ตุ๊กตาคู่

"ทยิดา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อเห็นยมทูต

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อราว 5-6 ปีมาแล้ว ตอนนั้นดิฉันเรียนมหาวิทยาลัยปี 2 และต้องอาศัยบ้านคุณป้าของแม่ ชื่อคุณยายสมร...ที่ต้องอยู่กับท่านก็เพราะดิฉันกับแม่มีด้วยกันสองคนเท่านั้นเอง!

พ่อซึ่งเป็นทหารเสียชีวิตไปตั้งแต่ดิฉันยังเล็กๆ คงพอจะเดาออกนะคะว่าฐานะของเราไม่ค่อยดีนัก แม่รับจ้างเย็บผ้า ตัดเสื้อจนนัยน์ตาเสีย นอกจากจะเย็บเสื้อทั้งวันทั้งคืนแล้ว ส่วนมากตอนกลางวันแม่ต้องทำงานบ้านให้คุณยายสมรด้วย ถือว่าตอบแทนบุญคุณที่ให้เราอาศัยร่มไม้ชายคาไงคะ

คุณยายเลยไม่ต้องจ้างคนรับใช้ ดิฉันกับแม่นี่แหละทำงานกันแทบทั้งวันและต้องอดทนเมื่อถูกดุด่า บอกตรงๆ ว่าดิฉันไม่รักคุณยายสมรใจร้ายหรอกค่ะ

เวลาท่านดุแม่น่ะดิฉันเจ็บใจจริงๆ คุณยายเป็นคนเจ้าระเบียบ เอาแต่ใจตัวเอง ชอบระบายอารมณ์เอากับเราสองคนแม่ลูก จริงๆ แล้วท่านฐานะร่ำรวย มีลูกสาวลูกชายรวมแล้วตั้งห้าคนแน่ะค่ะ แต่ทุกคนแต่งงานแล้วก็แยกบ้านกันไปหมด

ไม่มีใครทนอยู่ด้วยได้หรอกค่ะ อยากปากร้ายเจ้าอารมณ์นี่...นอกจากส่งเงินมาให้ นานๆ ก็มาเยี่ยมที

คุณยายสมรเป็นคนอ้วนดำ ตัวใหญ่ ปากร้าย แต่บางทีก็ดีใจหายได้เหมือนกัน ตอนเสียชีวิตน่ะอายุ 76 ค่ะ โรครุมเร้าสารพัด เบาหวาน ไตและความดันสูง...ก่อนตายได้เดือนเศษก็เป็นงูสวัดค่ะ

ดูๆ ก็น่าสงสารเพราะไข้ขึ้นสูง ปวดและอ่อนเพลียจนลุกไม่ได้เลย ถึงขนาดขยับไม่ได้ ต้องหอบหิ้วกันไปโรงพยาบาล

ที่จริงโรคงูสวัดนี่เป็นแล้วก็หายได้นะคะ แต่คุณยายอาการหนักมาก ดิฉันเป็นคนอยู่เฝ้าไข้เพราะเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่...ไม่ได้คิดเลยว่าจะตาย คิดว่า อีกสัก 1-2 อาทิตย์ก็หาย กลับบ้านได้

เมื่อไปอยู่โรงพยาบาลราว 3-4 วัน คุณยายสมรก็ดูจะค่อยยังชั่วขึ้น พูดได้แม้จะอ่อนระโหยโรยแรง แต่ดีกว่าอยู่ที่บ้านซึ่งได้แต่กลอกตา

ทีแรกก็ดูดีแต่ตอนหลังๆ ชักเพ้อเจ้อพิกล บางทีก็พูดกับใครที่มองไม่เห็นตัว ดิฉันก็กลัวซิคะ แหม...อยู่โรงพยาบาลนี่นา เล่นพูดอะไรไม่รู้ที่มาอยู่รอบๆเตียง!

สายตาของคุณยายสมรมักมองตามสิ่งที่ดิฉันมองไม่เห็น บางครั้งก็ยิ้มหรือหัวเราะเบาๆ เหมือนดูเด็กเล็กๆ วิ่งซนอยู่

พลบค่ำวันหนึ่ง ดิฉันอ่านหนังสือให้คุณยายฟัง ขณะอ่าน หางตาก็เห็นเงาแว่บๆ เหมือนใครเดินผ่านไป ดิฉันเงยหน้าทันทีแต่ไม่มีใครสักคน...เราคงตาฝาด! แต่แล้วเงานั้นก็ปรากฏอยู่เรื่อยๆ ดิฉันเห็นจากหางตาเท่านั้น ถ้าหันไปมองตรงๆ ก็ไม่มีอะไร

สิ่งที่น่ากลัวคือ อยู่ดีๆ คุณยายถามว่า เห็นตุ๊กตา 2 ตัวที่มานั่งปลายเตียงนั่นมั้ย? แหม....ดิฉันแทบจะกลับบ้านทันทีเลยค่ะ คงเข้าใจนะคะว่ามันหลอนน่าดู

คนยิ่งกลัวผี และนี่ก็เป็นโรงพยาบาลด้วยนะ!!

ถึงจะกลัวแค่ไหนก็ต้องทนอยู่ให้ได้ ตอนดึกๆ คุณยายหลับสนิทไปแล้ว ดิฉันยังไม่กล้าหลับตา....เป็นแบบนี้มา 2-3 คืนแล้วค่ะ พอง่วงมากก็จะผล็อยหลับไปเอง...แต่ก่อนหลับจะคอยลืมตามองรอบห้องอยู่หลายครั้ง

คืนนั้น พอเคลิ้มๆ ดิฉันก็เห็นเด็กผมจุก 2 คน ท่าทางเป็นเด็กผู้ชาย นุ่งโจงกระเบนสีแดง มีสังวาลพาดอยู่ช่วงบนของลำตัวที่เปลือยเปล่า เด็กทั้งสองวิ่งเล่นรอบเตียงที่คุณยายสมรหลับอยู่...ดิฉันผวาสะดุ้งตื่นยังแว่วเสียงเด็กหัวเราะเต็มหูแล้วจางหายไป

เอ...ท่าจะฝันไปเองละมั้ง? ความกลัวคงออกฤทธิ์ ผสมกับคำว่า "ตุ๊กตา 2 ตัว" ที่คุณยายสมรพูดเลยเก็บไปฝัน

รุ่งขึ้น คุณยายมีไข้ต่ำๆ แต่ตาลอย หน้าเหลืองนวล ดูสวยเชียวละทั้งๆ ที่เป็นคนอ้วนดำ ไม่น่าเชื่อเลยค่ะ! ดิฉันยังชมว่าวันนี้คุณยายสวย...พอแม่มาเยี่ยม แม่ก็แอบกระซิบว่าเฝ้าคุณยายให้ดีนะ แม่สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้

พอตกกลางคืน แม่ต้องกลับไปดูแลบ้าน ดิฉันเฝ้าไข้คุณยายตามเดิม

อีกแล้วค่ะ พอนั่งเพลินๆ ก็จะเห็นอะไรแว่บหนึ่งทางหางตา คราวนี้ดิฉันเห็นสีแดงๆ มันทำให้นึกถึงร่างเล็กๆ ที่นุ่งโจงกระเบนแดง.....ทันใดนั้น คุณยายสมรก็พูดขึ้นว่า "มารับแล้วเรอะจ๊ะ...เอาละ! จะไปเดี๋ยวนี้ละนะ" แล้วก็เงียบเสียงไป

ดิฉันเห็นคุณยายเหม่อมองเพดาน นึกว่าท่านเพ้ออีกก็เลยจับแขนเขย่าเบาๆเสียงแหบแห้งสั่นเครือก็ดังขึ้น

"ตุ๊กตา 2 ตัวนั่นมารับยายเห็นมั้ย..."

"อะไรนะคะ?" ดิฉันได้ยินเสียงตัวเองเหมือนคนใกล้จะร้องไห้เต็มที...มือเท้าเย็นเฉียบไปหมด

"เด็กหัวจุก โจงกระเบนแดงน่ะ น่ารักมาก..."

คำพูดเบาๆ แต่กลับสดใสเหลือเชื่อ มันสั่นประสาทดิฉันสุดขีดจริงๆ ค่ะ

...ราวสองชั่วโมงต่อมา คุณยายก็อาการทรุด ไม่รู้สึกตัว หมอและพยาบาลวิ่งกันวุ่น แต่ก็หมดหวัง ชีวิตดิ้นรนที่จะออกจากร่างกายทรุดโทรม ใกล้จะหมดสภาพเต็มทีแล้ว จนสำเร็จ

ต้องโทรศัพท์ตามลูกๆ ของท่านมาดูใจ

คุณยายสมรสิ้นลมหายใจในคืนนั้น...เมื่อดิฉันเล่าเรื่องตุ๊กตา 2 ตัว หรือเด็กหัวจุก 2 คนที่เราเห็นเหมือนๆ กัน ใครๆ ที่ได้ฟังเรื่องนี้จะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...นั่นคือยมทูต...น่าขนหัวลุกจังเลยนะคะ