ควรเลือกโอกาสทางโลกหรือทางธรรมดีครับ

ผมได้ที่เรียนแล้วสองแห่ง เป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของประเทศในกรุงเทพ กับมหาวิทยาลัยที่ใหญ่สุดในระดับภูมิภาคที่อีสาน ถ้าหากเลือกเรียนที่กรุงเทพก็อาจจะีมีโอกาสที่ดีในชีวิตมากกว่า แต่ก็จะเสียโอกาสในการปฏิบัติธรรม เพราะที่ผ่านมาก็เข้าออกสำนักปฏิบัติไปภาวนาอยู่กับครูบาอาจารย์ แต่ก็ยังไม่ภาวนาจนไ้ด้หลักใจ คิดว่าขนาดอยู่ในป่าเขาที่วิเวกสงัดได้อาศัยบารมีครูบาอาจารย์เมตตาชี้แนะขนาดนี้ก็ยังภาวนาไม่ได้ ถ้ามาอยู่สังคมเมืองที่แออัดสับสนวุ่นวายเช่นกรุงเทพ แล้วยังเรียนในมหาวิทยาลัยระดับนี้ ที่แน่นอนว่าจะต้องเรียนหนักมาก ก็คงได้แต่คร่ำเคร่งกับการเรียนจนหมดเดือนหมดปีไป จึงลังเลว่าจะทิ้งโอกาสความก้าวหน้าทางโลกไปดีไหม ถ้าจะเรียนต่อก็ค่อยเข้าไปเรียนในกรุงเทพ เพราะแม้ยังภาวนาไม่ไ่ด้แต่จิตก็เคยหยังลงสู่ความสงบเป็นครั้งคราว ทำให้ติดใจในรสชาติของสุขและอยากภาวนาให้ได้ความสงบตั้งมั่นเร็วๆ ไม่อยากให้เสียเวลาครับ

 

ผมว่าอยู่ที่ไหนก็เหมือนกันนั่นล่ะครับ
น้องเป็นคนเลือกเองต่างหาก ให้เปรียบเทียบเอาเองว่า อะไรคือสิ่งสำคัญและเป้าหมายหลักในชีวิตของน้อง ใช้การเปรียบเทียบด้วยปัญญาของตัวเองดีกว่า อย่าใช้ความเห็นของคนอื่นตัดสินอนาคตของตนเอง เพราะคนที่รับผิดชอบชีวิตของน้องก็คือตัวน้องเองครับ
ขอให้เลือกได้ถูกต้องนะครับ

 

ความคิดส่วนตัวนะครับ
ผมว่าเรียนทางอีสานก็ไม่ได้ด้อยกว่าในกรุงเทพ
ครับ ผมเองเรียนที่ ม.อุบลราชธานี มีเพื่อนที่จบมาด้วยกันได้ทำงานดี ๆ
ในเมืองมากมาย ขึ้นอยู่ที่ตัวเราตั้งใจ ไม่ตั้งใจมากกว่า.................

สุดท้ายเเล้ว ก็ลองไตร่ตรอง ปรึกษาคุณพ่อ คุณเเม่ก็ได้ครับ

 

วาสนาบารมี นำพา

ถ้าไม่ยังไม่ถึง วาระ ทำอย่างไร ก็ไม่ได้หรอก

ถ้า ถึง วาระ ของมัน ก็จะเป็นไปตาม วาระ ที่ต้องเป็น

 

สงบใจแล้วถามตนเองดูครับ ไม่ควรไปคิดตอนฟุ้งๆ เมื่อใจคุณเบาสบายแล้ว คุณจะได้รับคำตอบจากใจคุณเอง

 

การพิจารณาในธรรมทั้งหลาย ทำได้ทุกเวลา ทุกโอกาส ในการใช้ชีวิตทุกรูปแบบ ตลอดเวลาที่เรายังหายใจอยู่ ไม่เว้นแม้แต่ตอนนอนหลับ

ผู้ที่จะสอนให้ท่านเริ่มการพิจารณาในธรรมได้ ในกรุงเทพก็มีไม่น้อย
เห็นวิธีการพิจารณาในธรรมได้แล้ว จะอยู่ท่ามกลางโลก ก็มองเห็นเป็นธรรมได้ทั้งหมด

หากยังไม่เห็นทางเดินแห่งปัญญา อยู่ทางธรรม ก็กลายเป็นเรื่องทางโลกได้หมดเช่นกัน

 

สูงสุดทางโลกคือเป็นไฮโซ เพียบพร้อมด้วยโลกธรรมสี่ ชีวิตสะดวกสบาย รวย เด่นดัง มีสุขแบบขึ้นๆลงๆ แต่ยังไงก็ไม่พ้นทุกข์กายทุกข์ใจ จากความเป็นอนิิจังของสรรพสิ่ง แล้วที่สุดก็แก่ เจ็บและตายไปแบบเบลอๆ

ทางธรรม ถ้าบรรลุธรรมเข้าสู่ความเป็นอริยะบุคคล จิตจะเป็นสุขอย่างเหลือล้น กิเลสโลภ โกรธ หลง ไม่สามารถบงการสั่งเราให้ซ้ายหันขวาหันได้ ทุกข์ทางใจหมดไป ทุกข์ทางกายยังมีแต่ไม่ทุกข์ใจไปด้วย ตายไปเข้าสู่สุคติภูมิหรือนิพพานตามแต่ระดับจิตของตน

ชีวิตของเรา เราเป็นผู้เลือก ผมเองเลือกทั้งแบบแรกเพื่อให้ครอบครัว ลูกหลานมีกินมีใช้ และแบบหลังเพื่อตนเองคนเดียวครับ

 

อยู่ที่ตัวเราคะ เมื่อลูกได้เคยปฏิบัติธรรมกับครูบาอาจารย์ ที่ท่านปฏิบัติธรรมมาแล้วหลายรูป ลูกลองนั่งสมาธิหลับตาเบาๆ หายใจเข้ายาวๆ หายใจออกยาวๆช้าๆ ปล่อยสมองให้โล่ง เดี๋ยวจิตสว่างสติมาปัญญาเกิด มีคำตอบคะ แต่ลูกจะเอาทางนี้หรือเปล่า ตัดสินใจเองคะ ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเรานะลูก หรือจะเอาควบคู่กันไปก็ได้คะ ขอให้ลูกหมั่นให้ทานทำบุญ รักษาศิล สวดมนต์ไหว้พระ เจริญภาวนาอย่างต่อเนื่อง ก็จะพบชีวิตที่ดีดีคะ สำคัญคือการรักษาศิล ที่สุดก็คือการเจริญภาวนาคะ ขอให้ลูกดวงตาเห็นธรรม เจริญในธรรม รู้ชัดรู้แจ้งเห็นจริงในสัจจธรรมของพระพุทธองค์ เข้าถึงแก่นธรรม สาธุคะบุญรักษานะคะ

 

ก็อยู่ที่ตัวเราจะเลือก ก็พ่อแม่ด้วย........แต่จะพูดเรื่องภาวนา สำหรับตัวข้าพเองคิดว่า อยู่ไหนก็อยู่ได้ ขอให้มีสติอยู่เสมอ จะคิด พูด ทำ อะไรก็ตามขอให้มีสติระลึกรู้อยู่เสมอ มันก็เป็นการภาวนา รู้ๆไป รู้ไม่หลง ฝึกหัดไป เพียรพยายามไป มีศรัทธา มีสติ มีความเพียร อยู่อย่างสม่ำเสมอ เมื่อเรียนรู้เรื่องในใจดี มันก็จะเข้าใจธรรมชาติของจิตของใจ ฝึกไปหัดไป มันก็จะค่อยๆรู้เรื่องไปเองแหละ ขอแต่ว่าทำเหตุให้ดี ผลไม่ต้องไปถามหา.......ในกรุงเทพฯก็มีวัดสายกรรมฐาน หรือมีวัดของครูบาอาจารย์ที่สอนภาวนาหลายแห่ง ก็ลองไปภาวนาดูก็ได้ครับ เรียนรู้ที่จะอยู่ในที่ทุกแห่งได้ โดยใจไม่ทุกข์ ขอให้ได้ทางเลือกที่ดีครับ

 

ใช่เล้วครับ เห็นด้วยกับคุณถ้ำสาริกา
ถ้าเป็นผม ผมขอเลือกทางธรรม อันจะนำให้พ้นทุกข์
เป็นอย่างอื่น ๆ ก็เป็นกันทั่วประเทศ เป็นกันทั่วโลกแล้ว
เป็นทหารของพระพุทธองค์ ประเสริฐที่สุด
รับใช้พระพุทธองค์ คงได้บุญมหาศาล ยิ่งนานยิ่งได้บุญเยอะ
รับใช้พระพุทธองค์ก็เท่ากับรับใช้ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ เป็๋นบุญแผ่ขยาย
มากมายไม่มีที่สุด
ไม่รู้นะ ผมชอบอย่างนี้ ครับผม

 

โมทนา.เบ็ดเสร็จจร๊าา...

 

ผมอาจจะคิดไม่เหมือนท่านอื่นๆ ถ้าความคิดเห็นของผมผิดไป ก็ต้องขออโหสิกรรมไว้ ณ โอกาสนี้ด้วยนะครับ

พี่ปลื้มใจกับน้องมากๆเลยนะครับ ที่อายุแค่นี้ก็มีความคิดที่ดีมาก จะเป็นกำลังสำคัญของพระพุทธศาสนาได้อย่างยอดเยี่ยมต่อไป

พี่ขอแนะนำความคิดเห็นในมุมของพี่นะครับ ในฐานะที่พี่ก็เคยคิดแบบนั้นบ่อยๆว่าจะเลือกทางโลกหรือทางธรรมดี พี่อยากให้ลองวิเคราะห์ปัญหานี้ออกมาก่อน เช่น

ถ้าเลือกทางธรรมหมายถึงการเลือกเรียนที่มหาวิทยาลัยต่างจังหวัด มีข้อดี ข้อด้อย อย่างไรบ้าง จะเสียโอกาสในการได้งานดีๆไปเลยหรือไม่ list มันออกมาเป็นข้อๆ แล้วลอง weight น้ำหนักของแต่ละข้อออกมาดูสิครับ เปรียบเทียบกับการเลือกมหาวิทยาลัยในกรุงเทพดู

แต่ พี่เชื่ออยู่ลึกๆว่าน้องมีใจเอนเอียงไปทางมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพมากกว่า(ถ้าผิดขออภัยด้วยนะครับ) แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงแสดงว่าน้องเองก็มีทัศนคติว่า มหาวิทยาลัยที่กรุงเทพจะทำให้อนาคตน้องสดใสกว่า และถ้าในตอนนี้น้องเลือกมหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัดไป เวลาผ่านไปจนถึงอนาคต น้องอาจจะกลับมานั่งเสียใจก็ได้นะครับที่วันนี้ไม่ได้เลือกมหาวิทยาลัยที่น้องชอบมากกว่า

พี่อยากจะบอกแค่ว่าถ้าเรายังต้องดำเนินชีวิตอยู่ในทางโลก เพราะอาจจะมีภาระทางโลก ด้วยเช่นการตอบแทนบุพการี หรือเหตุอื่นใดที่ยังต้องทำให้เรามีภาระผูกพันกับทางโลกอยู่ พี่ว่า เลือกในสิ่งที่ชอบที่สุดเถอะครับ แล้วทำให้ดีทั้งทางโลกทางธรรม มันทำได้จริงๆนะ อยู่ที่ไหนก็ตาม ถ้าเรายังเกี่ยวในทางโลกอยู่ด้วย ก็ไม่ใช่ว่าเราจะทำทางธรรมได้ไม่ดีนะครับ มีตัวอย่างถมไปที่คนประสบความสำเร็จทั้งทางโลกทางธรรมนะครับ

แล้วพอถึงเวลาที่เหมาะควรแก่เวลาที่เราจะได้ไปปฏิบัติในทางธรรมอย่างจริงจัง เราก็จะไปได้อย่างสบาย หมดภาระหมดห่วงในสิ่งทั้งปวงกับทางโลก มุ่งสู่มรรคผลนิพพานอย่างแท้จริง เพราะพี่เองก็ตั้งไว้แบบนั้นครับ

ทุกอย่างที่พี่กล่าวมามันเป็นความรู้สึกส่วนตัวทั้งสิ้นนะครับ ไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องที่สุด ดีที่สุด ทั้งหมดก็อยู่ที่น้องเป็นคนตัดสินใจเองครับ พี่เป็นกำลังใจให้นะครับ