นิทานตุ๊กตาแตก

นิทานตุ๊กตาแตก <hr style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: rgb(255, 255, 255);" size="1"> <!-- / icon and title --><!-- message --> จากเรื่องราวของบันทึกที่ผ่านมา บางท่านอาจกำลังสงสัยในคำว่า ‘นิทานตุ๊กตาแตก’

ดิฉันขอนำมาแบ่งปัน คิดว่าน่าจะมีประโยชน์ในการปรับใช้กับวิถีชีวิตของท่านผู้อ่านบ้างก็ได้

เรื่องราวของ นิทานตุ๊กตาแตก (Little Girl with Broken Doll) นี้ ดิฉันได้ไปพบไปเจอในห้องพุทธิปัญญา ในมิวเซียมสยามค่ะ เป็นเรื่องราวของเหตุและผล ที่เราจำเป็นต้องได้เจอะเจอ และเรื่องราวเหล่านั้น ก็ได้ปรากฏให้เห็นได้ง่ายโดยการบรรยายผ่านนิทานเรื่องดังกล่าว ซึ่งเขียนไว้ดังนี้

๑. เมื่อเด็กน้อยมองดูตุ๊กตาที่ตกแตกอย่างนึกไม่ถึง (อวิชชา หรือ ignorance)
๒. ปรุงแต่งจิตให้เกิดการรับรู้ (สังขาร หรือ Compounding things)
๓. เพราะเห็นตุ๊กตาตกจึงเกิดการรับรู้ทางตา ( วิญญาณ หรือ Consciousness)
๔. เกิดความรู้สึกนึกคิด เพราะตาสัมผัสกับตุ๊กตา (นามรูป อายตนะ ผัสสะ หรือ Mind and Matter, Sense, Contact)

๕. ความรู้สึกว่าเป็นทุกข์ เสียใจเกิดขึ้น (เวทนา หรือ Feeling)
๖. ไม่อยากทุกข์เสียใจ เพราะตุ๊กตาแตก (ตัณหา หรือ Desire)
๗. เกิดความเสียใจเพราะยึดถือว่านั่นเป็นตุ๊กตาของเรา (อุปาทาน หรือ Attachment)


๘. เกิด “ตุ๊กตาของเรา” มีความรู้สึกเป็นเจ้าของ (ภพ หรือ State of
<state w:st="on"></state>Existence)
๙. เกิดความรู้สึกว่านี่มันตัวเรา นี่ตุ๊กตาของเราตกแตก นำไปสู่ความเสียใจ (ชาติ หรือ Birth)
๑๐.เกิดความทุกข์ในเรื่องตุ๊กตาตกแตก คือการคร่ำครวญ ร้องไห้ เสียใจ (อุ
ปายาส หรือ Despair)


ขอสรุปเรื่องราวอีกที…

เมื่อมองดูตุ๊กตาที่ตกลงมา
ด้วยขาดสติคืออวิชชา
ปรุงแต่งให้เกิดสังขารคือความรู้สึกนึกคิด

เห็นตุ๊กตาตกแตกคือ
ตากับรูป กระทบกันเกิดจักษุวิญญาณ
ทำให้เกิด นามรูป คือความรู้สึกนึกคิด และรูปร่างที่สัมผัสได้ทางตา

อายตนะคือตาที่มองเห็นตุ๊กตาตก
ผัสสะ คือการรับรู้เพราะตาสัมผัสกับตุ๊กตา
เวทนา คือความรู้สึกเป็นทุกข์ เสียใจ

ก่อให้เกิดตัณหา คือไม่อยากทุกข์ เสียใจ เพราะตุ๊กตาแตก
อุปาทาน คือยึดมั่นว่าตุ๊กตาเป็นของเรา

เมื่อเป็นของเราจึงเกิดภพ
มีตัวตนและยึดมั่นตัวตนนั้นไว้
ทำให้เกิดชาติ
แล้วมีความทุกข์ในเรื่องตุ๊กตาตกแตกคือร้องไห้
นั่นคือสิ่งที่เรียกว่า อุปายาส คือ ความเหี่ยวแห้งในใจ

ดิฉันเองไม่ได้เข้าใจในเรื่องธรรมะ อย่างลึกซึ้งนัก เมื่ออ่านเรื่องนี้ ทำให้นึกถึงเรื่องของอนิจจัง และเหตุแห่งทุกข์ เมื่อตัดเหตุแห่งทุกข์ได้ ก็เลิกทุกข์ได้ เรื่องของตุ๊กตานั้น เป็นวัตถุ จิตใจของเด็กไปยึดมั่นถือมั่นในตุ๊กตาตัวนั้น จึงเกิดทุกข์ เนื่องจากเงื่อนไขดังกล่าวที่ทำให้ทุกข์ ตัดเงื่อนไขออกได้ ก็จะไม่ทุกข์ มีโซ่ทั้ง 10 ข้อ เราไม่จำเป็นต้องตัดโซ่ หรือปลดโซ่ออกทุกข้อต่อ ​

ตัดโซ่ข้อแรกเท่านั้นก็จบ...​

ถ้ามีสติก็สามารถคิดได้ว่าตุ๊กตาแตกก็หาใหม่ได้ ไม่จำเป็นต้องไปโศกเศร้าเสียใจร้องไห้คร่ำครวญ มีเกิดก็มีดับ และมีสิ่งที่เกิดขึ้นใหม่​

เมื่อนั้นจะได้ไม่ต้องมานั่งทุกข์อยู่ต่อไป


-------------------------------------------------------------


อ้างอิงจาก http://mblog.manager.co.th/xanax71/th-18356/

 

อนุโมทนาสาธุ



*** ศีล-สมาธิ-ปัญญา คือ ทางปฏิบัติเพื่อความดับไปของทุกข์ทั้งปวง ***

<O</O​

 

กุศลผลบุญใด ๆ ก็ตามที่ข้าพเจ้าได้ทำมาแล้ว ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศให้<O</O​

​