คนที่อยู่ระหว่างทางไปพระนิพพาน นี่แหละที่น่าเป็นห่วงมาก

ตอนนี้ผมก็กำลังถูกเจียรอยู่ใช่ไหมครับผมหวังนิพพานมา3ปีชีวิตผมพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือจากเคยรวยก็จนครอบครัวเป็นหนี้ โรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเมื่อก่อนเป็นเจ้านายตอนนี้ผมต้องกลายเป็นลูกจ้างเขาถูกเขาด่าทุกวันๆสภาพจิตใจผมบอบช้ำมากเลยครับ แต่ผมก็คิดเสมอว่าคงเป็นกรรมของผมเองตอนมีชีวิตอยู่มีร่างกายก็ใช้ๆเขาไปแต่ตายเมื่อไรผมไปนิพพานเมื่อนั้น แค่นี้ก็สุขใจแล้ว

 

อุปสรรคที่ต้องเจอเป็นแบบเดียวกันหมดนะครับ ต่อให้ใครจะเก่งปานไหนก็ไม่อาจหลีกเลี่ยง จุดสำคัญอยู่ที่ใครเจอแล้วได้อะไรมากกว่า เวลาผมสอนคนอื่นผมจะไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องราวที่เขาเป็นไม่ว่าจะดีหรือชั่ว แต่จะถามให้เขาคิดมากกว่าว่าสิ่งที่เหลืออยู่เขาได้อะไร ถ้าเขาสามารถจะตอบใจเขาเองได้ นั่นถือเป็นกำไรที่จะสามารถเดินหน้าต่อได้ แต่ก็น่าเสียดายที่หลายๆ คนก็ไปยึดถือสิ่งที่ผ่านเข้ามามากจนทำให้การเรียนรู้เสียไป ตรงจุดนี้ต่างหากครับที่สำคัญ มีเพื่อนผมคนนึงพูดทิ้งให้คิดไว้เสมอว่า "จงเปลี่ยนแปลงเพื่อการเรียนรู้" ตอนนั้นยังคิดว่าแค่เรียนรู้แค่นั้นหรือ แต่แท้ที่จริงนั่นมันหัวใจสำคัญเลยของการเดินทางของจิต ถ้าจะเอาดีแต่ไม่กลับมาดูตน ไม่เปลี่ยนแปลงที่ตน การเรียนรู้จะเกิดได้อย่างไร แล้วเมื่อไหร่เราจะถึงนิพพานกันได้สักที

 

ผมว่ามันไม่น่าเป็นห่วงนะ
มันน่าสนุกออก ท้าทายดี
ใช่ป่ะ

 

สาธุ......อยากพิมพ์แค่นี้จริงๆ จะให้ยาวๆทำไมไม่รุ