ความมุ่งหมายการเขียนหนังสือประวัติหลวงพ่อปาน

:boo:ความมุ่งหมายการเขียนหนังสือประวัติหลวงพ่อปาน:'(​

พระองค์ทรงปรารภว่าทำยังไงดี ถึงจะให้เด็กรู้กฏของกรรมความจริงเรื่องนี้เป็นของหนักมากบรรดาท่านพุทธบริษัทอาตมาก็พยายามทำ อย่างการเขียนหนังสือเรื่องของหลวงพ่อปานมีการโลดโผนโจนทะยานเป็นกรณีพิเศษ เป็นอันว่าหนังสือของอาตมานี้ ถ้าดูกันแล้วไม่ควรจะใช้คำว่าหนังสือพระอาตมาจึงใช้นามเสียใหม่ว่า เป็นหนังสือฤาษีทัศนาจรบ้าง ฤาษีลิงดำบ้าง เพราะนำชื่อของพระมาใส่แล้วมองดูไม่สละสลวยเพราะเขียนหนังสือในทำนองโลดโผนโจนทะยานมาก
แต่ความจริงเรื่องนี้บรรดาท่านพุทธบริษัท อาตมาพร้อมแล้วที่จะยอมรับโทษ รับความตำหนิของบรรดาท่านพุธบริษัท ทั้งนี้เพราะอะไร ก็เพราะว่าอาตมามีความเห็นอยู่อย่างหนึ่ง เวลานี้อาตมาก็หาทางจะให้คนทั้งหลายมีความเข้าใจในกฏของกรรม รู้คุณค่าของพุทธศาสนาเลยเขียนหนังสือทำนองนั้นออกไป
ในตอนนี้อาตมาจำได้ว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ได้มีพระราชดำรัสว่า การเขียนหนังสือแบบนั้น บางคนเขาจะหาว่าพระนี่เขียนหนังสือ
โลดโผนเกินไป จะเห็นว่าเป็นการไม่สมควร แต่แล้วพระองค์ก็ตรัสต่อไปว่า แม้กระผมเองก็มีความคิดเห็นว่า ในกาลบางครั้งก็มีความจำเป็นเหมือนกันขอรับ นี่พระราชดำรัสตอนแรกบรรดาท่านพุทธบริษัท เล่นเอาใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ไปทันที
ทั้งนี้เพราะอะไร ก็เพราะว่าพระองค์ตรัสว่า การเขียนแบบนั้นบางทีคนบางคนเขาจะเห็นว่าเป็นการโลดโผนเกินไป เป็นการไม่สมควรกับสมณวิสัย นี่อาตมาตีความหมายเอาเองว่า พระเขียนหนังสือโลดโผนนี่ ความจริงไม่ใช่พระ มันลิง ไม่น่าเลื่อมใส ไม่น่าไหว้ ไม่น่าบูชา
แต่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตรัสต่อไปว่า แต่กระผมคิดว่าในกาลบางครั้งก็มีความจำเป็นเหมือนกัน ก็หมายถึงว่าในกาลบางครั้งจำเป็นจะต้องทำอย่างนั้น อาตมาจึงได้ถวายพระพรว่า การทำอย่างนั้น อาตมาพร้อมแล้วที่จะยอมรับโทษ
แต่ความประสงค์มีอยู่อย่างเดียว คือว่าไม่ต้องการคำชม จุดประสงค์ก็มีอยู่ว่าต้องการให้คนเข้าถึงพระพุทะศาสนาโดยวิธีเอาธรรมของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเขียนเหมือนกับเรื่องนิยายจีน เป็นกำลังภายใน นี่เป็นความมุ่งหมายนะ อาจจะถวายพระพรไม่หมดตามนี้ เป็นการดึงกำลังใจของคนให้เข้ามาใกล้
เพราะว่าหนังสือบรรดาท่านพุทธบริษัท ส่วนใหญ่เขารู้ว่าเป็นหนังสือพระ พอวางแล้วก็ละ สระอะเหมือนกัน ตัว พ หายไป เหลือ ร เรือ ร เรือกลายเป็น ล ลิง กลายเป็นหนังละ พอเขารู้ว่าหนังสือพระเขียนเขาก็ละ ไม่อยากอ่าน อาตมาจึงเอาใหม่ อีท่านี้ไม่เป็นเรื่อง
การบอกให้กินยาตรง ๆ นี่กลัวขมกลัวขื่น ถ้ายังงั้นละก็ต้องเอาน้ำตาลเคลือบ หรือเอาขนมหุ้มไว้ เอายาไว้ข้างในให้เขากินรู้สึกว่ากินขนม ไม่ใช่กินยา ถึงแม้ว่าคุณค่าของยาจะมีกำลังลดไปหน่อยก็ตามที ถ้าเขากินด้วยความยินดี มากๆหนักๆ เข้ายาก็ให้ผล เป็นการรักษาโรคได้เหมือนกัน
นี่การเขียนของหนังสืออาตมามีการคิดเห็นเป็นอย่างนั้นจึงได้ถวายพระพรพระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวว่า ที่อาตมาเขียนแบบนั้น อาตมายอมลงทุน คือว่าลงทุนให้ชาวบ้านด่าแต่ทว่าเจตนามีแต่เพียงว่า ถ้าคนอยู่ไกล หรือว่าภาชนะอยู่ไกลเราจะไปขัดถูให้สะอาด ถ้าร่างกายเขาเปรอะเปื้อน หรือภาชนะนั้นเปรอะเปื้อนสกปรก ถ้าอยู่ไกลสุดเอื้อมของเรา เราจะทำความสะอาดให้แก่เขา เราทำไม่ได้
ในอันดับแรกก็ต้องหานโบายดึงบุคคลพวกนี้หรือวัตถุพวกนี้ให้เข้ามาใกล้เสีก่อน เม่อเขาเข้ามาใกล้แล้ว เราขัดสีฉวีวรรณอย่างไง เราก็ทำได้ ทีแรกใหม่ ๆ ทำไม่ถนัด ก็พยายามขัดเล็กๆน้อยๆดดยไม่ให้เจ้าของรู้ตัว หากว่าเขามอบกายถวายชีวิตเมื่อไร เห็นดีกับเราด้วยเมื่อไร เมื่อนั้นแหละค่อยให้กินยาขนานพิเศษ ที่สามารถตัดรากตัดโคนโรคที่มีอยู่ในใจของเขาให้สิ้นไป คือโรค ราคะ แล้วก็ โลภะ โทสะ โมหะ
แต่ความจริงหนังสือที่ออกไปก็ได้ผลเกินคาด อย่างหนังสือ
ประวัติหลวงพ่อปาน อาตมาเคยคิดว่าออกไปแล้ว ๑๐ ปี หรือ ๒๐ ปีจึงจะมีผล แต่ที่ไหนได้บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนเขาแจกในงานหลวงอรรถฯ เพียง ๗ วันเท่านั้น ปรากฏว่ารถเข้ามาที่วัดเกินกว่า ๒๐ คัน มาปรารภหนังสือนั้น
แล้วต่อมาอาตมาก็เอาหนังสือ คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน ออกอีก ต่อมาก็ทำไปตามลำดับหนังสือแต่ละเล่ม เว้นไว้แต่หนังสือ มหาสติปัฏฐานสูตร และคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน นอกจากนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับนิยายของจีน แต่ว่าเป็นเรื่องจริง นี่เป็นอันว่าช่วยดึงใจบรรดาท่านพุทบริษัทชายหญิง ให้เห็นว่าพระหรือคนที่เขียนหนังสือนี้ก็สามารถจะเข้ากับเขาได้​

จากหนังสือ ธรรมปฏิบัติ เล่ม ๑๔ โดย...หลวงพ่อพระราชพรหมยาน
(พระมหาวีระ ถาวโร) วัดจันทาราม (ท่าซุง) อ.เมือง จ.อุทัยธานี หน้า ๕๔ ถึง หน้า ๕๘
พิมพ์เผยแพร่เป็นธรรมทาน โดย คณะเพชรพระนิพพาน:boo:
(ผู้พิมพ์ นายตะเกียงมีฤทธิ์ ไฟมีเดช และ เสา ๘ ต้น) ​