ก้อนหิน

วันนี้อากาศดี มีเวลาว่างมานั่งอ่านข้อธรรมของพี่ระมิงค์ด้วยความสุขใจค่ะ
การอ่านธรรมะ ติงชอบอ่านช้าๆ ละเมียดละไม...อ่านกลับไปกลับมา และน้อมจิตคิดตามไปด้วย
ตรงไหนสงสัยหรือไม่เข้าใจก็ย้อนกลับมาอ่านใหม่ และไปหาความรู้เพิ่มเติมบ้างตามสมควร

 

ตั้งท่าจะเขียนเรื่อง โลกไม่ช้ำ ธรรมไม่เสีย อยู่หลายราตรีแล้ว...แต่ก็ยังคงยั้งไว้ก่อน...
ด้วยเพราะโลกก็ด้านหนึ่ง ธรรมก็อีกด้านหนึ่ง มันก็อยู่กับหินก้อนเดียวกันนี้เอง...
เพียงแต่อยู่กันคนละด้าน...ด้านของโลกก็มี เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์...ด้านของธรรมก็มี ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข...มันคู่กันมาอย่างนี้เอง อยู่คู่โลกมาแต่เนิ่นนานแล้ว...

นอกเหนือจากนี้ก็ยังมีอีกมาก...คือ บาป-บุญ, มืด-สว่าง ,ร้อน-เย็น ฯลฯ...
ถ้าหมุนมองไปรอบๆ ก็จะเห็น เป็น โลก-ธรรม, เป็นธรรมของคู่ ต้องเลือกใช้ให้ถูกกาละเทศะ ถูกเวลา ถูกบุคคล มีกุศโลบายที่เหมาะสม เพื่อยังความทุกข์ให้ระงับลง ทำความสุขให้มีแต่พอประมาณ เป็นไปเพื่อความสะดวก เหมาะสมกับสังคม สภาพแวดล้อมและตัวบุคคลนั้นๆ จึงจะได้ชื่อว่า โลกะวิฑูร รู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง...คือรู้ความเป็นไป เป็นธรรมดาของโลกนี้...นี่ก็ขอเกริ่นไว้เพียงเท่านี้ก่อน...

ในเวลาที่พอเหมาะพอควรแล้ว จะได้เล่าสู่กันฟัง ถึงการปรับเปลี่ยนวิธีการคิด และความเห็น เพื่อให้อยู่ในโลก พร้อมๆกับอยู่ในธรรม ให้เจริญไปควบคู่กัน ไม่เป็นที่ขัดข้องหมองใจ ในโลกธรรม....

 

"โลกไม่ช้ำ ธรรมไม่เสีย "
ติงจะรออ่านนะคะพี่ระมิงค์


สมัยเด็กๆ ติงเคยโกรธก้อนหินด้วยนะคะพี่ระมิงค์
ทั้งๆที่คนผิดคือติงเอง(ก็หินไม่ใช่คนนี่นา ๕๕๕)
หน้าหนาว ติงตื่นแต่เช้าไปตักน้ำตามประสาเด็กดี ^^
ด้วยความซุ่มซ่าม(ที่จริงมันมืดค่ะ) ติงก็เตะก้อนหินเข้าเต็มหัวแม่เท้า
เจ็บแสนเจ็บเพราะเป็นหน้าหนาว
แทนที่จะตำหนิตนเอง ติงก็นึกชังก้อนหินว่าอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง
นิสัยไม่ดีนี้ บางคราวติงก็ยังรู้สึกว่ายังมีอยู่ในตนเองค่ะ
๕๕๕ คนพาล ก็พาลแม้กระทั่งก้อนหินนะคะพี่

 

เสาร์-อาทิตย์นี้ ใครจะไร่วมชุมนุมกับเราบ้าง แต่เราไม่ได้ไปราชมังฯ ไม่ได้ไปอนุสาวรีย์ นะ เราจะไปร่วมชุมนุมที่อุทัยธานี วัดท่าซุง ร่วมชุมนุมโดยการถือศีล 8
นั้งสมาธิ ฟังธรรม สวดมนต์ภาวนา ใส่บาตรพระ ฝึกมโนฯ เป็นการร่วมชุมนุมที่คุ้มสุด ๆ

 

ข้าพระพุทธเจ้า ขอถวายสัตย์ปฏิญาณว่า จะประพฤติปฏิบัติตนเป็นข้าราชการที่ดี มีความซื่อสัตย์สุจริต เจริญรอยตามเบื้องพระยุคลบาท และมุ่งมั่นแน่วแน่แก้ไข ปัญหาของประเทศชาติ และของประชาชน สร้างสรรค์คุณประโยชน์แก่แผ่นดิน และดำเนินชีวิตโดยยึดมั่น ในหลักธรรมคำสอนแห่งศาสนา และตามแนวทางในพระบรมราโชวาทตลอดไป
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ

 

ก้อนหินที่หายไป...​

วันนี้ไปเปิดเจอบันทึกเก่า...
บันทึกไว้เมื่อสิบปีมาแล้ว...
มันเป็นบันทึกเกี่ยวกับแนวทางและปรัชญาแง่คิด ในการทำธุรกิจ เป็นอีกมุมมองหนึ่ง ของคนที่อยู่ในมุมมืด และได้อาศัยทั้งหลักปรัชญา-ธรรมะ มาประกอบกันเข้า เพื่อให้ออกมาจากมุมมืดได้...
เป็นการมองเอาจากอีกมุมหนึ่ง...เป็นมุมที่แตกต่างจากการดำเนินธุรกิจของคนทั่วๆไป...ก็จะได้นำมาพิมพ์ลงไว้ในกระทู้นี้..เผื่อว่าจะมีใครสักคน ที่อ่านแล้ว ได้จุดประกายความคิด ในการทำธุรกิจของตนเองขึ้นได้บ้าง...หรืออย่างน้อยก็จะมีแนวทางในการดำเนินชีวิตของตนเองต่อไป...

ปริบท...มูลเหตุ...
.......อ่านมาก็มาก ฟังมาก็มาก มันคันหัวใจยังไงชอบกล การทำธุรกิจ ก็พูดไทยคำ อังกฤษคำ แล้วก็เอาความรู้ของต่างชาติ มาหลับหูหลับตาพูด ความคิดไม่มี มีแต่ความจำ ขาดความสร้างสรรค์ แล้วเมื่อไรจะตามชาวบ้านเขาทัน...(อันนี้คงเป็นช่วงที่ต้องไปคอยอบรมสัมนาทางด้านการตลาดต่างๆมากมาย)

เรามักได้ยินคำพูดสวยหรู หรือศัพท์บัญญัติใหม่ๆต่างๆนาๆ แต่แล้วมันก็ไม่ได้แก้ปัญหาอะไรให้เราได้เลย คำเหล่าน้ ได้แก่ การเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส การขจัดปัญหาคอรัปชั่น การแก้ปัญหากับดักสภาพคล่อง และอื่นๆอีกมากมาย...สังเกตว่า สิ่งเหล่านี้คือการตอบว่า อะไร แต่ไม่ได้บอกวิธี หรือคำถามว่า อย่างไร...ไม่ใช่เราโง่หรอก แต่คนพูดไม่มีความคิดในความรู้นั้นๆ จึงตอบคำถาม HOW? ไม่ได้
..........อยากจะบอกเรื่องการทำธุรกิจ ธุรกรรมแบบเถ้าแก่น่ะ ไม่มีใครเขามาสอนกันหรอก นั่นเพราะว่า ถ้าใครรู้ได้ คิดได้เนี่ย ก็สามารถสร้างตัวได้..แม้ไม่อาจรับประกันว่าจะรวยหรือไม่ แต่รับรองได้ว่า ไม่จน ไม่อดตาย...

เรื่องที่ 1. ทุน....

 

ทุน...

เรื่องของทุน ครูบาอาจารย์ก็บอกไว้...ฝรั่งท่านก็สอนไว้ว่า มีอยู่ 2 อย่างคือ สังหาริมทรัพย์ กับอสังหาริมทรัพย์ แล้วก็บอกว่าอันดับแรกของการทำธุรกิจ ต้องมีทุน คือทุนแบบใดแบบหนึ่ง ธนาคารก็ทำธุรกรรมกับทุน 2 แบบข้างต้นนี้เท่านั้นเอง ใครพ่อแม่ให้มาน้อย ก็ซวยมากหน่อย ชีวิตนี้หมดสิทธิเป็นเจ้าของกิจการ....
แล้วทำไมไอ้ตี๋ ลูกเจ๊ก มันโตขึ้นมาไม่เท่าไร ก็มีร้านรวงเป็นของตัวเองได้ แสดงว่ามันต้องมีทุน และมีการลงทุน ดังนั้น มามองดูทุนไอ้ตี๋กัน...

1. ความคิดสร้างสรรค์ เป็นทุนประเภทหนึ่ง จากต้นทุนนี้ สามารถนำไปสร้างเงินสร้างรายได้ ให้เกิดได้
2. เรี่ยวแรง เป็นต้นทุนที่ทุกคนมีมาแต่กำเนิด ใช้หาตังค์ได้ สร้างงานได้
3. ความซื่อสัตย์ จริงใจ เป็นต้นทุน หรือเครดิต คนที่มีความซื่อสัตย์ จริงใจ กตัญญู สามารถค้ำประกันการกู้ยืม หรือรับสินค้ามาขายก่อนได้ ... ประเมินมูลค่าไม่ถูก แต่แบงค์ไม่รับนะ ถ้าคุณไม่มีหลักทรัพย์ไปค้ำประกัน ต่อให้คุณดีเพียงใด เขาก็ไม่ให้โอกาส เราเรียกทุนชนิดนี้ว่า "คุณธรรม"

ทุนทั้งสามชนิดนี้ รวมกันก็คือตัวเรานี่เอง ดังนั้น ถ้าบุคคลคนหนึ่ง เกิดล้มละลาย ศาลสั่งให้ยึดทรัพย์หมดสิ้น ก็ไม่สามารถยึดทุนทั้งสามประการนี้ ... หมดตัวแล้ว...ไม่จริง...
หมดตัวก็ยังเหลือตัว
เชื่อว่าในภายภาคหน้า ทุนทั้งสามนี้จะมีนักวิชาการด้านการบริหาร หยิบยกขึ้นมากล่าว แต่จะรู้ซึ้งหรือไม่ คงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง...

ปฏิฆาต ทุนทั้งสามนั้นมีอยู่...
1. ความกลัว
ทำให้ไม่เกิดความคิดสร้างสรรค์ มันแปลกมาก ที่เวลาเราคิดอะไรใหม่ๆได้ เราก็ไม่กล้าแสดงออก หรือนำออกมาใช้อย่างเป็นรูปธรรม เพราะ "เรากลัว" กลัวเขาจะว่าบ้า กลัวเขาจะหัวเราะเยาะ กลัวเขาจะว่าเป็นไปไม่ได้ สุดท้ายก็กลัวแม้แต่จะคิด ก็เลยไม่กล้าคิด
สุดท้ายความคิดสร้างสรรค์ก็ไม่เกิด แต่ถ้าถามว่ากลัวแล้วมันได้อะไรขึ้นมาไหม? ทุกคนก็ตอบว่าไม่ .. แต่ก็กลัว..เพราะเราถูกสอนมายังงั้นเอง...

2. ความเกียจคร้าน
การผลัดวันประกันพรุ่ง การสงสารตัวเองเกินไป อยู่ดึกก็ไม่ได้ อ่าน ค้นคว้านานก็เครียด เดี๋ยวจะเป็นบ้า นอนหลับสักนิดดีกว่า ไปพักผ่อนซะบ้าง แล้วก็หาข้ออ้างต่างๆนาๆ เพื่อไม่ต้องทำกิจอันพึงกระทำ...

3. ความกะล่อน
การใช้เล่ห์กล หลอกใช้คนอื่น หรือเพื่อเอารัดเอาเปรียบผู้อื่น สิ่งนี้แท้จริงแล้วเป็นสิ่งไม่ดี แต่เราเข้าใจว่าดี เพราะมีตัวอย่างศรีธนนท์ชัยเป็นต้น... เจ้าเล่ห์+กะล่อน สังคมไทยกลับยอมรับ ยกย่อง แต่สุดท้ายก็ไม่พ้น แพ้ภัยตนเองในที่สุด
ความเข้าใจผิดเสมอมาว่า เซล ต้องกะล่อน ต้องพูดเก่ง รู้จักเอาตัวรอด ซึ่งไม่จริง...เซลชนิดนี้จะก้าวหน้าได้ไม่ไกล สุดท้ายต้องหางาน หาลูกค้าใหม่ไปเรื่อยๆ เพราะขาดคนเชื่อถือ...

สามสิ่งนี้เป็นเครื่องทำลายทุนทั้งสามให้ฉิบหายไป

 

2. การเริ่มต้น..​

.....ผมเคยถามผู้ชายคนหนึ่งว่า "ผมควรประกอบอาชีพอะไร?"
ชายคนนั้นตอบผมว่า "คุณควรทำอาชีพที่คุณถนัด หรือมีความชำนาญด้านนั้นๆ เพราะมันจะทำให้คุณไม่ต้องเสียเวลาเริ่มนับ 1 ใหม่ "
.....หากคนเราจะเริ่มต้นทำธุรกิจใหม่สักครั้งหนึ่ง ตอนนี้คงไม่มีใครพูดแล้วว่า ไม่มีทุน ภายหลังจากการได้รู้จักทุนทั้งสามประเภทไปแล้ว หากแม้นเช่นนี้ก็ตาม ถ้าไม่มีตัวอย่าง ก็คงไม่เข้าใจว่าจะเอาไปใช้อย่างไร...

เมื่อโจทย์มีอยู่ว่า...คุณอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้อง เพราะทุกคนเขาไม่เอาคุณ ในวิกฤติเศรษฐกิจ ไปสมัครงานที่ไหน ก็ไม่มีใครรับ บ้านก็โดนยึดไปแล้ว ไม่มีรถยนต์ ทรัพย์สินที่พอจะขายได้ก็ไม่มี เหลือเงินติดกระเป๋าอยู่ 100 บาท กับเสื้อผ้าไม่กี่ชุด...
ด้วยใจที่สู้ไม่ถอย(เพราะไม่มีที่ให้ถอยแล้ว...ขนาดว่าจะล้มก็ยังต้องล้มไปข้างหน้าเลยนะ)
จะเริ่มต้นชีวิตใหม่...จะทำอย่างไร???

 

ก้อนหินเพียงก้อนเดียวเรียวน้อยนิด
แต่พิชิตชีวิตมามากหลาย
ทั้งติดต้องจองจำอีกมากมาย
สวยบาดใจในก้อนหินคนนินทา

หินน้ำงามยามสวยสดจรดขอบฟ้า
พลัดหลงมาในถิ่นแคว้นแดนสยาม
ไม่มีซื้อไม่มีขายใครติดตาม
น้ำเงินงามตามสีหินสิ้นแรงใจ

เจ้าของหินรอคืนถิ่นหินต้องสาป
พังราบคาบใครไปครองเจ้าของหิน
แตกสามเสี่ยงหมดสูญสิ้นร้าวแผ่นดิน
ถึงฝังดินลุกเป็นไฟใหม้เผาคน

ไม่น่าเชื่อว่าเป็นหินถิ่นไทยรัก
แน่ประจักษ์ในสายตาเวลานี้
ภัยพิบัติเข้ามาใกล้ไทยทุกที
หินก้อนดีจงปกป้องพี่น้องไทย

 

ปลุกระดม มวลชน ค้นหา
ปิดหู ปิดตา มาใว้
ปั้นเรื่อง บิดเบือน มากมาย
ใส่ร้าย ป้ายสี ลีลา

เหยียบย่ำ กฏเกณท์ เห็นผิด
ไม่คิด ถึงชาติ บาดหมาง
ย่อยยัย ยัดเยียด อับปาง
จมหาย ปลายทาง ข้างเดียว

ธิปไตย ใครรัก จักหวง
สิทธิทวง รื้อฟื้น คืนหา
ยืดเยื้อ ย่อยยับ กับตา
โศกา ใครเห็น เช่นเรา

ก้อนหิน คนกินได้ไหม
จะได้ไม่ต้อง ออกหา
กระดาษเปลี่ยนแทน เงินตรา
ก้มหน้ารับกรรม  ข้ามคืน

 

หิน....ก้อนหนึ่งน้อย กำหนด
สี.....สวยสดแจ่มใจ ยั่วใจแสน
น้ำ...คำสาปไว้ให้ บรรลัย ไปทั้งแดน
เงิน....มากแม้นช่วยไม่ได้ หายนะ จะมา...


เห็นตำตารู้ว่าจะมีภัย
แต่เสียใจช่วยไม่ไหว ใจไม่ถึง
บารมียังน้อย ทำไม่ได้ ดั่งใจคะนึง
เฝ้าคิดถึง หาทาง เลี่ยง เสี่ยงโพยภัย


ไตรมาสนี้ คงมี เรื่องสาหัส
ต่อไปจัก หนักหนา กว่าหลายเท่า
เพียงเพราะโลภ โมโห และโมหะ
โลหิตจะ นองพสุธา ล้างอาถรรพ์


ท่ามกลางวิกฤตินี้ ยังพอมี โอกาส
เดินตรงมาก ไม่ได้ ถึงตายแน่
แต่จะเลี่ยง ทางรอดใหม่ ไม่รุนแรง
คงต้องแกล้ง บ้าใบ้ ไม่ใยดี...

..........................................

เสียดายที่ยังฝึกฝนมาไม่พอกับโจทย์ที่ได้รับ...
คงต้องปล่อยไปตามทำนองคลองกรรมสักระยะ...
ขอฝึกหัดอีกสักหน่อย ค่อยทำใจ...

 

ก้อนหินเอ๋ยของใครหนอ
คนเผารอดูเจ้า ทุกเช้าค่ำ
เจ้ามีค่าอะไร ให้คนจำ
จองหาคำ เทิดทูล สาบแช่งคน

คนจองมองหินนี้ สิว่าบ้า
สร้างคุณค่า ให้มันสรรสร้างหา
บอกว่ามันหายากสุดคณา
ที่ยากกว่าคือใจไม่ให้ปรุง

ลองแต่งดูแต่ยังไม่เสร็จ ไม่รู้พอไปวัดวา กับเขาได้เปล่า

 

วันนี้เว็บแปลกมากค่ะ
กดอนุโมทนาไม่ได้
กดlikeก็ไม่ได้ค่ะ

 

เรานั้นเดินทางไปชุมนุมทุกวัน แต่ไม่เคยเรียกร้องอะไร เพียงแต่ชุมนุมเทพฯเทวดา เชิญท่านมาฟังธรรม และมารอนั่งสมาธิด้วย และรออุโมทนารับส่วนผลบุญกุศลกลับไปครับ

 

เคยเห็นแต่กลอนของท่านว่าเพราะแล้ว ตอนนี้ได้เรื่องเต็มมาด้วยเขาแชร์กันมาอ่าน ขออนุญาตลงหน่อยนะคะ ส่วนตัวชอบในธรรมที่ท่าน พุทธทาส กล่าวหรือเขียนเอาไว้มากค่ะ เป็นธรรมที่แรงๆ ตรงๆ เน้นๆ


นิทานโดนใจเรื่อง: เทวดากับหนอนโสโครก

กาลครั้งหนึ่ง มีชายสองคนเป็นเพื่อนที่รักกันม<WBR>าก แต่นิสัยไม่เหมือนกัน คนหนึ่งมีใจบาป ลุ่มหลงในอบายมุขต่างๆเช่น ดื่มเหล้า เล่นการพนัน ชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิตทำแต่บาป บุญกุศลไม่เคยทำ อีกคนหนึ่งเป็นคนใจดี ชอบทำแต่บุญกุศล ให้ทานและรักษาศีลอยู่เสมอ ถึงนิสัยและจิตใจจะแตกต่างกันแต<WBR>่คนทั้งสอง ก็คบหาเป็นเพื่อนกันได้อย่างไม่<WBR>มีอุปสรรค ทั้งสองเมื่อสิ้นอายุขัย คนใจบุญจึงได้ไปเกิด...เป็นเทวดาอยู่บนสวรรค์

อยู่มาวันหนึ่ง เทวดา ก็คิดถึงเพื่อนที่เคยอยู่เมืองม<WBR>นุษย์ด้วยกัน อยากรู้ว่าเมื่อเพื่อนตาย ไปแล้วได้ไปเกิดเป็นอะไร อยู่ที่ไหน จึงเล็งตาทิพย์สำรวจดูไปทั่วๆ จึงรู้ว่าขณะนี้เพื่อนเมื่อตายไ<WBR>ปแล้ว ได้เกิดเป็นหนอนอยู่ในบ่อส้วมโบ<WBR>ราณของวัดแห่งหนึ่ง รู้สึกสงสารเพื่อนยิ่งนัก จึงคิดอยากหาทางช่วยให้ขึ้นมา อยู่สวรรค์ ด้วยกัน คิดได้เช่นนี้จึงไปปรากฏกาย ที่ปากหลุมส้วม และใช้ฤทธิ์เพื่อให้หนอนระลึกชา<WBR>ติและจำตนได้ พอหนอนโผล่ขึ้นมาเห็นเทวดาก็ดีใ<WBR>จ

หนอนร้องถาม..."เป็นไงเพื่อน ไม่เห็นกันเสียนาน สบายดีไหม?"
เทวดา..."เออ สบายดี เพื่อน"
หนอนถาม "แล้วแกไปอยู่ที่ไหนมาวะ?"
เทวดา..."ไปอยู่บนสวรรค์ว่ะ รู้มั้ย ขณะนี้กันเป็นเทวดาแล้ว"
หนอนถาม..."อ้อ เป็นเทวดา แล้วนี่แกจะไปไหนต่อล่ะ?"
เทวดา...."ก็ลงมาหาแกนี่แหละ เห็นแกลำบากจึงนึกอยากจะมาชวนให<WBR>้แกขึ้นไปอยู่บนสวรรค์ด้วยกัน"
หนอน...."สวรรค์ของแกดียังไงวะ?<WBR> ถึงได้อุตส่าห์ลงมาชวน" หนอนชักสงสัย
เทวดา....."บนสวรรค์ที่เราอยู่ท<WBR>ุกสิ่งทุกอย่างสวยงามไปหมด งานการอะไรก็ไม่ต้องทำ มีนางฟ้าสวยๆมากมายไว้ชื่นชมและ<WBR>เสพสุข และอยากกินอะไรก็แค่นึกเอา ทุกอย่างก็ลอยมา ตามใจเราคิดเสมอ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หนอนร้องไห้โฮ "โธ่ กันอดสงสารแกไม่ได้เลยว่ะ เพิ่งรู้จริงๆว่าแกไปมีชีวิตที่<WBR>ลำบากวันนี้เอง เพื่อนเอ๋ยเอาอย่างนี้เถอะ เพื่อนลงมาอยู่ด้วยกันกับเราจะด<WBR>ีกว่า ยังพอมีที่ว่างอยู่บ้าง กันพอจะช่วยเหลือแกได้" หนอนชวนเทวดาบ้าง
เทวดา......"อ้าวเฮ้ย ส้วมที่อยู่ของแกดีอย่างไรรึ?" เทวดาถามแบบสงสัยยิ่งนัก

หนอน....."โอ้ ดีกว่าสวรรค์ของแกหลายเท่านัก กันมีหนอนตัวเมียสวยๆคอยเอาใจอย<WBR>่างมากมาย บนสวรรค์ถ้าแกจะกินอะไรจะต้องนึ<WBR>ก แบบนั้นเสียเวลา แต่ที่บ่อส้วม ของข้าไม่ต้องเสียเวลานึกเลย เพียงลืมตาอ้าปากก็ได้กินแล้วโว<WBR>้ยเพื่อน เพราะทุกวันนี้ ทั้งพระทั้งเณร และใครต่อใคร ต่างหมุนเวียนกันจัดเวรเอาอาหาร<WBR>มาส่งจนเหลือเฟือ พวกเรา ไม่ต้อง เดือดร้อนอะไรเลย" หนอนชี้แจงอย่างภูมิใจ

เทวดา....."กันเสียใจจริงๆ เพื่อนเอ๋ย ที่ไม่สามารถลงไปอยู่ร่วมกับแกไ<WBR>ด้ ขอให้เพื่อนจงมีความสุขกับหนอนต<WBR>ัวเมียและอาหาร อันโอชะของแกต่อไปก็แล้วกัน กันลาละนะ" เทวดาขอตัวกลับสวรรค์ด้วยความผิ<WBR>ดหวัง
หนอน....."เออ โชคดีโว้ยเพื่อน เช่นเดียวกันว่ะ ขอให้แกจงมีความสุขกับนางฟ้าและ<WBR>อาหารทิพย์อะไรของแกนั้นเถิดนะ เมื่อต่างคนต่างสุขสบายแล้วก็ทา<WBR>งใครทางมันแล้วกันเพื่อน สวัสดี" หนอนพูดแบบผิดหวังที่เทวดาไม่ยอ<WBR>มมาอยู่ด้วย...

ตาบอด-ตาดี จาก พุทธทาสภิกขุ

หมู่นกจ้อง มองเท่าไร ไม่เห็นฟ้า
ถึงฝูงปลา ก็ไม่เห็น น้ำเย็นใส
ไส้เดือนมอง ไม่เห็นดิน ที่กินไป
หนอนก็ไม่ มองเห็นคูถ ที่ดูดกิน;
คนทั่วไป ก็ไม่ มองเห็นโลก
ต้องทุกข์โศก หงุดหงิด อยู่นิจสิน
ส่วนชาวพุทธ ประยุกต์ธรรม ตามระบิล
เห็นหมดสิ้น ทุกสิ่ง ตามจริงเอย ฯ

เขียนเล่าเรื่อง พระสุรินทร์ ก่อนการคิด

 

เห็นจขกท เขียนถึงหินสีน้ำเงิน เลยลองแต่งกลอน ดู
ไม่ได้เกี่ยวกับเหตุอะไร ไม่มีอนาคะหรืออตีตัง แต่งเล่นๆ ให้ครูติง ให้คะแนนหน่อย

ก้อนหิน ถูกเจียรนัย แจ่มจรัส
สี ถูกขัด ให้ใสกระจายแสง
น้ำ น่ามอง หลงใหล ใจปรุงแต่ง
เงิน เติมแต่ง ให้หมอง ครองในใจ

ก้อนหิน สีน้ำเงิน ประเมินค่า
งามหนักหนาใครได้ยล ชนหลงไหล
สีสดสวยประกาย ส่อง ต้องตรึงใจ
ยั่วยวนให้ ใคร่ครอบครอง เป็นของตน

อนิจจาก้อนหินติดคำสาบ
ไม่สะอาดเหมือนตาเห็นเป็นไฉน
ใครครอบครอง ใครสูญเสีย ต่างต้องใจ
ผูกติดไว้ จองไห้ เหมือนใจตน
ใจที่ต้องจ้องจะผูกเป็นของข้า
เหนือโลกหล้ามิมีใครได้เสมือน
ของของข้า เป็นของข้า ไม่เคยเลือน
ไม่นึกหวน ผูกใจไว้กับมัน

(ขอบคุณ ภาพจากเนต) มีต่อ

 

ธรรมชาติสร้างหินก่อกำเนิด
สายแร่เกิด เกาะกุมประชุมหิน
รวมเป็นกำ ก้อน มล ฝังในดิน
ถมเป็นแผ่นพื้นหินดินปฐพี

มีสิ่งใดในใหนเล่าที่เจ้าถือ
ติดกับมือมากับท้องเป็นของเจ้า
ใยยึดติด ของของกู สูยึดเอา
สาบแช่งเขา ใจเผาไฟ ไหม้ตรอมตน

หินคือหิน ใจคือใจ ใหนคำสาบ
ใจผูกขาด ยึดติดหิน แต่ยุคไหน
กี่ภพชาติ พันผูก ยึดเกาะไว้
ไม่ไปไหน หินของข้า ใครกล้าจอง

ปล่อยปลด ลดยึด ติดตรึงหิน
ความเคยชิน ถือของ จ่องในสี
ออกจากแสงแวววาว คาวราคี
พบสิ่งดี หมดแสงคาว พราวแสงธรรม

(ภาพจาก หนังสือพระมหาชนก หน้า83 และจากอินเตอร์เนต)

 

เอ้า...ครูติง มาไวๆ มาให้คะแนน...
เริ่มจากท่านคมสันต์ไล่มาเลยนะ...
ใส่คะแนนครบแล้วจะมาไล่นับกันต่อว่าจะมีใคร ได้อยู่ชั้น ม.1ๆม.2 กันบ้าง...
................
ที่จริงว่าจะเขียนช่องทาง การเอาตัวรอดในภาวะวิกฤติเศรษฐกิจการเมือง ที่นับวันจะวุ่นวาย
คนจะยากจน ข้นแค้นแสนสาหัส ว่าจะมีแนวทางไหน ให้เขามีทางเอาตัวรอดจากวิบากกรรม หรือภัยพิบัติ ในครั้งนี้และครั้งหน้าได้น่ะ...เจอท่านคมสันต์เขว้งหินสีน้ำเงินแตกกระจายกลายเป็น 3 เสี่ยงเข้า...หายใจไม่ทั่วท้องเลยนิ...

 

อรุณสวัสดิ์ค่ะ วันนี้เว็บพลังจิตใช้งานได้เป็นปกติแล้ว รู้สึกยินดีแทนสมาชิกทุกๆท่าน ขอบพระคุณทุกๆท่านที่มีส่วนเกี่ยวข้องค่ะ ^^

 

อะแฮ่ม!
ครูติงไม่ตายวันนี้ จะตายวันไหนคะ ^^
มอบงานหินให้ขนาดนี้
สอนคณิตศาสตร์เด็กน้อย
แต่ต้องมาให้คะแนนบทกวีของบรมครู
แบบนี้เห็นทีต้องหลบไปศึกษาฉันทลักษณ์ก่อนนะคะท่านพี่ระมิงค์ ท่านดูงาน ท่านคมสันต์:'''(