พระเมตตา ของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ “ดูแล้วน้ำตาไหล *ทรงพระเจริญ*”

ชาวเน็ตแชร์คลิปประทับใจ
ดูแล้วน้ำตาไหล
“ทรงพระเจริญ”​

กลายเป็นคลิปที่มีการกดถูกใจ และส่งต่อกันในสังคมออนไลน์ โดยคลิปดังกล่าวมื่อชื่อว่า

“ดูแล้วน้ำตาไหล *ทรงพระเจริญ*”

ที่น.ส. อภิรดี โปร่งใจ (น้องน้อย)ผู้มีสมองพิการ กล้ามเนื้ออ่อนแรงทำให้ก้าวเดินและเคลื่อนไหวมือได้ยากมาก เข้ารับพระราชทานใบปริญญาบัตร

แม้ว่าจะเป็นผู้พิการ แต่น้องน้อยก็ยังสามารถตั้งใจเรียนจนสามารถคว้าใบปริญญาบัตรมาได้สำเร็จ

และการรับพระราชทานใบปริญญาบัตรครั้งนี้ เป็นเพียงเหตุการณ์ไม่กี่นาที แต่คนไทยก็ได้เห็นถึง

พระเมตตาของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ที่ทรงเอาใจใส่ พยายามโน้มตัวเพื่อให้บัณฑิตสามารถหยิบใบปริญญาได้ถนัด

เป็นภาพที่น่าปลาบปลื้มใจ พร้อมกับอวยพรว่า “ทรงพระเจริญ”



[ame=http://www.youtube.com/watch?v=feOFxmH0LsY&feature=player_embedded]ดูแล้วน้ำตาไหล *ทรงพระเจริญ* - YouTube[/ame]


โดย nattawat_86

เครดิตเรื่องและภาพจาก ชาวเน็ตแชร์คลิปประทับใจ ดูแล้วน้ำตาไหล “ทรงพระเจริญ” | ข่าว ข่าวรายวัน ข่าววันนี้ ข่าวการเมือง

 

ขอพระองค์จงทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน

 

ทรงพระเจริญ

 

ขอจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน เป็นพระมิ่งขวัญของประชาชนชาวไทยไปตลอดกาลนานเทอญ

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม

 

เพราะพระองค์ทรงรับรู้ ทรงเข้าจิต เข้าใจคนอื่นเป็นอย่างดี ขอพระองค์ทรงพระเจริญอย่างยิ่งยืน และมีแต่ความสุขสถาพร

 

ขอพระองค์จงทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน

 

เปิดใจบัณฑิตสาวพิการ
“น้อย-อภิรดี” เผยนาทีปลื้มปิติ
พระเทพทรงถาม “รับได้มั้ย”​

หลังจากที่คลิปวิดีโอ "ดูแล้วน้ำตาไหล ทรงพระเจริญ" เผยแพร่ลงในเว็บไซต์ยูทูบและถูกส่งต่อทางโซเชี่ยลเน็ตเวิร์กอย่างแพร่หลาย

เป็นคลิปวิดีโอ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ทรงโน้มพระวรกายพระราชทานใบปริญญาบัตร

แก่บัณฑิตสาวพิการ นั่งวีลแชร์จนสุดพระหัตถ์อย่างไม่ถือพระองค์ ในพิธีพระราชทานปริญญาบัตรแก่บัณฑิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง

รุ่นที่ 38 ประจำปี 2556 เมื่อวันที่ 8 มี.ค.ที่ผ่านมา

บัณฑิตสาวพิการผู้โชคดี คือ “น้อย” อภิรดี โปร่งใจ วัย 28 ปี จากคณะศึกษาศาสตร์

ทั้งนี้เจ้าตัวได้เปิดเผยถึงนาทีแห่งความปลื้มปิติในครั้งนี้ว่า ปลื้มปิติยินดี ดีใจจนบอกไม่ถูก พระองค์ทรงมีเมตตาต่อบัณฑิตทุกคน

โดยเฉพาะบัณฑิตพิการ ยิ่งใกล้ช่วงรับพระราชทานปริญญายิ่งตื่นเต้น เมื่อถึงช่วงอาจารย์อ่านรายชื่อและตนเข้าไปรับ

ขณะนั้นพยายามจะรับให้ได้เหมือนกับคนอื่น แต่เพราะมือสองข้างของตนอ่อนแรง และกลัวว่าใบปริญญาจะหล่น

ก็ได้ยินสมเด็จพระเทพฯ ตรัสถามว่า "จับสองมือได้มั้ย" จากนั้นทรงโน้มพระวรกายลงมามอบใบปริญญาบัตร

“วินาทีนั้นตื่นเต้นมากพยายามยื่นมือไปรับปริญญาบัตร แต่พระองค์คงเห็นว่าหนูรับไม่ถนัดเลยโน้มพระองค์ลงมา

นำใบปริญญาใส่มือ รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้น โลกหยุดหมุน มีแต่ความรู้สึกปลาบปลื้มในหัวใจ จนบอกไม่ถูก

หลังจากเสร็จพิธีท่านอธิการบดีก็มากระซิบว่า"เธอมีบุญมากเลยนะ"

เหตุการณ์ดังกล่าวสร้างความปลื้มปีติและซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณแก่บัณฑิตสาวผู้พิการและครอบครัวเป็นอย่างมาก

ด้วยความสำเร็จครั้งนี้ Life On Campus ถือโอกาสพูดคุยกับ “น้อย” อีกครั้งถึงชีวิตการเรียนคณะศึกษาศาสตร์ เอกจิตวิทยา ม.รามฯ

ที่ใช้เวลาเรียนเพียง 5 ปีจนจบปริญญาตรี ด้วยเกรดเฉลี่ย 2.63

น้อย ย้อนภาพกลับไปถึงสมัยเด็กๆ อีกครั้ง เธอยอมรับว่า ชีวิตของเธอลำบาก ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์

เนื่องจากคลอดก่อนกำหนด ส่งผลให้มีอาการสมองพิการ กล้ามเนื้ออ่อนแรง มีอุปสรรคต่อการเดินและการเคลื่อนไหวของมือ

แต่เธอโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่มีพร้อมทุกอย่าง มีฐานะทางสังคมและอยู่เคียงข้างคอยเป็นกำลังใจให้เธอโดยเฉพาะคุณแม่และครอบครัว

สอนให้น้อยรู้จักใช้ชีวิตให้มีความสุข กล้าแสดงออกเหมือนกับเด็กทั่วไป และที่สำคัญยังสนับสนุนเรื่องการศึกษาให้เธอไม่น้อยหน้าใคร

ด้วยการเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาที่โรงเรียนศรีสังวาลย์ ปากเกร็ด จ.นนทบุรี จากนั้นต่อการศึกษานอกระบบโรงเรียน(กศน.) จนจบ

ก่อนตัดสินใจเข้ามหาวิทยาลัยในปี 2550 ที่ ม.รามคำแหง คณะศึกษาศาสตร์ เอกจิตวิทยา ที่เธอสนใจและอยากเรียนมากที่สุด

“เหตุผลที่เรียนจิตวิทยาเพราะอยากศึกษาจิตใจมนุษย์ เรียนรู้บุคลิกของคน ว่าคนแบบนี้คิดอย่างไร

อยากเรียนรู้การบริหารจัดการคนด้วยหลักจิตวิทยา ซึ่งน้อยตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกว่า จะใช้ความรู้ที่เรียนบริหารจัดการธุรกิจครอบครัวที่บริษัท อภิรดี อพาร์ทเมนต์ ของคุณแม่”

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของสาววีลแชร์คนนี้ ไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไป เพราะนอกจากเธอจะมีกำลังใจที่ดีจากครอบครัวแล้ว

เธอยังมีคนดูแลที่อยู่เคียงข้างตลอด 24 ชั่วโมงมาเป็นเวลา 9 ปี อย่างพี่สมจิตร เสนาพงษ์ พี่เลี้ยงวัย 48 ปี

ทุกๆ เช้าจะพาไปออกกำลังกาย ทำกายภาพบำบัดที่สนามศูนย์เยาวชนไทย-ญี่ปุ่น ดินแดง กลับบ้านแต่งตัว

พาไปมหาวิทยาลัย และมีหน้าที่ช่วยจดเลกเชอร์ในห้องเรียน เพื่อให้น้อยนำกลับมาทบทวนที่บ้าน

“พี่สมจิตรเป็นเหมือนแม่อีกคนหนึ่งที่ดูแลเราตลอด 24 ชั่วโมง ทุกๆเช้าจะต้องตื่นตี 5 เพื่อไปออกกำลังกาย

กลับมาอาบน้ำแต่งตัว พาไปมหาวิทยาลัย คอยจดเลกเซอร์ให้ตลอด ทันบ้าง ไม่ทันบ้าง แต่พี่สมจิตรก็มีบทเรียนในแต่ละวิชาให้น้อยได้อ่านทุกครั้ง

ส่วนเรื่องการทำกิจกรรม อาจารย์อนุญาตให้น้อย นั่งดูเพื่อนทำกิจกรรม โดยที่อาจารย์จะคอยอธิบายว่า กิจกรรมทำแล้วได้อะไร

จัดขึ้นเพื่อให้อะไรกับนักศึกษา และบางครั้งอาจจะเป็นหน้าที่พี่สมจิตรที่จะลงทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนแทน

จนเพื่อนๆแซวให้พี่สมจิตรเรียนปริญญาอีกใบจะได้จบพร้อมกัน” น้อยเอ่ยด้วยรอยยิ้มและหันไปสบตาพี่เลี้ยงคนสนิท"

แน่นอนว่า ช่วงเวลา 5 ปีในรั้วมหาวิทยาลัยรามคำแหงแห่งนี้ สำหรับน้อย เธอบอกว่า

ที่นี้ถือว่าเป็นโลกใบใหม่ที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ประสบการณ์ใหม่ เพื่อนใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ ที่สอนให้เธอปรับตัวให้ดีขึ้น

“ไม่น่าเชื่อว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ฝ่าฟันอุปสรรคมาได้ ดีใจบอกไม่ถูก ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่คอยสนับสนุน

ขอบคุณมหาวิทยาลัยรามคำแหงที่ให้โอกาสเด็กพิเศษอย่างน้อยได้เรียน ไม่มีใครอยากเกิดมาเป็นคนพิการแบบนี้

อยากให้ผู้ปกครองที่มีลูกหลานเป็นเด็กพิการ ร่างกายไม่สมบูรณ์ สอนให้เขากล้าแสดงออก พาไปทำความรู้จักกับโลกให้มากขึ้น อย่าเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน


น้อยขอเป็นกำลังใจให้ทุกคน โดยเฉพาะผู้ปกครองที่มีลูกพิการ แนะนำให้พาพวกเขาออกสังคม รู้จักโลกให้มากขึ้น

ส่งเสริมให้ลูกมีการศึกษา ถึงแม้ว่าเขาจะเรียนช้ากว่าเด็กปกติเพราะการเรียนเป็นสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้

นอกจากนี้น้อยอยากให้สังคมเปิดโอกาสให้คนพิการ ได้เรียนหนังสือ ได้ทำงาน และมีพื้นที่อำนวยความสะดวกให้คนพิการได้ใช้”

ที่มา Campus - Manager Online - เปิดใจบัณฑิตสาวพิการ “น้อย-อภิรดี” เผยนาทีปลื้มปิติ พระเทพทรงถาม “รับได้มั้ย”

 

พระโพธิสัตว์อีกองค์ ท่านเมตตามาเป็นขวัญและกำลังใจให้คนไทยของท่าน ตามแบบพระบิดา ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

 

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน ด้วยเกล้ากระหม่อมขอเดชะ

 

ได้เห็นแล้วก็ปลื้มใจจนน้ำตาไหลแทนน้องอภิรดีจริง ๆ ท่านเป็นอีกพระองค์หนึ่งที่คนไทยรักและปลาบปลื้มอย่าหาที่สุดมิได้ บารมีของพระองค์ท่านสูงส่งยิ่งนัก นับเป็นบุญอย่างยิ่งที่ตัวข้าพเจ้าเองก็มีโอกาสได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์ของพระองค์ท่าน ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน