วิญญาณ อาจารย์ใหญ่...

ชีวิตของผม มาคิด ๆ แล้วก็แปลก สถานที่ ที่ผมไปเที่ยวแต่ละแห่ง คือไปไหว้พระตามวัด ศาลเจ้า วัดจีน วัดไทย เดินเล่นไปตามสถานที่แปลก ๆ ไปเดินดูที่ไว้อัฐิตามวัด ไปเดินเล่นตาม รพ. . ไปดูแล้วก็ปลงอนิจจัง เห็นคนป่วย ส่วนมากเป็นคนแก่ แก่แล้วก็ต้องไม่สบาย ไปเดินดูรูปภาพที่ช่องไว้อัฐิตามวัด มีทุกเพศทุกวัย มองไปแล้วเป็นมรณะสติ ว่าทุกคนเกิดมาก็ต้องตายทุกคน

และเรื่องเล่าของความตายที่ไม่สูญ ของอาจาารย์ใหญ่ที่บริจาคร่างกายเป็นวิทยาทานแก่นักศึกษา ที่โรงพยาบาลศิริราช

วันนั้นผมยังจำได้ดี ผมเดินเล่นเพลิน ๆ อยู่ใน รพ.ศิริราช ผมได้พบกับ ชายสูงอายุท่านหนึ่ง อายุประมาณ 70 กว่า บุคลิกดีมาก แต่งกายสะอาดสอ้าน ใส่กางเกงขายาวสีเข้ม ใส่เสื้อฮาวายสีฟ้าลายเส้นเล็ก ๆ สวมรองเท้าหนังสีดำเงาวับ เดินมาด้วยท่าทางคล่องแคล่ว สีหน้ายิ้มแย้ม แล้วกล่าวชวนผมไปดูห้อง ผ่าศพ ผมถามว่าเข้าไปดูได้หรือ เขาบอกว่าได้ แล้วชายผู้นี้ก็เดินนำหน้าพาผมขึ้นบันไดไป ชั้น 2 ของอาคารหนึ่ง ผมก็จำไม่ได้ว่าอาคารอะไร แล้วเมื่อไปถึงหน้าประตูห้อง ก็เปิดประตูเข้าไป ผมก็ได้เห็น นศ.กำลังเรียนผ่าศพ กันอยู่หลายคน แล้วผมก็มองไปที่ศพกำลังผ่า แล้วผมก็หันหน้ามามองชายคนนี้ที่พาผมเข้ามา

ผมอุทานขึ้นว่า นี่ศพ คุณลุงนี่ ชายคนนี้ อมยิ้มพยักหน้า แล้วหายตัววับไปเลย ผมก็เลยต้องรีบออกจากห้องนั้นทันที

กายทานอาจารย์ใหญ่ท่านให้นั้น
สุดรำพันอนันต์ไว้ยิ่งใหญ่หลวง
ขอสรรเสริญเชิญวิญญาณท่านทุกดวง
สู่แดนสรวงห้วงสวรรค์นิรันดร์เทอญ​

 

ได้บริจาคร่างกายให้โรงพยาบาลแห่งหนึ่งไว้เป็นอาจารย์ใหญ่ค่ะ
แต่สัญญาว่าจะไม่พาใครๆ ทัศนศึกษาห้องเรียน(ผ่าศพ)แน่ๆ

แล้วก้อบุญใดที่ข้าพเจ้าได้ทำมาขออุทิศบุญกุศลให้อาจารย์ใหญ่ทั้งหลายได้รับบุญกุศลด้วยเทอญ

 

โลกเรามองไปทางไหนก็มีแต่ความตาย ตอนคุณยายป่วย สมัยเราเด็กๆก็ไปเยี่ยมท่านที่โรงพยาบาล เห็น มีแต่คนแก่ คนเจ็บ กับกลิ่นน้ำยาค่าเชื้อตลบอบอวลไม่ได้เป็นสถานที่ให้น่าอภิรมย์เลย พอคุณยายเสียที่บ้าน อย่างไม่ตั้งตัวหลายปีผ่านมาคุณตาก็มาเสียต่อ ทั้งที่สนิทกันมาก กลับจากมหาลัยก็ไปเล่นบ้านท่านทุกวัน ดิฉันทใจอยู่นานแต่พอดีตอนนั้นมีแฟน ก็เลยพอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ก็ไปเที่ยวห้าง ไปไหนกับแฟน ก็ ยังทำใจสักปีว่าคุณตาเสีย ปรากฏ หนึ่งปีพอทำใจคุณตาเสีย ก็แต่งงานกับแฟน ไม่ถึงครึ่งปีแฟนก็มาป่วย พอกลางปีถัดมาก็มาตายอีก ตอนนั้นเสียใจแถบอยากฆ่าตัวตาย ไปเมืองนอก ญาติก็มาเป็นมะเร็ง ต้องแวะวนแต่ที่โรงบาล แม้แต่เมืองนอก ก็มีคนเจ็บคนป่วยพะงาบๆไมแพ้โรงบาลไทย ต่อมาญาติก็เป็นมะเร็งตายอีก ชีวิตนี้ดิฉันวกวนอยู่กับคนป่วยคนตาย เข้าโรงบาลติดต่อกันปีชนปี ไปดู ญาติสนิท คนนี้ป่วยต้องไปเฝ้า คนนั้นตาย เอ้าพอทำใจได้ อีกคนก็มตายต่อ เบื่อมากๆวัฏสงสาร

 

ชีวิตของเรามันก็เป็นประการละเช่นนี้ อนุโมทนาบุญกับอาจารย์ใหญ่ทุกท่านสาธุคะ

 

5555 ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

 

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ น่าสงสารคุณ แต่งงานได้ปีกว่า ๆ แฟนก็ต้องมาจากคุณไป ก่อนระยะเวลาอันสมควร