ปุถุชน....คนช่างสงสัย...

ต้องให้เครดิตท่านที่สอนวิธีการที่จะเข้าถึงระดับจิตธาตุให้ครับ
ท่านมักจะบอกว่าไร้ร่องรอย ในภาคทิพย์ส่วนนี้
พระวรกายท่านเป็นพระพุทธรูปสีขาวครับ
นัยยะคือ ขนตาอยู่ใกล้ตาเกินไป.
เราก็เลยมองไม่เห็น
เล่าให้ฟังเฉยๆนะครับ.ขำๆ

 

แบบนี้ก็คือการปลดปล่อยพันธนาการทิ้งให้หมด หลักการนี้ใช้ได้กับทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นคนในอดีตทั้งหมด ความสัมพันธ์ ความสามารถ ทุกอย่างที่อดีตและปัจจุบันมี ทิ้งให้หมด

มันเกี่ยวข้องกับวิปัสนาคือเรารู้แล้วใช้ปัญญาเพื่อวาง ซึ่งแต่ละคนก็หาอุบายให้จิตตัวเองยอมรับและวางได้ในที่สุด ที่แท้มันสัมพันธ์กันหมด เพียงแค่เราจับทริกได้ ถ้าวางได้ทุกเรื่องก็ตามมาหมด และก็ยกระดับจิตของเราให้สูงขึ้น เพราะผ่านขั้นตอนการพิจารณาและวาง ถ้าเทียบกับตำราก็วางสังโยชน์ได้เกือบหมดทุกข้อ และข้อที่สำคัญที่สุดก็คือสักกายะ เพราะมันคือต้นสาเหตุของข้ออื่น ๆ ทั้งหมด ครูอาจารย์ของหนูทั้งในฝันและครูอาจารย์ที่มีชีวิตท่านจึงสอนเน้นอย่างเดียวคือวางร่างกาย หากทำได้เมื่อไหร่ก็เท่ากับเราตัดต้นตอทิ้งและจบกิจได้ในที่สุด

หนูเข้าใจอย่างนี้ถูกไหมคะ โปรดอภัยกับคนขี้สงสัยที่เซ้าซี้ด้วยค่ะ

และไอ้การติดความว่างแบบนั้น หนูติดมาแต่เด็กแบบไม่รู้ตัวมานานแล้วค่ะท่านพี่ศุภธร มันอาจข้ามภพข้ามชาติมา พอเรามาเริ่มศึกษาก็ยังไม่มีความเข้าใจและความสามารถก็ยังไม่พัฒนาเท่าของเดิมได้เลย ต่อไปนี้จะทิ้งทั้งหมดอดีตที่เราเคยทำอะไรได้นั้นมันไม่สามารถทำให้เราเป็นคนดีได้เลย ในชาตินี้ยังเป็นคนเลวอยู่เต็ม ๆ ถึงแม้จิตหยาบเราจะปฏิเสธว่าไม่ต้องการสิ่งใด ต้องการพระนิพานอย่างเดียวก็จริง แต่จิตละเอียดนั้นเราปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันยังไม่ยอมรับอย่างแท้จริง มันมีการยึดอยู่อย่างไม่รู้ตัว

และกระแสพลังงานที่แรงที่สุดที่หนูเคยเจอครั้งแรกก็ฤาษีกลุ่มนี้แหละค่ะพี่นพ หนูก็เดี้ยงมา ๒ อาทิตย์แล้วค่ะ

หากเข้าใจอะไรคลาดเคลื่อน โปรดชี้แจงให้คนโง่ตาสว่างด้วยนะคะ

กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงค่ะ

 

พารากราฟแรกสีน้ำเงิน ถั่วต้มแล้วคร๊าบบบบบ

พารากราฟสองการติด เรื่องต่างฯลฯ หรือการแช่ บ้างก็เรียกว่าจม
ก็เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้กับทุกคน ขึ้นอยู่กับว่าจะติดเรื่องอะไร ฯลฯ
เป็นที่มาของการคลายดตัว โปร่งตัวของจิตในเวลาต่อมา.
ดังนัยยะ ที่ไม่ใช่ว่าว่าง หรือไม่ว่าง นั่นหละว่าง

พารากราฟสุดท้ายสีน้ำเงิน ก็ถั่วต้มอีกถุงคร๊าบบบ. เรื่องปกติ เมื่อก่อนที่
ได้สัมผัสพลังงานกลุ่มนี้ครั้งแรกก็เดี้ยงประมาน ๒ สัปดาห์เช่นกัน.
ต่อมายังห้าวเพราะความแสดงส่วนบุคคล
อยากจะสัมผัสพลังงานมากกว่านี้ไปรองรับพลังงานกสิน ๑๐ กอง
และกสิณ ๕ กองบวกพลังงานภายนอกหรือพลังงานจักวาล
ที่ส่งผ่านไฟแซ๊กมา ก็เดี้ยงไปอีก ๒ เดือนเต็มๆ ๕๕๕
ปล.เป็นเหตุที่มาเบื้องต้นของการมาฝึกกสิณนั้นหละครับ

 

ขอบคุณที่สุดค่า เคลียร์

สาเหตุที่คอนเน็คกลุ่มฤาษีที่เป็นอดีตนัั้น ก็จากการอ่านการสนทนาของท่านพี่ raming2555 ( ขออภัยที่พาดพิงค่ะ ) ที่กล่าวถึงพี่นพว่ามีมหาฤาษีทั้ง ๕ ตน อยู่เบื้องหลัง แค่นั้นแหละเริ่มอื้ออึงเกิดแรงดันมหาศาล ก็ทนอ่านมาเรื่อย จนเปิดอ่านกระทู้ปอบของคุณกาลีนะ (ขออภัยที่พาดพิง) ก็อ่านท่าน raming2555 กับท่านพี่นพสนทนา เราก็รู้สึกถึงมวลมหาพลังมหาศาลอื้ออึงก็ทนอ่านแต่ไม่จบเพราะต้านพลังไม่ไหวจะเดี้ยงแล้ว

ตอนนั้นเข้าใจว่าท่านพี่ทั้งสองเวลาสนทนาเนี่ยท่านใช้พลังมหาศาลกันด้วยเหรอ แล้วเราคนเสพก็จะต้องใช้พลังในการเสพกระนั้นหรือ โอ๊ยไม่ไหวแล้ว อ่านไม่ไหว และเดี้ยงอยู่ประมาณวันที่ ๓ หรือ ๔ นี่แหละค่ะ ถึงได้รู้ว่าเป็นเพราะฤาษีกลุ่มใหญ่ที่เราเคยเป็นส่วนหนึ่งท่านสื่อสาร

ก็จะถามพี่นพว่าทำอย่างไรช่วยที นอนไม่ได้เลย ปรากฏว่า อินเตอร์เนตถูกตัดสัญญาณฉับ เพราะคอนเนคไม่ได้ทั้งโน๊ตบุ๊คและไอแพท ก็โทรให้ทรูเช็คสัญญาณให้เขาบอกว่าใช้ได้เป็นปกติ เราก็เลยคอนเนคสัญญาณข้างบ้านมาใช้แทน ปรากฏว่าไวรัสลงคอมที่ทำลายเฉพาะตัวคอนเนคสัญญาณอย่างเดียว ตัวอื่นปกติหมด คอนเนคได้แต่ไอแพท แต่ก็อ่านได้อย่างเดียวสื่อสารไม่ได้ เพราะสมัครสมาชิกจากโน๊ตบุ๊ค แล้วเข้ารหัสจากไอแพทไม่ได้ จะขอรหัสจากเว็บก็เข้ารหัสอีเมลก็ไม่ได้ เลยต้องเดี้ยงอยู่ ๒ อาทิตย์ พึ่งจะซาลงได้พร้อมกับใช้อินเตอร์เนตได้เมื่อวันก่อนนี้เองค่ะ

เล่าให้ฟังเฉย ๆ นะคะ

ปล. ตอนนั้นพยายามขออโหสิกรรม และอุทิศส่วนกุศล พอมาอ่านคำแนะนำจากพี่นพแล้วก็โล่งอก บังเอิญนะที่เราอุจจาระได้ตรงร่อง

 

กราบพระบาทขอบพระคุณพระพุทธรูปสีขาว ปางไร้ร่องรอย ด้วยความเคารพนบนอบค่ะ

 

ตอนนี้คลิปหมอเสน่ห์กระจายไปทั่วเลย งานจะเข้ามั๊ยครับเนี่ย

 

น้อง Pink Gold จะพาด จะพิง จะขี่คอ จะอำ จะแซว ก็ได้ทั้งนั้นแหละจ้า...กากีนั้ง บ่เป็นหยังดอก...

เบื้องลึกเบื้องหลังที่ยังไม่ได้เล่าไปก็มีครับ เพราะมันไม่ใช่เรื่อง ก็เลยไม่เล่า...
ส่วนเรื่องเกี่ยวกับพลังด้านต่างๆนั้น ถามคุณนพฯ จะมีรายละเอียดชัดเจนมาก ทำตามแล้วก็ได้ผลตามนั้น ... ไม่เชื่อ ลองถามแม่รุ้งดาวดูสิครับ...ได้ผลเป็นที่น่าพอใจ...

ส่วนที่หลวงพ่อท่านไม่สอนเกี่ยวกับนิมิต แสงสีต่างๆนั้น เบื้องหน้าเวลาโยมถามท่านก็จะชมว่าดี...เบื้องหลังถ้าพวกเราถามจะโดนด่าหนักมาก เพราะถ้าแค่เพียงแสงๆสีๆเท่านี้ยังติดใจสงสัย ไปเพลิดเพลินกับมัน ก็เตรียมตัวให้พร้อม ไปอเวจีมหานรกได้...
ท่านสอนเน้นไปที่การละสังโยชน์ 3 ข้อต้นเป็นหลัก...เพราะถ้าละ 3 ข้อต้นนี้ไม่ได้ อะไรที่ฝึกๆไป ไม่มีประโยชน์ ไม่มีความหมาย ไม่พ้นนรกอยู่ดี จะเหาะได้ หายตัวได้ แปลงกายได้ ไม่มีประโยชน์ ... เสร็จแล้วท่านจะบอกว่า เวลาไปไหนมาไหนให้เกาะพระเอาไว้ตลอด...

สมัยแรกๆที่พอจะทำได้บ้าง ยังนึกสนุกคึกคะนองอยู่ เพราะอยากอวด อยากเท่ห์ อยากให้คนชื่นชม ให้คนที่จากไปแล้วคิดถึงเรา เคารพยกย่องเราอยู่นั้น...ตาลุงหมอผี แกมีของวิเศษ2-3อย่าง มาใช้ไล่ผี พาผมไปช่วย ... ตอนนั้นไม่ต้องตั้งท่า นั่งกินขนมอยู่ ก็ไล่ออกจากไขกระดูก ขับออกปลายเท้าได้ ไม่ต้องพึ่งของวิเศษของตาลุงหมอผี...

พี่ที่เป็นลูกศิษย์ให้ช่วยรักษาหลานสาวตัวเล็กลำไส้อักเสบ...เพียงจะยกมือโบก ที่ฝ่ามือขวานี่มีเครื่องหมายสวัสดิกะขึ้นมา ยังไม่ทันจะอธิษฐาน อาการอักเสบแดงจัดของลำไส้เล็ก ก็ดับลง...ตาลุงหมอผีดีใจมาก...ชวนผมไปเป็นพวก...
หลวงพ่อก็ไม่ด่าผมสักคำ ผมก็กระหยิ่มยิ้มย่องในใจครับ...หุหุหุ...

มารู้ความจริงเอาทีหลังว่า ผมนี่มันเลวเกินไป เกินกว่าที่ท่านจะเสียแรงด่าคนอย่างผม...
เพราะกิเลศตัณหา ความหยิ่งทะนงตัวเอง คิดว่าตัวเองดีแล้ว หรือเรานี่เก่งกว่าเขา เราดีกว่าเขา ฯลฯ นี่แหละครับ เป็นสิ่งที่หลวงพ่อท่านห้ามยิ่งนัก...เกิดขึ้นกับจิตใจใครแล้ว จะหาดีไม่ได้...ท่านจึงไม่สอนด้านฤทธิ์ให้คนอย่างผม...
ผมติดตรงนี้อยู่ 8 เดือน...กว่าจะเห็นว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถลดความชั่วในจิตใจเราได้...เกิดตายกับมันมาหลายชาติแล้ว ฝึกมานับแสนชาติแล้ว เกิดมากี่ครั้งก็ยังต้องมาฝึกกันใหม่...ความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งนี้ไม่เคยทำให้กิเลสตัณหาอาสวะเราลดน้อยลงเลย...กว่าจะวางใจลงได้...
วางแล้วไม่ใช่ว่ามันไม่มี หายไป ทำไม่ได้ ก็เปล่าหรอกนะ...เพียงแต่ว่า ไม่ได้ใช้ ไม่ใช่ใช้ไม่ได้...

หลังจากนั้นจึงได้เห็นคำสอนที่ว่า....
พรหมจรรย์นี้ เราไม่ได้ทำเพื่อ ลาภ เพื่อยศ เพื่อสรรเสริญ เพื่อให้ผู้ที่จากไปแล้วคิดถึง แต่เราทำเพื่อลด ละ เบื่อหน่าย คลายกำหนัด เพื่อออกจากกาม เพื่อยังพรหมจรรย์ของเราให้เจริญยิ่งๆขึ้นไป...
ตรงนี้ต้องสำรวจดูตัวเองกันนะครับ ว่าที่ทำๆไปอยู่นั้น เป็นไปตามพุทธพจน์บทพระบาลี ที่องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงมีพระประสงค์หรือไม่?

เรื่องพระมหาฤษีที่ท่านคุมกองกสิณอยู่นั้น ท่านเป็นเจ้าของวิชา เจอกันผมก็ให้ความเคารพนะครับ...เพียงแต่ว่าแนวทางที่ผมฝึกนั้น ไปกันคนละแนวทางกัน ผมสมาทาน ไตรสรณะคมน์เป็นสรณะแล้ว...เป็นอื่นไม่ได้อีก ....

ส่วนคุณนพฯยังต้องได้อาศัยวิชาและบารมีของมหาฤษีเหล่านี้ ช่วยเหลือคนอีกมาก...
จะว่าเป็นหน้าที่ที่กำหนดมา หรือจะว่าเป็นกฎของกรรมที่เกี่ยวเนื่องกันมา ก็ตามแต่...
สำหรับผมก็คอยโมทนาบุญอยู่เบื้องหลังครับ...ยังมีเรื่องที่บกพร่อง ยังต้องฝึกอีกมาก...เวลาที่เหลืออยู่มันจะทันหรือเปล่ายังไม่รู้เลยครับ...

 

น้อมรับโดยดุษฎีค่ะ

ขอบคุณค่าท่านพี่ raming แต่มิบังอาจกล้าทั้ง พาด ทั้ง พิง และขี่คอหรอกค่า ขอแค่มาลดละตามด้วยคนค่ะ

 

แห๋มๆ ถ้าเรามีต้นทุนมาทางสายวิชาพิเศษนะครับ
เนื่องจากตัวจิตมันจะมีความสามารถในการ
ออกไปเชื่อมหรือไปรับรู้ได้เร็วเป็นเรื่องปกติ
เราจะต้องระวังในเรื่องของการไปแช่หรือไปจม
อยู่กับสิ่งที่เราออกไปรับรู้ให้เป็นนิสัยด้วยครับ
ไม่งั้นจะส่งผลกระทบกับร่างกายเราได้ อย่างที่คุณ
ทองชมพู เป็นนั่นหละครับ..
มันไม่ใช่แบบกรณีที่ผม ไปทดสอบในเรื่องพลังงาน
ต่างๆนะครับ คือ สมมุติว่าเราอ่าน
หรือไปที่ไหนก็ตาม อันดับแรกพอเรารับรู้แล้ว
เราต้องรีบวางก่อน รีบผลักก่อน เพื่อตัดกระแสเชื่อม
ที่เข้าทำกันคือเปลี่ยนกะแสไปเชื่อมกับข้างบนก่อน
นั่นหละครับ หรือให้อโหสิฯ ในใจทันทีครับ
แล้วเราค่อยๆอ่านต่อ อยู่อยู่สถานที่นั้นต่อ ไม่งั้นกระแส
ที่เราเผลอไปเชื่อม ไปแช่ มันจะไหลย้อนเข้ามาที่ตัวเราได้ครับ
เพราะว่า ตอนนี้กำลังต้านทานหรือกำลังจิตของเรามันจะยังไม่พอ
เรื่องผลกระทบอย่างนี้ โดยมากมักจะเป็นกันอย่างที่เราคาดไม่ถึง
ไม่ได้มีอะไรเสียหายครับ ยกตัวอย่างเช่น เราฟังๆเรื่องของคนอื่นว่าเค้ามี
วิบากกรรมอะไร แล้วเราเกิดความเห็นใจอยากช่วย ตรงนี้จิตเรา
มันก็จะไปเชื่อมกระแสกับคนนั้นภายในเสี้ยววินาทีทันทีแล้ว
มันก็จะไปเชื่อมกับแส
วิบากของคนนั้น กลายเป็นว่าเราเป็นหนึ่งในนั้น
ซึ่งส่วนมากจะเป็นกระแสร้อน แล้วดึงเข้ามาที่
เราทันที เป็นผลให้เกิดกิริยากับร่างกายเรานั่นหละครับ..
เพราะฉนั้นการอุเบกขารับรู้ในทุกๆเรื่องจึงเป็นสิ่งสำคัญครับ
อุเบกขารับรู้ คือ ให้รู้แล้วละ รู้แล้ววางเฉย รับรู้อยู่ภายในนั่นหละครับ
ปล.ประมาณนี้พอเข้าใจเนาะ

 

ยิ่งยากขึ้นทุกที ๆ การควบคุมจิตนี้ยากที่สุดใน ๓ โลก

นี่ดีขึ้นแล้วนะคะพี่นพ ก่อนนี้ควบคุมไม่เป็นเลย รับหมดในรัศมี คนใกล้ชิดนี่เต็ม ๆ เพียงแต่ว่าสิ่งแวดล้อมเราก่อนนี้ไม่มีกำลังจิตแรง ๆ แบบนี้ ถ้าเจอแบบนี้เมื่อตอนนั้น...นี่ไม่อยากคิดเลยค่ะ

รู้...แล้ว...วาง

ทราบและปฏิติค่ะ

 

คุณน้องครับ. พี่บอกได้เลยว่า เรื่องการแช่ การจม ไม่ว่าจะ สติ สมาธิ ปัญญา ตบะ
ฌาน ญาณ กำลังจิต ฯลฯ เคยเป็นกันทุกคนแน่นอนล้านเปอร์เซนต์ครับ
มีแต่พระผู้ไม่มีกิเลสครับที่จะไม่เป็น.หรือเกิดมาแล้วสำเร็จ
เป็นพระอรหันต์ได้เลย เพราะฉนั้นคุณน้อง ทราบไว้เลย
ว่าสบายใจ หายห่วงได้ กริ๊บๆๆ
เรามีคนเป็นแบบเราเยอะครับ. สำคัญว่าถ้า จม ถ้าแช่ใครจะรู้ตัวก่อน
ช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง. เพราะถ้าไม่ปล่อย ไม่วาง มันก็ตั้งท่าใช้งาน
อยู่ตลอดเวลานั่นหละครับ. ยกตัวอย่างง่ายๆเนาะ คนที่แช่ ที่จมอยู่กับ
ความคิด ก็จะคิดอยู่ตลอดทั้งวันนั้นหละครับ แล้วจิตมันจะไปวาง ไปว่าง
รวมทั้งคลายตัว โปร่งตัวได้ตอนไหน. เรื่องอื่นๆก็คล้ายๆกัน
ลองเทียบดู พอจะเห็นภาพชัดขึ้นไหม

 

ลืมเล่าไปเรื่องนึงครับ...คือใครที่อ่านหรือที่คุยกับผมแล้ว รู้สึกว่าโดนดูดพลังบ้าง บางคนอาจจะต้องวิ่งออกไปอาเจียนบ้าง...ผมป่าวทำไรเลยนะครับ...

เรื่องจริงคือ ผมดูดพลังไม่เป็นครับ ส่งพลังก็ไม่เป็น เคยถามคุณนพฯเหมือนกันครับ ว่าเป็นเพราะอะไร ? เนื่องจากผมไม่ได้มีเจตนาจะไปทำอะไรกับอะไร ยังไงเลยนะ...
คนที่เข้ามาในกระทู้นี้ก็ไม่มีพิษมีภัยอะไร ผมเองก็สบายใจที่จะเล่าบ้างไม่เล่าบ้าง คุยด้วยก็กันเองจะตายไป...ใครจะส่งพลังอัดพลังอะไรมาที่ผมเนี่ย ผมก็ไม่รู้เรื่องหรอกครับ...เรื่องความสามารถในการสัมผัสพลังผมอยู่ในขั้นห่วยแตก...

เวลาผมอ่านที่คุณนพฯเขียนก็ไม่ได้รู้สึกว่า โดนอะไรดูดให้หมดแรง หรือเวียนหัวอะไร อ่านก็ปกติครับ...มีแต่ว่าเวลาอ่านที่ พายุ เล่าความฝันให้ฟังเท่านั้นแหละครับ ที่เวียนหัว งงๆ อยากจะปิดคอมฯไปหากาแฟเย็นกิน...แล้วก็เลยไล่ให้ไปเล่าให้คุณนพฯฟังละกัน...ฟังแล้วเสียพลังโอเลี้ยงไปเยอะครับ...ส่วนคุยกับคนอื่นก็ปกติดีไม่มีอะไร...นี่ขนาดพาดพิงเข้าหน่อยเดียวยังเวียนหัวเลยเนี่ย...โสๆๆๆๆ...อโหสิๆๆๆๆ....

ผมไม่รู้จะแก้ยังไงเหมือนกันนะครับ ไม่ได้มีเจตนาจะให้ท่านผู้อ่านที่รัก ต้องปวดเศียรเวียนหัวแต่อย่างใดเลย...ถ้าไปทำให้ท่านใดเกิดอาการขึ้นมาก็ขออโหสิกรรมด้วยนะ...โสๆๆๆๆๆ...

 

นั่น ...

ท่านระมิงค์ดูน่ารักอ่อนโยนขึ้นเป็นกองเลยนะคะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕

เมื่อวานว่าจะพิมพ์เรื่องคุณทองฯ มีความรู้สึกตอนที่เข้าไปในกระทู้ ... ดิฉันเองก็คิดว่าไม่ได้มาจากคุณนพฯ และท่านระมิงค์หรอกค่ะ แต่มาจากที่อื่น โดยที่เราไปเชื่อมเองโดยไม่รู้ตัวหรือตั้งใจ แต่ไม่ขอคอนเฟิร์มนะคะ แค่อยากเล่าให้ฟัง เพราะดิฉันโดนบ่อยเช่นกัน

เรื่องพลังงานต้องคุณนพฯค่ะ รู้ลึก รู้จริง ตอบคำถามดิฉันได้ ส่วนใครอยากจะพิสูจน์ หรือทดสอบ หรือลองของ หรืออะไรก็แล้วแต่จะเรียก (ยืมสำเนียงมาใช้ด้วยค่ะ) อันนี้ไปตัวต่อตัวกับคุณนพฯได้ หรือไม่เชื่อก็ลองถามท่านระมิงค์ดู

ส่วนข้อความนี้
"หลังจากนั้นจึงได้เห็นคำสอนที่ว่า....
พรหมจรรย์นี้ เราไม่ได้ทำเพื่อ ลาภ เพื่อยศ เพื่อสรรเสริญ เพื่อให้ผู้ที่จากไปแล้วคิดถึง แต่เราทำเพื่อลด ละ เบื่อหน่าย คลายกำหนัด เพื่อออกจากกาม เพื่อยังพรหมจรรย์ของเราให้เจริญยิ่งๆขึ้นไป...
ตรงนี้ต้องสำรวจดูตัวเองกันนะครับ ว่าที่ทำๆไปอยู่นั้น เป็นไปตามพุทธพจน์บทพระบาลี ที่องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงมีพระประสงค์หรือไม่? "

ชัดเจนค่ะ ใจของเราเรารู้ดีที่สุด หมดคำจะพูดค่ะ

โสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส .....

 

ก็ หน้านี้ หน้าทุเรียน

กินมาก ก็เลย ฝัน ไป เยอะน่ะค่ะ

แล้วก่อนหวยออก ก็เลย พยายาม เล่าความฝัน ให้ ป๋าระมิงค์ ฟัง
เผื่อว่า ท่านจะเมตตา ทำนายออกมาเป็น เลขผานาที ให้คิดตีความต่อได้น่ะค่ะ

วันก่อนโน้นเลยฝันว่า จะไป ขโมยของจาก ปราสาทยักษ์ จะเอามาช่วยเพื่อน

เลยไปกะลูกสมุน อีก ๒ คน
ขี่ม้า บิน ที่มีปีกใส บินไป เมืองยักษ์

พอดี ถูกจับได้

เลย เนียน ว่า

ขอคารวะ ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ข้าน้อยได้ยินกิติศัพท์ เป็นที่นับถือ มานาน
วันนี้มีวาสนามาพานพบ จึงได้นำม้าบินของวิเศษ มาบรรณาการ แก่ท่าน

โปรดเมตตา รับไมตรี

(แล้วขยิบตา ให้สมุนทำนองว่า หาก ใครทำพิรุจน์ พวกเราตายหมดแน่ๆ)

ก็ ยักษ์ ดูปลื้มใจ จนนิ่งไป

เราก็กะว่า จะหาทาง เอาทุกอย่างคืนอยู่นะคะ

พอดีตื่นก่อน ๕๕๕๕๕

 

ส่วนอีกวัน ที่ฝันไป

ข้าน้อยขอสาบานว่า

ในฝัน จำไม่ได้ว่าจับนมพี่ท่านป๋านพไปบ้างรึป่าวค่ะ ๕๕๕๕๕๕

 

โหท่านพี่ raming คะ หนูพึ่งกระดึ๊บหัดคืบหัดคลาน ยังมิทันรู้เรื่องอะไรเล้ย ก็โดนซะแล้ว อโหสิ ๆๆๆๆๆ นะคะ ถ้าอยู่ใกล้จะชงกาแฟให้กิน :VO

พี่นพคะ แบบนี้คือเราไปรับ แต่ถ้าแบบที่คนอื่นเขาคิดถึงเราล่ะคะ เรื่องมีอยู่ว่า มีคุณยายท่านหนึ่งแกอายุ ๘๑ แล้วค่ะ หนูเห็นว่าแกจิตใจดี ชอบทำบุญ ก็เลยพาแกไปวัดท่าซุงในครั้งแรก คุณยายแกก็ประทับใจในความงามของวิหารแก้ว และพระพุทธรูปจนติดตาติดใจ พอกลับมาบ้านในคืนนั้นเลย พระพุทธเจ้าท่านก็มาสงเคราะห์คุณยายให้เห็นในตาเนื้อเลย ยายเล่าว่าพระวรกายท่านองค์ใหญ่เป็นเพชรระยิบระยับพร้อมฉัพพรรณรังสี แกเห็นดังนั้นก็ตกตะลึงแล้วรีบกราบท่านและชี้ให้หลานสาวดู แต่หลานสาวยายมองไม่เห็น เห็นแต่ยายคนเดียว ยายบอกว่าเห็นนานหลายชั่วโมง ยายเล่าไปดีใจไป เราก็คิดในใจว่า โหเราทำตั้งนาน ยายไปเห็นพระพุทธรูปครั้งเดียว พระท่านสงเคราะห์เลย เราก็ดีใจกะแกด้วย

ครั้งที่ ๒ ก็พาแกไปอีก คราวนี้ได้ถวายสังฆทานกับพระสงฆ์ พร้อมหล่อระฆังวิหารหลวงพ่อศักดิ์สิทธื์ แกรักวัดท่าซุงมาก พูดถึงตลอด ครั้งที่ ๓ ออกจากบ้านตี ๓ แวะข้างทางบ้าง กว่าจะไปถึงวิหารแก้วก็เที่ยงตรงพอดี เจ้าหน้าที่กำลังจะปิดประตู แต่เราขอพาคุณยายเข้าไปฝึกมโนมยิทธิด้วย คุณยายก็สามารถทำได้เลย ทีนี้คุณยายแกก็รักเรามาก พูดถึงคิดถึงตลอด แกคิดถึงในแง่ว่าถ้าไม่มีเรา แกก็ไม่สามารถได้รู้จักและได้เห็นวัดท่าซุงเลย แกก็ประทับใจ เราก็เลยสอนแกรักษาศีล ๕ และบอกกับแกเพียงครั้งเดียวว่า ถ้าเวลายายจะตายให้ยายนึกถึงพระพุทธรูปที่เคยมาให้ยายเห็นนะ ยายแกก็จำคำพูดเราไว้ตลอดแบบไม่ลืมเลย

ทีนี้เมื่อประมาณ ๓ อาทิตย์ที่แล้ว คุณยายจู่ ๆ ก็หายใจไม่ได้ เหนื่อยจะเป็นลม พูดง่าย ๆ แกกำลังจะตาย ระหว่างที่ลูกหลานกำลังพาแกไป ร.พ. ปราฏว่า แกเห็นเป็นพระสงฆ์ของวัดท่าซุงสวดมนต์เพราะมาก แกก็เคลิ้มฟังพระสวดมนต์ แต่ลูกหลานบอกว่าคุณยายไม่รู้ตัวแล้ว

ทีนี้ตอนนั้นเวลาประมาณห้าทุ่มกว่า ตอนที่แกกำลังจะตายแกบอกว่านึกถึงเรา นึกถึงคำพูดเราที่เคยบอกแกไว้ว่าให้นึกถึงพระนะคะยาย แกบอกว่านึกถึงเราก่อนจึงนึกถึงพระได้ ในขณะที่ยายกำลังเคลิ้มจะไปนั้น แกบอกขยับตัวไม่ได้เลย แต่ลูกหลานและหมอก็พยายามปลุกเขย่าให้ยายฟื้นขึ้นมา ยายก็เลยยังไม่ตาย

ในส่วนของเราคือ ในเวลา ๕ ทุ่มกว่า กำลังจะเข้านอนแต่จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนไม่มีอากาศจะหายใจ ต้องตะเกียกตะกาย และก็เกิดแรงดันปั่นป่วนไม่ได้นอนเลยจนตีสี่กว่าถึงนอนได้ พอลูกสาวยายเล่าให้ฟังก็เลยเช็คเวลาตอนยายเป็น ถึงได้รู้ว่าเป็นเวลาเดียวกันเลย และยายฟื้นขึ้นมาได้พร้อมนอนหลับปกติก็ตีสี่กว่าเหมือนเราเลย

ก็เลยมีคำถามว่าเวลาคนอื่นนึกถึงเรา โดยที่เราไม่ได้นึกถึงเขาแบบนี้เราก็รับเหมือนกันหรือเปล่าคะ

ถ้าเป็นจริงล่ะก็ ไอ้เราเรื่องมรณานุสติก็ต้องตั้งท่าเตรียมตัวก่อนทุกครั้ง ไอ้ปุบปับแบบนี้ยังอ่อนหัดนัก ตั้งตัวไม่ทัน ดันกลัวจะตายขึ้นมา เฮ้อยังต้องฝึกอีกนาน คุณยายดันมาซ้อมให้ซะนี่ และต้องรีบไปบอกแกใหม่ เวลาจะตายไม่ต้องนึกถึงเรา ให้นึกถึงพระเลยจ๊ะยาย

 

สาธู กะน้องทองชมพูค่า

พี่เอง ก็ เคยไป ช่วยเหลือเพื่อนที่ทุกข์ใจน้อยๆอยู่

โดยบอก เค้าว่า ยามใด ที่เธอมีเหตุเภทภัยคับขันหาทางออกไม่ได้ ขอให้เธอคิดถึงเรา

แล้วปรบมือดังๆ ๓ ครั้ง เรียกชื่อเรา ในใจ

แล้วเราจะไปปรากฎกายข้างกายเธอเอง

แต่ช้าก่อนไม่ต้องตกกะใจ จะไม่มีผู้ใดเห็นเรา (เธอเองก็จะไม่เห็นเรา)

แต่ให้รู้ว่าเราอยู่ข้างๆ เธอเสมอนะ


เพื่อนหายเศร้าเลย แต่ทำท่า อิหลักอิเหลื่อแทน

 

มีใครอ่านแล้วโดนพลังเวียนหัวเข้ากระแทกบ้างไหมเนี่ย...:''(
ของเค้าแรงจริงๆนะ...
....หนีไปดูดกาแฟเย็นเพิ่มพลังดีก่านะ...งึดมากเลย...
....เมิ่ดคำสิเว้า....:'''(

 

๕๕๕ ฮิ้ววววววว สวัสดีคุณ รุ้ง สวัสดี คุๆ สวัสดี ป๋า มิงค์
อืมๆๆ จริงๆป๋ามิงค์ก็ไม่มีไรหรอกครับ ขออนุญาตพาดพิงเล็กน้อยครับ
..แนวประมาณว่ายกกายถวายชีวิต
ให้ข้างบนไปแล้ว ตัวกระแสจิตตามแนวจักระกับกระแสพลังงาน
ตามแนวกระดูกสันหลัง มันเลยตีเกลียวหมุนแบบซัมเมอร์ไซด์
มารวมที่ต้นคอและถึงไหลเป็นท่อตรงๆวิ่งปู้นๆๆๆเชื่อม
ขึ้นข้างบนตลอดเวลา..แม้ว่านอนปวดหัวหลังจากฟังพายุเล่าเรื่องฝันแล้ว
ถ้าหากว่าใครที่ ปกติวิสัยชอบเชื่อม หรือ เชื่อมบ่อย หรือว่าไปคิดเล็กน้อย
ถึงป๋า มิงค์ แล้วตัดไม่เป็น วางไม่เป็น หรือกำลังจิตอ่อน ภูมิต้านทานไม่พอ
และถ้าเผลอไปคิดว่า ป๋า ทำโน้น ทำนี่ ทำไรอยู่ อาจจะส่งผลต่อร่างกาย
เล็กน้อยถึงปานกลาง แต่ถ้าปกติทั่วๆไป ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร...
ส่วนฝันพายุเคยอ่านมาแล้ว จากลักษณะที่ฝันช่วงนี้เค้าเรียกว่า ทริปเปิ้ลฝัน
คือว่า ฝันซ้อนกันจาก ๓ เหตุแต่ถ้าวันไหนกินมาก ก็จะกลายเป็น ควอทฝัน
คือ ฝันซ้อนจาก ๔ เหตุ...
สาเหตุที่ ๑.คือฝันที่เกิดจากภพภูมิท่านบรรดาให้เห็น
๒.ฝันจากการเก็บเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วทั้งหมดแล้วก็นำมารวมเป็นเรื่องเดียวกัน
(จังหวะว่า ลักษณะนิสัย เวลามองใคร ฟังใคร แล้วมักจะมองจะฟัง แล้วเฉยๆ
ในช่วงที่เฉยๆก็แอบคิด แต่ไม่พูดแล้วก็ลืม มันก็เลยคล้ายการวางอารมย์
ของนักปฏิบัติโหมดนันทนาการพอดี๊ๆ)
๓.ฝันจากสัญญาเดิมที่เกิดมาจากภายในจิต เพราะว่าดวงจิตเดิมเค้า
ประมาณว่า เคยอยู่นอกระบบสุริยะมาก่อน ๕๕๕๕๕
๔.ฝันเพราะธาตุร่างกายพร่อง ฝันตรงนี้จะคล้ายๆข้อ ๒ แต่ว่าจะฝัน
ที่ละเรื่อง ปนๆกันไปหมด ไม่สามารถนำมาร้อยเรียงเป็นเรื่องเดียวกันได้..
ฝึกเจริญสติให้มันต่อเนื่องซะ ขนาดหลวงพ่อท่านมองหน้าแล้วบอกให้ฝึก
ยังไม่รู้อีกว่า ท่านกำลังสอนอยู่ ๕๕๕๕๕ ปกติท่านไม่ค่อยสแกนแล้วสอน
ใครก่อนง่ายๆนะ มีแต่ต้องถามก่อนท่านถึงจะพูด ซิบอกไห้...
ประมาณนี้...อโหสิๆๆๆๆๆ โสสสสสสสสสๆๆๆ
๕๕๕๕๕ ขำจับนมผู้ชายเหตุจากข้อ ๒ นะ

 

คริ คริ กิริยาทางจิตแบบนี้
มีคนในกระทู้เป็นด้วยแฮะ ไม่นึกว่าจะได้พูดนะแนวนี้ในกระทู้นะเนี่ย..
กิริยาที่ขีดเส้นใต้ ในทางกิริยา เค้าเรียกว่า ระบบภาคทิยพ์เรากำลัง
ทำงานนั่นหละ (ถ้าภาคทิพย์ไม่ทำงานเราจะได้สัญญานอื่นๆแทน
เช่น เสียง กลิ่น ฯลฯแต่เราจะสะดุ้งตื่น)
มันเป็นลำดับอย่างนี้ แรกๆ เราจะหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง
อะไรเลย แล้วก็มีคนมาเล่าให้เราฟังว่าเห็นเราไปหา ไปนั่นไปนี่
แต่งตัวแบบนั้นแบบนี้ บ้างก็ไปสอนบ้าง ฯลฯ
ลำดับต่อมาก็อาจจะเห็นแสงวงกลมในมุมเหนือขึ้นไปข้างบน
ในแนวถ้าวัดจากกลางกระโหลกเราจะเยื้องไปทางขวามือเล็กน้อย
คืออยู่ต่ำแหน่งประมาณนี้ บางครั้งก็เป็นเสียงเรียก
แต่ต่ำแหน่งเดียวกันนะ แต่เราจะเหมือนว่าเรามองเห็นปกติ
นี่ก็เป็นระบบภาคทิพย์กำลังทำงานอยู่ เรียกว่ามาตาม มาดูกัน..
และกิริยาต่อมา ก็เหมือนที่ น้องโกลด์พิงค์ เล่ามา...
ลำดับต่อมาต้องอีกซักพักหนึ่งนะ..เราถึงจะเริ่มรู้ว่าระบบภาค
ทิพย์เราทำหน้าที่อะไรอยู่ตอนนี้ก็ฟังๆไปก่อนเดี๋ยว
อนาคตจะเข้าใจได้เอง...เช่น ไปสอน ไปเที่ยว ไปสนทนา
ไปช่วย ไปปราบ ฯลฯ อะไรประมาณนี้
พวกนี้ส่วนตัวเรียกว่า มิติที่ ๔ หรือที่พูดบ่อยๆก็คือ ภาคทิยพ์
ซึ่งปกติแล้วก็จะมีกันทุกคนนั่นหละ..เพียงแต่ว่าจะเข้าถึงหรือ
เริ่มสังเกตุได้ตอนไหนเท่านั้นเอง..ถ้าจะหลุดพ้นก็ต้องข้าม
มิติที่ ๔ ไปมิติที่ ๕ ให้ได้นะ ที่แนะนำอโหสิ ตามด้วยอุทิศฯคือการแวะ
ไปเข้าไปเข้ามิติที่ ๕ แบบสภาวะชั่วคราวนั้นหละ...
ปล.ประมาณนี้...