กระทู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการปรามาส ผมรวบรวมมาให้หมดเเล้วในกระทู้นี้

อนุโมทนาค่ะ...เข้าใจแล้วว่า มันคือมาร ไม่ใช่ตัวตน และคนทุกคนคงต้องเคยผ่านจุดนี้ไป

 

โอ้ สาธุ สาธุ สาธุ ขอบคุณจริง ๆครับ กำลังประสบปัญหานี้อยู่ คิดว่าเราก็ไม่ได้เลวอะไรนี่ ทำไมมันถึงได้เข้ามารุมเร้าเยอะนัก ตอนนี้ เข้าใจแล้ว ขอตัวไปศึกษาวิธีรบกับมารก่อนละ่

อนุโมทนาในธรรมทานของคุณวิญญาณนิพพานด้วยครับ .

 

อนุโมทนาด้วยคนครับ

ขอบคุณครับช่วยชี้ทางสว่าง

 

ขอโมทนาสาธุธรรมครับ

ขอบพระคุณที่อุตส่าไปลากมากครับ

ข้อนี้ถ้าไม่รู้นี้ ผ่านไปยากมากๆเลยครับ ขอบคุณครับ

 

ตามจากกระทู้คุณ dooddd มาครับ เป็นเหมือนกันครับ ยิ่งช่วงหลังๆนั่งสมาธิมากยิ่งเป็นครับ มาถึงวันนี้เข้าใจเเล้วครับ ขอขอบคุณท่านวิญญาณนิพพาน ท่าน doodddและทุกๆท่านนะครับ ขออนุโมทนาครับ

 

อนุโมทนา สาธุครับ ได้ความรู้เพิ่มมากขึ้น เพื่อพัฒนาตนเองต่อไป หลวงพ่อสอนเสมอตราบใดที่ตัวเองยังไม่ตาย ให้คิดว่าตัวเองเลวอยู่เสมอ เพื่อเตือนตนเองให้รักษาจิต รักษาใจของตัวเอง ด้วยผลบุญนี้ ขอให้ลูกหลานหลวงพ่อ มีดวงตาเห็นธรรม บรรลุธรรมโดยฉับพลัน ตามหลวงพ่อขึ้นสู่พระนิพพาน ทุกคนถ้วนหน้าเทอญ

 

อนุโมทนาด้วยค่ะ เป็นกระทู้ที่โดนใจมากๆ ค่ะ เพราะเมื่อก่อนก็มีเหมือนกัน เราก็เลยตกใจว่าเราคิดได้อย่างไร ไม่ใช่เราแน่ที่คิดอย่างนั้น แล้วเกิดขึ้นได้ยังงัย ตอนนี้กรจ่างชัดได้คำตอบแล้ว อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ ยังอ่านไม่จบจะขอsave กระทู้ไว้อ่าน เรื่องขอขมากรรมนั้นทำทุกวัน แบบครูบาอาจารย์บอกสอนไว้ ก็ทำทุกวัน อาการ อารมณ์ปรามาส ก็หายไปเองอย่างน่าอรรศจรรย์ หายก่อนที่จะมาอ่านเจอกระทู้นี้ค่ะ

 

เรื่องการขอพรเทพในเทวสถานต่างๆ
มนุษย์ได้แต่ขอพรกับพระองค์
*เมื่อวาระกรรมสายขาวมาบรรจบ กุศลกรรมส่งผล โพธิสัตย์ล่วงรู้
ประทานพร สมปรารถนา
****ต่างกันกับมาร*****
มนุษย์ปฏิบัติธรรม มารล่วงรู้เข้าขัดขวางการประพฤติธรรม
ชักนำกรรมสายดำมาบรรจบ อกุศลกรรมส่งผล มารล่วงรู้ ดลบันดาล
กิเลสตัณหา รักโลภโกรธหลงในจิตให้ปรากฎและเพิ่มพูน ทำให้เกิด
ความสับสน เกิดอุปสรรคนานานับประการ
เรียก*มารทดสอบจิต*หรือ*มารไม่มีบารมีไม่เกิด*

 

เพิ่มเติมครับ

ถาม - ถ้าอยู่ดีๆ จิตคิดปรามาสพระรัตนตรัยเอง ไม่ทราบว่าจะเป็นอนันตริยกรรม หรือปิดบังมรรคผลนิพพานไหมครับ


ไม่มีทางเลย ไม่มีทางเลย ขอให้คิดง่ายๆ อย่างนี้ก็แล้วกัน
ที่ผมเจอมา ๙๐ เปอร์เซ็นต์ ของคนธรรมดานะ
ของคนธรรมดาที่มันมัวเมาอยู่กับโลภะ โทสะ โมหะ
พูดง่ายๆ ว่าเป็นชาวบ้าน เป็นฆราวาสอยู่ในเมืองแบบนี้
๙๐ เปอร์เซ็นต์นะ เคยปรามาสพระรัตนตรัยกันมาแล้วทั้งนั้น
แล้วครึ่งนึงของ ๙๐ เปอร์เซ็นต์นั้นเกิดความติด ติดที่จะคิดอยู่เรื่อยๆ
เพราะว่าบางทีมันมีข่าวพระไม่ดีอะไรขึ้นมา
แค่เผลอไปด่า แค่เผลอไปปรามาสพระโดยรวม
โอ๊ย พระไม่ทำมาหากินบ้าง อะไรบ้าง ขอข้าวชาวบ้านกิน หรือว่าอะไรต่างๆ นะ
ปรามาสแค่ไม่มาก มันเหมือนกับกลายเป็นพลังร้ายที่มันผุดขึ้นมาในใจเรา
แล้วมันจะทำให้เราดิ่งลงไปสู่ความเสพติด คือมันจะเกิดขึ้นบ่อยขึ้น
มันจะมีความคิดไม่ดีบ่อยขึ้นๆ จนกระทั่งในที่สุดแล้ว มันห้ามใจตัวเองไม่ได้
ทุกครั้งที่พยายามทำใจดีๆ กำลังมีใจเป็นกุศล กำลังทำบุญ หรือว่ากำลังสวดมนต์
กำลังนั่งอยู่ต่อหน้าพระปฏิมาที่บ้าน หรืออะไรก็แล้วแต่
มันชอบมีความคิดอะไรร้ายๆ ผุดขึ้นมาในหัว


ตรงนี้ถ้าหากว่าเราสามารถรู้ทัน แล้วไม่มีใจที่ยินดีไปกับเสียงด่าในหัว
หรือว่าไอ้คำหยาบคายที่มันผุดขึ้นมาชั่วครั้งชั่วคราวนี่นะ
อย่างนั้นไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นบาปเป็นกรรมด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่จะเป็นอนันตริยกรรม
มันเป็นแค่อกุศลสัญญา อกุศลสังขาร คือความปรุงแต่งในทางที่มันเป็นอกุศล
มันก่อให้เกิดความมืด ความมัว ความหมองของจิต ได้ชั่วขณะหนึ่ง
แต่ถ้าหากว่าเรามีสติเท่าทัน ไม่ไหลตามมันไป
ไม่หลงตามไปยึด ไปเสพติดอยู่กับอะไรที่มันร้ายๆ ในหัว
ถอนออกมาได้ มันก็กลายเป็นกุศล แล้วมันจะยิ่งมีภูมิคุ้มกัน
ทุกครั้งที่มันผุดขึ้นมาจะด้วยความบังเอิญหรือว่าไปฟังใครเขาด่ากัน ไปฟังใครเขาว่าพระ
มันกระทบหู เสร็จแล้วเราก็จะรู้ว่า เออ นี่เรายอมรับตามจริง เราเกิดอกุศลจิตขึ้นมา
แต่ไม่เกิดความทรมานใจ เพราะเราตระหนักอยู่ รู้อยู่
ว่าเจตนาอันเป็นต้นเหตุของกรรมที่ไปปรามาสพระรัตนตรัย ไม่อยู่ในใจของเราเลย
มันมีแต่ความรู้สีกว่าเรารู้เท่าทันว่าอกุศลจิตเกิดขึ้น
แต่ไม่มีเจตนาคิดร่วมมือ ให้ความร่วมมือ ผสมโรงกับเขา
ว่าเราจะไปด่าพระ ว่าเราจะไปปรามาสพระรัตนตรัย
จิตแบบนี้ที่เข้าใจอยู่ เห็นอยู่ในธรรมชาติของตัวเองนี่จะไม่เป็นทุกข์นะ
อย่าว่าแต่จะเป็นบาปเลย

ที่มา บาปมากไหมถ้าอยู่ดีๆ จิตคิดปรามาสพระรัตนตรัยขึ้นมาเอง ดังตฤณ

 

ผมก็ทุกข์กับอาการนี้มากยิ่งเวลาเรานั่งภาวนาพอเห็นรูปครูบาอาจารย์หรือสิ่งที่เราเคารพมันจะมีอาการมาทันทีแวบขึ้นมาทุกข์เลยครับทำไมเราต้องคิดแบบนี้เราทำไม่ชั่วช้าจังบาปหนักแต่พอมาอ่านดูอ่อแบบนี้นี่เองตอนนั้นไปถามพระพระก็บอกให้ละมันคิดก็ปล่อยมันไปแต่พอมาอ่านในนี้ค่อยโล่งใจนึกว่าเป็นแค่ตัวผมคนเดียว ขอบคุณทุกๆกระทู้ที่เอามาแบ่งบันครับ

 

ครับ
ผมแม้เป็นเด็กอายุ 19ปี ก็สนใจศึกษาทางนี้มากครับ
เป็นเด็กชอบการไหว้พระสวดมนต์ตั้งแต่ไม่เข้าอนุบาล(แม่เล่าครับ)

เฝ้าปฏิบัีติมาตลอด ปลายปีที่แล้วมีบุญได้ดูแลพระบรมสารีริกธาตุที่เสด็จ
หลังจากที่ผมเฝ้าทำกุศลมาตลอด ได้สักพัก จิตปรามาสเริ่มเกิด หนักขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งพระรัตนตรัย พระโพธิสัตว์ เทพ บิดามารดาครับ ผมมีอาการค่อนข้างคล้ายคลึงดังกล่าว ทั้งหากช่วงไหนกำลังใจสูงดี ปฏิบัติอะไรเป็นกุศลมากๆ เท่านั้นหล่ะครับ จะเกิดหนัก จนบางครั้งท้อถอย ปิดพัดลมเลิกสวดมนต์ กลับมานอนต่อ ตั้งใจจะ "เลิก" ปฏิบัติ
ต่อมามีบุญได้พบเจอกระทู้ห้องนี้ พยายามสู้ครับ คิดได้เรื่อยๆว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าบรมโลกุตตมาจารย์นั้น ทรงผจญกับภพชาติ วัฏสงสารเป็นอสงไขยกัลป์ จนบรรลุพระสัมมาสัมโพธิ เรา เที่ยวสนุกสนานมาในวัฎสงสารแล้วนับไม่ได้ การมาทุกข์เ้รื่องเล็กน้อยที่หลายท่านเป็นๆ กัน เทียบไ่ม่ได้กับประสบการณ์ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ได้ผจญ ยังไงเสีย ทางไปพระนิพพานมันก็ต้องลำบากอย่างนี้หละครับ เราสนุกกับมันมามากแล้วในวัฏฏะ ขอเฝ้าปฏิบัติต่อไปครับ
แล้วอนึ่ง ในเรื่องของเวลาผมทำความดีมากๆ มันจะมีเหตุดึงผมให้รู้สึกไม่ดี ท้อถอย เบื่อหน่ายในพระรัตนตรัย ความดีงาม ไม่อยากทำแล้วอะไรอย่างนี้ เกี่ยวกันไหมครับ เพราะผมอยู่ในพระศาสนา ชอบมากๆ ตั้งแต่ไม่กี่ขวบ จนปัจจุบัน เจอเรื่องจิตปรามาสรบเร้า แต่ก็พยายามรู้เท่าทัน แล้วขอปฏิบัติตต่อไปครับ เพียงให้พระรัตนตรัยเป็นกำลังใจก็พอ ผมยังเป็น "คน" อยู่เนอะครับ ก็เป็นธรรมดาที่ต้องมีความมัวหมอง ยังไม่บริสุทธิ์ ก็ขอระบายอะครับ และจะเฝ้าทำความดีเพื่อการหลุดพ้นต่อไป แม้นไม่ได้ชาตินี้ แต่บุญกุศลทั้งเล็กน้อยและมหากุศลที่ผมเฝ้าทำโดยตั้งใจ ก็จะให้ผมมีความสุขเอง ณ นิพพานสักวันครับ

 

ผมก็เป็นครับ เป็นมา 1 ปี (แต่ถ้าผมรู้แก้ตอนแรก คงไม่เกิน สามเดือนหาย) เพราะผมปรุ่งแต่ง ไปมาก คือ ไม่อภัยตัวเอง ฟุ้งซ่าน คิดว่าถ้าเราไม่มาปฎิบัติ ธรรม เราก็ไม่ต้องเจอ จุดที่ ปรามาสพระรัตนตรัย แต่มาคิดอีกที แต่ถ้าเราผ่านจุดนี้ไปได้ กําลังใจเราก็เข้มแข็งขึ้น แต่อาการนี้เป็นตอนผม ตอนแรกได้ฌาน1 แล้วกลับมาบ้าน ก็ภาวนา(คือมั่นใจมั่นใจในความดีไม่ใช่ถือดีนะ แต่มั่นใจว่า ครูสอนถูก) พระรัตนตรัย เป็นที่พึงได้สอนจริง ภาวนาไปครับ เจอแสง สว่างมาก ก็เลยมั่นใจ แล้วจิตสุข แล้ว ก็ ตอนนั้นปกติผมก็ภาวนาพุทโธจนหลับ สบายดี แต่ ตอนนั้นก็อาการแรก ด่าพระรัตนตรัย ผมเลยฟุ้ง ผมเป็นคนที่ เคารพใครแล้วเคารพ เลย คือใช้เหตุใช้ผล มาก ไม่ได้งมงาย แล้วก็ฟุ้งซ่าน ไปเถียงกับความคิดเลวๆ (เถียงไปไม่มีประโยชน์ ผมว่านะสําหรับผม คนอื่นไม่รู้) แต่ให้หาความจริงว่า พระรัตนตรัย ช่วยเหลืออย่างเดียว จุดปรามาส อาการของกิเลสมันรู้ว่า ถ้าเราภาวนามั่นใจในความดี มันรู้ว่า กิเลสตายแน่ เลยจะขวางเรา (ผมเคยภาวนาอยู่ดี เหมือนหัวใจเต้นแรงๆโคตรๆ นึกว่าจะตาย ตอนนั้นกลัวเลยเลิกภาวนาเลย)

ตอนนี้ผมก็ไม่สนใจ ถ้ามันปรามาส ก็ขอขมา ไม่ได้คิดไรมาก เพราะให้คิดว่า ปกติเราไม่ได้มีจิตเจตนา อาฆาตพระรัตนตรัย สักนิด (แต่อย่าไปนึกถึงว่าเราด่าไรบ้าง แบบนี้เสียท่ามันครับ ต้องอย่าทํา) ปกติเราศรัทธานับถือพระรัตนตรัย(ตอนนั้น ถ้าตอนที่ช้างที่จะฆ่าพระพุทธเจ้าแต่พระอานนท์มาปกป้อง เพราะความหวังดี คือยอมตาย ตอนนั้นผมก็ทําแบบพระอานนท์เพราะเคารพพระพุทธเจ้าจริงๆ) แต่จริงพระพุทธเจ้าไม่มีใครฆ่าได้ อยู่แล้ว

ตอนนี้ผมอยากสร้างพระพุทธรูป เพื่ออานิสงค์ท่านพอช่วยเหลือได้บ้าง (ดีไม่ดีตอนตาย ก็นึกถึงพระตายไปสวรรค์เลย)

 

สาธุ ขออนุโมทนาในธรรมทานด้วยครับ กระทู้ดีมีประโยชน์มากๆ ครับ ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากครับ

 

ขออนุโมทนา ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่ถูกกิเลสหลอกให้ถือตนว่าเหนือคนอื่น แม้แต่พระเองผมก็ยังเคยคิดว่าตนเหนือกว่าเลย ปัจจุบันกล่าวได้ว่าผมสามารถกราบพระทุกองค์ได้ด้วยความเลื่อมใส ด้วยใจศรัทธา เพราะตอนนี้ไม่ยึดติดกับรูปแบบ ขอเพียงใจเราคิดว่าองค์ที่เราไหว้บริสุทธิ์ เป็นพระอริยะเจ้าก็พอ แม้ท่านจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ไม่เป็นอะไร มีแต่จะทำให้ใจเราเลื่อมใสศรัทธามากขึ้น

 

กระทู้นี้ควรจะปักหมุดนะครับ ขอขุดกระทู้อีกที เพราะนักปฎิบัติหลายคนก็เป็น (ผมยังเป็นเลย ภาวนาอยู่ดี จิตใจสบาย แต่เกิดอยากด่าพระเหมือนกัน) เครียดเลย เพราะปกติ ไม่เคยลบหลู่ ด่าพระด่าเจ้า ตอนนี้ ก็ง่ายๆ เรื่องของมึงกุไม่เชื่อ หรือก็ช่างมัน (แต่บางทีผมก็กังวลอยากด่าพระ อารมณ์อยากด่าพระมีอยู่ ก็แก้ง่ายๆ ดูลมหายใจยึดลมก่อน

แต่วิธีที่ผมใช้แล้วได้ผล เอาคาถานี้ไปใช้ อิติสัมมาสัมพุทธัสสะ มะมะจิตตัง (พระพุทธเจ้าให้มา ให้ขอบารมีพระ แล้วจิตจะหายฟุ้ง) แล้วเกิดเจริญสติ (อานาปานุสติ หรือไม่ก็ เวลาเดินก็ให้จิตมันรู้ว่าเราจะก้าวขาไหนเดิน ซ้ายหรือขวา)