ผู้ที่ไม่สามารถสร้างสติให้จิตรวมได้ มีแนวโน้ม ลงอบายสูงมาก

บอกน้าละครับคิดมากแท้
แนะนำวิธีการแก้ปัญหาสไตล์ผม

 

น้าคิดดูู
เราเอาโทรไปให้เค้ารักษาให้แถมได้ตังออกมาใช้อีก
ไม่ฉลาดจริงคิดไม่ได้นะ55

 

นึกว่าเหน็บหวี หึหึ

 

ไม่รู้แกเลิกหลอนยัง
แต่กะเข้าใจคนปฏิบัติธรรม
ได้ธรรมลืมโลก
ได้โลกลืมธรรม
เป็นกันหมดละ

 

ได้จริงไม่หลอนเท่าไรครับ
ที่หลอนมากๆคือ อยู่ระหว่างสองโลก..กำ้ๆกึ่งๆ
มันจะสับสนตัวเอง และหลอนมากๆ..
...จนต้องเลือกหนี หรือพักไว้ก่อน เพื่อ ตั้งสติ ..ผมเป็นบ่อยพักนี้
พักไปก่อน ถูกแล้ว เดี๋ยวก็หาย

 

ช่าย

 

ความจริงจะวัวหรือควายกะต้องกินหญ้า
ให้จิตใจอิ่มบุญตลอดกะสบายใจ

 

ส่วนตัว อาจจะพูดแล้วทำให้งงหรือ
แสดงว่าคุณยังไม่เข้าใจระบบลมหายใจปกติ
ของพวกเข้าออกฌานได้ภายในลมหายใจเดียว
^_^

ลมหายใจเข้าออกนั้น สามารถ
บอกจำนวนรอบของระดับ
ฌานนั้นที่สามารถเข้าออกได้
ภายในหนึ่งลมหายใจเดียวครับ
ย้ำว่า ด้วยการหายใจเพียงครั้งเดียว
เป็นอย่างไรหรือ?

ตย. สมมุตินะ เช่น นาย A เข้า ออกฌาน
๑ ได้สามรอบ
ในหนึ่งลมหายใจเดียว เข้า ออกฌาน
อย่างไรหละ ก็ หายใจอยู่ งงไหม?

ก็ในสายลมที่ใช้หายใจเข้าออกปกติ ๑ ครั้งนั้นมันจะมีจุดที่บอกจำนวนรอบในการเข้าออกฌาน
แทรกอยู่ใน สายลมหายใจเข้า
ออกปกติต่อครั้งอยู่ พวกที่ทำได้จริง
ย่อมรู้ดีว่าดูอย่างไรครับ


และการหายใจพวกนี้มันเป็นธรรมชาติ
หรืออัตโนมัติแล้วครับ ไม่ได้ฝืนอะไรหรอกครับ
แค่เข้าออกฌานได้รอบเดียวในหนึ่งลมหายใจ
ก็เริ่มเป็นธรรมชาติแล้วหละครับ
เพียงจะแต่ออกงานได้ ต้องประมาน
๔ ถึง ๕ รอบถึงถือว่า พออยู่ในวงการได้
ไม่อายใครเค้า


แต่ประเด็นหลัก
ที่พูดไม่ใช่จำนวนรอบที่เข้าฌานได้ที่คุณไม่เข้าใจ
แต่กำลังสื่อ ในพวกที่ใช้งานทางจิตได้ว่า
เรื่องพวกนี้มันเป็นธรรมชาติของเค้า
มันไม่เกี่ยวกับกายแล้วเวลาเข้าออกฌาน

เพื่อเปรียบให้เห็นว่า ถ้าบุคคลมาทาง
ด้านปัญญา คิดว่าตนมีธรรมะ มีคุณธรรม
คิดว่าจิตตนเองเป็นระดับโน้นนี่นั่น
คิดว่าพอเวลาจะตาย ตัวเองจะพ้นไหม

เลยยกตัวอย่าง เรื่อง เอามีดกรีดหรือสังเกตดูตอนขูดหินปูน เอาไว้ตรวจสอบกันหลงตัวเอง
ไม่ต้องรอเวลาใกล้จะตายจริงหรอก
หรือรอโรคร้ายแรงมันกำเริบจนร่างกายไม่ไหวจนตัวเองจะตายหรอกสำหรับบางคน ยิ่งไม่มีทาง
มาเข้าฌานทำสมาธิได้เลย ไปลุ้นอุคหนิมิตเอา
แล้วกัน สมงสมองจะรู้เรื่องเป่า ตอนติดเตียงอยู่อย่างนั้นครับ


คือ พวกชำนาญเข้าฌาน เวลาเอามีดกรีดแขน
มันเข้าฌานหนีได้ ณ เวลานั้น มันเลยไม่รู้สึกอะไรได้ชั่วขณะ
แต่ออกมาสภาวะปกติ
ถ้าไม่เข้าฌานไว้มันก็รู้สึกเจ๊บได้เหมือนคนทั่วไปครับ


ก็เลยฝากให้คิดว่า ถ้าใครก็ตามมาทางด้านปัญญา
เพียวๆ คิดว่าจิตตนเองดี รู้ธรรมะลึกซึ่งแล้วคิดว่าจิตทิ้งกายได้ ลองเอามีดกรีดแขนดูหน่อยซิ ว่ารู้สึกอย่างไร ครับ นั่นหละถึงบอกสภาวะจิตจริงๆ
ที่ได้มาจากเรื่องปัญญา


พูดแบบทั่วไปนะครับ
อย่าไปหวังว่าจะไปเข้าฌานหนีได้เลย
ตอนใกล้จะตาย ขนาดเวลาปกติ
ฝึกกรรมฐานอะไรยังไม่เคยสำเร็จ
หรือฝึกจนจิตมีความสามารถ
ใช้งานได้ในชีวิตปกติ

ก็ขนาดพวกเข้าฌานได้คล่องในลมหายใจเดียว
ถ้าหลุดฌานก็ยังรู้สึกเจ็บได้
ดีกว่าคนเข้าสมาธิไม่ได้ตรงแค่หนีได้ชั่วคราว

ส่วนท่านที่จะพ้นจริงๆคือต้องทิ้งกายได้จริงๆ
ที่เห็นกับตามา ๒ ท่าน คือผ่าตัด
แบบที่ท่านไม่ต้องใช้ยาชาเลย
เห็นท่านเฉยๆสีหน้าเป็นปกติ

ถ้าคนที่มาทางด้านปัญญาจริงๆ
รู้ธรรมะดี เข้าใจว่าจิตตนดี
ควรจะต้องเป็นแบบพระสงฆ์ที่ข้าพเจ้า
เคยเห็นมาหรือไหม?

ฝากให้คิดครับ

ที่พูดไปไม่มีไรหรอกครับ
แค่บอกทดสอบตัวเองดูเล่นๆ
กันหลงตัวเอง พอขำๆ

สำหรับส่วนนะ เจอฆารวาส ที่คุยธรรมะสูงๆ
ที่บอกว่า เข้าใจว่า ตนเองบรรลุธรรมมาบอกว่า
ตายแล้วนิพพานแน่ๆ มาคุยด้วยนะครับ

ก็ไม่มีอะไร แค่หยิบมีดพก ไปขออนุญาต
กรีดแขนเล่นหน่อยได้ไหม แค่นี้ก็รู้แล้วครับ
ว่าจิตท่านนั้นทิ้งกายได้จริงไหม พอเข้าใจนะ

หรือเจอใครคุยว่าเก่งสมาธิมาก คุยเรื่องนิมิตสัมผัสพิสดาร ก็แค่บอกทำให้ดูหน่อยแค่นั้นเอง ไม่เห็นมีอะไร

แค่นี้ก็พอรู้อะไรๆได้แล้วครับ ง่ายจะตาย
ไม่เห็นมีอะไร ^_^

โลกความเป็นจริง ความสามารถทำได้จริง
กับโลกแห่งคีย์บอร์ด กับความสามารถ
ที่เขียนให้คนอื่นเข้าใจและเห็นนั้น
มันคนละแบบกันครับ
เครเนาะ

 

คนใจลอยเข้าฌานได้ชั่วขณะใช่มั๊ยครับ

 

กดไม่เห็นด้วยเฉยๆได้ไงครับกะร่อน
อธิอธิบายด้วยสิครับ

 

ชานเป็นพักของจิตให้มีกำลัง
คนเดินไปเดินมันหายเหนื่อยอยู่บ่
มันต้องคนอยู่กะที่ดิจังบ่เหนื่อย

 

เคยตายมาแล้วครั้งนึงแต่มันไม่ยอมตาย มันแค่เห็นอาการของความตาย โดยที่ความเจ็บปวดทุกขณะรู้แต่ไม่กระทบจิตขณะนั้นเลย เมื่อวัยเด็กจนถึงวัยรุ่นเคยใช้ร่างกายแบบเกินมนุษย์มนาเขาทำกัน ครั้งนึงตอนมีอายุมากขึ้นนึกว่าเหมือนเด็ก ใช้กำลังทำงานอย่างบ้าคลั่ง เหมือนสมัยเด็ก ช่วยคุณพ่อไถนา ตากฝนกลางฟ้าร้อง จนเสร็จ ทำให้เกิดอาการบางอย่างกับร่างกายมาตั้งแต่นั้น ครั้งนึงเคยเกิดสภาวะอัมพาตชั่วคราวคือเราไม่สามารถควบคุมบังคับร่างกายได้เลยแม้แต่น้อย สืบเนื่องจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นรุนแรงจนร่างกายสั่งหยุดการทำงานอัตโนมัติเพื่อความปลอดภัยของร่างกาย แต่มันไม่สนใจความปลอดภัยกรูเลย มันทิ้งกรูไปเฉยๆ แบบดื้อๆ เลย ใครเคยเป็นจะรู้ และมีสติครองเต็มร้อยยิ่งจะรู้ ถามว่าเจ็บไหมก็เจ็บนะ แต่มันไม่ใช่เวทนาจริงที่เกิดขึ้น อาจเพราะก่อนจะควบคุมร่างกายไม่ได้ จิตเข้าฌานทันที หน้าฟาดกับโต๊ะชนิดเต็มๆ ปากเปิกฉีกเละ เย็บซะหลายเข็มแบบสดๆ ก็ไม่เจ็บนะ ที่ตลกคือ เห็นทุกฉากทุกตอนแต่บังคับขยับและทำอะไรกับร่างกายนี้ไม่ได้เลย ปากฉีกเย็บไปหลายเข็ม นึกถึงเลย ชอบตกปลาเลิกเลย เข็ดเหมือนกัน ปลามันคงเจ็บแบบนั้นแน่ๆ เออตอนที่เห็นความตายเหมือนภาพสโลโมชั้นนะ เห็นทุกๆขั้นตอน มันนิ่งอยู่เมื่อลงถึงพื้น จิตยังเป็นฌานเลือดก็ไม่ไหลออกมาแต่ฉีกขาดแตกหักเรียบร้อย พอออกจากฌานเท่านั้นแหละเลือดกองเต็มออกมาแบบพรั่งพรูเลย นี่ไงแค่เฉียดตาย อย่าประมาท เพราะคนเราไม่ได้เหมือนกันทุกคน

 

คนเหม่อลอยนี่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวชั่วขณะหนึ่งเลยนะมีดบาดกระจกบาดก็ไม่เจ็บได้ชั่วขณะ

 

เหมือนอย่างคนถอดจิตได้
เวลากลับมาแล้วไม่เอข้าอุเบกขาพักจิต
นะออกสมาธิมาเห็นอะไรกะขว้างหูขวางตา
ตาด่ากราด
ต้องพักในชาน4และถอยมาชาน1ค่อยออกสมาธิ

 

นั้นคนหนีเวทนาไม่ใช้ชาน
ชานสติบริบูรณ์

 

ลองยืนนิ่งๆแล้วทิ้งตัวลงพื้นสิ มีโต๊ะไม้กั้นด้านที่หน้าลง อาจเพราะมีโต๊ะไม้แต่แข็งมากนะ ล่อซะปากเปิกกระจุยเลย ใครอยากรู้ ลองดูได้นะ ถ้าโชคดีก็รอดถ้าโชคร้ายก็ไปเกิดใหม่

 

เวลาเข้าปฐมฌาน มีอาการอะไรบ้าง
แล้วถอยกลับมา ขณิขสมาธิยังไง

 

บางทีคุยไปงั้นแหละ ก็รู้อยู่แล้วว่าไม่รู้ ไม่มีอะไรต้องคิดมากเลย

 

เขาบอกเขาเจ๋ง เรื่องสมถะ เลยจะถามเขาดูว่าเขาผ่านสภาวะแบบไหนมาน่ะพี่เก่ง