ประเทศไทยเป็นส่วนหนึ่งของชมพูทวีป

ถาม : ศาสนาพราหมณ์ ศาสนาพุทธ ศาสนาใดเข้ามาประเทศไทยก่อน ?

ตอบ : ศาสนาพราหมณ์เข้ามาก่อน

ประเทศไทยของเราก่อนหน้านี้เป็นส่วนหนึ่งของชมพูทวีป มีพื้นที่หลายส่วนที่เป็นส่วนหนึ่งของชมพูทวีป เช่น สุนาปะรันตะปะ คือ สระบุรี ตักกะศิลา คือ กำแพงเพชร ตกลงว่าชื่อเพราะๆ ในภาษาบาลีก็มีในประเทศไทยเหมือนกัน

เพราะสมัยก่อนเขตแดนจะต่อเนื่องกันไกลมาก เมืองมิถิลา และ เมืองเวสาลี ก็อยู่ในพม่า มิถิลามหานครปัจจุบันก็ยังชื่อมิถิลา เมืองกาสี ก็อยู่ในพม่า คนพม่าเขาเรียก ตาซิ จริงๆ ก็คือ กาสี

เพราะฉะนั้น..ถ้าถามว่าศาสนาพุทธหรือพราหมณ์มาก่อน ศาสนาพราหมณ์จะมาก่อน พระพุทธเจ้า ก่อนที่ท่านจะตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาน ท่านก็ไปเป็นลูกศิษย์ของพราหมณ์มาก่อน ท่านเรียนจนกระทั่งถึงสมาบัติ ๘ ด้วยความที่พระองค์ท่านมีปัญญา ก็รู้ว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ที่แท้จริง พระองค์ท่านจึงไปปฏิบัติเอง จนกระทั่งได้ตรัสรู้อริยสัจเป็นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนพฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๔๕


ที่มา : http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=2956




.

 

เมืองกาสีมีเมืองหลวงคือพาราณาสีหรือแคว้นbanaresในอินเดียปัจจุบัน เป็นสถานที่อาบน้ำคงคาของพวกฮินดูครับ
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=GngY4z34qCs&feature=player_embedded]ตอนที่ ๐๔ พาราณสีนคร ๔,๐๐๐ ปี - YouTube[/ame]

 

อินเดีย 13 พาราณสี คือแคว้นกาสี

<INPUT class=noborder value=4510 align=middle type=checkbox name=t_sel>

(1)​

ไฟแห่งการเผาศพที่นี่ไม่เคยดับมากว่า 3000 ปีแล้ว(1)

เดินทางท่องเที่ยวในอินเดียยังมีอะไรให้ชมอีกมากมาย บางทีการเดิน

ทางออกนอกรายการจากที่ผู้จัดวางไว้ อาจได้เห็นอะไรเหมือน หน้าที่ไม่ได้

สวมหน้ากาก ได้เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็น ได้ฟังสิ่งที่ไม่เคยฟัง ไปเดินตามตลาด

สด(2)ก็อาจเห็นความยากจน ความมั่งคั่งของชาวบ้าน ได้เห็นว่าเขากินอะไร

สวมเสื้อผ้าแบบไหน ถ้ายิ่งได้พูดคุยก็ยิ่งดี ถ้ามีกล้องถ่ายรูปเก็บภาพไว้ จะ

ทำให้การเดินทางมีค่าขึ้นมากทีเดียว เวลาเราเห็นผู้คนที่ลำบากเข็ญใจ(3)กว่า

เราก็เป็นแง่คิดทำให้มีกำลังใจ ขอบคุณกรรมเก่าที่ทำไว้ดี ทำให้ได้รับวิบากที่

ดี ควรจะสะสมกรรมดีต่อไป ทุกอย่างรอบตัวเป็นบทเรียน เป็นธรรมะ เอามา

สอนเราได้ตลอดเวลา หากสะสมการฟังมาดี สติก็เกิดได้ละคลายการยึดมั่น

ถือมั่นได้เสมอ

ได้สัมผัสพูดคุยกับคนอินเดีย จริงๆ แล้วไม่ได้น่ารังเกียจอะไร ที่พา-

ราณสีนี่มีคราวหนึ่งเรากำลังจะลงเรือเพื่อชมแม่น้ำคงคาในตอนเช้า มีเด็กเข้า

มาขายของพวกตะเกียง กระทงที่จะลอยในคงคา ตื๊อ ติดตาม เคล้าแข้งเคล้า

ขาทั้งฉุดทั้งดึง เราก็ไม่ยอมซื้อแต่ก็เล่นด้วย เด็กติดตามขึ้นไปบนเรือกับพวก

เราด้วย พูดคุยแลกเปลี่ยนที่อยู่ กอดคอกันถ่ายรูป จนกลายเป็นเพื่อนกันไป

ลืมเรื่องขายของเสียสนิท แต่ในที่สุดก็มีพวกสหายธรรมช่วยกันซื้อกันจนหมด

อีกคราวหนึ่งเกือบจะต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ด้วยความเป็นนักกฏหมาย

ของคนอินเดีย ครั้งนั้นที่หน้าโรงแรมในพุทธคยาแต่ตอนเช้าตรู่ ก่อนที่จะเดิน

ทางออกไปท่องเที่ยว มีหนุ่มอินเดียหน้าแหลมมาเสนอขายผ้าไหมถึงตัว ผู้

เขียนก็มองดูว่าสวยดี แต่ไม่สนใจที่จะถามราคาและก็ไม่นึกอยากได้เลย ก็

บอกให้ไปขายโน่น พวกสหายธรรมที่เป็นผู้หญิงดีกว่า พ่อนักขายชาวภารตะนี่

ก็แปลกจริงๆ ไม่ยอมไปขายคนอื่น ตื๊อเราอยู่นั่นแหละ เราก็บอกว่า No no no

I said no. แล้วก็บอกว่า Later.......เหตุการณ์วันนั้นจบลงขายเราไม่ได้ โล่ง

อกไปที พอวันรุ่งขึ้นแต่เช้าเลยกำลังจะเดินทางไปชมบ้านนางสุชาดา ที่อยู่อีก

ฝั่งแม่น้ำ พ่อหนุ่มขายผ้าไหมก็ยื่นหน้าแหลมมาหาเราทันทีเลย ส่งภาษามา

บอกว่าเขามาตามสัญญานะ อย่าเบี้ยว เราก็งง เฮ้ย.....สัญญาอะไรกัน พ่อ

คนขายก็บอกว่า ก็เมื่อวานนี้ ยูบอกว่า Later แปลว่ายังไม่ซื้อเมื่อวานนี้ เรา

เลยมาวันนี้ วันนี้ต้องซื้อนะจ๊ะ นายจ๋า อย่าเบี้ยวอาบังน่ะ ผิดสัญญานะนายยยย

ไอ๋หยา อย่างนี้คงเสียท่าอาบัง เผ่นดีกว่า ผู้เขียนอาศัยตอนทีเผลอ

แอบหนีขึ้นรถบัสไป เพราะพวกขายของนี่จะไม่กล้าขึ้นไปบนรถ คงเป็นกฎเข้ม

งวดของพวกรถทัวร์เพื่อป้องกันของหาย จนกระทั่งรถออก เฮ้อ... รอดไป รถ

วิ่งไปประมาณ 2-3 กม. ข้ามสพานไปอีกฝั่งของแม่น้ำเนรัญชรา จอดเพื่อจะลง

เดินไปชมสถูปบ้านนางสุชาดา พอผู้เขียนใส่หมวก หอบข้าวของลงจากรถ ทัน

ใดนั้น ก็เจอกับเจ้าหน้าแหลมพร้อมจักรยานคู่ชีพ ยืนหอบแฮ่กๆ แล้วร้องเรียน

กับพวกรถทัวร์ว่า เราได้กระทำการอุกอาจผิดสัญญากับแขก ว่าจะซื้อแล้วก็หนี

ขึ้นรถ แล้วเริ่มทำหน้าเครียด เอะอะ โวยวายดังขึ้นๆ โอ้โฮ คดีใหญ่ อายเขาทั่ว

โลกา ผู้เขียนทั้งขัดเคืองและทั้งแปลกใจในความบ้าของเจ้าหน้าแหลม และก็

เกิดความเห็นใจในการตื๊อของเจ้าหน้าแหลมขึ้นมาด้วย ก็เลยถามราคาว่าผ้านี่

ผืนละเท่าไหร่ บังบอกว่า อีนี่ 200 รูปี รวมค่าปั่นจักรยานแล้วล่ะนาย เราให้

พวกคนรถต่อเหลือ ผืนละ 150 รูปีได้ไหมแล้วอย่าเอาความกับเราเลย แขก

เงียบไปหน่อยแล้วก็ตอบ ตกลง เออ หมดเรื่อง เรากลับทำเป็นใจดี บอกว่า ฉัน

จะซื้อ 2 ผืน เจ้าแขกจอมตื๊อกลับตอบว่า 150 รูปี ขายให้ผืนเดียวนะนาย เอา

อีกผืนต้อง 200 รูปีไม่ลดให้ เออ ดูเจ้าแขกมันทำ ตามใจ ฉันไม่ซื้อก็ได้ ผืน

เดียวพอ แล้วไปไกลๆได้แล้ว.........
​

(2)(3)

(4)(5)​

ชื่อพาราณสี เพี้ยนมา จากคำว่า วาราณสี ได้มาจาก คำว่า วารุน กับ อสี

เพราะเป็นที่บรรจบของแม่น้ำวรุณกับแม่น้ำอสี ก่อนจะไหลลงสู่คงคา เป็นนครศักดิ์

สิทธิ์ที่มีอายุเก่าแก่ก่อนประวัติศาสตร์อินเดียเสียอีก ปัจจุบันมีประชากรประมาณ

1.4 ล้านคน พาราณสีมีชื่อเสียง จากเรื่องประเพณีเชื่อถือว่าการลงอาบน้าในแม่น้ำ

คงคาเป็นการล้างบาป(6) และการเผาศพคนตายแล้วนำเอาเถ้ากระดูกลอยอังคาร

ในสายน้ำคงคาจะทำให้ผู้ตายไปสวรรค์ แต่ถ้าบุคคลนั้นเป็นเด็ก หญิงสาวพรหม-

จรรย์ นักบวช หรือคนที่ถูกงูกัดหรือฟ้าผ่าตาย ศพก็จะถูกลอยลงวารีไป โดยไม่

ต้องเผาเสียก่อน(9) ความเชื่อนี้มีมาหลายพันปีแล้ว ก็ยังยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่ง

ครัดมาจนทุกวันนี้ มองผ่านไปสังเกตุดีๆ ท่านจะเห็นหอสำหรับสูบน้ำประปาของการ

ประปา พาราณสี อยู่ใกล้ๆ กับที่เผาศพนั่นแหละ เป็นอันว่าชาวพาราณสีก็ได้รับ

บริการความศักดิ์สิทธิ์จากคงคา delivery ถึงบ้านทีเดียว ส่วนปราสาทที่สวยๆ ริมน้ำ

ใกล้ๆที่เผาศพนั่นไม่ใช่ของมหาราชาที่ไหนหรอกครับ เจ้าของ คือสัปเหร่อ ประจำ

ฌาปนกิจสถาน ที่เป็นมหาเศรษฐีร่ำรวยมาเป็นศัตวรรษแล้วครับ​

(6)
(7)(8)​

ท่องเที่ยวไปตามถนนอาจเห็นเรื่องราวทั้งสวยสดงดงามและความน่า

สลดหดหู่(7) ให้เห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างย่อมไม่เที่ยง เกิดแล้วก็ไม่คงทนอยู่ได้

ต้องดับไป(8) ในพาราณสี หรือแคว้นกาสีนี้ มีเรื่องราวในชาดกเกิดขึ้นตาม

คำเทศนาของพระผู้มีพระภาคมากมาย เห็นภาพข้างบนแล้วนึกถึงพระสูตร

เรื่องหนึ่ง พระสูตรเรื่องต่อไปนี้เกี่ยวกับ ในสมัยโน้นมีผู้มีศรัทธา ถึงขนาดแม้

อวัยวะ ร่างกายของตนก็สละเพื่อการให้ทานได้ ทำให้พระพุทธองค์ทรงบัญ-

ญัติพระวินัยขึ้น
​

ที่มา อินเดีย 13 พาราณสี คือแคว้นกาสี​