สิ่งที่ทำให้เกิดทุกข์

๑.ความขี้เกียจ มนุษย์มักจะแสวงหาความสบาย ไม่ชื่นชอบที่จะทำงาน ไม่ชื่นชอบทำในสิ่งที่ลำบาก

๒.ความโมโหร้าย ความโกรธ มนุษย์มักจะเอาแต่ใจตนเองเป็นหลัก หากไม่พอใจในสิ่งใดก็จะแสดงออกด้วยความรุนแรง

๓.ความอยาก ความไม่อยาก มนุษย์มักจะชื่นชอบในสิ่งที่ตนเองต้องการอยากได้ และ จะรังเกียจในสิ่งที่ไม่ต้องการอยากได้

๔.ความหลงตนเอง มนุษย์มักจะนึกคิดว่าตนเองนั้นดีกว่าผู้อื่น สูงกว่าผู้อื่น มีมากกว่าผู้อื่น และ มักจะชอบดูถูกผู้อื่นที่ด้อยกว่าตนเอง และ มักจะอิจฉาผู้อื่นที่มีดีกว่าตนเอง

๕.ความคิดที่เพ้อฝัน มนุษย์มักจะนึกคิดแต่สิ่งที่เพ้อฝัน โดยไม่สนใจในความเป็นจริงของตนเอง

นี่เป็นตัวอย่างเพียงแค่ ๕ อย่างเท่านั้น ยังมีอีกมากที่มีอยู่ในตัวมนุษย์ และ สามารถเห็นได้ในชีวิตประจำวัน

สาธุครับ

 

ต้องละสมุหทัย ไม่ส่งจิตออกนอก พิจารณากิเลสปัจจุบันในจิต ได้เหตุผลมาฆ่ากิเลสให้ตาย
ดูการซ้อนกันของกิเลสที่เกิดขึ้นในจิต ตามฆ่าให้หมด ด้วยจิตผู้รู้ตามพิจารณาให้ทันให้หมด
อวิชชา ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรม

ต้องละสมุหทัย = หยุดปรุงแต่งด้วยปัญญา

 

ต้องละ ขันธ์ ห้า และ ต้องมี อานาปานสติ ตลอดเวลา จะได้ ไม่มี คำว่า ทุกข์

 

เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขารทั้งหลาย
เพราะสังขารทั้งหลายเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ
เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป
เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ
เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา
เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา
เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน
เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ
เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ
เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส
เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมเกิด ด้วยประการฉะนี้.

 

มันเป็นเรื่องของการหลง ติดสุขติดสบาย ยึดมั่นถือมั่น มีอัตตามานะทิฏฐิในใจ ประมาณนั้น.

 

พระศาสดาก็บอกหมดแล้ว

ว่า คือ สมุทัย รากเหง้า สมุทัยก็คือ อวิชา

จะละ สมุทัย ก็ต้อง กำหนดรู้ ทุกข์

 

ท่านปราบฯน่าจะต้องช่วยอธิบายให้ชัด ๆ นะ
รู้ทุกข์ รู้แบบไหนเกิดปัญหา รู้แบบไหนถึงจะเกิดปัญญา เอาแบบฉบับที่ท่านปราบฯ รู้ จัดให้หน่อยเถอะ ป้องกันความสับสน :d

 

ทำความรู้สึกตัวในการก้าว ในการถอย
ในการแล ในการเหลียว ในการคู้เข้า ในการเหยียดออก
ในการกิน
ในการดื่ม การเคี้ยว การลิ้ม ในการถ่ายอุจจาระปัสสาวะ
ย่อมทำความรู้สึกตัวในการเดิน การยืน
การนั่ง การหลับ การตื่น การพูด การนิ่ง

^

ผมฝึกทำแบบนี้ครับ

มันสำคัญที่ความต่อเนื่อง

 

อืมมครับ เห็นทุกข์ เห็นรายละเอียดของทุกข์ชัดเจน เห็นชัด ๆ อะไรคือตัวทุกข์ เห็นแล้วจึงรู้ว่า ทุกข์เกิดขึ้นได้เพราะอะไร จะดับทุกข์ต้องดับอย่างไร อ้อ ประมาณนั้น เห็นทุกข์จึงเห็นธรรม

สาธุครับ

 

ป๋า ที ป๋าที ลองไปสังเกต

เวลาถามปัญหาว่าด้วย การเข้าไปเห็นอริยสัจจ4

หาก ป๋าไปถามเอากับพวก เจโตวิมุตติปฏิปทา เน้นคำว่า "ปฏิปทา" นะ

พวกนี้ ปัญญาอินทรีย์มีไม่พอ(สติไม่ไวพอ) ที่จะอธิบาย ธรรมที่ชื่อ โยนิโสมนสิการ

พวกนี้ ก็จะกล่าวได้แต่ " จงทำดี จงทำดี " พูดได้แค่นี้

ที่เหลือ จะอึ้งกิมกี่ ( แต่เป็นอึ้งเพราะถึงสาสนังนะ สำหรับบางบุคคล )

ต่อให้ไม่ใช่ ปฏิปทา เป็น เจโตวิมุตติก็เถอะ กลุ่มเหล่านี้จะอธิบาย
"โยนิโสมนสิการ" ไม่ได้ ได้แต่ กล่าวว่า " จงทำดี จงทำดี " รื้อ
ค้นแบบเจือเจตนาไปเถอะ ซึ่ง เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ใช่

แต่ด้วยความที่ มันเป็นสิ่งตบแต่งมรรคได้ แม้จะไม่ใช่ คนละเรื่อง
ฝ้ากับเหว แต่ก็ไม่ใช่ "เหวนรก" จึงไม่ผิด

"เหวอมตะ บ่อนิพพาน" ยังไงก็ ชิตังเม






.

 

สิ่งที่เป็นทุกข์ ย่อมครอบงำผู้ประมาท ด้วยสิ่งที่เป็นสุข.

อสาตรูปชาดก
สิ่งที่ครอบงำคนประมาท

[๑๐๐]สิ่งที่ไม่เป็นที่พอใจ สิ่งที่ไม่เป็นที่รัก สิ่งที่เป็นทุกข์
ย่อมครอบงำผู้ประมาท
ด้วยสิ่งเป็นที่พอใจ สิ่งเป็นที่รัก และสิ่งที่เป็นสุข.​

 

...

[๒๓๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าว่าพวกปริพาชกอัญญเดียรถีย์พึงถามพวกเธออย่างนี้ว่า
อาวุโสทั้งหลาย พวกท่านอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในสำนักพระสมณโคดมเพื่อประสงค์อะไร
พวกเธอเมื่อถูกถามอย่างนี้ พึงพยากรณ์แก่พวกเขาอย่างนี้ว่า พวกเราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ใน
สำนักพระผู้มีพระภาค เพื่อกำหนดรู้ทุกข์ ก็ถ้าพวกเขาถามอย่างนี้ว่า อาวุโสทั้งหลาย ก็ทุกข์ที่
ท่านทั้งหลายอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในสำนักพระสมณโคดมเพื่อกำหนดรู้นั้น เป็นไฉน พวก
เธอพึงพยากรณ์แก่พวกเขาอย่างนี้ว่า พวกเราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในสำนักพระผู้มีพระภาค
เพื่อกำหนดรู้ทุกข์ คือ จักษุ ทุกข์ คือ รูป ทุกข์ คือ จักษุวิญญาณทุกข์ คือ จักษุสัมผัสทุกข์
คือ สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนาที่เกิดขึ้น เพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัย
ฯลฯ พวกเราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในสำนักพระผู้มีพระภาค เพื่อกำหนดรู้ทุกข์ คือ ใจ ทุกข์
คือธรรมารมณ์ทุกข์ คือมโนวิญญาณ ทุกข์ คือมโนสัมผัส ทุกข์ คือสุขเวทนา ทุกขเวทนา
หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัย ดูกรอาวุโส ทั้งหลาย พวกเธอเมื่อ
ถูกถามอย่างนี้ พึงพยากรณ์แก่พวกปริพาชกอัญญเดียรถีย์เหล่านั้น อย่างนี้แล ฯ

จบสูตรที่ ๗


พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๐ สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค
E-Tipitaka | Read

 

จะได้ อ่าน ง่ายขึ้น วัน ทู รีด

 

วัน ทู ไปแล้ว

อันนี้ ขออีกครั้งเป็น ตติยัมปิ

 

เจโตวิมุตติปฏิปทา เจโตวิมุตติ ท่านอาจจะมีสติว่องไวมากๆๆ (ก็ได้นะคะ อิๆ)

การเข้าไปเห็นอริยสัจจ4 ก็อาจเป็นไปแบบสายฟ้าฟาด (ก็ได้นะคะ อิๆ)

จึงไม่ได้เก็บรายละเอียดข้างทาง แต่ท่านสามารถรู้ได้ ทำได้ แต่อธิบายไม่ค่อยได้ (ก็ได้นะคะ อิๆ)

และส่วนมากก็จะไม่ค่อยจะได้อ่านตำรามาก่อน (ก็ได้นะคะ อิๆ)

อิๆ

 

มูลสูตร

[๕๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าพวกอัญญเดียรถีย์ปริพาชกพึงถามอย่างนี้ว่า
ดูกรอาวุโสทั้งหลาย
ธรรมทั้งปวงมีอะไรเป็นมูล
มีอะไรเป็นแดนเกิด
มีอะไรเป็นเหตุเกิด
มีอะไรเป็นที่ประชุมลง
มีอะไรเป็นประมุข
มีอะไรเป็นใหญ่
มีอะไรเป็นยิ่ง
มีอะไรเป็นแก่น
มีอะไรเป็นที่หยั่งลง
มีอะไรเป็นที่สุด
เธอทั้งหลายถูกถามอย่างนี้แล้ว จะพึงพยากรณ์แก่อัญญเดียรถีย์ปริพาชกเหล่านั้นว่าอย่างไร

ภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ธรรมของข้าพระองค์ทั้งหลาย
มีพระผู้มีพระภาคเป็นมูล มีพระผู้มีพระภาคเป็นผู้นำ มีพระผู้มีพระภาคเป็นที่พึ่ง
พระพุทธเจ้าข้า

ขอประทานพระวโรกาส ขอเนื้อความแห่งภาษิตนี้จงแจ่มแจ้งกะพระผู้มีพระ
ภาคเถิด ภิกษุทั้งหลายได้ฟังต่อพระผู้มีพระภาคแล้วจักทรงจำไว้
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าเช่นนั้นเธอทั้งหลายจงฟัง จงใส่ใจให้ดี เราจักกล่าว
ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคแล้ว พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าพวกอัญญเดียรถีย์ปริพาชกพึงถามอย่างนี้ว่า
ดูกรอาวุโสทั้งหลาย ธรรมทั้งปวงมีอะไรเป็นมูล มีอะไรเป็นแดนเกิด ...
มีอะไรเป็นที่หยั่งลง มีอะไรเป็นที่สุด เธอทั้งหลายถูกถามอย่างนี้แล้ว
พึงพยากรณ์แก่อัญญเดียรถีย์ปริพาชกเหล่านั้นอย่างนี้ว่า

ดูกรอาวุโสทั้งหลาย ธรรมทั้งปวง
มีฉันทะ เป็น มูล
มีมนสิการ เป็น แดนเกิด
มีผัสสะ เป็น เหตุเกิด
มีเวทนา เป็น ที่ประชุมลง
มีสมาธิ เป็น ประมุข
มีสติ เป็น ใหญ่
มีปัญญา เป็น ยิ่ง
มีวิมุตติ เป็น แก่น
มีอมตะ เป็น ที่หยั่งลง
มีนิพพาน เป็น ที่สุด

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายถูกถามอย่างนี้แล้ว พึงพยากรณ์แก่
อัญญเดียรถีย์ปริพาชกเหล่านั้นอย่างนี้แล ฯ

จบสูตรที่ ๘

พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๖ อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต ข้อที่ ๕๘
</SECTION>
E-Tipitaka | Read

 

^
หากเป็น ฉบับ ของ ส.ธรรมภักดี

จะมาในบทว่า

ธรรมทั้งปวง

มีฉันทะเป็นรากเหง้า
มีมนสิการเป็นแดนเกิด
มีผัสสะเป็นเครื่องให้กำเนิด
รวมลงในเวทนา
มีสมาธิเป็นหัวหน้า
มีสติเป็นใหญ่
มีปัญญาเป็นเยี่ยม
มีวิมุติเป็นแก่นสาร
มีนิพพานเป็นที่สุด

 

เมื่อรู้จักทุกข์ จะเห็นเหตุแห่งทุกข์
เมื่อเห็นเหตุแห่งทุกข์ จะรู้วิธีดับทุกข์
เมื่อรู้วิธีดับทุกข์ก็ จะเพียรพยายาม
เมื่อเพียรพยายามย่อมเกิดผลตามมา

สาธุครับ

 

สิ่งที่ทำให้เกิดทุกข์นั้นคือการคิดที่ผิด ไม่หนาวไป ไม่ร้อนไป ไม่หิวไป ไม่อิ่มไปก็สุดยอดแล้วชีวิตคน ส่วนอื่นทุกข์เพราะความคิดทั้งนั้น

 

สิ่งที่ทำให้เกิดทุกข์ ตัณหา3ไง อิอิ