จาริกแสวงบุญที่ ภูเขาควาย ครั้งแรกกับภาพถ้ำที่หลวงปู่มั่นเคยมานั่งภาวนา

หลังจากเสร็จกิจธุระ กินข้าวปลาอาหาร ผมกับครูบาบุญชุ่มก็ออกเดินทางตอน ประมาณ11 โมง ในการเดินทางครั้งนี้ครูบาบุญชุ่มท่านเป็นผู้นำทาง ซึ่งท่านบอกว่าเคยไปมาแค่ครั้งเดียว แต่เส้นทางหลักๆจะเดินไปตามลำธารขึ้นไปเรื่อยๆก็จะเจอถ้ำ
ถ้ำแห่งนี้ จะไปได้เฉพาะช่วงหน้าแล้งที่น้ำแห้งเท่านั้นครับแต่ถ้าเป็นหน้าฝน อาจจะเข้าไปลำบาก เนื่องจากต้องเดินลัดเลาะไปตามลำธาร และ มุดไปตามพุ่มไม้บ้างในบางช่วง

 

ใช้เวลาเดินทางลัดเลาะมาตามลำธาร ประมาณ 2 ชม ในที่สุดก็มาถึงมองเห็นปากถ้ำ อยู่ไรไร
เห็นแล้วหายเหนื่อย เป็นปลิดทิ้ง ครูบาบุญชูท่านปีนขึ้นไปก่อนส่วนผม เป็นผู้ดูลาดเลา อยู่ด้านล่าง เสียงสัตวป่า และ เสียงนกร้องได้ยินแล้ว บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่า ที่ลึกลับแห่งนี้

 

ความยิ่งใหญ่ของบริเวณปากถ้ำ ครับด้านบนของถ้ำ เป็นลำธารอีกชั้นหนึ่งในหน้าฝนน้ำจากด้านบนก็จะใหลตกลงมาคลุมบริเวณปากถ้ำ

ถ้าเดินลัดเลาะขึ้นไปอีกก็จะเข้าเขตยอดภู ใกล้ๆกับที่ตั้งของค่ายทหาร บนยอดภูลูกนี้ น่าจะมีถ้ำอยุ่หลายถ้ำแต่ณปัจจุบันนี้ไม่สามารถขึ้นไปได้เนื่องจากอาจจะไม่ปลอดภัย แต่น่าจะยังพอมีผู้มีฤทธิ์ สามารถบดบังกาย ถือศีลภาวนาอยู่ในถ้ำ บนยอดภูอยู่

 

บริเวณหน้าถ้ำ ตรงนี้มีแผ่นหินขนาดใหญ่วางเรียบกับพื้น คาดว่าหลวงปู่มั่นท่าน อาจจะนั่งภาวนาอยู่ตรงนี้ สลับกับภายในถ้ำครับ บรรยากาศหน้าถ้ำโปร่งสบาย เหมาะแก่การนั่งภาวนาเป็นอย่างยิ่งครับ จากคำบอกเล่าของครูบาหลายๆท่าน ถ้ำบิงนี้ นอกจากหลวงปู่มั่นแล้วยังมีอีกหลายองค์ แวะเวียนมานั่งภาวนาที่ถ้ำนี้ เนื่องจาก บริเวณ ด้านล่างของหน้าถ้ำมีบ่อน้ำขนาดใหญ่ จากน้ำที่ตกมาจากด้านบน ไว้ใช้สำหรับดื่มกินและ ใช้สอย สดวก ประกอบกับลักษณะของถ้ำ เป็นทางผ่านของน้ำ จึงทำให้บรรยากาศภายในถ้ำเย็น คุณลักษณะอย่างนี้ มักจะเป็นที่อยู่ของ แร่ธาตุศักดิ์สิทธฺ์อาศัยอยู่ เช่น เหล็กใหล เหล็กใหลพญานาค เป็นต้น ตามตำนานและความเชื่อที่เล่าสืบกันมา

 

บริเวณปากถ้ำ ต้องก้มเดิน เข้าไป ได้ยินเสียงน้ำใหลอยู่ภายในถ้ำเบาๆ ภายในส่วนลึกๆของถ้ำไม่แน่ใจว่าเคยมีผู้ใดเข้าไปสำรวจบ้างหรือปล่าว แต่ในส่วนบริเวณที่ผมนั่งอยู่ข้างในถ้ำ พื้นของถ้ำเต็มไปด้วยหินก้อนกลมบ้างรีบ้างหลายขนาดหลายสี ผิวลื่น ไม่ทราบว่าเป็นหินหรือแร่ชนิดใด (สังเกตในรูปที่เห็นนั่งทับอยู่) เห็นรอยขุดเขี่ยหาแร่ธาตุ และสิ่งของ เป็นหย่อมๆตามพนังถ้ำ ผมนั่งสวดมนต์กับครูบาบุญชุ่ม ข้างใน เสร็จแล้วก็นั่งภาวนา ประมาณชั่วโมงหนึ่ง จึงเดินทางกลับกันเนื่องจากใกล้ค่ำ

 

รูป แร่ ศักธิ์สิทธ์ ชนิดต่างๆ ที่ชาวบ้านและครูบาให้มาครับ ก้อนดำเล็กๆ ชาวบ้านเรียกเหล็กไหลพญานาค ครูบาเอก และชาวบ้านที่เคยเข้าไปเจอในถ้ำ บอกว่า แร่ ศักธิ์สิทธ์ ในแต่ล่ะถ้ำจะไม่อยู่ปนกัน จะอยู่ถ้ำใครถ้ำมัน ทุกวันนี้ค่อนข้างหายากเพราะ ทหาร และทางรัฐ ห้ามเข้าไปเอา
แต่จะมีหลงเหลืออยู่บ้างกับพระสงฆ์ และชาวบ้านบางคน



ก้อนนี้เป็นแร่ทองคำ ครับ

 

สาธุๆๆ ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงค่ะ
ข้อมูลและภาพยอดเยี่ยมจริงๆ
บางภาพมองแล้วปิติมากๆค่ะ
ปิดเทอมนี้ คิดว่าจะไปค่ะ...

 

โห...สุดยอดไปเลยค่ะ (น่าอิจฉาจัง)

 

ชอบบรรยากาศเหล่านี้มากค่ะ เมืองไทยเราแทบไม่มีแล้ว

 

ขออนุโมนาบุญด้วยนะครับ ถ้ามีโอกาสอยากไปด้วยครับ

 

ออกตีห้าครึ่ง ได้กลับมาฉันตอน10โมง
ต้องอดทนมากๆเลยนะครับ สาธุ

 

สำหรับท่านที่มีโอกาสได้ไป วัดพระบาทภูเขาควาย อยากให้ท่านไปกราบ ครูบาอีกท่าน ท่านชื่อ ครูบาโปรด อาจจะเข้าไปหาท่านลำบากหน่อย เพราะท่านอยู่ในป่า ไผ่ ห่างจากวัด ประมาณ 3 กม ใกล้กับที่ผมขึ้นไปกางเต้น ถามครูบาเอกที่ดูแลวัดเอาก็ได้ครับ องค์นี้ท่านไม่ธรรมดาครับ ชาวบ้านเขาว่าท่านเพี้ยน เนื่องจากท่านไม่ค่อยให้ใครเห็นไม่ค่อยคุยกับใคร ชอบหลบผู้คน และพระด้วยกัน ถ้าบังเอิญไปเจอบางครั้งท่านก็วิ่งหนีไปดื้อๆ ชาวบ้านและพระ ด้วยกันเลย ว่าทันเพี้ยน แต่ท่านจะไปบิณฑบาตองค์เดียวทุกวันของท่านเดินเป็น 10 กม เหมือนกัน บางวันก็ไม่ได้อะไรมาเลย เพราะชาวบ้านเขาว่าท่านสติไม่ดีเลยไม่ยอมใส่บาต แต่บางคนก็ใส่เพราะความสงสาร

 

อนุโมทนาบุญกับท่าน mod1 และครูบาทุกท่านด้วยครับ ครูบาโปรด ท่านไม่ธรรมดาจริงๆ สาธุๆๆๆครับ

 

มีเรื่องมหัศจรรย์จะเล่าให้ฟัง หลังจากที่เราพักอยู่ที่วัด เหลืออีก 2 วันจะเดินทางกลับ พี่หนานคนผู้ชายที่ใส่แว่น นั่งอยู่ด้านซ้ายมือคนนี้ท่านเก่งเรื่องสมาธิ ตอนเย็นแกอธิฐานจิต บอกว่าก่อนจะกลับ ขอให้ได้กราบไหว้พระอริยะสงฆ์สักองค์เถ้อ ใหนๆลูกก็เดินทางมาใกลและจะกลับกันแล้ว ขอให่ท่านออกมาจากป่ามาโปรดสักองค์เถอะ ตอนนั้นพวกเรายังไม่มีใครรู้จักท่าน พอเช้าวันรุ่งขึ้นในขณะที่คณะเรากำลังจัดเตรียมอาหารเพื่อถวายพระตอนเช้า พี่แกก็เหลือบไปเห็นพระองค์หนึ่งกำลังนั่งฉันข้าวกับพริกป่นอยู่หน้ากุฏิครู บาเอก แกเลยวิ่งแจ้นกลับมาเพื่อจัดอาหารไปถวายท่านด้วยเพราะสงสารท่าน พอยกอาหารถวายท่านเท่านั้น แกบอกน้ำตาแกใหลเลย ครูบาเอกบอกว่าปรกติท่านจะไม่ลงมาที่นี่เลยเพราะไม่อยากเจอใครแต่วันนี้แปลกอยู่ๆก็มานั่งฉันข้าวที่นี่

หลังจากท่านฉันข้าวแล้ว ท่านก็ขอตัวกลับขึ้นไปที่พักบนภู พี่หนานกับชาวคณะของเราเลยตกลงกันว่าตอนสายๆจะนำอาหารแห้ง -น้ำ และปัจจัยตามไปถวายท่านที่บนภู

 

ตอนที่เราตามขึ้นไปนั้น เราก็ไม่ได้บอกท่านว่าจะตามขึ้นไป ผมเป็นคนนำทางขึ้นไปเพราะเคยผ่านไปครั้งหนึ่งตอนที่ไปถ้ำบิ้งกับครูบาบุญชู ตอนที่เราตามขึ้นไปนั้น เราก็ไม่ได้บอกท่านว่าจะตามขึ้นไป พอเจอพวกเราแห่กัน ไป 10 คน ตอนแรกท่านจะวิ่งหนีเหมือนกัน แต่พี่หนานนั่งกราบดักไว้ก่อน และอ้อนวอนให้ท่านมารับของที่เราจะนำมาถวาย จนในที่สุดท่านก็เดินขึ้นมา แล้วนั่งแม่ะ บนดินตรงโคนต้นไผ่ จีวรท่านก้ไม่ห่มแต่เอาผ้าสงฆ์น้ำมาพาดแทน ในระหว่างสนธนากับท่าน ท่านก็หักเอากิ่งไม้ไผ่มาเขี่ยดิน เหมือนเด็ก ดูๆแล้วใครๆก็อดคิดไม่ได้ว่าท่านเพี้ยน

 

นี่เป็นบทสนธนาบางส่วน ที่ผมลองมาให้เราพิจารณากัน ว่าท่านเพี้ยนจริงรึปล่าว

ท่านอยู่นี้คงลำบากนะครับ-ไม่ลำบากหรอกสบายดี

ท่านพอจะมีคำแนะนำเรื่องการปฏิบัตและนั่งภาวนาบ้างใหมครับ-ครูบายังน้อยอยู่ไม่รู้อะไรหรอกนั่งภาวนาอย่างเดียว

อยู่นี่ท่านเคยเจอหลวงปู่องค์อื่นบ้างใหมครับ-ท่านก็มาบ้างเหาะไปเหาะมาเวลาที่ครูบาตึงเกินไปท่านก็มาบอกให้หย่อนลงบ้างแต่วันใหนครูบาหย่อนไปท่านก็มาช่วยขันให่ตึง

ตอนที่พวกเราถวายของท่านท่านก็ยกมือสาธุอย่างเดียวพี่ผู้หญิงในกลุ่มจึงถามไป ครูบาไม่ให้พรเหรอค่ะ -ครูบาท่านตอบ ไม่ต้องให้ดอกอยากได้อะไรให้นั่งภาวนาเอา
ผมสังเกตท่านั่งพับเพียบของท่านและยกมือไหว้รับของถวาย คล้ายเจ้าคุณนรจริงๆ พูดน้อยแต่ลึกซึ้ง

 

โชคดีจังเลยครับ

 

ก่อนจะกลับเราได้รวบรวมปัจจัยถวายท่านไป ประมาณ 200000 กว่า กีบ หรือ ประมาณ 1000 บ้านเรา จากนั้นจึงลาท่านกลับ ขากลับเราแวะกราบท่านครูบายอด บนภู ก่อน และได้สนทนาธรรมอยู่พักใหญ่ๆ ท่านเล่าว่า ครูบาโปรด ที่พวกเราไปถวายของท่านมา จริงแล้วท่านมีภูมิธรรมสูงพอสมควร เพราะครูบายอดเคยไป จำวัดอยู่ใกล้ท่าน 2 เดือน ตอนกลางวันท่านมักจะไม่ค่อยออกไปให้ใครเห็น และมักจะทำตัวแปลกเวลาเจอ ชาวบ้านที่เข้ามาหาของป่า เหตุผลอาจเป็นเพราะท่านไม่อยากให้ใครมารบกวน แต่ถ้าตกตอนกลางคืนท่านจะออกมานั่งสมาธิข้างนอกสลับกับเดินจงกลม ถ้าอยู่ 2 ต่อสองและเป็นผู้มีธรรมมาคุยกับท่านท่านจะพูดธรรมมะที่ค่อนข้างลึกซึ้ง แต่ท่านมักจะพูดเสมอว่าท่านยังเป็นผู้น้อยอยู่ ตัวท่านเองยังไม่รู้อะไร

นี่กุฏิที่ท่านจำวัดอยู่ครับ จะพังไม่พังแหล่ ห้องน้ำท่านก็เอาจีวรเก่าไปขึงเอาครับ

 

นี่อีกองค์ครับ เณรน้อย ชาวลาวองค์นี้ อายุ5 ขวบ อ่านหนังสือยังไม่ออกแต่ สามารถ สวดมนต์ ได้เองทั้งที่ไม่ได้เรียนตอบธรรมขั้นสูงเหมือนพระที่บวชเรียนมาแล้วหลายพรรษา เขาว่าท่านเป็นพระอริยะกลับชาติมาเกิดครับเสียดายว่าผมจำชื่อท่านและวัดที่ท่านอยู่ ไม่ได้ครับมีแต่รูปมาฝาก