"ถ้าอยู่ก็ให้เขาเกรงใจ ถ้าไปก็ให้เขาคิดถึง“

พระพุทธเจ้าตรัสว่าการปฏิบัติธรรม ถ้าทำดีทำถูก อย่างเร็ว ๗ วัน อย่างกลาง ๗ เดือน อย่างช้า ๗ ปี เราก็ตีว่าเราเป็นอย่างช้าก็แล้วกัน

หลายคนปฏิบัติมาหลายสิบปี เอาดีไม่ได้ อย่างที่เขาบอกว่า "ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้" ดังนั้น...เราต้องสำนึกได้แล้วว่าที่อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้ นับว่ามีกุศลมหาศาล เพราะเรามีโอกาสแก้ตัว ขณะที่คนส่วนมากที่ตายไปแล้วไม่มี แต่ถ้าเราตายแล้วตายฟรีแบบพวกเขา ก็ถือว่าเสียชาติเกิด เพราะฉะนั้นเอาหลักนักปราชญ์ที่เขาว่าไว้ "ถ้าอยู่ก็ให้เขาเกรงใจ ถ้าไปก็ให้เขาคิดถึง" ก็คือทำอะไรก็ต้องเต็มที่ทุกอย่าง บอกว่า "เกิดมาทั้งทีฝากดีเอาไว้"

อย่างของอาตมาตอนนี้ไม่มีอะไรให้ห่วง สารพัดอย่างทำไปเยอะจนบอกไม่ถูกแล้ว มองไปที่พระพุทธรูปทองคำ ถ้าถามว่าใครสร้าง ? คนที่เหลือก็บอกว่า "หลวงพ่อเล็กสร้าง" ตายไปอีกร้อยชาติ คนก็ยังบอกว่า "หลวงพ่อเล็กสร้าง" จะเป็นคนอื่นไปไม่ได้

นี่คือแค่ส่วนที่เป็นทางโลก ๆ เท่านั้น แล้วทำอย่างไรในเรื่องของทางธรรม ? ในสมัยพุทธกาล ถ้าเราไปดูในพระไตรปิฎก มีในเอตทัคคะปาลิ บาลีที่กล่าวถึงบุคคลผู้ยอดเยี่ยมทางใดทางหนึ่ง ทั้งภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ได้รับการยกย่องปรากฏชัด มายุคเราสมัยเราจะมีโอกาสอย่างนั้นบ้างไหม ?

ถ้าเราได้ฟังประวัติหลวงปู่ปาน วัดบางนมโค ก็จะเคยชินกับชื่อของญาติโยมหลายคน อย่างเช่นนายห้างประยงค์ ตั้งตรงจิตร นายแจ่ม เปาเล้ง นายเฉลิม คงทอง พอมาถึงยุคของหลวงพ่อวัดท่าซุงก็มี ด็อกเตอร์เดือน - คุณหญิงเยาวมาลย์ บุนนาค มีคุณสุวรรณ - คุณจันทนา วีระผล มีคุณสมบูรณ์ เวสารัชชานนท์ มีพลอากาศโทหม่อมราชวงศ์เสริม ศุขสวัสดิ์ กับแม่อ๋อย คือโยมเฉิดศรี สุขสวัสดิ์

มาถึงรุ่นอาตมานี่ จะมีใครให้เอ่ยถึงเป็นบุคคลในตำนานบ้างไหม ?

เราต้องเข้าใจว่า ถ้าหากเราศึกษาประวัติเอตทัคคะบุคคล จะเห็นว่าในอดีต พอเห็นใครทำความดีแล้วได้รับการยกย่อง ท่านทั้งหลายเหล่านี้ก็เอาอย่างบ้าง ทำบุญใหญ่แล้วอธิษฐานขอให้ได้เกิดเป็นอย่างนั้นอย่างนี้เหมือนกับท่านนั้นท่านนี้บ้าง พวกเราหลายคนก็เคยปรารถนามา นึกไม่ออกเอง..ใช่ไหม ? ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงต้องเต็มที่ เต็มกำลังกาย เต็มกำลังใจ เต็มกำลังสติปัญญา ถ้าทุ่มเทเต็มที่แล้วไม่สำเร็จ แล้วค่อยยอมรับว่าเรามันห่วยเอง..!

แต่ถ้ายังไม่ได้ใช้ความพยายามเลย ไปงอมืองอเท้าแล้ว ก็น่าเกลียดเกินไป..! จึงได้แต่เตือนพวกเราทุกคนว่า เวลาในการปฏิบัติธรรมมีน้อย ชีวิตเราอยู่รอดมานาทีหนึ่ง ก็ได้กำไรนาทีหนึ่ง วินาทีหนึ่ง ก็ได้กำไรวินาทีหนึ่ง ต้องอาศัยเวลาที่เหลือนี้ สร้างคุณงามความดีให้มากที่สุด ส่งตัวเราเองไปให้ไกลที่สุด ต่อให้ไม่ถึงพระนิพพานชาตินี้ ก็ต้องให้เหลือระยะทางสั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ฝากไว้เป็นข้อคิด ถ้าใครเอาไปทำตามก็ขออนุโมทนาด้วย
...................................
พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. วัดท่าขนุน
www.watthakhanun.com