ทุกข์ใจเพราะปัญหากับแม่

คงไม่มีใครอยากมีปัญหากับพ่อแม่ตัวเอง

เราเองเป็นคนที่กำลังประสบปัญหาด้านนี้อยู่ แล้วก็ไม่เห็นทางออกเลย

เรามีกันแม่ลูกสองคนเนื่องจากพ่อแม่ก็เลิกกันไปตั้งแต่เรา 5 ขวบ

แม่เป็นผู้หญิงทำงานเก่ง ซึ่งดูเผินๆแล้วบุคลิกต่างจากญาติผู้ใหญ่ผู้หญิงในครอบครัว หรือ แม่ของเพื่อนที่เราเคยเห็น คือเค้าจะดูห้าวๆหน่อย

ที่ผ่านมาก็ทะเลาะกันตั้งแต่เด็กๆ เราชอบแอบมาน้อยใจร้องไห้คนเดียวประจำ เวลาแม่พูดอะไรแรงๆ พอโตมาเป็นวัยรุ่นความสนิทกับแม่ก็เริ่มน้อยลงไปทุกวัน ไม่กล้าจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนหรือ เรื่องวัยรุ่น ให้แม่ฟัง หรือ ไม่กล้าคุยโทรศัพท์กับเพื่อนต่อหน้าแม่ เวลารับสายเพื่อนที่บ้านเสียงจะแผ่วๆ ไม่กระดี๊กระด๊าเหมือนเวลาอยู่โรงเรียน แล้วอีกอย่างกลัวโดนแม่ว่า เรื่องต่างๆ เช่นแต่ก่อน ตอนเด็กๆ เราพูดคำว่า "แก" ก็โดนว่า แม่ถามว่า ทำไมเดี๋ยวนี้สนิทกับเพื่อนนักเหรอถึงใช้คำว่าแก หรือตอนเด็กยิ่งกว่านั้น แค่พูดคำว่า"อะไรหว่า" (คือไม่ออกเสียงว่าอะไรวะ แม่ก็เดินมาตี ถึงตีเบาๆ แต่เรารู้สึกเจ็บ กลัว)

ไม่ต้องพูดถึงว่าเมื่อเป็นวัยรุ่นแล้วภาษา คำพูดจาที่ใช้กับเพื่อนจะเฮี้ยวกว่านั้นหลายเท่า ก็ยิ่งจะไม่กล้าคุยต่อหน้าเข้าไปใหญ่

ก็เป็นความรู้สึกอึดอัดอยู่ลึกๆมาตลอด

เรารู้ว่าแม่รักและเป็นห่วงมากนะ แม่เลี้ยงดูเราอย่างดี เรื่องการศึกษาก็ผลักดันไปเรียนที่ๆดีที่สุดมาโดยตลอด วัตถุสิ่งของต่างๆ ก็มีให้ไม่เคยขาด แต่ที่รู้สึกไม่สบายใจ คือ พูดจากันไม่กี่คำก็ต้องทะเลาะ แม่เป็นคนใจร้อน คำพูดของแม่แต่ละคำเราฟังแล้วเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก ผลก็คือ เราก็หงุดหงิดใส่แม่ ไม่ยอมเหมือนกัน ทั้งๆที่เวลาคุยกับคนอื่นก็ไม่เป็นแบบนี้ เพราะคนอื่นก็พูดธรรมดากับเรา

ปัญหาเรื่องไม่เข้าใจกันมาหนักในช่วง ปี สองปีนี้ หลังจากเราเรียนจบปริญญาโท ตอนนี้ก็อายุ 29 แล้ว ส่วนแม่อายุ ก็เกือบ 59 แล้ว

ส่วนตัวยอมรับว่าเป็นคนอ่อนไหว และ โดยเฉพาะกับภาษาและคำพูด

หลังๆมานี้ ทะเลาะกับแม่บ่อยมาก สาเหตุก็มีหลายเคส เช่น

1. รู้สึกว่าคำพูดของเค้ามันฟังแล้วเจ็บ เช่น วันนึงเราจะเอาเครื่องประดับมีค่าไปใส่ออกงาน เค้าก็จะพูดให้เราใส่ไว้กะตัวไม่ใช่ใส่กระเป๋ามันจะได้ไม่หาย แต่เวลาเค้าพูดเค้าจะพูดว่า "ใส่เลยสิ จะถอดให้มันหายเหรอ"
แค่เราฟังแบบนี้ก็ไม่ชอบ เพราะเราคิดว่าทำไมคนเราพูดกันดีๆไม่ได้เหรอ เราแอบคิดว่าอยากให้แม่พูดว่า "ใส่ไว้สิลูก มันจะได้ไม่หล่นหาย" (แต่เหตุการณ์นี้ไม่ได้ทะเลาะนะ เราแค่แอบคิดไม่ชอบใจเฉยๆ)


2. แม่เป็นนักบริหาร ชอบเป็นผู้จัดการทุกเรื่อง และเครียดกับทุกเรื่อง อย่างเช่นมีช่วงนึงเราต้องพยามให้ตัวเองตื่นก่อนแม่เดินผ่านห้องนอนทุกเช้า วันไหนไม่ตื่นก่อนจะมีเสียงแม่พูดว่า "โห ยังไม่ตื่นอีกเหรอ" (เสียงดัง น้ำเสียงตำหนิ) เราก็กระเด้งจากที่นอนด้วยความกลัวอะ ก็จะเป็นอารมณ์แบบถ้านอนอยู่แล้วได้ยินเสียงฝีเท้าก็จะผวา กระเด้งตัวออกจากเตียงแล้วรีบวิ่ง เข้าห้องน้ำเพราะกลัวแม่comment หลายทีๆก็ กระเด้งเพราะหูแว่วไปเอง ก็รู้สึกว่าตัวเองเครียดจนใกล้บ้าเหมือนกัน (แต่ประเด็นนี้clear กับเค้าไปแล้ว เพราะวันนึงทะเลาะกันมาก ก็พูดเรื่องนี้ให้เค้าฟัง เดี๋ยวนี้เค้าก็ไม่มีการว่าตอนเช้าแล้ว)

คือจริงๆเราก็เป็นเด็กเรียนดี ความรับผิดชอบสูง ก็ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง แต่ก็รู้สึกท้อว่า เค้าไม่เคยเห็นเราดีอะ เหมือนเค้าไม่เชื่อใจเรา เราก็เสียใจ (เวลาทะเลาะกัน ก็เคยพูดกับเค้าแบบนี้ เค้าก็บอกว่าเวลาทำดีก็ชมนิ แต่จำนวนครั้งมันน้อยเหลือเกิน)


ส่วนกรณีแนะนำ แม่ก็คอยแนะนำ comment ทุกเรื่อง ทุกเรื่องจริงๆ เวลาทำอะรไผิด แม่ก็จะบอกว่า "คราวหลังก็อย่า ... " เช่นวันนึงในอดีต กินข้าวแล้วกัดลิ้นตัวเอง ก็ร้องเจ็บ แม่ก็บอกว่า คราวหลังก็ต้องเปลี่ยนวิธีกินนะ

มีวันนึงกำลังจะกินข้าวด้วยกันที่ห้าง แล้ววันนั้นเรากินข้าวผิดเวลา อยู่ๆก็รู้สึกปวดท้องมาก (คนเคยเป็นอาจเข้าใจ ว่ามันต้องตัวงอเลย เดินตรงไม่ได้) ร้านอาหารอยู่ชั้น สอง เราบอกแม่ว่าไม่ไหวแล้วต้องกินยาลดกรด ขอเดินไปซื้อ ก็เดินตัวงอไปซื้อยาชั้นหนึ่ง ส่วนแม่นั่งรอที่ร้าน พอกลับมาเพิ่งกินยาก็ยังไม่หายแล้วยังกินข้าวไม่ได้ ขณะนั่งตัวบิดอยู่นั้น แม่ก็พูดว่า คราวหลังก็อย่ากินข้าวช้า เราก็โกรธอะ พูดขึ้นมาเลยว่าอย่าเพิ่งได้มั๊ย เราปวดท้องจะตายอยู่แล้ว เห็นใจกันก่อนได้มั๊ย แม่ก็ว่าๆ นี่เดี๋ยวนี้แม่พูดอะไรไม่ได้ลยนะ

จริงๆ เค้าก็พูดได้ แต่เรารู้สึกว่าทำไมมันต้องสอนกันตอนที่เราปวด ทำไมไม่เคยแสดงความอ่อนโยนแบบ "ไหวมั๊ยลูก" คือเราอยากให้เค้าเห็นใจบ้างอะ

และเดี๋ยวนี้เราเพิ่งมาเริ่มธุรกิจของตัวเอง ทำได้ยังไม่ถึงปี แม่ก็ห่วงมากนะเพราะยอดขายมันก็ยังกระท่อนกระแท่น เกือบทุกเช้าเจอกัน หรือ ตอนเย็นที่เราเพิ่งกลับบ้าน แม่ก็จะถามเรื่องงาน หรือ comment เรื่องงาน เช่น ช่วงนี้เราเปลี่ยนการตั้งราคาสินค้าประเภทนึง เพื่อจะทดลองดู ทีนี้ วันนี้กลับถึงบ้านได้ไม่เกิน 5 นาที แม่ก็บอกว่า ตั้งราคาแบบนั้นสูงไปนะ เราก็บอกว่า เราไป survey มา ที่อื่นเค้าทำแบบนี้ เราก็อยากทดลองดู แล้วบอกให้แม่ลองถามน้องที่ไปเดินกับเราดูก็ได้ หน้าและเสียงแม่ก็หงุดหงิดขึ้นมาและ รีบตัดบทว่าเออๆ แม่ก็แค่ comment นั่นแหละ คือไม่อยากฟังสิ่งที่เราคิดต่างนะ (ก็แค่นี้เราก็มานั่งร้องไห้ในห้องนอนแล้วละ)

คือก็เข้าใจว่าเค้าอยากให้เราชื่นชมไอเดียเค้าบ้าง แต่บางทีเค้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่เราไปเจอมา พอเราพูดอะไรแตกต่าง ก็เหมือนเราเถียง เรารู้สึกเหมือนเรากับแม่เอาชนะกันตลอดเวลา อย่างเวลาเดินห้างด้วยกัน มันสามารถเดินไปที่ๆเราจะไปได้สองทาง พอเราเริ่มจะเดินขวา แม่ก็เดินทางซ้าย เราบอกไปทางขวาได้นะ เค้าก็บอกว่าก็จะไปทางนี้อะ


3. แม่ใจร้อน ทุกอย่างต้องเดี๋ยวนั้น เช่น ให้เราหยิบอะไรให้ แต่เรายังไม่พร้อม ก็จะพูดซ้ำ สอง สามครั้ง จนกว่าจะได้ เราก็จะมีนิสัยรู้สึกเครียดๆ ลนๆ เวลาเค้าสั่งอะไร

เรากลัวทำอะไรผิดต่อหน้าแม่มาก วันนึงไปเที่ยวเมืองนอกกัน นอนห้องเดียวกันต้องตั้งนาฬิกาปลุกเพื่อตื่นไปเที่ยวตอนเช้า เค้าก็ให้เราตั้งนาฬิกาปลุก แต่เราก็ลืมไปว่านาฬิกามันเปลี่ยนเป็นเวลาท้องถิ่นโดยอัตโนมัติ ก็ดันไปตั้งเป็นเวลาไทย ผลปรากฏว่า ตื่น อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยรู้ว่า เราตื่นเร็วไป สอง สาม ชั่วโมง ก็รู้สึกกลัวโดนด่าขณะบอกแม่ และแล้วแม่ก็บอก ว่า ไหนว่าตั้งนาฬิกาแล้วไง (เสียงเหมือนเหนื่อยหน่ายเรา) เราก็เครียด

4. เรามีอคติต่อแม่ เวลาได้ยินแม่ว่าคนอื่น เราก็ไม่ชอบ รู้สึกว่าทำไมเค้าคิดลบได้ตลอดเวลา และบางครั้งเค้าก็สรุปอะไรตามความคิดของเค้าเอง ซึ่งเป็นสาเหตุที่เราไม่เชื่อเค้าเท่าไหร่



สรุปแล้วปัญหาเรื่องไม่เข้าใจกันกับแม่ ค่อนข้างแย่ ช่วงก่อนหน้านี้เราพยามพูดปรับความเข้าใจ แต่ผลกลับยิ่งแย่ ตอนนี้แม่ก็มีอคติกับเรา เค้าคิดว่าเราไม่เชื่ออะไรเค้าเลย ชอบเถียง มั่นใจเกินเหตุ ปีกกล้าขาแข็ง ไม่ชอบคุยกับแม่

ส่วนในมุมของเรา อยู่กับแม่ทีไรมักรู้สึกไม่สบายใจ อึดอัด บางครั้งก็รู้ว่าตัวเองทำเกินกว่าเหตุ เถียงเพราะมีอคติกับเค้า เราน่าจะอดทนได้มากกว่านี้แต่ก็อดทนไม่ค่อยได้

เราฝันอยากมีครอบครัวที่รักกัน สนิทกัน สามารถคุยหยอกล้อกัน เวลาเห็นเพื่อน คุยเรื่องแฟน เรื่องกิ๊ก กับแม่เค้าได้อย่างสนุกสนาน เราก็อยากเป็นแบบเค้า

ยอมรับว่าเราก็ไม่สามารถทำตัวเป็นธรรมชาติเมื่ออยู่กับแม่สองคนได้ เราก็ชอบเก๊ก พยามทำเป็นคนเก่ง perfect ทุกอย่าง ไม่อยากให้แม่ห่วง แต่ผลกลับตรงข้าม เค้าไม่เชื่อใจเลย เราอยากรู้สึกว่าเค้าภูมิใจในตัวเราบ้าง

ทั้งที่เราก็เข้าใจว่าวิธีแก้คือแก้ที่ตัวเองให้อดทน ไม่เถียง เพราะจะไปแก้นิสัยเค้าที่เราไม่ชอบก็ไม่ได้ แต่เราก็พบว่ามันยากมาก เพราะเหมือนเรามีสิ่งฝังใจด้านลบในตัวเค้า แล้วเราก็ลืมทุกอย่าง และเริ่มนับหนึ่งใหม่ไม่ได้ซักที

เราฝันอยากเป็นลูกกตัญญูที่น่ารัก ไม่เถียงพ่อแม่ แต่ในความเป็นจริงกลับทำไม่ได้

รู้สึกเสียใจ ว่าไม่น่าจะมีปัญหาแบบนี้ในช่วงอายุกำลังจะสามสิบ รู้สึกแก่เกินไปที่ต้องมาทะเลาะกับแม่ ไม่อยากทำบาป แต่ก็ไม่รู้จะผ่านมันไปได้ยังไง

 

เราก็มีปัญหาเหมือนกัน มันต้องใจเย็นๆ เราเป็นลูก

เราต่างเกิดมาในโลกที่มีปัญหา เติบใหญ่จนเฒ่าชราก็เลยมีปัญหา

 

มองจุดที่ใหญ่กว่าปัญหาเฉพาะหน้าจุกจิกครับ คุณต้องมีสิ่งที่อยู่ในใจตลอดเวลา สิ่งนั้นคือความรักและกตัญญูสิ่งนี้จะควบคุมการแสดงออกของคุณตลอดไป คุณลองพิจารณาท่านอย่างละเอียดสิครับ ท่านผ่านอะไรมาบ้าง ท่านเคยไปที่ที่เราเคยไปเที่ยวมี้ย ท่านเคยกินอาหารที่เราเคยไปกินกับเพื่อนหรือเปล่า ท่านมีประสพการณ์เห็นโลกแบบเดียวกับเราหรือเปล่า บางทีถ้าคุณเห็นตรงนี้ว่าช่วงเวลาที่ท่านเลี้ยงเรามาทำงานหาเงินมาเลี้ยงเราโดยไม่มีเวลาไปใหนเลยคุณน่าจะเข้าใจท่านมากขึ้น แม้แต่สังขารของท่านที่อาจจะมีโรคประจำตัวต้องทานยาตลอด แล้วเทียบกับเราแล้วท่านลำบากขนาดใหน ยอมรับและเห็นใจและรักท่านมากมากเถิดครับ

 

เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับบุพการีแล้วได้ทำสิ่งดีดีให้ท่านคือเวลาอันแสนสั้นที่มีค่าที่สุดในชีวิต ถ้าผ่านไปแล้วโดยที่เราทำดีที่สุดเราจะภูมิใจและไม่เสียดายเลย ท่านไม่ได้อยู่กับเราตลอดกาลนะครับอย่าลืม

 

แม่อ่ะเขารักเขาเป็นห่วง แต่ไม่มีเทคนิคในการพูด การแสดงออก คุณอย่าไปคิดเล็กคิดน้อย เป็นทุกข์ใจเปล่าๆ ทั้งแม่และคุณ ถ้าอยู่ใกล้กันแล้วลำบากใจ ก็อยู่ห่างๆกันซะนิดจะได้เกิดความคิดถึงกัน ขอให้คุณและแม่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนะครับ

 

เป็นเหมือนกันค่ะ เบื่อแม่มาก รู้สึกว่าทัศนคติของแม่แย่ ไม่ดี มันส่งผลมาถึงตัวเรา เราก็ท้อใจ รู้สึกแย่ไปด้วย แต่ทำยังไงได้ เราและแม่ก็อายุมากขึ้นทุกวัน ก็พยายามทำใจอยู่ แก้ที่แม่ก็ยากมากกกกกกกก คงต้องที่แก้ที่เราเอง แม้ว่าตอนนี้ยังแก้ตัวเองไม่ได้ สักวันก็คงทำสำเร็จ

เรามาร่วมมือ ปล่อยวางเรื่องแม่กันไม่คะ เวลาได้ยินแม่พูดอะไร ทำอะไรไม่เข้าหู ไม่ถูกใจเรา ....ก็...อืม...

อืม...ก็ขอบคุณท่านในใจดีไหมคะ "ขอบคุณแม่ที่ทำให้เราฝึกใจปล่อยวางเสียงแม่ได้อีกครั้งหนึ่ง"

 

ขอโทษแม่ซะน๊ะแม่เค้ารักเรา "แก้ที่แม่ก็ยากมากกกกกกกก คงต้องที่แก้ที่เราเอง" "แม่อ่ะเขารักเขาเป็นห่วง แต่ไม่มีเทคนิคในการพูด การแสดงออก คุณอย่าไปคิดเล็กคิดน้อย เป็นทุกข์ใจเปล่าๆ ทั้งแม่และคุณ ถ้าอยู่ใกล้กันแล้วลำบากใจ ก็อยู่ห่างๆกันซะนิดจะได้เกิดความคิดถึงกัน ขอให้คุณและแม่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนะครับ"<!-- google_ad_section_end --> เห็นด้วยค่ะ

 

มีแม่ ดีกว่าไม่มีเน๊อะ ไม่เห็นค่าของแม่ ยกให้พวกลูกกำพร้าไปเสียดีไหม? พวกนั้นอยากฟังเสียงแม่บ่นใจจะขาด สิบอกให้

 

คุณเป็นคนอ่อนไหว คิดมาก และขี้น้อยใจ ภายนอกเข้มแข็ง แต่ภายในนั้นไหวหวั่น

แม่ยังไงก็เห็นลูกเป็นเด็กอยู่วันยันค่ำ ถ้าเรารู้จักธรรมชาติของท่าน เราก็จะรู้จุดอ่อน จุดแข็ง

ในเวลาที่ สนทนาด้วย พูดคุย ถ้าท่านพูดอะไร แต่เราไม่เห็นด้วยต้องอย่าเพิ่งค้านทันที

ฟังให้จบ แล้วถามเหตุผลประกอบด้วย ถ้าดีก็ยอมรับ ถ้าไม่ยอมรับก็ตอบว่าจะลองคิดดู

หรือจะลองทำดู ให้เคารพคำพูดท่าน แม้ใจจะค้าน ลองเสนอเหตุผลที่เรามี

ที่สำคัญ พูดอย่างนอบน้อมและไม่ใช้อารมณ์ มีเหตุผล แม่จะฟังเรามากขึ้น

แล้วก็ที่สำคัญ จดจำแต่เรื่องที่ดี เรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็ทิ้งมันไปกับชักโครกบ้าง

ลงถังไปบ้าง ลืมมันไปบ้าง แล้วชีวิตจะมีความสุขมากขึ้นครับ

 

เคยมีปัญหากับแม่เหมือนกันตอนสมัยเรียน ความคิดเห็นที่แตกต่าง
และที่สำคัญที่สุดแม่รักลูกทุกคน จะรักมากหรือน้อย รักในทางไหน
แต่ บางครั้งความต้องการทางใจแสดงออกมาได้ไม่เหมือนกัน
เคยทะเลาะกับแม่หนักหลายครั้ง เพราะความเข้าใจไม่ตรงกัน
คือแม่เขาจะเป็นคนจริงจังกับชีวิตและรักลูกในทางที่ถูกมากไป
เขาจะพยายามสอนทั้งทางตรงและอ้อม แต่เราไม่เห็นในความ
ต้องการของแม่ที่มีให้เรา เราก็ต่อต้านทั้งๆที่เราก็รักแม่....
จวบจนเราเติบโต...แม่จากเราไป..ไม่มีวันกลับ...ถ้าปาฏิหาริย์มีจริง
เราอยากได้ชีวิตแม่กลับมาเพราะเรารู้แล้วว่า..
ความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน...ตอนนี้เรามีลูก.
เรารู้ว่าเรารักลูกแค่ไหน ลูกคือหัวใจคนเป็นแม่ทุกคน
และเราก็ได้รู้ว่าที่แม่สอนและอาจมีดุด่าให้เราเจ็บช้ำน้ำใจบ้าง
นั่นเป็นเพราะท่านรักเรามาก นั่นเอง แม่ทุกคนท่านเป็นผู้ให้แทบทั้งนั้น.
กรณีของเรา เรายังรู้สึกผิดไม่หายที่เคยทำให้ท่านเสียใจ
ถ้าย้อนเวลาได้ เราคนเป็นลูกควรจะเป็นผู้ให้ท่านซะมากกว่า
ที่ท่านบอกและสอนเพราะอยากให้ทุกอย่างมันดี
ท่านไม่ได้บอกและสอนให้เราไปทำอะไรที่ไม่ดีผิดกฎหมาย
และศีลธรรมก็หมายความว่าท่านรักลูกในทางที่ถูกแล้วล่ะ..
ขอให้คุณและคุณแม่จูนความรู้สึกให้ตรงกันเร็วๆนะคะ...
เพราะที่อ่านๆดูคุณแม่รักคุณมากค่ะ...

 

จะบอกว่า คุณกับเรานั้น เจอปัญหาเหมือนกันเกือบทุกอย่าง เป็นลูกคนเดียวที่อยู่กับแม่เหมือนกัน อยากจะบอกว่าแทบจะเป็นเรื่องเดียวกันด้วยซ้ำ

เราเคยทุกข์มากมาย อยากให้แม่พูดดีๆ อยากให้แม่เข้าใจ อยากสนิทกับแม่ แต่มันไม่เคยเป็นไปได้เลย..โชคดีที่เรามาปฏิบัติธรรม จนในที่สุดก็ได้ค้นพบว่า เราต้องเปลี่ยนที่ใจเราเองต่างหาก จึงจะพ้นทุกข์ได้ (พูดจริงๆ ค่ะ ไม่ได้ทฤษฎีหรือเล่นสำนวนเลย)

ทุกวันนี้แม่ก็ยังเหมือนเดิม (โดยหลักๆ นะคะ แต่ก็เบาลงกว่าเดิมมากแล้ว) บ่อยครั้งยังคงโกรธ ยังคงพูดจาแบบที่ไม่ถนอมน้ำใจเรา แต่ใจเราวางความทุกข์ ความขุ่นเคือง จากการได้ยิน ได้รับสิ่งเหล่านี้ไปแล้ว มันก็เลยไม่ทุกข์ และอยู่ได้แบบใจโปร่งโล่งเบา สบายๆ

เรื่องแบบนี้มันเป็นวิบากเก่าของเราเองค่ะ อดีต (ชาติ) ที่เราลืมไปแล้ว เราเคยทำกับลูกของเราแบบนี้ เราจึงต้องมารับผล ถ้าคิดได้ว่า โดยรากเหง้าแล้ว มันเป็นความผิดของเราเอง เราจึงต้องมาชดใช้ ใจเราจะเบาขึ้นได้ค่ะ

ขอให้คุณเข้ามาปฏิบัติธรรม หมั่นทำบุญกุศลและแผ่เมตตาให้คุณแม่ของคุณ เทพผู้รักษากายท่านและเจ้ากรรมนายเวรของท่าน ทำแบบนี้ให้สม่ำเสมอ โดยเฉพาะการปฏิบัติธรรม วันใดที่ใจคุณเข้าใจในธรรมมากขึ้น ความทุกข์ในเรื่องนี้จะคลี่คลาย จนถึงสลายไปได้ในที่สุด

แต่ขณะนี้เมื่อคุณยังทำใจไม่ได้ ให้หาวิธีเบี่ยงเบนความโกรธความทุกข์ไปก่อน เพื่อให้ใจคุณสบายขึ้น ขอแนะนำวิธีหนึ่งคือ เมื่อเกิดความไม่สบายใจเพราะคุณแม่ของคุณ ให้หายใจเข้าให้ลึกๆ แล้วหายใจออกยาวๆ ตอนที่หายใจออกนั้น ให้นึกว่า เราดันความทุกข์ในอกของเราออกมากับลมหายใจจนหมด ทำแบบนี้ซ้ำๆ จนรู้สึกดีขึ้น จะช่วยได้ค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณคลี่คลายปัญหานี้ได้นะคะ และขอย้ำว่า คุณต้องเปลี่ยนที่ตัวคุณค่ะ ไม่ใช่คุณแม่ของคุณ

 

คือแม่ของคุณอาจจะเป็นคนในลักษณะที่ทำอะไรต้องสมบูรณ์แบบ คือต้องทำ
อย่างนี้ๆ ทำอย่างอื่นไม่ได้เลย แล้วถ้ารู้สึกว่ามันไม่เป็นดังใจท่านก็จะรู้สึกขัดใจ
แต่ปัญหามันอยู่ที่เมื่อเราคิดว่ามันมีสิงที่ดีที่สุดทางเดียว คนรอบข้างทำอะไรที่
ต่างออกไปท่านก็จะรู้สึกขัดใจหมด ต้องโทษตัวเอง โทษคนอื่นอยู่ตลอด แต่ใน
ใจท่านแค่อยากให้สิ่งต่างๆ ออกมาดีที่สุด บางทีอาจจะละเลยความรู้สึกของคน
รอบข้างไป คนที่ทำอะไรเพื่อประสิทธิภาพสูงสุดก็จะพยายามเปลี่ยนคนอื่นให้
เป็นดังใจตัวเอง แม้คนรอบข้างไม่เห้นด้วยก็ตาม แต่บางทีมันอาจจะเป็น
ธรรมชาติของเขา เขาอาจเติบโตในสิ่งแวดล้อมที่ทำให้เขาคิดและรู้สึกอย่างนั้น
ถ้าเป็นคนอื่นเราก็ไม่อยากที่เกี่ยวข้องด้วยเท่าไหร่ แต่การที่เราได้เกิดเป็นลูก
ท่านเพราะมีกรรมสัมพันธ์กัน คุณอาจจะเคยเป็นแบบนั้นมาก่อนแล้วทำแบบ
เดียวกับคนอื่น ชาตินี้คุณเลยต้องมาใช้เขา คุณอาจจะเคยมีวจีกรรมกับคนอื่นมา
มากนะ คุณถึงต้องมารับ อย่างกรณีของผลเจออาจารย์บ้างานใช้ลูกศิษย์เหมือน
ทาสทำตัวเหมือนเครื่องจักร เวลารับสายอาจารย์รู้สึกผวาเลย ท่านคาดหวังกับ
ทุกคนมาก ซึ่งผมรู้สึกไม่พอใจมากแต่พอรู้ว่าอดีตชาติเราเป็นทหารใช้งานลูก
น้องเหมือนทาสบ้างานมากๆ ลูกน้องทุกข์ใจหมด ชาตินี้เราเลยต้องมาใช้เขามัน
ก็ยุติธรรมดี เราไม่ใช่เหยื่อผู้โชคร้ายที่เจออาจารย์บ้างานเลย กรรมมันจัด
สรรค์มาเรียบร้อย ก็ต้องใช้กรรมไปจนหมดนั่นแหละครับแล้วพยายามหยุด
อกุศลกรรมสร้างแต่กรรมดี

 

แม่ของคุณ...มีอานุภาพ..ดุจดวงตะวัน...
คุณอย่าพยายาม...
เป็นหมู่เมฆา...ไหลมาบดบังดวงอาทิตย์...
แต่คุณควร...พยามทำให้พระอาทิตย์..ทรงกลด..เพื่อลดอุณหภูมิ..ทางใจ..

วิธีการให้.เอา...ยุทธวิธี...นี้ไปใช้......เขาเ้รียกว่าหัวใจของนักปกครอง...มีอยู่หนึ่งอย่าง
คือ..เป็นผู้รับใช้
ทำไมในหลวงของพวกเรา..ท่านจึงเป็นที่รักของพสกนิกร..เพราะท่านเข้าใจ..ถึงหลักข้อนี้......ส.ส ผู้แทนราษฏร..จะเป็นที่รักของประชาชนก็ต้องเป็นผู้รับใช้...ขอรับ

โดยความเคารพรพนะขอรับ.....ถ้าหากคุณได้..กระทำอย่างหนึ่งอย่างใด...
ที่เป็นสิ่งที่แจ้งประจักษ์...โดยไม่ต้องอธิบายด้วยคำพูด...ว่าคุณมีชีวิตอยู่เพื่อรับใช้ท่าน..
ปัญหาจุกจิก...เล็กน้อย.

.จะไม่เกิดขึ้นกับคุณแน่นอน...มีอีกหนึ่งคำ...คือหัวใจ..ของยอดคน..คือ
ยอดคนต้องอ่อน..ถ้าไม่อ่อนไม่ใช่ยอด


ยอดไม้ที่อยู่สูงๆอย่างยอดมะพร้าว.มะม่วง..ก็ยังอ่อนเลย..ที่ว่าอ่อนในที่นี้คืออ่อนน้อม.
.นะขอรับ.....

 

ต้องเข้าใจที่แม่เป็นทั้งพ่อและแม่ ทำงานหาเงินให้ครอบครัว ใจแม่รักเราเกินร้อย แม่คงไม่ใคร่มีเวลาเรียนรู้การปรับตัวเข้ากะลูก เวลาอารมณ์ดีดีลองคุยกัน ลูกคิดด้วยว่าแม่คงเหนื่อยด้วย ลองสมมตืว่าเข้าบ้านวันนึงไม่มีแม่ จะเป็นอย่างไร ให้กำลังใจนะคะ แม่ก็น่ารักดีออก

 

ผมว่า ขาดอารมณ์ขันกันไปหน่อย อยู่ด้วยกันแบบนี้ อึดอัดแย่เลย

ลองเริ่มๆใช้อารมณ์ขันเข้าช่วยดูนะ เช่น การที่ แม่คุณห่วงแล้วพูดทำนองดุๆ(แต่รู้ในใจว่าท่านเป็นห่วง) ก็ลองแซวกลับไปว่าเป็นห่วงหรอ อะไรประมาณนี้
อย่างผมโดนแม่ดุเรื่องเรียนไม่จบ ก็บอกกลับไปว่าอยากอยุ่กับแม่นานๆ ก่อน อะไรประมาณนี้ ลองเปลี่ยนวิธีพูดของเราดู อย่างแม่สอนนี่ นั่งฟังไปเลย พูดจบก็สาธุไปเลย ส่วนเราจะทำหรือไม่ทำอีกเรื่องนะ อย่าไปคิดว่าเราperfect เลย ยังไงเราก็เป็นแค่เด็กน้อยในสายตาแม่อยู่ดี ผม23แล้วยังนอนกอดแม่อยู่เลยครับ^___^ ยังไงก็พยายามปรับตัวเข้าใหม่น่ะครับ สู้ๆ
ป.ล. ผู้หญิงพูดเพราะ อ่อนหวาน ไม่ใช้คำหยาบคาย ผมว่ามีเสน่ห์น่ารักดีน่ะ ถ้าต้องพูดเพราะ เพราะกลัวแม่ ผมว่า มันก็ยังดีกว่าพูดหยาบโดยไม่กลัวแม่เลยสักนิด

 

เอาน๊ะครับ สิ่งที่คุณทำเป็นความรู้สึกของผู้ชายที่ทุกคนมีครับ แต่ขอให้คุณคิดแง่ดีๆเยอะๆครับ หรือภาวนาว่าพุทโธ พุทโธ ถ้าเย็นลงแล้วก็ให้เราคิดครับ โดยใช้สติครับ

 

บุคคลในโลกนี้ มีอยู่สองคน ที่เราไม่อาจแตะต้องได้เลย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ

คือพ่อกับแม่ ไม่ว่าท่านจะเป็นคนเช่นไร ผู้เป็นลูกพึงละเว้น

เมื่อเจอกับนิสัยของพ่อแม่ที่เราไม่ชอบ เราทำได้เพียงอดทนต่อการโต้ตอบทุกกรณี
ทางออกของแต่ละคน ก็ขึ้นกับกำลังใจ และวิบากกรรมที่ติดตัวมา

 

อืม....

ความกดดันตั้งแต่เด็ก ที่คุณฝังใจเป็นลูกกตัญญูพยายามไม่เถียงเค้า
เลยต่อต้านทางใจ เป็นจับผิดแม่แทน

นี่เป็นปัญหาของเด็กดีที่เก็บกดทั่วไปค่ะ
เป็นปัญหาของครอบครัวเล็ก ที่ไม่มีปู่ย่าตายาย (ให้เราวิ่งไปขี้ฟ้อง)เป็นสังคมที่ไร้ราก และโดดเดี่ยว

ยังไงเราคงไปเปลี่ยนท่านแม่ยาก
เราทำได้ก็คือยอมรับท่าน
ทุกครั้งที่ท่านให้ความเห็นและสั่งสอน

บอกท่านว่า ขอบคุณค่ะแม่ แต่ ....(ใส่ความเห็นของคุณไป) แล้วตามด้วย แม่ว่าที่ลูกคิดเป็นอย่างใด ทำนองนี้ค่ะ


ชวนท่านไปทำบุญเข้าวัดบ่อยๆ ท่านจะค่อยๆใจเย็นไปเองค่ะ

อย่าลืมให้อภัยท่านแม่ก่อนนะคะ การที่เราจับผิดท่านก็ทำให้ท่านอึดอัดเวลาอยู่ใกล้เราพอๆกันค่ะ

 

รักแม่ไม๊ครับ ?

ถ้าคำตอบคือ รัก ก็ปล่อยวางเสีย ลองมองความดีของแม่ บุญคุณที่แม่ให้เรามา โดยที่ไม่ขอสิ่งตอบแทน ซึ่งคุณจะรู้ว่า สิ่งที่แม่ทำให้เรารู้สึกไม่ดีนั้น มันน้อยมากจนแทบจะเปรียบเทียบกันไม่ได้เลย กับพระคุณอันล้นฟ้า ที่เราติดค้างท่าน

 

เข้าใจคุณนะคะ เราก็เคยรู้สึกคล้ายๆกัน แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว คือ อย่างแรกเราต้องพยายามวางอคติต่อท่านก่อน ทุกคนล้วนแตกต่างกัน เราอาจถูกชะตากับคนนั้นคนนี้ ไม่ถูกชะตากับคนนั้นคนนี้ แต่สำหรับแม่ของเรา ไม่ว่าเราจะไม่ชอบความคิดท่านอย่างไร เราก็ไม่มีสิทธิ์จะทำไม่ดีกับท่าน เราควรรู้ว่าแม่ก็คือแม่ ผู้ให้ชีวิตเรา เลี้ยงดูเรามา เราควรรักและเคารพท่านในฐานะแม่ ถ้าพูดกันมากๆๆ แล้วทะเลาะกัน ก็พูดกันน้อยๆ เจอหน้ากันไม่ต้องบ่อยมาก แล้วจะคิดถึงกัน รักกันมากขึ้น พยายามมองท่านด้วยความรัก เห็นใจท่าน ฟังท่านมากๆ นับวันท่านจะยิ่งแก่ลง เราควรจะเป็นเพื่อนพูดคุยกับท่าน ไม่ให้ท่านเหงา พูดกันแต่สิ่งที่ดีๆ พูดเรื่องขำๆ อย่าพูดเรื่องเครียด ถ้าท่านสอนอะไรก็ฟังๆๆไปก่อนอย่าเพิ่งเถียง เก็บมาพิจารณาอีกที จะเชื่อไม่เชื่อก็อีกเรื่องนึง เราต้องทำดีต่อท่านมากๆนะคะ เพราะท่านเป็นเพียงคนเดียวที่รักเราที่สุด ท่านให้เรามามากแล้ว ถึงเวลาแล้วค่ะที่เราจะให้ท่านบ้าง ให้ความรัก ความเข้าใจกับท่าน เวลาท่านเหลือน้อยลงทุกวัน ไม่เริ่มตอนนี้แล้วจะเริ่มตอนไหน อารมณ์น้อยใจ ขุ่นเคืองใจไม่ได้สร้างประโยชน์แก่ผู้ใดเลย ทิ้งๆไปบ้างก็ได้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^