ผู้ที่สงสัยว่าพระพุทธเจ้าประสูติแล้วเดินได้ตั้ง ๗ ก้าวจริงไหมอ่านดูค่ะ?

กฤษฎาภินิหาร เป็นเรื่องเกี่ยวกับวาสนาบุญญาบารมี....ที่มีผู้อื่น หรือ สิ่งอื่น กระทำ
ปาฏิหารย์...เป็นเรื่องที่ผู้นั้นกระทำเอง....
พุทธานุภาพ ธรรมานุภาพ สังฆานุภาพ เป็นเรื่องภินิหาร มีฤทธิ์จริง...
อย่างบารมีในหลวงของเรา นี่ เป็นภินิหาร ที่ส่วนใหญ่มีผู้อื่นทำ เช่น เทวดา...หรือเป็น พระรัตนตรัยทำ ดลบรรดาลให้.....
ชาวพุทธส่วนมาก ไปสับสนกับลัทธิอื่นๆ เช่น ฮินดูพราห์มณ์ นั่น เขาใช้ปาฏิหารย์ คือ ใช้เทวดาทำ
ธรรมานุภาพ...อย่างเรื่องสัจจะ...ถ้าปฏิบัติมาบริสุทธิ์ เพียงอ้างสัจจะบารมี...ก็จะเกิดปาฏิหารย์ได้จริง...เช่นชาตินกคุ้มของพุทธองค์ หรือ ตอนพุทธองค์ใช้สัจจะโดยอ้างแม่พระธรณีให้เป็นพยาน......หรือตอนพุทธองค์ลอยถาด อธิษฐานจิตให้ถาดลอยทวนน้ำ.เหล่านี้ เป็น ปาฏิหารเฉพาะตน...และ มีจริง....
...การเกิดมาแล้วเดิน7ก้าว เป็น ปาฏิหารย์เฉพาะตน...ซึ่งในสมัย2600ปีมานั้น บรรยากาศ สิ่งแวดล้อมสงบ...ผู้คนนับถือฮินดูพราห์มณ์ ซึ่งใช้สมถะกรรมฐานเพื่อเข้าถึงโมกธรรมวิเศษ.....ภพภูมิเทวดาและมนุษย์ มีจิตใกล้เคียงกัน....จึงมีเทวดาไปมาหาสู่กับมนุษย์บ่อย ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติ...ผู้คนไม่มีความรู้สึกว่าแปลกหรือมหัศจรรย์ใดๆ....
.....อย่างกรณีการเหาะ การหายตัว การย่นระยะทางฯลฯที่พระพุทธเจ้าและอรหันต์สาวกใช้ฤทธิ์ในบางครั้งนั้น...ในสมัยนั้น ผู้คนเขาก็ถือเป็นเรื่องปกติ เพราะมันเป็นเรื่องจริง เกิดขึ้นได้จริง....ซึ่ง ฤทธิ์ทางอภิญญา6 นี้ สามารถทำได้ทั้งฮินดูพราห์มณ์หรือ พุทธในภายหลัง เพราะต่างก็ใช้สมถะกรรมฐานเหมือนกันในการภาวนา จึงสามารถสร้างฤทธิ์ได้ทั้งสองลัทธิศาสนา...
...แต่ในบางส่วน....เช่นการเจอพญานาคนั้น เข้าใจว่า บางกรณ๊ เกิดขึ้นในภพภูมิมนุษย์ แต่ก็มีบางกรณีเกิดขึ้นโดยใช้ฌาน และเจอกันในต่างภพมนุษย์ เช่นเจอพระยานันโทโปนันทะนี่ เข้าใจว่า อยู่ในฌานสมาบัติ มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้....
..ซึ่งเรื่องพวกนี้ เอามาบอกให้หนอนตำรา...พวกถือใบลาน ฟังไม่ได้ เพราะเขาไม่เชื่อ..
..เขาเชื่อในหลักวิทยาศาสตร์ ต้องมีทฤษฎี มีหลักฐานฯลฯ
พระพุทธองค์ทรงสอนว่า ถ้าเจอบัวในโคลนตรม...ให้ฆ่าทิ้ง ทรงหมายถึง...ไม่สอน สอนไปก็เหนื่อย.....อย่างพระอาจารย์มั่นฯเจอพญานาคเมื่อตอนใช้ฌาน สนทนากัน แต่เขาเป็นมิจฉาทิษฐิ ไม่ฟัง...ท่านจึงถอนกลดหนี...คือ ไม่สอน...

 

กาลามสูตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

อนุโมทนา สาธุครับพี่นาคา
กล่าวได้ดีแล้ว ถูกต้องแล้วครับ

 

======

ในอดีตกาล เมื่อ2300ปีก่อนพุทธกาล เราเคยเกิดที่แคว้น โกศล เขตจันทระประเทศ แถบเนปาล เราเกิดในตระกูลกษัติย์ พระมารดาของเราเป็นพี่์สาวของพระมหากษัติย์ แคว้นโกศล ในสมัยก่อนพุทธกาล และสมัยพุทธกาล นั้น มีความจริงอยู่ว่า ในยุคสมัยนั้น เป็นยุคที่มนุษย์ มีความเจริญรุ่งเรื่อง ทางจิตมาก กว่ากว่าวัตถุมาก มีการฝึกจิตกันมากมาย อิทธิฤทธิ ปาฏิหาริย์ ต่างๆมีมากมาย มีสำนักต่างๆเกิดขึ้นมากมาย ในเขตประเทศอินเดียและเนปาล นั้นกล่าวได้ว่ามีความเจริญรุ่งเรื่องมาก มีการเจริญรุ่งเรื่องมากทางจิต อนึ่งด้วยความเจริญรุ่งเรื่องทางจิตมาก จึงทำให้อิทธิฤทธิต่างๆในสมัยนั้น มีการฝึกฝน และทำได้จริง ต่างเป็นที่ยอมรับและให้การนับถือซึ่งกันและกัน

ครั้นพระพุทธองค์ได้ถือกำเนิด นั้น ก็เกิดปาฏิหาริย์เช่นนั้น จริง เมื่อก่อน กระผมก็เคยสงสัย แต่เมื่อเราได้ปฏิบัติและเจริญจิตภาวนา ศึกษาในธรรมของพระองค์ จึงเข้าใจใน ความสัจจริงหลายประการ จึงเห็นว่า ปาฏิหาริย์ของพระพุทธเจ้านั้น มีจริง เพราะด้วยมหาบุญญาปารมี ที่พระองค์ได้สั่งสมไว้ ย่อมให้ผลแก่พระองค์ ตลอดจน พุทธวิสัย ก็ดี พุทธวิธี พุทธปาฏิหาริย์ก็ดี ล้วนเกิดขึ้นเป็นธรรมดา เพราะมีเหตุผลหลายประการ อันเป็นเหตุผลที่เราคนธรรมดาผู้มีปัญญาน้อยนิดไม่สามารถหยั่งถึงหรือเข้าใจได้ หากเราอยากจะรู้และเข้าใจใน พุทธปาฏิหาริย์ พุทธวิสัย พุทธวิธี เราต้องหมั่นสร้างบารมีเพื่อโพธิญาณ เป็นพระพุทธเจ้า เพราะจะมีเพียงเหล่าพระพุทธเจ้าเท่านั้น ที่ท่านจะรู้และเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดี ตอลดจนสามารถรู้ว่า จารีตปฏิบัติแห่งพระพุทธเจ้าจะต้องทำอะไร ซึ่งมีมากมายหลายประการนักซึ่งกระผมไม่สามารถกล่าวได้ณที่นี้ และแน่นอนว่าผู้อื่นที่มิใช่พุทธภูมิจะสามารถรู้และหยั่งถึงได้ครับ

ถ้าหากท่านเชื่อว่ากรรมมีจริง กรรมดีที่พระพุทธเจ้าสร้างไว้มีมากมายนับไม่ถ้วน กรรมดีเหล่านั้นให้ผลเป็นที่สุด อิทธิปาฏิหาริย์ต่างๆย่อมเกิดขึ้นได้ ครับ และไม่เฉพาะพระพุทธเจ้าเท่านั้น แม้แต่สาวก ก็ดี พุทธบริษัท4ก็ดี หากท่านสร้างกรรมดี สร้างบารมีมากพอ อิทธิปาฏิหาริย์ ก็ย่อมเกิดมีแก่ท่านเช่นกัน สาธุ สาธุ สาธุ

 

ชาวพุทธทุกวันนี้ก็ค่อยๆเสื่อมจากคำสอนไปมากเเล้ว. ปัญหามันจะไปเกิดกับผู้ที่ไม่สนใจจริงๆเเล้วก็คัดลอกนำไปพูดต่อๆกัน ซึ่งมันมีหลายเรื่องที่น่าเห็นใจเเต่ก็ช่วยไม่ได้
อย่างหลักกาลามสูตรนี้. ไม่ทราบใครกันไปแปลความหมายว่าคำพระศาสดาอย่าพึ้งเชื้อ ซึ่งถ้าอ่านกันตรงๆก็ตรัสถึงว่าอย่าพึ้งเชื่อว่าได้อ้างตำรา ก็ไม่ได้หมายถึงตำราที่เป็นสัจจะความจริง เเต่เป็นสาวกที่ภาษิตใหม่ ตำราเเบบนั้น. หรือสาวกอาจอ้างว่าจำมาจากตำราปิฏก ก็เป็นสิ่งที่ต้องนำไปเทียบเคียงอยู่เเล้ว ซึ่งสมัยนี้ก็ไม่เห็นจะใช้หลักกาลาสูตร เเต่พอนำสัจจะจริงๆมาที่ตรวจสอบเเล้ว ทำมาพูดว่าต้องใช้กาลามสูตร เพื่ออะไรล่ะ หรืออีกข้อที่ตรัสว่า. อย่าพึ้งเชื่อว่าผู้สอนเป็นครูของตน จะเห็นว่าตรงไหนที่พูดถึงศาสดา เพราะครูผู้สอนนี้เเละอาจจะจำคำสอนศาสดามาผิด ไม่ใช่อย่าเชื้อศาสดา เเท้จริงนั้นพระองค์สอนว่าถ้าเป็นสุตตะของพระองค์ต้องเงี่ยหูฟังเเละตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง. ไม่ต้องใช้หลักนี้กับคำสอน เเต่ให้ไปตรวจดูที่สอนๆกันทุกวันนี้เเทน ว่าตรงมั้ยกับที่ศาสดาสอน

 

"ภิกษุทั่งหลาย เราเเลเป็นผู้ฉลาดในโลกนี้ ฉลาดในเรื่องโลกอื่น เป็นผู้ฉลาดต่อวัฏฏะอันเป็นที่อยู่ของมาร
ฉลาดต่อวิวัฏฏะอันไม่เป็นที่อยู่ของมาร เป็นผู้ฉลาดต่อ วัฏฏะอันเป็นที่อยู่ของมฤตยู ฉลาดต่อวิวัฏฏะอันเป็นไม่เป็นที่อยู่ของมฤตยู ชนเหล่าใดถือว่าเรื่องนี้ควรฟังควรเชื่อ ข้อนั้นจะเป็นประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุขเเก่ชนทั่งหลายตลอดกาลยาวนาน"

 

หลวงพ่อชา
จากหนังสือ คำตอบหลวงปู่ชา

 

ภิกษุทั่งหลายพวกภิกษุเหล่าใดในกรณีนี้ สุตตันตะเหล่าใดที่เป็นนักกวีเเต่งขึ้นใหม่ เป็นคำร้อยกรอง ประเภทกาพย์กลอน มีอักษรสละสลวย มีพยัญชนะอันวิจิตร เป็นเรื่องนอกแนว เป็นคำกล่าวของสาวก เมื่อมีผู้นำสุตตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่เธอจะไม่ฟังด้วยดี ไม่เงี่ยหูฟัง ไม่ตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และไม่สำคัญว่าเป็นสิ่งที่ควรศึกษาเล่าเรียน
ภิกษุทั้งหลาย ส่วนสุตตันตะเหล่าใดที่เป็นคำของตถาคต เป็นข้อความลึกมีความหมายซึ่งเป็นชั้นโลกุตตระ ว่าเฉพาะเรื่องสูญญาตา เมื่อมีผู้นำสุตตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่เธอย่อมฟังด้วยดี ย่อมเงี่ยหูฟัง ย่อมตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึงและย่อมสำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน จึงพากันเล่าเรียนไตถาม
ทวนถามเเก่กันและกันอยู่ว่า ข้อนี้เป็นอย่างไรมีความหมายกี่นัย ดังนี้ ด้วยการกระทำดังนี้ เธอย่อมเปิดธรรมที่ถูกปิดไว้ได้ ธรรมที่ยังไม่ปรากฏ เธอก็ทำให้ปรากฏได้ ความสงสัยในธรรมหลายประการที่น่าสงสัย เธอก็บรรเทาลงได้

 

ความจริงนั้นธรรมต่างๆอาจจะหยั่งลงไม่ได้ง่ายด้วยการตรึก. จึงต้องนำไปปฏิบัติ เเต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆอีกเหมือนกัน ที่เราจะเข้าใจนิดๆหน่อยๆด้วยการฟังตามๆกัน หรือ โดยการตรึกตามอาการอย่างเดียว เเล้วนำปฏิบัติ. โดยที่ไม่รู้เนื้อจริงในบทธรรมนั้นๆว่าต้องทำเเบบไหนกันเเน่ ถามว่าอย่างสติปฏิฐาน4 ใครก็อธิบายได้ นำไปปฏิบัติได้ เเต่ว่า เข้าใจเเบบไหนนั้น มันอยู่ที่ได้นำไปใคร่ครวญหมดหรือยัง ซึ่งข้อระวังนั้นมีอยู่หลายนัย

พุทธพจน์
"ภิกษุทั่งหลายสติปฏิฐาน4อย่าง. เหล่านี้ อันบุคคลใดใครก็ตามปรารถผิดเเล้ว อริยอัฏฐังคิกมรรค อันเป็นทางให้ถึงความสิ้นทุกข์โดยชอบของบุคคลเหล่านั้น ก็เป็นอันปรารถผิดเเล้วด้วย"

 

ขออนุโมทนา....กับทุกท่านทั้งผู้ที่กําลังสงสัยและกําลังค้นหาคําตอบด้วยการน้อมนําคําสั่งสอนพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าประติบัติให้รู้แจ้งด้วยตนเอง.....และท่านผู้ที่หายสงสัยแล้วขออนุโมทนาด้วยอย่างยิ่ง.

 

กราบเท้าพระพุทธองค์ด้วยเศียรเกล้า

 

ไม่ต้องย้อนไปดูในสมัยพุทธกาลหรอก เอาแค่ในปัจจุบันก็มีเด็กอัจฉริยะทีมีพัฒนาการอย่างเหลือเชื่อจนนักวิชาการยังงุนงง ดูตัวอย่างเด็กอัจฉริยะได้จากลิงค์นี้
10 อันดับ เด็กอัจฉริยะที่สุดของโลก ความรู้สำหรับเด็ก เสริมความรู้สำหรับเด็ก Knowledge for kids

อย่างเด็กคนแรกที่เข้ามหาวิทยาลัยได้เมื่ออายุ 4 ขวบ แสดงว่า 4 ขวบก็แตกฉานภาษาแล้ว สื่อสารได้อย่างคล่องแคล่วและต้องมีพื้นความรู้ด้านต่างๆระดับอุดมศึกษาแล้ว ทีนี้พูดได้เมื่ออายุกี่ขวบ อาจไม่ถึงขวบด้วยซ้ำ บางทีอาจเริ่มเรียนรู้ภาษาตั้งแต่อยู่ในครรภ์แล้วก็เป็นได้
แล้วการที่เจ้าชายสิทธัตถะจะเดินได้และพูดได้เมื่อแรกประสูติก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด เรื่องมหัศจรรย์แห่งชีวิตมันเกิดขึ้นได้เสมอ

 

เรื่องราวและวิสัยของพระพุทธเจ้าเป็นเรื่องอจินไตย ที่ยากและเกินวิสัยที่จะนำมาอธิบายได้
นอกจากต้องทดลองปฏิบัติตามแนวคำสอนของพระพุทธเจ้า จึงจะสามารถรู้ได้ด้วยตนเองคือเป็นปัจจัตตัง

 

พุทธวิสัย อจินไตย

หลวงปู่สาวกโลกอุดรอรรถถาธิบายว่า เป็นวิสัยของพระพุทธเจ้าเป็นอจิตไตย แต่ก็พอจะอธิบายให้เทียบเคียงพอเข้าใจได้ว่า
ด้วยพระบุญญาบารมีของพระพุทธเจ้า คล้ายดังก้านบัวแม้นไม่แข็งแรงก็จริง เมื่อมีน้ำอู้มชูอยู่เมื่อใด ก้านบัวย่อมยกขึ้นเหนือน้ำได้เมื่อนั้น
เปรียบเป็นพระพุทธองค์แม้นว่าพึ่งแรกเกิดยังไม่แข็งแรงก็จริงอยู่ แต่ด้วยเพราะบุญญาบารมีของพระองค์นั้นทำให้ปรมณูธาตุในบริเวณนั้นเกิดการรวมตัวขึ้นอย่างหนาแน่นอย่างมาก จนทำให้สภาพอากาศบริเวณนั้นมีความหนาแน่นมากคล้ายประหนึ่งเป็นน้ำหรืออาจจะมากกว่าน้ำด้วยซ้ำไป ความหนาแน่นของอากาศเช่นนี้ละที่ช่วยพยุงให้พระองค์สามารถเดินได้ถึง ๗ ก้าว