คุณเข้าใจธรรมะประโยคนี้แค่ไหน

คุณเข้าใจธรรมะประโยคนี้แค่ไหน

ธรรมะนั้นเปรียบเหมือนเรือพาย เมื่อถึงฝั่งแล้วก็ไม่จำเป็นต้องแบกเรือไป

ผมเพิ่งเข้าใจไม่นานนี้เองแต่ไม่รู้ว่าถูกรึเปล่าอยากให้ช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยครับ

 

แล้วคุณเข้าใจว่าอย่างไรล่ะ

 

ป๋มก็เคยสดับ มาแบบนั้น นะฮับ

หากจะไปถามใคร ว่า สดับมาถูกไหม สุตมัยยปัญญาถูกไหม ท่านก็ตอบว่า ยินมาถูก

หากจะไปถามใคร ว่า สดับแล้วจินตนาการไปถึงถูกไหม จินตมัยปัญญาถูกไหม ท่านก็
ตอบว่า คำนึงไปถึงมันมีมีชัยอยู่ครึ่งหนึ่ง !?

อ้าวแล้ว อีกครึ่งหละอยู่ไหน ท่านไม่ตอบ แต่กลับชี้ให้ออกไปนั่งข้างนอก ไปหาโคนต้น
ไม้ว่างๆ นู้น ?????

 

ผมเข้าใจว่าธรรมะมีไว้เพื่อดับทุกข์ เมื่อดับทุกข์ได้แล้วก็ควรปล่อยวางภาระนั้นเสียใช้ชีวิตตามปกติ มีศีลเป็นปกติครับ ไม่ใช่มัวแต่ศึกษาและปฏิบัติอย่างไม่ลืมหูลืมตา เมื่อดับทุกข์ได้ถึงฝั่งแล้วก็ควรทิ้งเรือไปเสีย

 

ไอ้เราก็ ยังไม่เต็ม ยัง งง อยู่ว่า ทำไมท่านถึงว่า ครึ่งเดียว ก็ไปเจอ
บาลีวันละคำว่า

"ทิฏฐิสัมปันโน" ถ้ามี "ทิฏฐิ" หรือ สุตะ+จินตนาการ มันก็มีแค่ "ทิฏฐิ"
ขาด "สัมปันโน"

แล้ว "สัมปันโน" อยู่ไหน ก็ อ๋อ อยู่ใต้ต้นไม้กระมัง !!?

เชิงอรรถ :

[๑๕๔] อฏฺานเมต ภิกฺขเว อนวกาโส ยํ ทิฏฺฐิสมฺปนฺโนปุคฺคโล กญฺจิ ธมฺมํ
สุขโต อุปคจฺเฉยฺย เนตํ ฐานํ วิชฺชติ ฐานญฺจ โข เอตํ ภิกฺขเว วิชฺชติ
ยํ ปุถุชฺชโน กญฺจิ ธมฺมํ สุขโตอุปคจฺเฉยฺย ฐานเมตํ วิชฺชตีติ ฯ

[๑๕๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อที่บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยทิฐิ จะพึงยึดถือธรรมไรๆ โดย
ความเป็นตนนั้น มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาสที่จะมีได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย แต่ข้อที่ปุถุชน
จะพึงยึดถือธรรมไรๆ โดยความเป็นตนนั้น เป็นฐานะที่จะมีได้ ฯ

อังคุตตรนิกาย เอกนิบาต อัฏฐานบาลี

 

จะตัดต้นไม้สักต้น คงต้องอาศัยเครื่องมือ เช่น เลื่อน หรือ ขวาน

ถ้าตัดต้นไม้ได้แล้ว เครื่องมือเหล่านั้น คงไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป...

 

เรียนรู้สิ่งที่เราแบก เพื่อปล่อยวางสิ่งนั้น

ผมเข้าใจเ่ช่นนี้ ...

 

พึงทราบว่า ปัญญาเกิดจากการบ่มเพาะ ไม่ว่าทางใดทางหนึ่งก็ตาม

สำคัญแต่ ปัญญานั้น เป็นความเห็นถูก หรือ เห็นผิด


พึงทราบว่า ปัญญานั้น ก็ไม่เที่ยง

ในสภาพธรรมของปัญญานั้น ไม่มีอะไรเป็นเรา เป็นคนสัตว์

จึงละความติดข้องปัญญา ด้วยปัญญา

 

ในทางสมมติ เรือเสมือนขันธ์๕ พระอรหันต์เสมือนผู้ขึ้นฝั่งแล้ว ข้ามโอฆะได้แล้ว โดยอาศัยการเรียนรู้ลงขันธ์๕ นี่เอง เมื่อท่านเสร็จกิจในอริยสัจแล้ว ขันธ์๕ก็รู้พอแล้ว ท่านก็ไม่ได้แบกหามขันธ์๕ อีกต่อไป

ครูอาจารย์จึงว่า "ไม่ถึงฝั่งอย่าเพิ่งทิ้งเรือ"คือทิ้งสติปัฎฐานหรือมรรควิธี
ในที่นี้แม้พระโสดาบันก็ชื่อว่าลอยคอกลางทะเล(โอฆะ)เพียงรู้ทิศของฝั่งที่จะไป

***อย่างไรก็ตามผู้ประพฤติธรรม จะลงกันด้วยธรรมเห็นกันด้วยจิต การลงด้วยตัวอักษรเพื่อง่ายต่อการเทียบเคียงจดจำ ถ้าผิดจากอรรถจากธรรม ก็ขอขมามานะที่นี้

 

^-^

ผมไม่รู้ข้อธรรมอะไรมากหลอกนะ ผมรู้แต่ว่า ถ้ายังไม่ถึงฝั่ง ผมต้องนั่งอยู่บนเรือ เพราะว่ายน้ำไม่เป็น....

 

ความเข้าใจไม่ว่าเรื่องอะไรก็แล้วแต่มันเป็นเรื่องส่วนบุคคล จะกี่คนก็อธิบายไม่
เหมือนกัน ต้องอธิบายไปตามความรู้ ความเห็นตามสภาวะธรรมนั้นๆ ประโยค
อะไรก็แล้วแต่มันเป็นสิ่งที่ใช้แทนความคิด ความเห็น และประสบการณ์จริง
ถ้าจะหาความหมายประโยคมันก็ยังไม่ใช่ประสบการณ์จริงๆ แต่ควรปฏิบัติเพื่อ
รู้เห็นเป็นประสบการณ์ของตัวเอง

 

ผมก็ไม่รู้อะไรมากหรอก แต่ชอบ อมยิ้ม..! ^-^

 

มาฟังคำพระพุทธเจ้าเรากันว่าท่าน ว่ายังไง

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษผู้เดินทางไกล
พบห้วงน้ำใหญ่ ฝั่งข้างนี้ น่ารังเกียจ มีภัยตั้งอยู่เฉพาะหน้า ฝั่งข้าโน้มเกษม ไม่มีภัย ก็แหละ
เรือหรือสะพานสำหรับข้าม เพื่อจะไปสู่ฝั่งโน้น ไม่พึงมี บุรุษนั้นพึงดำริอย่างนี้ว่า ห้วงน้ำนี้ใหญ่แล ฝั่งข้างนี้น่ารังเกียจ มีภัยตั้งอยู่เฉพาะหน้า ฝั่งข้างโน้นเกษม ไม่มีภัย ก็แหละเรือหรือสะพานสำหรับข้าม เพื่อจะไปสู่ฝั่งโน้น ย่อมไม่มี ถ้ากระไร เราพึงรวบรวมหญ้า ไม้ กิ่งไม้ และใบไม้มาผูกเป็นแพ แล้วอาศัยแพนั้น พยายามด้วยมือและเท้า พึงข้ามถึงฝั่งได้โดยความสวัสดี.
ทีนี้แล บุรุษนั้นรวบรวมหญ้า ไม้ กิ่งไม้ และใบไม้มาผูกเป็นแพ อาศัยแพนั้น พยายามด้วยมือ
และเท้า พึงข้ามถึงฝั่งโดยความสวัสดี บุรุษนั้นข้ามไปสู่ฝั่งได้แล้ว พึงดำริ อย่างนี้ว่า แพนี้มี
อุปการะแก่เรามากแล เราอาศัยแพนี้พยายามอยู่ด้วยมือและเท้า ข้ามถึงฝั่งได้โดยความสวัสดี ถ้ากระไร เรายก แพนี้ขึ้นบนศีรษะ หรือแบกที่บ่า แล้วพึงหลีกไปตามความปรารถนา. ดูกรภิกษุทั้งหลาย
เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน บุรุษนั้นผู้กระทำอย่างนี้ จะชื่อว่ากระทำถูกหน้าที่ในแพนั้นบ้างหรือหนอ? ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้อนั้นชื่อว่าทำไม่ถูก พระเจ้าข้า? พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็บุรุษนั้นกระทำอย่างไร จึงจะชื่อว่าทำถูกหน้าที่ในแพนั้น? ในข้อนี้
บุรุษนั้นข้ามไปสู่ฝั่งแล้ว พึงดำริอย่างนี้ว่า แพนี้มีอุปการะแก่เรามากแล เราอาศัยแพนี้
พยายามอยู่ด้วยมือและเท้า จึงข้ามถึงฝั่งได้ โดยสวัสดี ถ้ากระไร เราพึงยกแพนี้ขึ้นวางบนบกหรือให้ลอยอยู่ในน้ำแล้ว พึงหลีกไปตามความปรารถนา. ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุรุษนั้นกระทำอย่างนี้แล จึงจะชื่อว่ากระทำถูกหน้าที่ในแพนั้น แม้ฉันใด.

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราแสดงธรรมมีอุปมาด้วยแพ เพื่อต้องการสลัดออก ไม่ใช่เพื่อต้องการยึดถือ ฉันนั้นแล เธอทั้งหลายรู้ถึงธรรมมีอุปมาด้วยแพที่เราแสดงแล้วแก่ท่านทั้งหลาย พึงละแม้ซึ่งธรรมทั้งหลาย จะป่วยกล่าวไปไยถึงสิ่งที่ไม่ใช่ธรรมเล่า.

 

ธรรมะเหมือนแพข้ามฟาก

พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน เมืองสารถี ได้ตรัสกับภิกษุทั้งหลาย เป็นใจความพอสรุปได้ว่า

"ภิกษุทั้งหลาย! เราจักแสดงธรรม มีอุปมาดังเรือหรือแพข้ามฟาก แก่พวกเธอเพื่อต้องการให้สลัดออก ไม่ใช่ต้องการให้ยึดถือ

ภิกษุทั้งหลาย! เปรียบเหมือนบุคคลผู้เดินทางไกล พบแม่น้ำขวางหน้า แต่ฝั่งข้างนี้มีภัยอันตราย ส่วนฝั่งข้างโน้นเป็นที่สบายปลอดภัย เรือหรือสะพานจะข้ามฝั่งก็ไม่มี บุคคลนั้นคิดว่า จะอยู่ช้าไม่ได้อันตราย

เขาจึงรวบรวมกิ่งไม้และใบไม้ เอามาผูกเป็นแพให้ลอยน้ำ แล้วใช้มือและเท้าพุ้ยน้ำด้วยความพยายาม จนข้ามแม่น้ำนั้นได้โดยปลอดภัย

เขาจึงคิดว่า แพนี้มีคุณแก่เรามาก เราอาศัยแพนี้ จึงข้ามพ้นอันตรายได้ อย่ากระนั้นเลย เรายกเอาแพนี้ขึ้นทูนหัวไปด้วยเถิด แล้วเขาก็เอาแพนั้นทูนหัวเดินไป

ภิกษุทั้งหลาย! การกระทำของบุคคลนั้น ชื่อว่าทำไม่ถูกในหน้าที่ ทางที่ถูกนั้น เมื่อเขาอาศัยแพข้ามฝั่งได้แล้ว พึงยกแพขึ้นบกหรือเอาลอยไว้ในน้ำนั่นแหละ แล้วเดินไปแต่ตัว จึงชื่อว่าทำถูกในหน้าที่ในแพนั้น แม้ฉันใด

ภิกษุทั้งหลาย! เราแสดงธรรมมีอุปมาด้วยแพ เพื่อต้องการให้สลัดออก ไม่ใช่เพื่อให้ยึดถือก็ฉันนั้นแล เธอทั้งหลายรู้ถึงธรรมมีอุปมาด้วยแพ ที่เราแสดงแล้ว พึงละแม้ซึ่งธรรมทั้งหลาย จะป่วยกล่าวไปไยถึงฝ่ายอธรรมเล่า"

อลคัททูปมสูตร ๑๒/๒๑๙

พระสูตรนี้ อยากจะขอร้องให้นักปฏิบัติธรรม ช่วยอ่านกันหลาย ๆ เที่ยว แล้วจับประเด็นหลักสำคัญให้ได้ว่า เป้าหมายอันสูงสุดของพระพุทธดำรัสนี้ อยู่ตรงไหน?
ถ้านักปฏิบัติจับได้และตีปัญหาแตกแล้ว การปฏิบัติธรรมก็จะง่ายยิ่งกว่า การพลิกฝ่ามือ เสียอีก ที่บางท่านปฏิบัติธรรมยิ่งมาขึ้นเท่าไร ทั้งที่อยู่และจิตใจ ก็ดูเหมือนจะยิ่งรกรุงรัง และจิตก็ขุ่นมัว หรือสกปรกลามกมายมายขึ้นเท่านั้น นั่นแสดงว่าการปฏิบัติธรรมเกิดการผิดพลาดขึ้นแล้ว
การปฏิบัติธรรมต้องมีขั้นตอน คือ ละความชั่ว ทำความดี แต่พอถึงขั้นสูงสุด ทั้งความชั่วและความดีก็ต้องละให้หมด จึงจะพบพระนิพพาน

www.thammaonline.com/3637

 

พี่หม้อ กล่าวดี พี่หม้อ กล่าว ดี เราจะไปยึดธรรมไว้ทำไมตอนที่บรรลุแล้ว มัน เป็น อนัตตา ไม่มีตัวตนที่เที่ยง(สภาวะเข้าใจตรงนี้เป็นยังไงไม่รู้นะ?แล้วแต่คน)(อันนี้อ้างจาก โพสพี่หม้อนะครับ)

 

แต่ตรงนี้คงต้องถึงฝั่งจริงจริง......................................................

 

พี่แพททริก กล่าวไม่ดี..!

ในอลคัททูปมสูตร "ธรรมะเหมือนแพข้ามฟาก"

ก็กล่าวไว้ชัดเจนอยู่แล้ว

การปฏิบัติต้องยึดธรรมไว้ก่อน ยึดในการให้ทาน ยึดในการรักษาศีล และยึดข้อวัตรปฏิบัติในการบำเพ็ญภาวนา

จู่ๆ จะมาบอกว่า ทุกอย่างเป็น "สัพเพธัมมาอนัตตา" นั่นไม่ใช่ ไม่ใช่

เพราะจะไม่รู้เลยว่า "อัตตาหิ อัตโน นาโถ" วิธีการผูกมัดใบไม้ กิ่งไม้ มาทำเป็นแพ
นั้นทำอย่างไร จึงจะลอยข้ามน้ำไปได้ กับเรี่ยวแรงที่มี

ฉะนั้น เราต้องยึดธรรมไว้ก่อน เอาใบไม้ กิ่งไม้ มาผูกมัดจิตใจเราไว้

ส่วนผู้ถึงฝั่งแล้ว ย่อมเห็นคุณค่าของใบไม้ กิ่งไม้ ที่นำมาต่อเป็นแพนั้น

เมื่อไม่ยึด แต่ท่านก็ย่อม ไม่ ถีบหัวแพส่ง..!

 

สำหรับตาปลายังพักอยู่ในเกาะกลางทะเลอยู่ค่ะ
เปรียบพระธรรมเป็นหนังสือ อ่านจบแล้วก็วางไม่ได้ถือติดมือไป แต่พอติดขัดในข้อธรรม ยังคงต้องหยิบฉวยมาอ่านอยู่ดี

 

ถ้าพายเรือบนฝั่งได้ ผมคงแบกไปด้วยอ่ะครับ...

 

ธรรมะ หากมีโอกาสก็ศึกษาเอาครับ
อย่างน้อยๆ หากยังไม่เข้า แต่พยายามทำความเข้าใจ
ผมรับประกันได้เลยว่า พอไปอ่านหนังสือเรียน คุณจะว่ามันง่ายกว่าเยอะเลย

เมื่อก่อนผมเข้ามาอ่านที่นี่แรกๆ ผมก็ไม่เข้าใจ แต่ก็พยายามและมีคนช่วยพยายามจะให้ผมเข้าใจ
แต่พอไปอ่านหนังสือทางโลก โอ้ย..อ่านไม่กี่บรรทัดเข้าใจเลย เพราะว่าความละเอียดมันต่างกัน


ปล.เป็นความคิดเห็นส่วนตัวครับ