัดสินใจเล่นแชร์ในกลุ่มช่างเสื้อด้วยกัน เดือนละ 1,500 บาท ทั้งหมด 12 มือ พูดกันว่าเปียแชร์จะได้เงินก้อน ดีว่าเล่นรายวันหรืออาทิตย์

เขามีสำนวนว่า "เปียแล้วเห็นเงิน" หมายถึงเงินก้อนใหญ่ เพราะเป็นดอกตาม แม้แต่คนเปียมือแรกยังได้เงินเกือบสองหมื่นบาท ทองคำยังบาทละ 2,500 บาทนะคะ

ได้ข่าวเรื่องโกงแชร์มามาก ทั้งเปียแล้วหนี ทั้งเปียวงนั้นส่งวงนี้...ทั้งเท้าแชร์ตั้งแชร์หลายวง เก็บเงินได้เป็นแสนแล้วย้ายบ้านหนีไปเลยก็มี

ที่ตลาดศรีไทยก็มีบ้างเหมือนกัน แต่น้อย เพราะค้าขายได้กำไรทุกวันคุ้มกว่าหนีแชร์ แถมได้เครดิตด้วย ยกเว้นแต่พวกเล่นการพนันก็ต้องหมุนเงินทางอื่น เช่นกู้ยืมเพื่อเอามาส่งแชร์จนได้ มีความหวังว่าเมื่อตั้งแชร์ใหม่จะได้เปียเอาเงินก้อนไปใช้

ดิฉันเล่นแชร์กับเขามาราว 2-3 ปีก็ไม่เคยมีปัญหาอะไร นอกจากดอกสูงตอนมือต้นๆ พอเลยกลางไปแล้วก็ดอกถูกลงกว่าครึ่งเพราะไม่ร้อนเงินกัน

ขณะนั้นมีลูกแชร์คนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มช่างเสื้อ และไม่ใช่แม่ค้าในตลาดศรีไทยด้วย ชื่อป้าละออง อายุราว 60 เศษ แกมาซื้อกับข้าวเกือบทุกวัน บางวันก็แวะเอาเสื้อผ้ามาให้พวกเราซ่อม ส่วนมากเป็นเสื้อกางเกงของลูกชายที่แกเล่าว่าทำงานอยู่ออมสินใกล้ๆ กันนั่นเอง

ป้าละอองมีสร้อยทองหนักราวสองบาท แต่งตัวสะอาดเรียบร้อย พูดจาสุภาพอ่อนโยนจนใครๆ ก็นับถือรักใคร่ทั้งนั้นค่ะ

จำได้ว่ามีเพื่อนที่เล่นแชร์ด้วยกันเคยเล่น 2 มือ แต่ก่อนจะตั้งแชร์ใหม่ก็บอกล่วงหน้าว่ามีรายจ่ายมาก ขอเล่นแค่มือเดียว...ชวนใครเล่นเพิ่มก็ไม่มี คนนอกวงที่อยากเล่นด้วยหลายคนแต่เราบอกปัดไปว่าเต็มแล้ว ไม่อยากให้เกิดปัญหาทีหลังค่ะ

ปรึกษากันว่าจะลองชวนป้าละอองดู ทุกคนก็เห็นตรงกัน ตอนแรกแกก็อิดเอื้อน พูดทีเล่นทีจริงว่าไว้ใจแกได้หรือ? บ้านช่องอยู่ไหนก็ไม่รู้ เดี๋ยวแก่เปียแชร์ได้แล้วหายไปจะทำยังไงกัน?

พวกเราหัวเราะและไว้ใจแกมากขึ้น ในที่สุดป้าละอองก็ตกลงเล่นแชร์ด้วย

ต้องยอมรับว่าแรกๆ ก็นึกหวาด ป้าละอองเคยบอกว่าบ้านอยู่ในซอยวัดไผ่ตันนี่เอง แล้วชวนเราไปบ้านแก...แหม! ถ้าไปก็ถือว่าไม่ไว้ใจกันน่ะซีคะ เมื่อไม่ไว้ใจแล้วไปชวนแกเล่นแชร์ด้วยทำไมล่ะ?

ป้าละอองจะส่งแชร์ล่วงหน้าราว 3-4 วันทุกเดือน เวลาเปียก็เขียนดอกแบบไม่เอาแชร์ จนกระทั่งผ่านไป 8-9 เดือนป้าละอองถึงเปียแชร์ไป บอกว่าลูกชายจะเปลี่ยนรถใหม่ก็เลยเปียแชร์ไปช่วยอีกแรงหนึ่ง

พวกเราไม่ได้ติดใจอะไรเลย เพราะแบบนี้แสดงว่าไม่ใช่พวกที่หาทางมาโกงแชร์แน่ๆ เปียแล้วก็มาส่งแชร์ทั้งต้นทั้งดอกล่วงหน้าเหมือนที่เคยทำมาเป็นประจำ

จนกระทั่ง 2 เดือนผ่านไป เหลือแชร์มือบ๊วยแล้ว...ป้าละอองเกิดมาหายไปในวันส่งแชร์พอดี!

เรานึกขึ้นได้ว่าป้าละอองหายไปหลายวันแล้ว ถามเท้าแชร์ว่าแกมาส่งล่วงหน้าเหมือนเดิมหรือเปล่า? ก็ได้รับคำตอบว่าไม่ได้ส่ง...ตอนบ่ายเราก็ส่งแชร์มือบ๊วยกัน

เท้าแชร์นับเงินที่ยังขาดอยู่มือเดียว ป้าละอองก็กระหืดกระหอบเข้ามา ขอโทษขอโพยว่าโดนรถเฉี่ยวเอาเมื่อ 2 วันก่อน คอยยังชั่วก็รีบมาส่งแชร์...ก่อนจะขอตัวไปหาหมอที่เปาโลฯ

เรามารู้ทีหลังว่าป้าละอองโดนรถชนที่หน้าบ้าน วันที่จะมาส่งแชร์ล่วงหน้า คนพาส่งโรงพยาบาลก็นอนหมดสติ...มาสิ้นใจเอาตอนที่เราเปียแชร์กันพอดี!

เดี๋ยวนี้ตลาดศรีไทยกลายเป็นห้างบิ๊กซีไปแล้ว พวกเราก็แก่ตัวลง แยกย้ายกันไป มีโอกาสได้พบกันเมื่อไรก็อดพูดถึงป้าละอองส่งแชร์ไม่ได้...พูดแล้วขนลุกทุกทีค่ะ

ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก
ใบหนาด
- ข่าวสด

 

อ่านเรื่องนี้เเล้วทำให้ป้านึกถึงสมัยสาวๆเชียวค่ะ ป้ารู้จักตลาดนี้ทีเดียวเชียวคะ เพราะเเต่ก่อนบ้านป้าอยู่สุทธิสาร-สพานควาย เเต่เดี๋ยวนี้ขายไปนานเเล้วคะ เพราะเมื่อสมัยก่อนนั้น มีผู้หญิงอาชีพพิเศษ เยอะมาก เลยทำให้คนเเถวนั้นที่มีลูกสาวอาย ก็เลยขายกันมากคะ เเต่พออ่านเรื่องนี้เเล้ว ป้าสามารถ "จินตนาการ" ออกเลยคะ ขอขอบคุณนะคะ ทำให้ป้านึกถึงตอนสาวๆคะ