"ความรู้สึกนึกคิดตามธรรมตามวินัย" : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

#ความรู้สึกนึกคิดตามธรรมตามวินัย

“...พอได้เห็นข่าวครูบาอาจารย์ โอ้...รับไม่ได้นะเห็นไหมล่ะ เสียชื่อครูบาอาจารย์ เสียชื่อพ่อผู้เลิศในไตรโลกธาตุคือพระพุทธเจ้า นี่พวกเรามันบวชหาอยู่หากินนี่ เอาสายนั้นสายนี้หาอยู่หากินนี่นั่น ไม่ได้เอาหลักคำสอนของพระพุทธเจ้ามาประพฤติปฏิบัติ โฮ้ย...เรานี่สุดโต่งตั้งแต่เป็นฆราวาสมา เราไม่คิดที่จะออมายุ่งกับใครนะ เพราะตั้งใจแล้วจะตายตามป่าตามเขารูปเดียวแต่ด้วยวิบากกรรมก็ดั่งที่เห็น เขาว่า “หลวงพ่อน้อยผิดทางแล้ว” “อย่าไปกราบหลวงพ่อน้อยนะ” เขาว่า อ้าว “หลวงพ่อน้อยนี้ปฏิบัติผิด ปฏิบัติด้วยความยึดมั่นถือมั่น ไม่มีหรอกแบบนี้ไม่ถึงไหนหรอก” เขาว่า อ้าว ตอนแรกก็ไม่สนใจก็แล้วแต่ใครจะพูดไปเราจะเข้าป่า ตายตามป่าตามเขารูปเดียว เขาจะลงนรก ตกนรกหมกไหม้แล้วแต่เขาไป (หัวเราะ) เราไม่เข้าไปก้าวก่าย

แต่ผลสุดท้ายมาพิจารณา เอ๊ะ...เขาประมาทพ่อเรา เห็นไหม พระอานนท์สละเป็นสละตาย แม้นแต่พระโมคคัลลาและพระปิณโฑล ที่เป็นพระอรหันต์ผู้ทรงฤทธิ์ทรงเดชก็ยังทนไม่ได้ที่เขาประมาทบิดาของตัวเอง ประมาทพระพุทธฌจ้า “พระอรหันต์ไม่มีแล้ว” สำนักนั้นก็ว่าเป็นพระอรหันต์ สำนักนี้ก็ว่าเป็นพระอรหันต์ ไม่เห็นว่าใครเหาะได้ไม่มีแล้วล่ะ ๖, ๗ วันแล้วไม่เห็นว่าใครจะเหาะขึ้นไปเอาบาตรของมหาเศรษฐีได้พระโมคคัลลาเห็นไหมล่ะปิณโฑล เขาดูถูกศาสดาเราเขาดูถูกพ่อเรา ไป ไปแสดงให้เขาเห็นหน่อยสิ เห็นไหมล่ะยังเคียดแค้นถ้าพูดถึงสมมติในหัวใจดวงนี้ เรานี่แค่นี้จะไม่มีความรู้สึกเชียวเหรอ

ก้าวแรกออกบรรพชานี่ เราก็หวังมรรคหวังผลหวังหลุดหวังพ้น หวังเป็นพระอรหันต์โดยถ่ายเดียวนี่เราไม่เคยว่าเราไปแตะต้องเงินทองจตุปัจจัยใดๆทั้งสิ้น มีบาทมีกฎ บริขาร ๘ เข้าป่าอยู่อย่างงั้นเป็นสิบๆปี ยาสีฟันแปรงสีฟันโน่น ถ้าไม่มีไปเอาตามกองขยะ ยาสีฟันเขาใช้ยังไม่หมดเหลืออยู่นิดนึง แปรงสีฟันก็อยู่ในถังขยะอยู่ในกองขยะใหญ่ๆก็ไปเขี่ยเอาแล้วก็เอามาต้ม ยาสีฟันในหลอดได้หลายหลอดก็มาบีบใส่กันให้เป็นหลอดเดียว ก็ใช้อยู่อย่างงั้น ผ้าก็นู่นตามป่าช้า ตามถนนหนทางที่เขาทิ้ง เราก็ใช้ของเราอยู่อย่างงั้นเป็นสิบๆปีแล้วเราก็ไม่อยู่กับที่นี่ อยู่กับที่เพียง ๓ เดือนไตรมาส มี ๒ พรรษาที่ปี ๔๗, ๔๘ ที่เสนาสนะป่าสะดือดงชายทุ่งใหญ่นเรศวรห้วยขาแข้ง นั่นนะก็มันภาวนาดีนี่ตรงนั้นใช่ไหมล่ะ ไม่มีใครเข้าไปยุ่ง ทั้งวันทั้งคืนคนไม่กล้าเข้าไปเพราะเขากลัว

โฮ้ย...เต็มไปด้วยงูจงอาง งูเหลือม งูเห่า กระรอก กระแต อู้ย...สารพัด ไม่มีคนกล้าเข้าไป เราอยู่อย่างสบาย มีตากับยายสองคนเข้าไปตอนแรก พอเห็นงูเยอะก็เลยสับฟากให้แล้วก็ยกพื้นขึ้น พอที่จะให้งูมันรอดไปข้างล่าง บ้านของสองตายายก็อยู่ห่างไปประมาณสัก ๓ กิโลนี่แหละ ไร่ของแกอยู่นั่น สองตายายแกไม่กลัวหรอกเพราะเป็นบ้านของแก แกเข้าไปเพียงครั้งสองครั้ง เห็นไหมเราอยู่อย่างผาสุกเย็นใจ อู้ สบาย ไม่มีคนมายุ่ง จะเห็นอุบาสกอุบาสิกาก็ในช่วงเดียวก็คือบินฑบาตรช่วงเช้า นอกนั้นก็ตัดสินปัญหา มีน้ำซับบ่อเล็กๆพอที่จะลูบไล้ หรือว่าสรงเล็กๆน้อยๆได้ ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไรใช่ไหมล่ะ ก็เอาผ้าชุบน้ำซับอยู่ข้างบนนั่นแหละเช็ดตัว ก็อยู่อย่างงั้น แต่ว่าใจมันสะอาดสะอ้านเห็นไหม นี่ความรู้สึกนึกคิดตัวนี้มันเป็นความรู้สึกนึกคิดตามธรรมตามวินัยเพราะหวังมรรคหวังผลหวังหลุดหวังพ้น...”

พระธรรมเทศนา : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร
วัดป่าห้วยริน ต.หัวนาคำ อ.กระนวน จ.ขอนแก่น
๙ พฤษภาคม ๒๕๖๖ (ตอนเช้า)