สอนกรรมฐานให้ศิษย์ เป็นอัตตาใหม่ ไม่ได้นิพพานนะลูก

ตัวครู ตัวผู้สอน คือ อัตตา
เมื่อบุคคลใกล้บรรลุธรรม
จะคิดว่าตนได้บรรลุธรรม
แล้ว จึงได้สอนกรรมฐาน
แก่ผู้อื่น ตั้งตนเป็นครู


เหตุฉะนี้ จึงมีอัตตาใหม่
คือ ตัวครู ตัวผู้สอน ทำให้
ไม่นิพพาน

 

ผู้บรรลุอรหันต์ที่แท้จริง ย่อมสิ้นแม้ตัวครู


ตัวครู คือ อัตตาใหม่ ที่ก่อขึ้นขณะใกล้จะบรรลุธรรม
โดย "พญาวัสวัสตีมาร" จะมาดลจิตดลใจว่าเราได้มี
ธรรม บรรลุธรรมแล้ว ให้เราออกโปรดสัตว์ สอนคน
โดยพญามารฯ จะนำพาผู้คนเข้ามาแห่ห้อมล้อมนับถือ
แล้วตั้งเราเป็นนั่นเป็นนี่ มียศฐ่าบรรดาศักดิ์มากมาย


แบบนี้ยังไม่บรรลุธรรมนะลูก ยังไม่พ้นบ่วงมาร

 

กรรมฐานที่เราให้แก่ผู้อื่น กระทบธรรมชาติเดิมแท้ของเขาหรือเปล่า?


จิตเดิมแท้ ธรรมชาติเดิมแท้ เป็นเช่นนั้นเอง แตกต่างกันไปตามวิบากกรรม
ไม่เหมือนกันในสมมุติ แต่เหมือนกันในวิมุติ คือ ความไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตน
เพราะจิตมีอุปทานว่า "กรรมฐานของเรา ถูกต้องดีแล้ว" ด้วยอุปทานนี้เอง
นำพาให้ไปสอนผู้อื่น โดยไม่เข้าใจธรรมชาติแห่งจิตของผู้อื่น ต้องให้ทุกคน
ที่มายังอาณาจักรของตน (ซึ่งตนถือครองเป็นครูหรือเจ้าอยู่) ได้ฝึกเช่นตน
ให้เหมือนที่ตนสอน โดยมิได้พิจารณาความแตกต่างของจิตมนุษย์ ซึ่งอาจ
รับได้และไม่ได้ในธรรมชาติที่แตกต่างกัน แต่ก็สอนไปเหมือนกัน


กรรมใหม่ก็เกิด การปรุงแต่งจิตให้ผู้อื่นก็เกิด ตัวครูก็เกิด อย่างนี้ยังไม่อรหันต์นะ

 

ทำอย่างไรไม่ให้กรรมฐานกลายเป็นฐานกรรมใหม่


เขามีธรรมชาติเดิมแท้มาอย่างไร ไม่ต้องไปเปลี่ยนแปลง
หรือสั่งให้เขาเปลี่ยนแปลง คุยเฉยๆ เราสักแต่ว่าพูดเท่านั้น
ถ้าเขาได้ปัญญา ก็ด้วยตัวของเขาเอง ไม่ใช่เพราะเราทำให้
เราก็พูดไปตามวิบาก เพราะเขาถามบ้าง เพราะมีกิจเหลือค้าง
บ้าง พูดกลางๆ เฉยๆ เขาจะทำหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับเรา เป็นแค่
วิบากกรรมของเขาเอง ไม่ไปบงการ กงการอะไรให้เขา แค่พูด
บอกแล้ว แล้วกัน ที่เหลือแล้วแต่เขา


ไม่ต้องสอนกรรมฐานอะไรใหม่ให้ใคร ปล่อยเขาตามธรรมชาติ
ของเขา แล้วใช้ปัญญา กระเทาะเบาๆ สิ่งที่เขาติดขัด เขยื้อน
เขาจะพยายามจนเอาตัวเองหลุดพ้นได้เอง สะกิดเบาๆ ก็พอ
ไม่มีกรรมใหม่มากพอสืบชาติภพ เป็นแค่ "เศษกรรม" นะลูก
สะกิดคือ "ให้สติ" ที่เหลือ "ปัญญาของเขา จะเกิดด้วยตนเอง"

 

การเป็นครูสอนกรรมฐานไม่ผิด เป็นแค่การเสวยวิบากเท่านั้น


ลูกที่ยังเป็นครูสอนกรรมฐานอยู่ ไม่ผิดนะ แต่ก็ยังไม่ใช่ทางนิพพาน
เป็นแค่ "วิบากกรรม" เท่านั้น เมื่อลูกเสวยวิบากกรรมนี้สิ้นแล้ว กิจจบ
แล้ว ลูกจะรู้ว่า "มันว่างเปล่า" ทำไปก็ไร้ประโยชน์ หาสาระอะไรไม่ได้
ไม่ใช่กิจ ไม่ใช่ตัวตนของตน ครูก็ไม่ใช่ ศิษย์ก็ไม่มี เมื่อนั้นใกล้แล้วนะ
ลูกใกล้หมดกรรมที่ต้องชดใช้ในรูป "ครูกรรมฐาน" แล้วนะ สติสักนิด
ปัญญาจะสว่างจ้าได้เลยนะลูก เอ๊ะใจขึ้นนิด เอ๊ะเราทำอะไรนี่ มันได้
อะไรนี่ มันหลุดพ้นกันจริงหรือเปล่าละนี่ เราทำไปทำมันกันละนี่?


ว่างเปล่าไป หาสาระไม่ได้นะลูก ไร้ตัว ไร้ตน ไม่มีครู ไม่มีกรรมฐาน
มายาภาพเท่านั้นนะลูก เกิดดับ เกิดดับ หลอกหลอนเราไป ให้เราสนุก
อยู่กับการเป็นครู ให้เพลินอยู่กับการถ่ายทอดกรรมฐาน วนอยู่นะลูก
เหวี่ยงหลุดเลย ไม่ใช่สาระนะลูก ว่างเปล่าไปเลย ฉันพลันเลยนะลูก


...

 

กรรมฐานที่เขาฝึกมา ไม่มีใครผิด แต่ยังไม่นิพพานเท่านั้น


ลูกเจอใคร ฝึกกรรมฐาน หรือฝึกพลังจิตแบบไหนมา ไม่มีผิดนะลูก
เป็นแค่วิบากกรรมเก่าของเขา ที่เขาต้องเสวยไปเท่านั้น แต่ไม่ได้
นิพพานนะลูก ปัญญาเข้าถึง ไม่มีปัญญา ไม่หลุดนะลูก สมาธิแค่ฐาน
ฐานไม่ต้องสูง เราไม่ใช่ฤษี ไม่ต้องไปทำแข่งขันนะ ตบะไม่ต้องแข่ง
วสีไม่ต้องแข่ง เอาแค่เป็นฐาน "พอให้ใจพอรับความจริงได้" เท่านั้น
พอใจชื้น พร้อมรับความจริงได้แล้ว ลัดตัดตรงเลยนะลูก ให้แจ้งโลก
แจ้งในทุกข์ของโลก แจ้งในอนิจจังแห่งโลก แจ้งในความไร้ตัวตนใน
โลก ใดๆ ล้วนมายาเท่านั้น หลอกหลอนเราเล่น เพลินไป วนไปในวัฏฏะ
เท่านั้นเองลูก หาสาระอะไรไม่ได้เลย


ตรงนิพพานก่อนนะลูก ตรงความดับสูญแห่งสมมุติทุกสมุมุตินะลูก ตรง
ไม่เลี้ยว ไม่อ้อม ไม่เพลินไปลองนั่นลองนี่ ตรงนิพพานเลย ตรงจุดดับนั่น
ทำให้แจ้งจ้า สว่างไสวไปเลย ฉับพลันเลย ฉับพลัน นะลูกนะ...

 

กรรมฐานเป็นแค่วิบากกรรม ไม่ใช่มรรคสู่นิพพานนะลูก


กรรมฐานเป็นแค่กรรมอันเป็นฐาน ให้เราเสวยวิบากเพื่อชดใช้นะลูก
พระพุทธเจ้าไปเสวยวิบากกรรมนั่งกรรมฐาน เพราะมันเป็นกรรมเก่า
อันเป็นฐานที่ต้องไปทำ ไปเสวย ไปชดใช้ ไปชำระ แค่นั้นเองนะลูก
ไม่ต้องส่งเสริมกรรมฐานให้มีตัวมีตน ไม่ต้องสร้างตัวครูกรรมฐาน
กรรมฐาน แค่วิบากกรรมอันเป็นฐานให้เราชำระเท่านั้น สตินะลูกสติ
ตื่นออกจากการฝึกนะลูก จิตเดิมแท้ประภัสสรอยู่แล้วนะลูก ไม่ต้อง
ไปทำให้ธรรมชาติใสๆ ของจิตเป็นไปอื่น มันเป็นเช่นนั้นเองอยู่แล้ว
นะลูกนะ ตื่นเต็มสตินะลูกนะ ฉับพลันเลย ปัญญาแจ้งจ้าไปเลยนะลูก

 

อนิจจังแน่นอนอยู่แล้ว ปล่อยไป ไม่ต้องสร้างสิ่งใหม่นะลูก


อนิจจังทุกอย่างอยู่แล้ว มีหรืออะไรที่เที่ยงแท้ แม้แต่โลกนี้ยังกลัวว่าจะแตก
กันอยู่ทุกวันแล้วนะลูก อะไรก็ไม่เที่ยงอยู่แล้ว ไม่ต้องไปสร้างตัวใหม่ขึ้นมานะ
ตัวครู ตัวผู้สอนกรรมฐาน ตัวผู้ค้ำศาสนา อะไร ตัวตนของตน ตัวใหม่ๆ ทั้งนั้น
อัตตาใหม่ทั้งนั้นนะลูกนะ อัตตาเก่าก็มากโขอยู่แล้วนะลูกนะ สร้างตัวใหม่มาอีก
ไม่หมดนะลูก ไม่สิ้นนะลูก ตัว "พุทโธ" ก็ไม่ต้องสร้างไว้ให้ลูกหลานแบกภาระ
ตัว "สัมมาอรหัง" ก็ไม่ต้อง, ตัว "ยุบหนอ พองหนอ" ก็ไม่ต้อง, "ตัวรู้", "ตัวสติ"
อะไรก็ไม่ต้อง ไม่ตั้ง นะลูกนะ ปล่อยไป ธรรมชาติเกิดเองดับเอง ลูกไม่ต้องไป
สร้างตัวใหม่แล้ว ตัวเก่าก็มากแล้ว เสวยวิบากตัวเก่าให้หมดนะลูก ของใหม่ไม่
ต้อง ไม่ตั้ง พอแล้ว จบแล้ว หยุดคือตัวสำเร็จ อยู่แล้ว เป็นเช่นนี้เอง ไม่เป็นอื่น


นะลูกนะ

 

อริยสัจสี่ นิโรธแล้วจึงเป็นมรรค ไม่ใช่เดินมรรคไปนิโรธ


ไม่ว่าท่านกระทำอันใดก็ตาม หากเริ่มต้นจากทุกข์ แล้วเห็นแจ้ง
ด้วยปัญญาว่า "เหตุแห่งทุกข์มาจากการกระทำแห่งตน มิใช่เพราะ
เหตุอื่นใด" อันทำให้ท่านทำลายสักกายทิฐิ ความถือตนลงเสียได้
นั่นคือธรรมข้อ "สมุทัย" ได้ปรากฏขึ้นแล้ว ย่อมเข้าสู่โสดาปฏิผล


จากนั้น ท่านได้เพียรพยายามใดๆ ก็ตาม มิอาจหลุดพ้น ทว่า กลับ
"ดับสนิท ดับสูญ" ไปเสียอย่างนั้น ท่านแว่บคิดถึงคำว่านิพพานที่
แปลว่าดับสูญขึ้นมา จึงตรงสู่สภาวธรรมนั้นๆ ท่านไม่อาลัยอาวรณ์
ในกรรมฐาน หรือสิ่งที่ท่านได้เจริญมานานแสนนาน ท่านปล่อยสิ่งนั้น
ไป ปล่อยให้ดับสูญหมดไป อย่างไม่เสียดาย นี่เรียกว่า "นิโรธ" แล


จากนั้น ท่านได้เข้าถึงด้วยปัญญาแจ้งสว่างไสว หลุดพ้นอย่างแท้จริง
มรรคย่อมเกิดเองแก่ท่าน อย่างเป็นปกติ เป็นธรรมดา ธรรมชาติ คือ
ไม่ใช่มรรคใดๆ แต่เป็นไปโดยวิบากเท่านั้น ท่านทำไปด้วยเพราะถูก
วิบากกรรมซัดเท่านั้น (เช่น พระพุทธเจ้านั่งสมาธิทรมานพระองค์ไป
ด้วยผลแห่งวิบากเท่านั้น ท่านมีปัญญาแจ้งได้เช่นนี้ ว่ากรรมฐานก็มิใช่
ที่พึ่ง ที่อาศัย ที่ยึดถือ ท่านปล่อยวางแม้กรรมฐานที่เจริญอยู่)


นี่เรียกว่า "มรรค"<!-- google_ad_section_end -->

 

ที่สุดแล้วโลกกับธรรมเป็นหนึ่ง ไม่ใช่ของคู่นะลูก


ลูกหลายคน แยกโลกแยกธรรม เอาโลกไว้ทาง เอาธรรมไว้ทาง
เข้าวัดเป็นอีกคนหนึ่ง เรียกว่าทางธรรม พอเข้าบ้าน เข้าที่ทำงาน
เป็นอีกคนหนึ่ง เรียกว่าทางโลก แล้วก็เกิดกระทบกระทั่งของๆ คู่
คือ โลกกระทบธรรม ธรรมกระทบโลก เช่น ไปวัดโดนคนว่าละทิ้ง
หน้าที่, ไปที่ทำงานก็มีกรรมเพราะเอาเรื่องธรรมไปเผยแพร่ผิดที่


ไม่ต้อง ไม่ตั้ง นะลูกนะ ปล่อยไป ธรรมะ ธรรมชาติ เกิดเอง ดับเอง
ไม่ต้องแยกโลก แยกธรรมนะ ไม่ต้องสร้างทางธรรมแยกจากทางโลก
นะ ธรรมชาติอยู่แล้ว เป็นเช่นนั้นเองอยู่แล้ว ไม่เป็นอื่นอยู่แล้วนะลูกนะ


พ้นของคู่ พ้นโลก พ้นธรรม "นิพพานหนึ่งเดียว" ไม่มีสองนะลูก...

 

แต่ดั้งเดิมแท้แล้วธรรมชาติ ไม่มีตัวตนของตน ไม่ต้องสร้างตัวใหม่นะลูก


จิตตรงสู่ความหลุดพ่น นิพพานเท่านั้น นิพพานหนึ่งเดียว ไม่มีสอง ไม่เป็นอื่น
ไม่ต้อง ไม่ตั้ง ไม่สร้างอะไรใหม่นะลูก ไม่ต้องไปสร้างวิธีทำสมาธิ, เจริญสติ
เจริญกรรมฐานอะไร สิ่งที่ถูกสร้างนี้ มันควบคุมไม่ได้นะลูกนะ คิดง่ายๆ คนมา
ฝึกกับลูก ลูกควบคุมเขาได้ไหมว่าเขาจะไม่เอาสิ่งที่ลูกบอกหรือสอน ไปทำต่อ
พอทำต่อแล้วไม่เหมือนเดิมขึ้นมา ไม่นิพพานขึ้นมา กรรมนะลูก ดีหรือเลวก็ช่าง
กรรมนี้สืบชาติภพได้นะลูก โดนทื้งหมดนะลูก ทั้งครูต้นตอวิชชาก็ไม่นิพพาน
ลูกศิษย์คนที่เอาไปเผยแพร่ต่อก็ไม่นิพพานนะลูก โดนทั้งยวง ทั้งห่วงโซ่ พัวพัน
ลากกันลงมาเกิดอีกนะลูก เพราะอะไร ใครทำ ใครสร้างอะไรไว้ ต้องรับผิดชอบ
ต้องเก็บของตนเองทำตกหล่นไว้ ต้องเก็บคืน เพราะสร้างไว้เลยต้องมาเก็บคืน
วนกันอยู่อย่างนี้ ไม่แล้วนะลูก ไม่ต้องสร้างตัวใหม่ เทวรูป สิ่งศักดิสิทธิ์ใดใหม่ๆ
ก็ไม่ต้อง จบเลยลูก ลัดตัดตรงเลยลูก เหวี่ยงพ้นไปเลยลูก หลุดพ้นเลย ฉับพลัน!

 

เราได้บุญ ได้คาถาอะไร เสวยวิบากเฉพาะตน ไม่ต้องบอกต่อนะลูก


คาถาหรือบทสวดมนต์ที่เราได้มา มาเพราะวิบากเท่านั้นเองนะลูก ใช้ให้หมด
เสวยวิบากกรรมให้หมดๆ ไป ไม่ต้อง ไม่ตั้ง ไม่ไปสาระอะไรสำคัญใหม่ ให้
เกิดสังขารใหม่ขึ้นมานะลูก จิตมันชอบสร้าง มันชินกับการสร้าง สร้างสังขาร
สร้างเรือนกายให้เราอาศัยใหม่ๆ อยู่เรื่อย ก็ปล่อยไป เดี๋ยวสติมา ปัญญาเกิด
เกิดแล้วเบื่อหน่ายเอง สงบเอง ปล่อยวางเอง ไม่ได้เพราะเราทำ แต่เป็นไปเอง
เป็นไปตามธรรมชาติเองนะลูก ไม่ได้ตั้งเจตนาจะให้เป็น ไม่ต้อง ไม่ตั้งนะลูก


คาถาอะไรที่ลูกได้มาด้วยผลบุญ ถ้าไปบอกต่อ เป็นกุศลก็มีกรรมต่อชาติภพ
ไม่ต้อง ไม่ตั้ง เสวยวิบากแล้วจบไป หมดไป สิ้นไป ดับไป นะ ไม่ต้อง ไม่ตั้ง
ไม่สร้างใหม่นะ ไม่สืบไป ไม่เนื่องด้วย ไม่หนุนให้ใคร ไม่ต่อชาติสืบภพนะลูก

 

อนุโมทนาครับ นานๆจะได้ฟังและพิจารณาข้อความแบบนี้
ความรู้สึกเหมือนฟังธรรมะแท้ดั้งเดิม เหมือนมาจากพระฤาษี

 

ธรรมประเสริฐ
ขออนุโมนาครับ

 

แนวคำสอนของ ท่าน คุ้นๆ มากเลย มีคำตอบในใจอยู่ค่ะ

ไม่ทราบว่า จะเปิดเผยนามท่านได้หรือไม่คะ ถ้าไม่สมควร

หรือไม่อนุญาติ โปรดอภัย

 

อ่าน กระทู้ของ จขกท. มีความรู้สึกว่าเย็นๆยังไงชอบกล....ตอบผมทีผมเป็นอะไรครับ
ผม อ่านมาทั้ง 3 กระทู้นั้นละครับเป็นหมด..งง..ผมชอบภาพที่เป็นวงกลมนั้นเป็นพิเศษครับ....เช่นนั้น

 

ลักษณะการพูด วิธีการสอนคล้ายๆ ท่าน ดร.สนอง เลยคะ ผิดถูกอย่างไรก็ขออภัยไว้นะที่นี้ด้วย
โดนส่วนตัวก็ชอบอ่านหนังสือของท่านเหมือนกัน

 

น่าจะออกแนว เซน ลัทธินี้เรียกตัวเองว่าฉับพลัน ผู้นําองค์สําคัญที่คนไทยรู้จัก คือ เว่ยหลาง ในไทยแนวนี้จะเป็นสวนโมกขพลาราม หลวงพ่อพุทธทาส เป็นรูปแบบมหายาน

ภาพท่านเป็นท่านท้าวมหาพรหมชินะปัญชะระ หรือท่านท้าวมหาพรหมชินบัญชร ญี่ปุ่นขนานนามมหาพรหมองค์นี้เป็นศาสดาของ ลักทธิ ชินโตไน ถือเป็นศาสดาองค์หนึ่ง เป็นพระโพธิสัตย์องค์หนึ่งที่มีหน้าที่คุ้มครองพระศาสนา

จะสอนแนวทุกอย่างว่าง ขัดกับคําสอนของฝ่ายเถรวาทอยู่บ้าง จะออกแนวมองอีกมิติ เช่น
ยกตัวอย่าง
เถรวาทสอนว่า
"กายคือต้นโพธิ์ จิตคือกระจกเงาใส หมั่นเช็ดอยู่ทุกโมงยาม จึงไม่มีฝุ่นละอองลงจับ"
นิกายนี่จะสอนว่า
"ไร้กาย ไร้ต้นโพธิ์ ไร้จิต ไร้บานกระจกเดิมที่ไม่มีใดใด ฝุ่นจะจับลงที่ตรงไหน"

ไม่ขอแสดงความคิดเห็นใดๆครับ ท่านก็มาเผยแพร่แนวคิดศาสนาของท่าน

 

...เข้าผิดกระทู้ ต้องขออภัย บังเอิญว่าไม่ใช่แนวนี้...

 

ปัญญาน่ะ ไม่ต้องไปหาที่ไหนไกลหรอก มันอยู่รอบๆตัวเรา ขึ้นอยู่กับว่าเราจะรับมันหรือป่าว เราอย่าเพิ่งไปยึดติดกับมัน ลองดูว่าสิ่งไหนดีก้อนำมา สิ่งไหนไม่ดีก้อปล่อยไป
เพราะอย่างไรแล้วปัญญาหรือตัวธรรมมันก้ออยู่รอบๆตัวเรา เราเอานู่นเอานี่มาพิจารณาด้วยธรรมย่อมได้ธรรม

ถ้าจะให้เปรียบเทียบง่ายๆ ก้อเหมือนกับเราเอาที่ช้อนปลาไปตักกรวด มันไม่จำเป็นที่จะต้องหาที่ตักกรวดโดยเฉพาะมาตัก แต่ถ้ามันบังเอิญไปตักได้อย่างอื่นมา ก้อจงพิจารณาว่าใช่สิ่งที่เราต้องการหรือไม่ ไม่ต้องการก้อทิ้งมันไปซะ