...ผีอาม่า...

[FONT=Arial, Helvetica, sans-serif]เมื่อประมาณ 10 ปีที่ผ่านมา ตอนนั้นข้าพเจ้าอายุประมาณ 13-14 ปี ข้าพเจ้าก็ต้องพบกับเรื่องที่ข้าพเจ้าไม่คิดว่าจะได้พบได้เจอกับเรื่องผีหรือเรื่องวิญญาณ ข้าพเจ้าเคยดูแต่หนังกลางแปลงที่มาฉายให้ดูตามงานวัด ก็รู้สึกหวาดกลัวบ้างแต่ไม่นานก็ลืมไปได้ จนกระทั่งข้าพเจ้ามาพบกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้าเอง[/FONT]

ในปี 2532 แม่ของข้าพเจ้าไม่สบาย ต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหลายอาทิตย์ ห้องที่แม่ของข้าพเจ้าพักอยู่เป็นห้องคนไข้รวม เนื่องจากห้องพิเศษไม่มีว่างเลย ข้าพเจ้ามักจะไปอยู่กับแม่ในวันเสาร์-อาทิตย์ เพราะไม่ได้ไปโรงเรียน ใกล้ๆกับเตียงของแม่ มีอาม่าคนหนึ่งนอนรักษาตัวอยู่ด้วย แกอายุประมาณ 70 กว่าแล้ว และตั้งแต่ข้าพเจ้าไปเยี่ยมแม่ได้ 2 อาทิตย์ ก็ไม่เคยเห็นญาติของอาม่ามาเยี่ยมเลย แม่บอกข้าพเจ้าว่าลูกๆของแกไปทำงานที่กรุงเทพฯ กันหมด ไม่มีใครมีเวลามาเยี่ยม แม่ข้าพเจ้าก็สงสาร คอยแบ่งอาหารและผลไม้ที่พ่อและพี่ๆของข้าพเจ้าซื้อมาฝาก ให้แกอยู่เสมอ ข้าพเจ้าเป็นคนคุยเก่ง เวลาไปเยี่ยมแม่ ก็มักจะไปคุยเล่นกับอาม่าอยู่เสมอ ดูท่าทางแกก็จะเอ็นดูข้าพเจ้าเป็นอย่างมาก
วันเสาร์ต่อมา ข้าพเจ้าก็ไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลอีกในตอนเกือบเที่ยง แต่แม่ของข้าพเจ้าได้ย้ายไปอยู่ที่ห้องพิเศษแล้ว แต่ข้าพเจ้ายังไม่รู้ จึงเดินไปหาแม่ที่ห้องคนไข้รวมเหมือนอย่างเคย ปรากฏว่าเห็น เตียงอาม่ามีพยาบาลหลายคนกำลังชุลมุนอยู่ ข้าพเจ้าเลยเดินเข้าไปหา แต่พยาบาลคนหนึ่งหันมาบอกว่า

"เข้ามาไม่ได้จ้ะ อาม่าสิ้นใจแล้ว"

ข้าพเจ้าเริ่มน้ำตาไหล ยืนดูพยาบาลทำความสะอาดศพของอาม่า จนกระทั่งพนักงานของโรงพยาบาลเข็นเตียงซึ่งมีร่างของอาม่านอนสงบนิ่งอยู่ มีผ้าขาวคลุมตลอดศีรษะจนถึงปลายเท้า ข้าพเจ้าเดินตามคนเข็นรถไปจนถึงห้องดับจิต แล้วจึงกลับไปหาแม่ที่ห้องคนไข้พิเศษ

คืนนั้นข้าพเจ้าได้นอนอยู่กับแม่ที่ห้องพิเศษ เพราะรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ ไม่ต้องไปโรงเรียน จึงนอนเป็นเพื่อนแม่ที่โรงพยาบาล และแล้วคืนนั้นข้าพเจ้าก็ฝันแปลก
ข้าพเจ้าฝันเห็นอาม่ายืนอยู่ที่หน้าประตู แล้วกวักมือเรียก ข้าพเจ้าจึงเดินเข้าไปหาแล้วถามว่า

"อาม่าจะพาหนูไปไหน" อาม่ายิ้มแล้วบอกด้วยสีหน้าที่ซีดขาว เสียงแหบแห้งว่า
"อาม่าจะพาหนูไปอยู่ด้วย" แล้วอาม่าก็หันหลัง เดินนำหน้าข้าพเจ้าไป

ข้าพเจ้าเดินตามอาม่าไปตามทางเดินได้สักครู่หนึ่ง ข้าพเจ้าก็เห็นพระธุดงค์รูปหนึ่งได้เรียกข้าพเจ้าไว้ และบอกให้ข้าพเจ้ามาใส่บาตรก่อน ข้าพเจ้าจึงหยุดเดินแล้วร้องบอกอาม่าว่า
"หนูไม่ไปแล้วล่ะ หนูจะใส่บาตรก่อน" แล้วข้าพเจ้าก็เดินไปหาพระธุดงค์ และก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงแปลก

"เป็นอะไรไปลูก เห็นนอนกระสับกระส่าย เรียกแม่อยู่ตั้งนาน"

ข้าพเจ้าเลยเล่าเรื่องความฝันถึงอาม่าให้แม่ฟัง แม่จึงถอดพระที่คล้องคออยู่ออกมาสวมให้ พร้อมบอกให้ข้าพเจ้าสวดมนต์ก่อนนอนทุกครั้ง แม่ยังบอกอีกว่า ถ้าไม่ได้พระธุดงค์รูปนั้นมาช่วย ข้าพเจ้าจะเป็นอย่างไร

เวลาผ่านไปกว่า 10 ปีแล้ว แต่ข้าพเจ้าก็ยังไม่เคยลืมความฝันถึงอาม่า จริงอย่างที่แม่บอก ถ้าไม่ได้พระธุดงค์ในฝันเรียกให้ใส่บาตร ข้าพเจ้าก็อาจจะไปอยู่กับอาม่าแล้วก็ได้



"ดาราพรรณ"
ต.บางปรอท อ.เมือง จ.ปทุมธานี