การเข้าหาศาสนาพุทธะ

ผู้มีบุญเก่ามากเข้าหาศาสนาได้ง่าย
ผู้มีบุญเก่าน้อยเข้าหาศาสนาได้ยาก
ผู้ไม่มีบุญเลย ก็เข้าไม่ถึงศาสนา

 

บุญเก่า บุญใหม่ คืออะไรคับ
ทำไมติด กับดัก บุญเก่าบุญใหม่

 

.

 

สมัยพุทธกาล มี อัครมหาเศรษฐีชื่อราธะ มีสมบัติมาก
มีบุญมาก อีกทั้งเป็นบุคคลที่มีอายุมากกว่า 120ปี โดย
ที่เป็น ปุปุชนคนธรรมดา

ความที่มีสมบัติมาก พอแก่เฒ่าลงจนเป็น โจว จอ หนใกล้ฝั่ง
ภรรยาและลูก ก็ขับไล่ ท่านราธะให้ออกจากบ้าน
( อัดตากถา : คงเพราะอายุมาก ยังไงก็ไม่ตายแน่ สู้ไล่ไป
ดอนเขียวเล็ก ไกลๆเสียยังดีกว่า ยังพอได้มีโอกาสใช้
ทรัพย์นั้นๆ )

พอท่านราธะ ถูกไล่ออกจากบ้าน ก็อาศัยบวชเป็นพรหมณ์
ทั้งๆที่ พระพุทธศาสนาก็ตั้งขึ้นแล้ว

แปลว่าอะไร แปลว่า มีบุญมาก แต่ไม่เคยทำบุญใน
ศาสนาพุทธเลย จึงไม่เกิดศรัทธาใดๆ

มาวันหนึ่ง อินเดียประสบภัยพิบัติแร้นแค้น ชาวบ้าน
เองก็แทบจะไม่มีกิน แต่ความที่ ท่านราธะมีกรานวด์
ที่ดีเยี่ยม ทำให้ตนยังพอได้ "ข้าวมาเมล็ดหนึ่ง"
( อัดตากถา : บางพระสูตรก็บอกว่ามี rcbo จึงดีกว่า
หนึ่งเมล็ด คือได้ถึงหนึ่งทัพพี )

วันนั้นเองที่ ท่านราธะพินาแล้ว ตนตอนนี้ก็ 120แล้ว
จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ เห็น สมณะโล้นองค์หนึ่ง
ไม่มีข้าวในบาตรเลยมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว จึงตัด
สินใจยก ข้ามเมล็ดหนึ่งนั้นให้ สมณะโล้นที่คนอินเดีย
ต่างไม่ให้ค่า สู้พ่อพรหมณ์ทำสมาธิละกาม ไม่ได้

ชะบุญ พอ พระราธะผ่านไปยัง ตำบลพระธรรมตก
คือ เดินตามสมณโล้นไป ก็พบว่า พระศาสดาทรง
เทศนาธรรมอยู่ ตนก็ขอบวชเป็นพระมั่ง แต่ไม่มี
ใครให้ค่า คนอายุ120ปี โจว จอ หอ ใกล้ฝั่ง ฮ่าน
นอนหงาย

ชะเดช พระศาสดาทรงเล็งเห็นความทุกขใจของ
ราธะจึงตรัสถาม พอทราบความก็ถามหา

"ผู้ใด"

"ผู้ใด"

"ผู้ใด" จะรับ พรหามณ์ผู้นี้เข้าบวชบ้าง ( การไม่ได้
บวช คือ อาการทางกรรม ที่ ชี้ว่า ไม่เคยทำบุญ
ในศาสนาพุทธเลย มาแต่อดีตกาล )

แจงแวง!!

พระสารีบุตร นึกได้ว่า พรหามณ์ผู้นี้เคยให้ข้าวมา
หนึ่งเมล็ด

จึงอาสาออกแยบ รับบวช เพื่อสอนธรรมะ

ตอนที่บวชเสร็จแล้ว บางพระสูตรก็ว่า พระสารีบุตร
แสดงธรรม จนได้โสดา ..... อีก 7 วันต่อมา พระศาสดา
ตรัสถามถึง พระชราที่บวชใหม่สอนยากไหม พระสารี
บุตรก็ตอบว่าสอนไม่ยาก แต่ก็ไม่ได้บรรลุเพิ่ม จนกระ
ทั้ง พระราธะ มาถามอุบายการละ อัสมิมานะ
แยกรูปแยกนามยังไง ซึ่งตรงนี้ขัดแย้งกับที่บอกว่า
บรรลุโสดาในวันบวช แล้วหลังจากนั้นอีก 7วัน
พระราธะก็บรรลุอรหันต์

สรุป บุพกรรมพระราธที่มีในพุทธศาสนา มีแค่ 15วัน
ไม่มีมากกว่านั้น

พระศาสดา จึง แต่งตั้ง พระราธะในการเป็น เอทัคคะด้าน

"การฟังธรรมได้ง่าย"

ไม่โจว จอ หอ ส่งมาเกิด !!

 

ลุงปังคับ ผมอยากฟังความคิดเห็น
เหตุผมใดพระศาสดาถึงเลือกมาตุติที่ชมพูทวีปคับ
มีเหตุมีปัจจัย อะไร

 

เพราะมี ปืนใหญ่คาบบาลี(มคธ) เขียนเป็น ภาษาอังกฤษได้ว่า
" Pāli Canon " เกียรติวินัย ฝังดวงจิต ทุกสายโลหิต ช่วยกันฟันฝ่า
ป้องกันภัยในท้องฟ้า เพื่อรักษาชาติประเทศ เขตแดนแคว้นไทย


pali canon อัตราจร 5000

 

แปลได้ว่า กระแสโลก หรือสังคมดัดจริต ใช่ไหมคับ

 

พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๘ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๐ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค


๔. ปมาทวิหารีสูตร
ว่าด้วยภิกษุผู้อยู่ด้วยความประมาท
​

[๙๗] เรื่องเกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย เราจักแสดงภิกษุผู้อยู่ด้วยความ
ประมาทและภิกษุผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาทแก่เธอทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงฟัง
ภิกษุผู้อยู่ด้วยความประมาท เป็นอย่างไร
คือ เมื่อภิกษุไม่สำรวมจักขุนทรีย์อยู่ จิตย่อมซ่านไปในรูปทั้งหลายที่พึงรู้แจ้ง
ทางตา เมื่อเธอมีจิตซ่านไปแล้ว ปราโมทย์ (ความบันเทิงใจ) ก็ไม่มี เมื่อไม่มีปราโมทย์
ปีติ (ความอิ่มใจ) ก็ไม่มี เมื่อไม่มีปีติ ปัสสัทธิ (ความสงบกายสงบใจ) ก็ไม่มี เมื่อ
ไม่มีปัสสัทธิ ภิกษุนั้นย่อมอยู่ลำบาก จิตของเธอผู้อยู่ลำบากย่อมไม่ตั้งมั่น เมื่อจิต
ไม่ตั้งมั่น ธรรมทั้งหลาย๑- ก็ไม่ปรากฏ เพราะธรรมทั้งหลายไม่ปรากฏ เธอย่อม
นับว่า ‘เป็นผู้อยู่ด้วยความประมาท’ แท้จริง ฯลฯ
เมื่อภิกษุไม่สำรวมชิวหินทรีย์อยู่ จิตย่อมซ่านไปในรสทั้งหลายที่พึงรู้แจ้งทาง
ลิ้น เมื่อเธอมีจิตซ่านไปแล้ว ฯลฯ เธอย่อมนับว่า ‘เป็นผู้อยู่ด้วยความประมาท’
แท้จริง ฯลฯ

เมื่อภิกษุไม่สำรวมมนินทรีย์อยู่ จิตย่อมซ่านไปในธรรมารมณ์ที่พึงรู้แจ้ง
ทางใจ เมื่อเธอมีจิตซ่านไปแล้ว ปราโมทย์ก็ไม่มี เมื่อไม่มีปราโมทย์ ปีติก็ไม่มี
เมื่อไม่มีปีติ ปัสสัทธิก็ไม่มี เมื่อไม่มีปัสสัทธิ เธอย่อมอยู่ลำบาก จิตของภิกษุผู้
อยู่ลำบากย่อมไม่ตั้งมั่น เมื่อจิตไม่ตั้งมั่น ธรรมทั้งหลายก็ไม่ปรากฏ เพราะธรรม
ทั้งหลายไม่ปรากฏ ภิกษุนั้นย่อมนับว่า ‘เป็นผู้อยู่ด้วยความประมาท’ แท้จริง
ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้อยู่ด้วยความประมาทเป็นอย่างนี้แล
ภิกษุผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาท เป็นอย่างไร
คือ เมื่อภิกษุสำรวมจักขุนทรีย์อยู่ จิตย่อมไม่ซ่านไปในรูปทั้งหลายที่พึงรู้แจ้ง
ทางตา เมื่อเธอมีจิตไม่ซ่านไปแล้ว ปราโมทย์ก็เกิด เมื่อเกิดปราโมทย์ ปีติก็เกิด
เมื่อใจเกิดปีติ กายก็สงบ ภิกษุผู้มีกายสงบ ย่อมอยู่สบาย จิตของเธอผู้อยู่สบาย
ย่อมตั้งมั่น เมื่อจิตตั้งมั่น ธรรมทั้งหลายก็ปรากฏ เพราะธรรมทั้งหลายปรากฏ
เธอย่อมนับว่า ‘เป็นผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาท’ แท้จริง ฯลฯ
เมื่อภิกษุสำรวมชิวหินทรีย์อยู่ จิตย่อมไม่ซ่านไป ฯลฯ เธอย่อมนับว่า
‘เป็นผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาท’ แท้จริง ฯลฯ
เมื่อภิกษุสำรวมมนินทรีย์อยู่ จิตย่อมไม่ซ่านไปในธรรมารมณ์ที่พึงรู้แจ้งทางใจ
เมื่อเธอมีจิตไม่ซ่านไปแล้ว ปราโมทย์ก็เกิด เมื่อเกิดปราโมทย์ ปีติก็เกิด เมื่อเกิด
ปีติ กายก็สงบ ภิกษุผู้มีกายสงบย่อมอยู่สบาย จิตของเธอผู้อยู่สบายย่อมตั้งมั่น
เมื่อจิตตั้งมั่น ธรรมทั้งหลายก็ปรากฏ เพราะธรรมทั้งหลายปรากฏ เธอย่อมนับว่า
‘เป็นผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาท’ แท้จริง
ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาทเป็นอย่างนี้แล”

ที่มา https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=18&siri=77

มองว่าสำรวมอินทรีย์นี้ก็เป็นการรักษาศีล
พระสงฆ์ที่สำรวมอินทรีย์ก็เลยเป็นเหมือนเนื้อนาบุญ
และบุญนี้สร้างความเอิบอิ่มใจได้ครับ
เดี๋ยวปัสสัทธิ/ความสงบกายสงบใจ
จนจิตตั้งมั่นธรรมทั้งหลายก็ปรากฏเอง

ขาดบุญ ขาดความอิ่มเอิบทางใจ
มันจะหิวกระหาย และ ดีดดิ้นดิ้นรนมาก
ยากแก่การที่จะให้มีปัสสัทธิเกิดขึ้นได้

ใจสงบไปอยู่ที่ไหนก็สงบ
ใจไม่สงบไปที่ไหนก็ไม่สงบ
เหมือนกับเรื่องเล่าหมาขี้เรื้อนไปอยู่ไหนก็คัน

 

การเข้าหาศาสนาอาจไม่ยาก
หากมีกัลยาณมิตร
ก็มีโอกาสพบได้
แต่การเข้าถึงศาสนา แม้อยู่ตรงหน้า
แท้ๆ
คืออยู่ที่ปลายจมูก
ก็ยังเอื้อมไม่ถึง
ปลายจมูกเปรียบเหมือนประตูใจ
ก็ว่าได้
ไม่มีบุญส่วนตัวส่วนตน มันจะเปิด
ประตูไม่ออก เพราะมันไม่สามารถ
ใช้แรงอื่นมาเปิด
นอกจากแรงบุญกุศล
คับ

 

สัตว์โลกมีกรรมเป็นของตน กรรมดีหรือไม่ดีอยู่ที่เจตนา

ถูกศีลหรือผิดศีลก็ขึ้นอยู่ที่เจตนา

อธิษฐานบารมีเป็นไปในทางไหนก็อยู่ที่เจตนา

รู้เจตนาก็รู้ตน แต่จิตไม่ได้มีสภาพเป็นตัวเป็นตน

 

การเข้าถึงศาสนาคือการเข้าใจถึงสาระ
อันเป็นแก่นของคำสอน
ขององค์ศาสดาพระสัมมาฯ
นั่นคือมุ่งตรงไปยังเป้าหมายสูงสุด
คือการสิ้นยึดในรูป(กาย) ในนาม(จิต) ว่าเป็นเรา(อัตตา)
เป็นตัวตนของเรา ทั้งนี้ต้องมีความรู้(ปริยัติ)ความเข้าใจ และการปฏิบัติ
ไปตามลำดับ โดยการใส่ใจติดตาม
ฟังพระธรรมคำสอนจากพระอริยเจ้า
ที่ท่านได้แสดงไว้ดีแล้ว
คับ

 

ลุงแมว ลองฟังไฟล์นี้ครับ

ทำตามขอให้ ลงรู้แจ้งโลกไปเลยฮับ

 

แก่นเป็นสุญตา ไม่มีโชว์ไม่มีการแสดงอะไรๆออกมา
เปลือกก็ไม่ใช่ของหายสูญ

การเข้าถึงแก่นแล้วเปลือกหายสูญ
ก็เป็นการโชว์ของลับ

พระโมคคัลลานะ เข้าถึงสุญตา หรือ พระนิพพาน
โจรก็ยังตามตัวมาฆ่าได้ถูก เพราะเปลือกนั้นก็ยังมีเชื้ออยู่

การที่พระโมคคัลลานะ ระลึกย้อนกลับไปได้
อ่อ ตนเคยไปสร้างกรรมอันนี้ๆมานะ เลยได้รับผลมาแบบนี้
ไม่ได้แปลว่า พระโมคคัลลานะ
ต้องยึดมั่นถือมั่นความเป็นตัวเป็นตน

เพียงแต่พระโมคคัลลานะ ท่านหลุดพ้นแบบมีสัมมาทิฏฐิ
ไม่ได้หลุดแล้วมีแต่แก่น เปลือกบลาๆๆกลายเป็นของหายสูญ

 

Spoiler: 配上椰子 101

 

แม้เข้าถึงธรรม
เวลาเจ็บป่วยไข้ไม่สบาย
ถ้ารักษาได้ยังต้องรักษาตามอาการป่วย

แม้เข้าถึงธรรม
ยังคงต้องสวมใส่เครื่องแต่งกาย
หาใช่เดินแก้ผ้าไม่ใส่อะไรเลย

 

Spoiler: แมวขั้นสุดจะตัวส้ม::แมวส้มมีผ้าพันคอจะชื่อ:บ๊อบ