มีคนรู้จักที่เป็นพุทธภูมิ เขาบอกว่า

มีท่านที่รู้จักท่านหนึ่ง ท่านเป็นพุทธภูมิ ท่านชอบทำทานมาก รักษาศีลเป็นปกติ เจริญภาวนาตลอด สงสัยที่ตอนท่านทำทานนี่หล่ะ ท่านสงเคราะห์ทั้งหมด กับงานพระศาสนาเช่น สร้างองค์พระ สร้างเจดีย์ สร้างวิหาร ช่วยค่าน้ำค่าไฟ ส่งเสริมการศึกษาของสงฆ์ งานสาธารณประโยชน์เช่น ใครลำบากอะไรมาหาท่านๆก็ช่วย เป็นต้น

แต่เวลาถามท่านว่า ทำทานทำไมมากๆ ท่านตอบว่า "ทำไว้ให้มีสมบัติมากๆ ทำไว้ให้อนาคตมีเงินมากๆ เอาไว้มาช่วยคนต่อ เอาไว้มาช่วยพระศาสนาต่อ"

ถามว่าตรงนี้ไม่ใช่ "ความโลภ" หรือ

แล้วท่านก็ว่าต่อว่า "รู้ไหม พระพุทธเจ้าไม่ว่าจะ20 40 80อสงไขยกัป ก็ต้องต่อท้ายที่ หนึ่งแสนกัปอีกทั้งนั้น เพราะแสนกัปสุดท้ายนี้เอาไว้หล่อเลี้ยงพระศาสนาของท่าน นี่แสนกัปของสมเด็จปัจจุบันเอาไว้เลี้ยงศาสนา5,000ปี"

ตรงนี้ท่านว่าไว้ถูกต้องหรือไม่

 

พุทธภูมิยังไม่ใช่พระอรหันต์ครับ ยังมีกิเลสอยู่ครับ ท่านไม่ได้ไปเบียดเบียนใครให้เดื่อดร้อนคือทำตามความสามารถของตน ที่พระท่านให้ละความโลภนั้นคือ ความโลภที่มันเกินพอดี เกินความสามารถของตนจนกระทั่งแสวงหาด้วยวิธีที่ผิด ไปเบียดเบียนคนอื่นเขาครับ ถ้าหากสามารถหามาได้ด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ไม่ได้ไปโกงใครเขามาก็ไม่เรียกว่าความโลภครับ
เคยได้ยินแต่หนึ่งแสนกำไรกัป แปลง่ายๆว่า กัปที่ไม่ขาดทุน ซึ่งจะเอาไว้หล่อเลี้ยงพระศาสนาของแต่ละท่านก็เป็นไปได้นะครับ จะด้วยวิธีการอย่างไรยังสงสัยอยู่ครับ แต่คงไม่พ้นช่วยคนแน่นอน

 

To คุณ Nujulie
ตัวของผมเองเวลาที่ทำทานใหญ่ๆ หลายๆครั้ง ก็อธิษฐานว่า ถ้าชาติใดเกิดเป็นมนุษยฺก็ขอให้มีเงินทองทรัพย์สมบัติมากมาย เพื่อใช้อุปถัมภ์ค้ำจุนศาสนาและช่วยเหลือสังคม
.... ...เพราะถ้าเราเกิดมาขัดสนยากจนมากๆ การที่จะช่วยเหลือผู้อื่นนั้นก็ทำได้ยาก การสร้างบารมีประเภททานบารมีในขั้นต้นนี้ บางครั้งก็ต้องใช้บุญต่อบุญ ถ้าเราเกิดเป็นเศรษฐีใจบุญแบบ อนาถฐบิณฑิกเศรษฐี หรือ เกิดเป็นกษัตริย์ร่ำรวยใจบุญ มันก็ดีไม่ใช่หรือ..? และหากเราเกิดมาเป็นเศรษฐีในสมัยที่มีพระพุทธเจ้า เราจะปลื้มแค่ไหน ถ้าเราได้เลี้ยงภัตตาหารพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระอรหันต์สาวกทั้งหมดตลอด 3 เดือน และเราก็อธิษฐานในสิ่งที่เราต้องการได้ เช่น เป็นอัครสาวก เป็นพระพุทธเจ้า เป็นต้น...
................แต่ก็มีอีกแบบหนึ่ง ที่เกิดมาขัดสนมาก แต่ได้เจอพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ถวายเสื้อผ้า สิ่งของ หรือ ดอกบัว แล้วปรารถนาต่อหน้าพระพุทธเจ้า แบบนี้ก็มีเหมือนกัน แต่โอกาสเกิดแบบนี้มันน้อยมากครับ...
...............แต่จะดีมาก ถ้าหากเราเกิดมาเป็นเศรษฐีใจบุญ ไม่ต้องทำงานมากมาย มีเวลาปฎิบัติธรรม ฟังธรรม ช่วยเหลือผู้อื่น ไม่ต้องตรากตรำหาเช้ากินค่ำ ไม่มีเวลาฟังธรรม ไม่มีปฎิบัติธรรม ไม่มีเวลาว่าง ไม่มีเวลาสงบ สาวะวนกับงานและงาน
.............อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ......สาธุ

 

ผู้บำเพ็ญเพื่อพระโพธิญาณ ยังต้องเวียนสร้างบารมีจนครบถ้วนทั้ง30ทัศ แต่

ไม่ว่าจะบำเพ็ญบารมีอะไร ต้องเกิดเป็นมนุษย์ให้ได้(จึงต้องรักษาศีลไม่ให้ขาด)

เมื่อเกิดมาแล้ว จะไม่ให้ไปทำมิจฉาอาชีวะ มีเวลาศึกษาปฎิบัติก็ต้องไม่เดือด

ร้อนเรื่องการดำรงชีพ(จึงต้องสั่งสมทานบารมี) ทั้งนี้เพียงดำรงชีพตนเองนั้นยัง

ไม่พอ ต้องหล่อเลี้ยงผู้อื่นต่อไปด้วย ยิ่งสมบัติระดับจักรพรรดิที่เลี้ยงพระภิกษุ-

สามเณรได้ทั้งโลกก็ยิ่งดี


ดังจะเห็นได้ว่าผู้ปฎิบัติพุทธภูมิเป็นหมู่คณะจะมีการสั่งสมมหาทานบารมีไม่หยุด

หย่อน เช่นหมู่คณะคนเมืองบัวของอาจารย์ไก่ หมู่คณะวัดพระธรรมกาย หมู่

คณะแม่ชีทศพร เทวาพิทักษ์ธรรม

พิธีถวายสังฆทาน 30,000วัดพระกว่าสองแสนรูป ศูนย์กลางพิธียาว 4กิโลเมตร​

ชีวิตหนึ่งเกิดมาต้องมีศีล5เป็นปกติ และบารมีที่ต้องสั่งสมเป็นเบื้องต้นคือ ทาน​

เพื่อความเป็นมนุษย์ ภพที่เอื้อในการบำเพ็ญ และความสะดวกในการปฎิบัติ​

เมื่อพิจารณาโดยแยบคายแล้วจะพบว่า หากเรามีสัมมาทิฏฐิ มีทรัพย์พอควร ​

เราจะสามารถหาเวลาไปปฎิบัติธรรม ไปศึกษาธรรมได้ แต่หากเช้าค่ำทำงาน​

ตรากตรำ ไม่มีทรัพย์เลย จะไม่มีเวลาไปศึกษาธรรม แม้ออกบวชระยะสั้นใน​

บางครอบครัวยังลำบากเพราะ ไม่มีคนหาเงินมาหล่อเลี้ยงสมาชิกในครอบครัว​

 

ใช้ครับตังก็ไม่ค่อยมีเหมือกัน ก็นั้งภาวนาให้เพื่อนมนุษทุกคน มีความหลุดพ้น

 

ความโลภต้องประกอบด้วยอกุศลจิต คืออยากได้ในสิ่งที่ไม่ชอบโดยธรรม แต่ถ้าอยากได้ในสิ่งที่ชอบเช่นทำบุญแล้วอยากรวยไม่จัดเป็นความโลภเพราะไม่มีอกุศลจิต แต่จัดว่าเป็นตัณหาคือความทะยานอยากอย่างหนึ่ง ต้องพิจารณาให้ดี

 

เหตุคือหาเพื่อให้ได้ ผลคือได้มาแล้วไปส่งต่อ ไปใช้ต่อ ไม่ใช่ว่าได้มาแล้วเก็บเข้าตัวซักหน่อย เพื่อโลกและสาธารณะเป็นใหญ่

เจริญธรรม

 

ผมชอบกระทู้นี้มากเลยครับ คือ ผมเองก็คิดเหมือนกันเลยกับคุณ center-in-center.
หวังว่าพวกเราคงได้เป็นเศรษฐีกันทุกคนนะครับ เพราะกำลังจะถึงสูญกัปเเล้ว ยังไงก็ต้องทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาให้มากที่สุดตามฐานะครับ

 

อนุโมทนาด้วยนะครับ
ผมรู้จักท่านที่เป็นพุทธภูมิ ที่ท่าน จขกท. กล่าวมานะครับ
ถามว่า ความโลภ ไหม?
ตอบ. ไม่ใช่ครับ ความหมายของท่านที่เป็นพุทธภูมิคือ ท่านอยากมีสมบัติตักไม่พร่องเพื่อใช้บำเพ็ญบารมีทานในอนาคตอันไกล และยาวนานนะครับ

ส่วนเรื่อง 20 40 80 อสงไขยกับเศษ 100,000 มหากัปป์(ต้องพิมว่า ลงท้ายมหากัปป์ครับ เพราะ กัปป์กับมหากัปป์ ระยะเวลาไม่เท่ากัน) พระพุทธเจ้าทรงเคยตรัสกับพระอานนท์ว่า มหาบุรุษบำเพ็ญบารมีให้เต็ม 30 ทัศน์ได้นั้น อย่างน้อยต้องใช้เวลา 20 อสงไขยกับเศษอีก 100,000 มหากัปป์
ส่วนเรื่องเศษ 100,000 มหากัปป์นั้นเอาไว้หล่อเลี้ยงอายุพระศาสนานั้น(ความคิดผมนะ ไม่น่าจะใช่นะ) เพราะ อายุศาสนาของพระพุทธเจ้าแต่ละพระองค์ไม่เหมือนกัน และพระพุทธเจ้าทรงตรัสเรื่องระยะเวลาของศาสนาไว้แล้ว
ตัวอย่างยุคนี้ มนุษย์อายุ 100 ปี ศาสนาจะยืนไปถึง 5,000 ปี
ในยุคของพระศรีอาริย์ มนุษย์อายุ 80,000 ปี ศาสนาจะยืนยาว 160,000 ปี( 2 ช่วงอายุคน) ในพระไตรปิฏกกล่าวไว้แบบนี้

 

การทำทาน หรือทำบุญทำเพื่อตนเอง หรือ ทำเพื่อสงเคราะห์ผู้อื่น
จุดประสงค์อะไรนั้นต้องระวังให้ดี

เหมือนเพื่อนผมแต่ก่อนเมื่อแรก ๆ ก็ทำบุญกับพระพรรษามาก ๆ สูงวัยทั้งนั้น
จนหลวงปู่หลอด วัดใหม่เสนาฯ บอกว่า เณรน้อยไม่ได้ฉัน

เขาตอบว่าเพื่อตนเองจะได้ร่ำรวยมีเงินทองเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น ก็ไม่ได้ผิดหรอก

ในสมัยพุทธกาล ทาสียากจนเข็ญใจทำทานด้วยเข็ม เทวดาทั้งหลายต้องมาโมทนา
มันอยู่ที่จิตนะผมว่า

เพราะบารมีสามสิบทัศนี่ก็เป็นขั้น ๆ ไปเหมือนกัน
ทั้งนี้ทั้งนั้น ทำเสร็จก็อธิษฐานให้ถึงพระโพธิญาณ

 

พระท่านสอนให้ดูที่เจตนาของเขา...

 

ลองศึกษาคำสอนของหลวงพ่อฤาษีลิงดำดูนะครับ

 

ถ้าท่านไปอ่านเรื่องชาดกที่สิบ เรื่องทานบารมี น่าจะมีคำตอบที่ถูกใจท่านครับ

 

โลภความดีไม่เป็นไร... ฮิฮิ

 

คนที่ปราถนาเช่นนั้น ทำเช่นนั้น ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆครับ หรือดีกว่าไปทำคนอื่นเดือดร้อนครับ เป็นบุญของท่าน ความคิดของท่าน

 

คุณวงบุญพิเศษตอบได้ถูกต้องชัดเจนค่ะ ขอยืนยันอีกคน

 

โลภคืออยากได้ของคนอื่น ของที่เราไม่มีสิทธิ์ ถ้าได้มาโดยสุจริตและไม่ได้นำไปใช้เพื่อประโยชน์ส่วนตน แต่นำมาบำรุงพระศาสนา ก็ไม่น่าใช่ความโลภนะคะ

 

สำหรับผู้ที่ปราถนา พุทธภูมินั้น ที่สำคัญมากที่สุดก็คือ ทานบารมีไงครับ เพื่อเผื่อแผ่แก่สาวกของตนในยุคที่จะสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้านั้น จะได้มีผู้ใส่บาตร แก่เหล่าสาวกทั้งหลายด้วย ครับเพราะฉะนั้น ไม่ได้ถือเป็นความโลภใดๆ แต่ต้องใช้เวลานาน กว่าบารมีจะเต็ม ซึ่งก็ต้องใช้ ความอดทน และความเพียรพยายามอย่างมาก จนกว่าบารมีจะมากพอที่จะปิดประตูนรกได้ในทุกๆชาติครับ

 

ทุกครั้งที่ผมทำบุญ จะอธิษฐานให้ได้เป็นมหาเศรษฐีผู้ใจบุญ ค้ำจุนพระพุทธศาสนาครับ
ผมอยากรวยเพี่อจะได้ใช้ ทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา พระสงฆ์ท่านจะได้มีเวลาปฏิบัติธรรม
มากยิ่งขึ้นครับ

ผมชอบความความเห็นของคุณ center-in-center และ คุณ วงบุญพิเศษ ครับ

 

เขาเรียกว่า หนามยอกเอาหนามบ่ง เอากิเลสล้างกิเลส บาลีว่า ธรรมกาโม ความอยากในธรรม เริ่มต้นก็ต้องอย่างนี้แหละ เป็นของธรรมดา