ทิ้งลูกเมียและผู้อยู่เบื้องหลังไปบวชจะบาปหรือไม่ฤาจะเป็นการเห็นแก่ตัว

ผมเคยบวชมาแล้วครั้งหนึ่งแต่เป็นการบวชตามประเพณีซึ่งบวชเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้เพื่อนที่ตายไปแล้วบวชได้ 17 วันช่วงนั้นรู้สึกจิตใจสงบอย่างมากแต่ก็จำเป็นต้องสึกเพราะต้องไปทำเรื่องขอจบการศึกษา(กำลังจบ ป.ตรีพอดี)และคิดว่าจะต้องมีโอกาสได้บวชอีกแน่นอนและจะไม่แต่งงาน แต่(มีแต่ด้วยนะ)เหตุการ์ไม่เป็นเช่นนั้นด้วยบุพกรรมอันใดก็ไม่ทราบตอนนี้ผมแต่งงานแล้วมีลูกสาวคนหนึ่งกำลังน่ารักด้วยเพิ่งได้เดือนกว่าๆแฟนผมรับราชการและตัวผมก็รับราชการด้วย(ผมอายุ 27 แฟนอายุ 29)ครอบครัวเราถือว่ามีความสุขไม่ได้มีปัญหาอะไรมีทุกสิ่งทุกอย่างสมบูรณ์พ่อแม่ผมก็อยู่ครบไม่ได้ลำบากอะไรด้วยมีเพียงหนี้สินส่วนตัวของผมประมาณแสนกว่าบาทซึ่งก็ผ่อนไปเรื่อยๆไม่ได้เดือดร้อนอะไร(หนี้ในระบบ)ซึ่งผมคุยกับแฟนว่าถ้าใช้หนี้ก้อนนี้หมดแล้วผมจะหาเงินไว้ให้ซักก้อนแล้วผมจะไปบวชและจะเข้าป่าเพื่อปลีกวิเวกแต่ดูแฟนผมจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ส่วนพ่อแม่ไม่ว่าอะไรและผมอยากจะแสวงหาความสุขและความสงบที่แท้จริงที่ได้จากการปฏิบัติธรรม และผมจะทำอย่างไรเพราะอีกใจก็อยากอีกฟากก็ห่วง หรือว่าจะไม่มีวาสนา

 

ไม่ผิดหรอกค่ะ ถ้าแฟนเราไป แล้วก็คงให้ไป แต่....เศร้าน่าดูแน่ๆ เลย จิตใจคงเป็นทุกข์มักๆ ถ้าไปแล้วสักพักคิดว่าไม่สึกแล้วแน่ๆ ก็ต้องกลับมาบอกเค้าด้วยนะ ไม่ใช่ให้รอๆๆๆๆๆๆๆๆ เพราะถ้ามีคนใหม่เข้ามาเค้าจะได้ไปไม่ต้องห่วงเหมือนกัน อิอิ
ปล. เตรียมความพร้อมให้ลูกด้วยละ เด็กๆ เดี๋ยวนี้ใช้ตังแยะ อ้อ...แล้วไปแล้วอย่าไปลับ กลับมาโปรดพวกเค้าบ้างนะ จะได้เป็นบุญหนุนนำกันใจชาติต่อๆ ไปค่ะ

 

ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามกรรม

 

ไม่บาปจ้า
บวชแล้วอุทิศบุญให้เขาบ่อยๆก็ไม่เห็นแก่ตัวจ้า

 

ในเรื่องนี้เจ้าชายสิทธัตถะเคยทรงปฎิบัติมาแล้ว แต่ต่อมาทรงเป็นพระพุทธเจ้า จึงไม่อาจนำชีวิตของเราไปเทียบกับพระองค์ได้....อย่างงี้ได้ไม๊?....บวชในเพศฆราวาสสิครับ คือบวชใจนั่นเอง ปฎิบัติธรรมอยู่ในบ้านนี่แหละ รับผิดชอบครอบครัวไปด้วย (เหมือนผมนี่ไง) อีกอย่างลูกสาวตาบ่องแบ๊วอย่างนี้ จะทอดทิ้งได้ลงคอเชียวหรือ เราอยู่ท่ามกลางความทุกข์นี่แหละ กลับจะบรรลุธรรมง่าย ครั้งพุทธกาลฆราวาสสำเร็จเป็นพระโสดาบันถมไป (พระที่ไม่สำเร็จก็มากมาย) รูปแบบภาวะความเป็นพระบางครั้งก็ยุ่งยากครับ ตามหลักแล้วศีล ๕ ก็บรรลุได้ถึงสกิทาคามี สรุปแล้ว ผมคิดว่าอยู่เป็นฆราวาสก็สามารถรักษาศีลปฎิบัติธรรมได้เช่นเดียวกับพระครับ ขอฝากให้คิด...ขอบคุณครับ

 

อนุโมทนา สาธุ

แฟนคุณไม่พอใจแน่ ๆ เพราะ เขากลัวสารพัด กลัวเหงา กลัวลำบาก กลัวว่าจะเลี้ยงลูกไม่ได้ดี กลัวที่ต้องอยู่คนเดียวตามลำพัง และอีกสารพัดกลัวครับ

ถ้าคุณทั้งเขาตอนนี้ไปบวช ผมว่าคุณจะทุกข์มากกว่าที่จะสงบครับ เพราะคุณยังไม่พร้อมครับ ลูกยังเล็ก เมียก็ยังไม่ได้ศึกษาธรรมะเลย อยู่สอนธรรมะให้แฟนคุณก่อนดีกว่าไหมครับ

ดังนั้น คุณก็ควรจะช่วยทำให้แฟนคุณหายกลัว ด้วยธรรมทาน
สอนธรรมะขั้นต้น ทานมัย ศีลมัย ภาวนามัย ฯลฯ
เมื่อธรรมะอยู่ในใจแล้ว ก็ค่อยศึกษาต่อไปจนถึงจุดหนึ่ง แฟนคุณก็คงจะเข้าใจ

ส่วนตัวคุณ ต้องแสดงให้เห็นว่า ไม่มีคุณเขาก็ไม่ลำบาก ไม่เหงา ไม่ทุกข์ใจ คุณบวชแล้วเขาก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลก คุณควรจะบวชเมื่อทุกอย่างลงตัวครับ ไม่จำเป็นต้องบวชในเร็ววันหรอกครับ ควรมีเป้าหมายเช่น ต้องมีหลักทรัพย์ที่มั่นคงก่อนอายุ ๕๐ ปี เพราะหลังจากนี้ต้องไปบวชแล้ว เป็นต้น

แต่ถ้าอยากบวชจริง ๆ ผมไม่ขวางบุญครับ

 

ผู้ใดได้บวชบุรุษผู้อื่นให้เป็นพระภิกษุก็จักได้อานิสงส์ ๘ กัลป
บวชบุตรตนเองให้เป็นภิกษุ ก็จะได้อานิสงส์ ๑๖ กัลป
ภรรยาบวชสามีของตนให้เป็นสามเณร ก็จักได้อานิสงส์ ๑๖ กัลป
ภรรยาบวชสามีของตนให้เป็นพระภิกษุ ก็จักได้อานิสงส์ ๓๒ กัลป
ใจเย็นๆต้องค่อยๆคุยกันไป ถ้าตั้งใจจริง เวลาทำบุญทุกบุญให้ตั้งจิตอธิษฐาน เลยครับ
ผมขอเอาใจช่วย และขออนุโมทนาสาธุการในกุศลจิต
สาาาาา...ธุ
สาาาาา...ธ
สาาาาา...ธุ
ให้ดังไปถึงพระนิพพาน

 

อยากให้แฟนไปบวชบ้างค่ะ...เค้าจะได้มีดวงตาเห็นธรรม...เป็นบุญกุศลทั้งในปัจจุบันและอนาคตกาลค่ะ

 

อืม..น่าคิด...

ลองอ่านลิ้งนี้ดูครับ ปัญหาของคุณกับของเค้ามีความเหมือนในความแตกต่าง คือ มีเรือพ่วงมาด้วยอ่ะดิ...

ศรัทธาจะออกบวชแต่มารดาไม่อนุญาต

 

อิจฉาแฟนคุณสังขารไม่เที่ยง จังเลย

 

ผมคิดว่าคุณควรดูจิตใจของเราในเพศฆราวาสไปก่อนดูจิตใจของเรามันกลับกลอกสาระพัดลองแยกห้องนอนกับแฟนคุณดูก่อน ลองรักษาศีลแปดดูลองทำในสิ่งที่พระท่านทำ เราอาจเห็นความไม่แน่นอนของเรา เพศฆราวาสก็ทำให้เป็นพระได้ ลองฟังธรรมะของล.พ.ปราโมทย์ดู ในเว็บวิมุตติท่านก็เหมือนคุณท่านเริ่มปฎิบัติปี 25 แล้วท่านมาบวชเมื่อตอนอายุ 48 รอให้เราพร้อมมากว่านี้ ผมก็คิดเหมือนคุณแต่ต้องรอเวลาแต่ก็ไม่ทิ้งการปฎิบัติเหมือนกัน ผมเข้าใจความรู้สึกนี้เหมือนกันเป็นกำลังใจให้ สาธุเพือนสมาชิก

 

ในภาวะปัจจุบันนี้ กิเลส ตัณหาเยอะเหลือเกิน บางครั้ง เราๆ ท่านๆทั้งหลายก็รู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องวิ่งแข่งกะเวลา ดิ้นรนเพื่อจะต้องทำนั่น ทำนี่ อยากได้โน่น อยากได้นี่ สับสน ปนเป วุ่นวายไปหมด ก็เลยอยากจะไปหาที่สงบๆ สักแห่ง ปลีกวิเวกเพื่อตัดสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดทั้งมวล

ผมเองก็มีความคิดนี้เหมือนกัน อยากจะบวชอยู่เสมอ กิเลสในปัจจุบัน เสมือนลำธารที่ไหลเชี่ยวกราก ลำพังเราเมื่ออยู่ตรงนี้ ก็ต้องทวนกระแสนั้น ซึ่งก็เหนื่อยพอสมควร ฆราวาสปัจจุบัน ก็น้อยมากที่จะบรรลุเป็นอริยบุคคล แต่ก็ใช่จะไม่มี

ฉะนั้น ถ้าตอนนี้เรื่องราวทางโลกยังไม่ลงตัว ก็รอเวลาสักนิด ให้ถึงเวลาที่พร้อมจริงๆเสียก่อน ก็ยังไม่สาย ส่วนตอนนี้ก็ศึกษาปริยัติไปให้มีพื้นฐานแน่นๆก่อน ก็จะดีมาก

นั่นแหละ ถ้าตัดปัญหาทางโลกได้แล้ว ค่อยเข้าไปอยู่ทางธรรมอย่างเต็มตัว

เทพยดาทั้งหลายคงจะสาธุการประพฤติพรหมจรรย์นั้นอย่างกึกก้อง

อนุโมทนาด้วย กับการตั้งใจดีครับ

สาธุๆ

 

ในกรณีที่ยังมีเป็นหัวหน้าครอบครัวและรับภาระของครอบครัว
ที่พวกเขาไม่สามารถดูแลตัวเองได้ตอนนี้

ขอแนะนำให้บวชด้วยใจ ถือพรหมจรรย์ให้บริสุทธิ์ ไปก่อน

ก็น่าจะเป็นทางเลือกหนึ่งที่ดีที่สุดได้นะคะ

คนเราสามารถปฏิบัติธรรมได้ทุกที่ไม่ว่าจะในป่าหรือในเมือง

ขอให้เรามั่นคงและตั้งใจจริง

ขอให้บอกจุดประสงค์กับคนของเราว่าเรารู้สึกอย่างไร

มนุษย์ทุกคนต่างเกิดมาใช้กรรมและสร้างบุญ

ถ้าชีวิตเรายังต้องรับผิดชอบอะไรก็รับผิดชอบให้ถึงที่สุดดีกว่านะคะ

การบวชที่ดีที่สุดต้องได้รับการเห็นชอบจากทุกคน
อย่าให้เมื่อบวชเเล้วมีมลทินจะดีกว่า

 

หลวงตา "ดีนะที่ไม่ฆ่าตัวตาย คงไม่เคยฆ่าตัวตายมาก่อน(ชาติก่อนๆ)ไปหัดขานนาคซะนะ บุญเขาตัดทางโลกให้เข้าหาทางธรรมแล้ว "

ถาม " อ้าว..หลวงตาถ้าผมไม่กลับไป แล้วคนอื่นเขาเดือดร้อนไม่บาปหรือครับ"

หลวงตา "ก็เรื่องของเขาซิ มันสมมุติทั้งนั้นแหละ"


เป็นคำสนทนระหว่างหลวงตา...กับเราเมื่อหลายปีก่อน

 

ขออนุโมทนา

ขออนุโมทนาในทุกข้อความที่โพสมาครับ ได้ข้อคิดมากมายเยอะแยะจากข้อความของสมาชิกแต่ละท่านที่ให้มา ขอกุศลนี้จงดลบันดาลให้ท่านประสบความสำเร็จในทุกประการที่มุ่งหวัง สาธุ

 

ขออนุโมทนากับเจ้าของกระทู้ด้วย เพียงแต่คุณมั่นใจแน่แล้วหรือว่าบวชแล้วจะไม่ห่วงลูกเมียที่บ้าน แล้วระยะเวลาที่บวชนานขนาดไหน ถ้าสั้นๆก้อว่าไป แต่ถ้านานนักเราอยากให้ท่านถือศีลปฏิบัติธรรมที่บ้านดีกว่า

แต่เราความรู้ยังน้อยผิดพลาดอะไรขออภัยด้วย​