หลวงพ่อของเรา โดยศ.ดร.ปริญญา นุตาลัยจากลูกศิษย์บันทึกเล่ม ๑.

​

เรื่องที่จะเขียนต่อไปนี้
ผู้เขียนมีความประสงค์จะบันทึกคุณวิเศษบางส่วนของ
หลวงพ่อของเรา
ให้บรรดาศิษย์ทั้งหลายได้ชุ่มชื่นใจ
ในคุณความดีอันยอดยิ่งของท่านที่คุ้มหัวพวกเราอยู่
ท่านที่ไม่ได้เป็นลูกศิษย์จะอ่านก็ได้
ผู้เขียนก็หวังว่าเรื่องนี้คงจะเป็น ประโยชน์แก่ท่านบ้าง
ส่วนคนพาลห้ามอ่านเด็ดขาด
เพราะวิสัยของคนพาลก็ย่อมมีทุคติ เป็นเบื้องหน้าอยู่แล้ว
อย่าได้มาหาโทษใส่ตนเพิ่มขึ้นอีกเลย หลายๆ
เรื่องที่จะเล่าสู่กันฟังนี้ก็คงเป็นอจินไตย สำหรับผู้ยังไม่ได้ฌาน
และไม่มีญาณที่เกิดจากอำนาจฌาน
ก็ขอให้ฟังหูไว้หูไปพลางๆ ก่อน​

หลวงพ่อเป็นพระขนาดไหน​

ใครก็ตามที่ได้อ่านหนังสือประวัติหลวงพ่อปาน
และ หนังสือมโนมยิทธิและประวัติของฉัน
ก็คงจะพอรู้ประวัติและปฏิปทาของหลวงพ่อแล้ว
ทีนี้ลองมาฟังพระผู้ใหญ่บางท่านพูดถึงหลวงพ่อดูบ้าง ​

หลวงปู่บุดดา ถาวโร
เคยปรารภถึงหลวงพ่อของเราเมื่อเปรียบกับองค์ท่านเองไว้ดังนี้
“หลวงปู่น่ะเหมือนหิ่งห้อย หลวงพ่อมหาวีระเหมือนพระอาทิตย์”
เป็นไงครับ ท่านผู้อ่านพอรู้
ขนาดตัวท่านบ้างหรือยัง
พระสุปฏิปันโนขนาดหลวงปู่บุดดา เปรียบได้แค่หิ่งห้อย
เราท่านทั้งหลายก็คงเป็นแค่ไรน้ำที่ติดใจพระอาทิตย์กระมัง ​

หลวงพ่อสิม พุทธาจาโร (พระครูสันติวรญาณ)
บอกว่า
“หลวงพ่อมหาวีระนั้น ท่านเป็นโลกวิทู แจ้งทั้งโลก แจ้งทั้งธรรม”
ชัดเจนไหมครับ
ครูบาคำแสนเล็ก ท่านบอกว่า
“หลวงปู่ บวชมา 60 กว่าพรรษาเข้านี่แล้วยังไม่เคยพบพระองค์ไหนเหมือนหลวงพ่อ”​

​

เมื่อตอนปลายปี พ.ศ.2517
หลวงพ่อเข้ามาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลตำรวจ
ผู้เขียนได้มานอนเฝ้าท่านอยู่
ตอนกลางคืนท่านก็รับ แขกพวกญาติโยม หมอและพยาบาล โรงพยาบาลตำรวจ
(สมัยนั้นพี่หมอสมศักดิ์ ดูเหมือนจะเป็นรองผู้อำนวยการ)
หลวงพ่อท่านก็เล่าเรื่องหลวงพ่อกบ วัดเขาสาริกา ให้ฟัง ท่านว่า
หลวงพ่อกบนั้นเป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณทรงสมาบัติแปดตลอด
ท่านจึงไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ตัวผู้เขียนเองนั้นสงสัยหลวงพ่อมานานแล้ว
และก็ถกเถียงกับลูกศิษย์หลายๆท่านเรื่อยมา
ท่านที่อ่านหนังสือประวัติหลวงพ่อปานก็จะอ้างว่า
หลวงพ่อทรงวิชชาสามแน่นอน
แต่ผู้เขียนว่าไม่ใช่ ​

​

เพราะหลวงพ่อทรงสมาบัติแปดตั้งแต่พรรษาแรก
และผู้ที่ทรงสมาบัติแปดนั้นสามารถเป็นพระอรหันต์พร้อมปฏิสัมภิทาญาณได้ภายใน 7 วัน พอแขกกลับไปหมดแล้วผู้เขียนก็มานอนคิดเปรียบเทียบ
หลวงพ่อกบนั้นท่านทรงสมาบัติแปด ท่านก็เป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณ
หลวงพ่อของเรานั้นบารมีเดิมท่านเป็นพุทธภูมิวิริยาธิกะ
อีก 7 ชาติ บารมีจะเต็ม และก็ทรงสมาบัติแปดตั้งแต่พรรษาแรกที่บวช
เมื่อท่านลาพุทธภูมิ (เมื่อ พ.ศ. 2504) แล้ว ทุนเดิมมากมายเหลือเฟืออย่างนั้น
ถ้าไม่ทรงปฏิสัมภิทาญาณแล้วจะเอาทุนเดิมไปซ่อนที่ไหน ​

พอคิดออกก็แทบจะนอนไม่หลับ รุ่งเช้าหกโมงเช้าหลวงพ่อตื่นแล้ว
ผู้เขียนก็รีบเข้าไปกราบๆๆ แล้วเรียนท่านว่า
“ผมรู้แล้วครับ หลวงพ่อทรงปฏิสัมภิทาญาณแน่นอน”
แล้วก็ให้เหตุผลกับท่าน ท่านบอกว่า
“จับได้ไล่ทันก็แล้วไป จับไม่ได้ไล่ไม่ทันข้าก็ว่าของข้าไปเรื่อยๆ”
แล้วท่านก็เมตตาเล่าให้ฟังว่า ​

ท่านสงสัยมาตั้งแต่บวชแล้ว เมื่อได้อ่านพบว่า ท่านพระกิมพิละ
สำเร็จอรหันต์ปฏิสัมภาทาญาณ ทรงพระไตรปิฎก
เมื่อมีดโกนจรดหนังศีรษะเมื่อจะโกนผมบวช ท่านบอกว่า
“ทรงพระไตรปิฎกเข้าไปได้ยังไง ยังไม่ได้อ่านได้เรียนสักตัว”
แต่เมื่อท่านสำเร็จเองแล้วถึงได้รู้ว่า
“นึกจะรู้อะไรแล้วมันรู้ไปหมด ความรู้มันเกิดขึ้นมาเอง นึกจะรู้ก็รู้”
ตั้งแต่นั้นมาผู้เขียนก็ทำตนเป็นฆ้องปากแตก เที่ยวได้บอกเขาเรื่อยไป ​

จนกระทั่งหลวงพ่อท่านบ่นว่า
“ข้าปิดของข้ามาเป็นสิบกว่าปี ไอ้เบื๊อกนี่เอามาเปิดหมด”
ดังนั้นผู้เขียนจึงไม่สงสัยเลย (แต่จับใจมาก) เมื่อได้ยินท่านพูดว่า
“ขึ้นชื่อว่าพระ (หรือคนก็ตาม) อย่าให้ฉันได้ยินชื่อ...รู้หมด”​

ทีนี้ขอเล่าเรื่องที่ผู้เขียนได้ประสบมาแล้วก็ไม่เคยกล้าเล่า
เมื่อผู้เขียนฝึกมโนยิทธิสำเร็จครั้งแรกเมื่อปลายปี 21
ขอออกนอกเรื่องหน่อยนะครับ เพราะฝึกว่าจะได้ใช้เวลาตั้ง 3 คืน
มิหนำซ้ำยังขี้เกียจฝึกฝนซักซ้อมเสียอีก
ท่านทั้งหลายที่มาฝึกปุ๊บได้ปั๊บนั้น ​

ขอให้ภูมิใจได้ว่าจิตของท่านดีกว่าผู้เขียนหลายเท่านัก
กลับเข้าเรื่องล่ะครับ เมื่อขึ้นไปถึงพระนิพพานได้แล้ว
(ใครว่านิพพานสูญก็เชิญตามสบายนะครับเราไม่ว่ากันอยู่แล้ว)
ความซนก็บังเกิด แอบไปดูวิมานหลวงพ่อ
พอเห็นเข้าก็ตกใจทำไมถึงใหญ่โตอย่างนี้
ใหญ่กว่าวิมานของสมเด็จองค์ปัจจุบันมากเป็นไปได้ยังไง
ความรู้ปรากฏแก่จิตในขณะที่คิดนั้นเองว่า
เศรษฐีมีทรัพย์มากกว่าพระราชาได้
หลวงพ่อท่านสั่งสมบารมีมาสิบหกอสงไขยกับอีกแสนกัป
วิมานก็ย่อมใหญ่เป็นธรรมดา
ตั้งแต่นั้นมาผู้เขียนก็ชอบแอบดูวิมานชาวบ้านเรื่อยมาจนนานๆ เข้าก็เลิกไปเอง
ที่โบราณท่านว่าวาสนาบารมีแข่งไม่ได้นั้น มันจริงอย่างนี้​

​

ขอเล่าเรื่องฟังเทศน์ที่พระจุฬามณี
ให้ฟังสักนิดราวกลางปี พ.ศ. 2517
ผู้เขียนมาฝึกกรรมฐานกับหลวงพ่อที่ตึกขาว พอหมดเวลาหลวงพ่อก็บอกว่า
“คุณปริญญา ฉันเจออาจารย์คุณบนดาวดึงส์”
ผู้เขียนได้ยินก็นึกไม่ออกว่าองค์ไหน
เพราะเวลานั้นผู้เขียนไปมาหาสู่พระอาจารย์หลายองค์ด้วยกัน
ก็พอนึก ๆ เอาเองว่า คงเป็นหลวงพ่อสิม
ดังนั้นพอผู้เขียนกลับไปถึงเชียงใหม่ก็รีบขึ้นไปถ้ำผาปล่องไปถามหลวงพ่อสิมว่า
“วันนั้นหลวงพ่อขึ้นไปดาวดึงส์ใช่ไหม”
หลวงพ่อสิมถามว่า
“ใครบอก”
ผู้เขียนก็ตอบว่า
“หลวงพ่อมหาวีระบอก” ​

​

หลวงพ่อสิมขอดูรูปหลวงพ่อ ผู้เขียนก็นำขึ้นไปถวาย
และผู้เขียนก็เล่าใฟ้ท่านฟังว่า หลวงพ่อมหาวีระ บอกว่า
“ฉันชอบหลวงพ่อสิมอยู่สองอย่าง คือท่านเคารพพระพุทธเจ้าอย่างจริงใจและท่านมีกตัญญูสูง” หลวงพ่อสิมก็ปรารภว่า
“ท่านไม่รู้จักเราท่านยังสามารถรู้ในจิตในใจเราได้”
หลวงพ่อเคยเล่าให้ฟังว่า ​

“พระทุกองค์ที่ได้ตั้งแต่วิชชาสามจะขึ้นไปฟังพระพุทธเจ้า
เทศน์ที่พระจุฬามณีทุกๆ วันพระ”
และการเข้าเฝ้า พระพุทธเจ้าที่พระจุฬามณีพระทั้งหลายก็จะนั่งเรียนลำดับใกล้ไกล
จากพระพุทธองค์ตามอริยผล อริยมรรค และกำลังฌานที่ได้และตามบารมีที่สั่งสมมา​

​

หลังจากฝึกมโนมยิทธิได้แล้ว
ผู้เขียนก็เคยอธิฐานขอดูลำดับพระที่มีชื่อเสียงหลายองค์ว่าท่านขนาดไหนกันบ้าง
เมื่อท่านเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าที่พระจุฬามณี (ด้วยความอยากรู้เท่านั้น)
ทุกๆครั้งที่ขึ้นไปขอดู
เห็นหลวงพ่ออยู่ชิดด้านขวาพระพุทธองค์เป็นเบอร์หนึ่งทุกที
พระหลายองค์ที่มีชื่อเสียง ท่านก็นั่งอยู่ในแถวพระอรหันต์ก็มี
พระอนาคามีก็มี
แต่ขอโทษทีบรรดาพวกจิตว่างท่านไปอยู่ไหนกันหมดก็ไม่ทราบ ไม่เคยเห็นสักที​

​

ขอปรารภเรื่องจิตว่างสักนิด
หลวงพ่อท่านพูดทุกครั้งที่มีผู้มาถามเรื่องจิตว่าง
ท่านว่า คำว่า จิตว่าง คือ ว่างจาก โลภะโทสะ โมหะ
แต่จิตไม่ได้ว่างแบบไม่เสวยอารมณ์ใดๆ
จิตว่างแบบนั้นมีเฉพาะพระอนาคามี และพระอรหันต์ที่เข้านิโรธสมาบัติเท่านั้น
จิตคนทั่วไปต้องเสวยอารมณ์ เมื่อจิตละอกุศล จิตก็ยึดกุศล​

ผู้เขียนขอยกคาถา 4 ที่พวกจิตว่างส่วนใหญ่ยึดอยู่
(เอ๊ะ ถ้าว่างก็ต้องไม่ยึดสิ)
โดยไม่รู้จริงมาให้พิจารณาดูสักนิด พระบาลีที่ว่า
สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ นั้น
หลวงพ่อท่านบอกว่า ควรจะแปลว่า
“สิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่เป็นโลกียวิสัย ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น”
ไม่ใช่ไม่ยึดแม้กระทั้ง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และพระนิพพาน
ลองคิดพิจารณากันดูนะครับ​

​

กลับเข้าเรื่องใหม่นะครับ
เมื่อผู้เขียนรู้เสียแล้วว่าหลวงพ่อท่านเป็นพระขนาดไหน
ความวางใจอย่างเต็มที่ในครูบาอาจารย์ก็บริบูรณ์
และก็เป็นเหตุที่ทำให้ผู้เขียนถูกพระองค์ที่สิบทัก
เมื่อคราวฉลองวัดฃผู้เขียนขอเอาความอวดดีของตัวมาเล่าสู่กันฟังสักเรื่อง ​

ที่จริงไอ้เรื่องมานะถือตัวอวดดีนั้นผู้เขียนไม่เป็นรองใคร
ผู้เขียนถือตัวอยู่เสมอว่ามีอาจารย์ดีใครอย่าได้มาบอกบุญให้ทำที่วัดอื่นเลย
ใจมันไม่อยากทำ ถ้าทำก็เพราะเกรงใจคนไม่ใช่เพราอยากทำบุญ
ผู้เขียนรู้ว่าเนื้อนาบุญของผู้เขียนนั้นเป็นอุดมมงคลแล้ว
จะไปโง่ทำนาดอน นาแล้งทำไม ​

ตอนวันฉลองวัดก็รู้ๆ กันอยู่ (เพราะหลวงพ่อบอกล่วงหน้า)
ว่าจะมีพระชั้นเยี่ยมๆ มาวัด ผู้เขียนไม่ได้ตื่นเต้นตามไปด้วยเลย
เพราะเรารู้ของเราอยู่ว่าแค่นี้เราพอแล้ว
พอผู้คนตื่นเต้นกันมากๆ ผู้เขียนก็ผสมโรงหลอกชาวบ้านว่า
ท่านพระโมคคัลลาน์ และท่านพระสารีบุตร มาที่อาคารเสริมศรีแล้ว ไปดูซิ ​

​

(ที่จริงท่านนั่งพนมมืออยู่นั้นหลายปีแล้ว)
ก็บอกเขาไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง น้าน้อย (กานดา อมาตยกุล)
มาบอกว่า เธอไปดูซิ มีพระดีที่ศาลาหลังเก่าน่ะ
ผู้เขียนนั้น รู้มานานแล้วว่าในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของหลวงพ่อ
น้าน้อยมีทิพจักขุญาณแจ่มใสไม่เป็นรองใคร ก็เลยแอบไปดู
พบรัชนีกลางทางก็ชวนไปดูด้วย เธอก็เย้าเอาว่า
ไหนว่ามีอาจารย์ดีองค์เดียวไง ก็เลยตอบไปว่า น้าน้อยให้ไปดู ​

ก่อนจะถึงผู้เขียนอธิษฐานว่า
ถ้าท่านเป็นพระดีจริง ก็ขอให้ท่านทักเราโดยอย่าให้คนอื่นรู้
พอผู้เขียนก้าวพ้นบันได้ขึ้นไปบนชานก็ได้ยินเสียงมาทีเดียวว่า
“ไอ้คนบางคนมันถือตัวว่ามีอาจารย์ดี แล้วตัวมันเองดีเหมือนอาจารย์หรือเปล่า”
พอได้ยินเข้าก็ซึมไปเลย รีบเข้าไปกราบสุดตัวเลยทีเดียว​

​

หลวงพ่อชี้ทางนิพพาน​

ผู้เขียนได้พบหลวงพ่อเมื่อปลายปี พ.ศ. 2516
หลังจากซาบซึ้งตรึงใจกับหนังสือสองเล่มที่ท่านเขียนคือ
ประวัติหลวงพ่อปาน
และ คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐานมาหลายเดือน
มาหาท่านที่วัดสองครั้งก็ไม่พบ
จนกระทั่งท่านขึ้นไปเชียงใหม่จึงได้พบท่านที่นั่น
ผู้เขียนสนใจพระพุทธศาสนามานานแล้ว
ได้เคยอ่านหนังสือแนะนำวิธีฝึกพระกรรมฐานตั้งแต่วิสุทธิมรรคลงไปอยากจะพูดว่าทุกเล่ม
ทั้งภาษาไทยภาษาอังกฤษ ​

พอมาพบหนังสือคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐานของหลวงพ่อ
ก็บังเกิดความซาบซึ้งตรึงใจมาก
คิดว่าไม่มีหนังสือใดที่วิเศษไปกว่านี้อีกแล้ว
แล้วก็เลยขโมยท่านพิมพ์แจกในงานแซยิดแม่
และเอาไปถวายที่วัด 200 เล่ม ​

แต่ไม่ได้พบหลวงพ่อ
พอพบท่านที่เชียงใหม่ท่านก็สอนทั้งสองคืน
พูดเรื่องโทษของการกินเหล้าจนผู้เขียนเลิกเหล้า
ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา และสอนว่า
ใครก็ตามที่เกิดมาพบพระพุทธศาสนาและมีจิตศรัทธาเลื่อมใส
ท่านว่าบารมีเต็มแล้ว
สามารถเข้าถึงพระนิพพานได้ในชาติปัจจุบัน ​

​

แล้วท่านก็บอกให้พิจารณาละสังโยชน์สาม
และกำหนดว่าอย่างน้อยจะต้องเป็นพระโสดาบันให้ได้
ผู้เขียนอายุ 34 ปี ในขณะนั้น
หัดฝึกกรรมฐานสัมมาอรหังกับหลวงปู่สดวัดปากน้ำตั้งแต่อายุ 10 ขวบ
เทกระโถนหลวงปู่บุดดา มาตั้งแต่เล็กๆ
ได้พบพระอาจารย์
ดีๆ มาก็มากมาย แต่สงสัยในเรื่องนิพพานมาตลอดเวลาว่า ​

จะต้องสั่งสมบารมีไปอีกเท่าไหร่กันจึงจะถึงสักที
มีอะไรเป็นเครื่องหมายเครื่องกำหนด
พึ่งจะได้พบแสงสว่างจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อวันนั้นเอง
เหมือนกับมีคนมาเปิดโลกยันพระนิพพานให้ดูทั้งหมด
ใจฟูเป็นอันมาก พอหลวงพ่อกลับไปแล้วก็รีบไปเล่าให้หลวงพ่อสิมฟังว่า
ได้พบพระที่บอกให้ผู้เขียนเร่งให้ถึงนิพพานในชาตินี้ให้ได้
ผู้เขียนมีหวังแล้ว​

หลังจากครั้งนั้นก็ยังได้ยินท่านประกาศว่า
“ถ้าเชื่อฉัน ทุกคนถึงนิพพานหมดในชาติหน้า
แต่หลายคนจะถึงในชาตินี้”
ท่านทั้งหลายเคยได้ยินพระองค์อื่นกล้าคิดหรือกล้าพูดเช่นนี้บ้างไหม​

​

นอกจากนี้ในการพบท่านครั้งแรกนั้น
ท่านยังเล่าเรื่องอื่น ๆ ให้ฟังอีกและบอกว่า
“คุณมาเกิดชาตินี้
คุณลงมาไม่ครบอายุขัยนะเข้าใจไหม”
ก็ตอบท่านว่าเข้าใจครับ แต่ไม่ยักกะถามท่านว่า
“อายุเท่าไหร่จะตาย”
ต่อมาลงมากราบท่านที่วัด พอสบโอกาสก็กราบเรียนท่านว่า
“หลวงพ่อครับ หลวงพ่อเอาผมไปนิพพานด้วยนะครับ” ​

​

ท่านตอบว่า
“เอาไปซี่ ไม่งั้นฉันจะไปตามคุณรึ”
ผู้เขียนก็กราบ ๆๆ หลังจากนั้นอีกหลายปี
ได้ติดตามท่านไปเก็บลูกศิษย์อีกหลายๆ แห่ง
(เล่าได้อีกมากไว้เล่าในเล่มต่อไปแล้วกัน)
เห็นลีลาต่าง ๆ ของท่านด้วยความซาบซึ้งในมหากรุณา
แล้วก็เกิดความสงสัยว่า
ท่านจะตัดตอนหยุดเก็บลูกศิษย์แค่ไหน
ก็กราบเรียนถามท่านว่า ​

“หลวงพ่อครับ หลวงพ่อจะตัดตอนหยุดเก็บลูกศิษย์แค่ไหนครับ” ท่านบอกว่า
“ฉันจะเก็บของฉันไปจนหมด ฉันเก็บลูกศิษย์ของ
ฉันครบแน่”
ผู้เขียนได้ยินแล้วสะท้อนใจในกำลังใจ
และมหากรุณาที่ยิ่งใหญ่ไพศาลหาประมาณมิได้ขององค์ท่าน
และลูกศิษย์ทุกท่านก็คงจะอุ่นใจได้นะครับ​

​

หลวงพ่อต่อชีวิตให้​

ในปี พ.ศ. 2521 ผู้เขียนมาฝึกมโนมยิทธิ
พอขึ้นไปได้วันที่สอง ชักจะสนุกสนานและจิตทิ้งขันธ์ 5 ได้เป็น
เมื่อเสร็จแล้วมากราบหลวงพ่อ
หลวงพ่อเล่าว่า
ท่านพระกาฬถือขวานสองเล่มมายืนอยู่ข้างหลังผู้เขียน
หลวงพ่อก็ถามท่านว่ามาทำไม ท่านพระกาฬตอบว่า
“ผมไม่มีอะไรกับพระคุณท่าน แต่ไอ้นี่”
แล้วชี้มาที่ผู้เขียน
“ผมต้องจัดการ”
หลวงพ่อก็ขอให้ท่านอโหสิให้
และขอชีวิตผู้เขียนไว้โดยให้ทำบุญสร้างพระพุทธชินราชหน้าตัก 30 นิ้วถวาย
อุทิศส่วนกุศลเฉพาะพระกาฬ ก็เลยรอดตายมาได้จนทุกวันนี้​

​

ดังนั้นพูดจริงๆ แล้วชีวิตผู้เขียนนี้ก็เป็นของท่านแต่ความเลวของผู้เขียนยังมาก
ไม่ค่อยจะสำนึกบุญคุณของท่านที่ท่วมหัวท่วมตัว
อยู่ แต่บางครั้งเมื่อใจสะอาดก็ระลึกได้เสียที
อย่างเมื่อตอนบวชที่วัดท่าซุงครั้งแรก
พอออกมาจากโบสถ์มากราบท่านที่ศาลานวราชเดิม
ความรู้เดิมมันท่วมเข้ามาว่า
สัญญากับท่านเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะลงมาช่วยท่านเป็นมือเป็นเท้าให้กับท่าน
แต่พอลงมาแล้วก็มาดื้อกับท่าน มาเบี้ยวกับท่าน
ความเสียใจก็ขึ้นมาจุกที่คอ น้ำตาไหลห้ามไม่หยุด
ญาติโยมก็นึกว่าปีติจนน้ำตาไหล แต่ผู้เขียนเอง
รู้ว่า เสียใจที่เป็นลูกที่เลวเลยร้องไห้​

​

หลวงพ่อให้ปัญญา​

หลวงพ่อองค์นี้ถ้าได้อยู่ใกล้ๆ ท่านดูเหมือนว่า
กิเลสเราจะหมดลงไปโดยไม่รู้ตัว
แลปัญญาเกิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ
ผู้เขียนจึงชอบอยู่ใกล้ๆ ท่านเพื่อให้ตัวเองมีความรู้เกิดขึ้นมากๆ
และก็จริงๆ ว่าทุกๆ ครั้งที่อยู่กับท่านดูมันจะรู้ๆๆๆ ไปหมด
เวลาหลวงพ่อจะสั่งอะไรก็ตามแต่ ท่านจะสั่งเพื่อให้เราใช้ปัญญาของตัวเองประกอบ
เพื่อให้เราภูมิใจว่าเราคิดได้เอง
เพราะฉะนั้นผู้เขียนจึงชอบดูท่านสั่งงาน
และก็ดูเหมือนว่าจะรู้ใจท่านไปด้วย​

​

ทุกครั้งที่เรามีเรื่องสงสัยท่านจะตอบโดยไม่ต้องถาม
เรื่องนี้ศิษย์ทุกคนพูดเหมือนกันหมดและเดากันว่า
เจโตปริยญานท่านชัด
เจนแจ่มใส ผู้เขียนเองโดนเรื่องนี้มานับครั้งไม่ถ้วน
ทั้งเรื่องสอนและเรื่องแก้สงสัย เมื่อเร็วๆ นี้เองมีความสงสัยว่า
ปัญญาบารมี นี่เขาสั่งสมกันอย่างไรไปอ่านดูในทศชาติ ​

ท่านพระมโหสถ ท่านเกิดมาท่านก็ฉลาดเลย
แล้วจะสั่งสมปัญญาบารมีกันอย่างไรเล่า
ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นเอง เสียงเทศน์มาแล้ว
“การทำสมาธิ คือการสั่งสมปัญญาบารมี” ​

ผู้เขียนมีความเห็นว่า เรื่องแก้สงสัย
ในใจลูกศิษย์นี้หลวงพ่อไม่ได้ใช้เจโตปริยญานขณะที่ท่านรับแขก
ถ้ามัวแต่ใช้เจโตปริยญาณดูใจลูกศิษย์ทุกๆ คนก็ไม่ทันกิน
หลวงพ่อนั้นท่านมีปฏิสัมภิทาญาณของพระอนุพุทธ
ซึ่งครอบทั้งจักรวาลในขณะใดขณะหนึ่งก็ได้
นอกจากนี้ท่านยังมีผู้บอกบทอีกนับไม่ถ้วน
ตั้งแต่พระพุทธเจ้าลงมา ​

​

เพราะฉะนั้นเรื่องนัตถิปัญญาสมาอาภา
แสงสว่างเสมอด้วยปัญญาไม่มีขององค์หลวงพ่อท่านสว่างทั้งโลกจริง
เรื่องนี้จึงเป็นเรื่อง อาเทศนาปาฏิหาริย์และอนุสาสนีปาฎิหาริย์
อันอาศัยปฏิสัมภิทาญาณของหลวงพ่อและไม่ใช่เจโตปริยญาณ
ถ้าใครอยากจะดูอา เทศนาปาฏิหาริย์ ก็ขอให้ตั้งใจดีๆ
แล้วดูหลวงพ่อรับแขกเถิด
จะเห็นได้ทุกๆ วัน
ทีนี้ก็ขอเล่าเกร็ดต่างๆ อีกเล็กน้อยปิดท้ายเรื่องก็แล้วกันนะครับ...​

​

หลวงพ่อแจกพระ​

เวลาประมาณบ่ายสี่โมงเย็นของวันอาทิตย์วันหนึ่ง ปลายปี 2517
ขบวนลูกศิษย์ 8 คนได้เข้าไปกราบหลวงพ่อเพื่อจะกลับกรุงเทพฯ ที่กุฎิริมน้ำ
หลวงพ่อท่านนั่งอยู่บนเก้าอี้พับ
ท่านบอกให้ผู้เขียนหยิบพานพระเครื่องส่งให้ท่าน
ตอนนั้นเพิ่งออกพรรษาใหม่ๆ
และ หลวงพ่อทำพิธีพุทธาภิเษกรุ่นแรกของท่าน (เหรียญสีเงิน)
และเหรียญหลวงปู่ปาน (เหรียญสีทอง)
ตลอดทั้งพรรษาเสร็จใหม่ๆ ใครๆ จึงอยากได้เหรียญรุ่นนี้กันมาก
พานพระเครื่องเป็นพานขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 8 นิ้ว ก้นตื้น ปากบาน
ในพานมี เหรียญหลวงพ่อสีเงิน 15 เหรียญ และเหรียญหลวงปู่ปานสีทอง 3 เหรียญ ​

​

หลวงพ่อเริ่มหยิบเหรียญทองและเหรียญเงินส่งให้ลูก
ศิษย์ตั้งแต่คนที่หนึ่ง คนที่อยู่หลังๆ ก็หน้าเสีย
เพราะทุกคนเห็นกันอย่างชัดเจนว่า เหรียญทองมีอยู่ 3 เหรียญเท่านั้น
ผู้เขียนรับคน แรกแล้วก็นั่งรออยู่ข้าง ๆ ท่าน หลวงพ่อก็หยิบพระแจกเป็นคู่
เหรียญทองเหรียญเงินไปเรื่อยจนครบคน พอหมดคนท่านก็พูดว่า
“หมดพอดี”
ผู้เขียนก็กราบเรียนท่านว่า
“หยิบได้พอดีอย่างนี้ มีหลวงพ่อหยิบได้องค์เดียวเท่านั้น”
ทุกคนก็พูดกันใหญ่ว่าหลวงพ่อ หยิบได้อย่างไร
แต่ท่านก็ได้หยิบให้ดูแล้ว ทั้ง 8 คนเห็นอย่างชัดเจน​

​

หลวงพ่อแตกฉานทุกภาษา​

ครั้งหนึ่งมีผู้เอาสีกระป่องหลายกระป๋องอยู่มาถวายท่าน
ท่านก็ให้ช่างเอาไปทา ช่างก็ใช้ไม่เป็น ฉลากก็เป็นภาษาต่างประเทศ
ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เข้าไปถามหลวงพ่อ
หลวงพ่อท่านนั่งอยู่ในกุฎิริมน้ำองค์เดียว
ท่านก็หยิบกระป๋องขึ้นมาอ่านฉลากข้างกระป๋อง แล้วก็บอกวิธีใช้ให้ช่าง
พอผู้เขียนไปที่วัด น้าน้อยกานดา ก็รีบมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง​

​

อีกครั้งหนึ่งผู้เขียนตามท่านไปเชียงราย
ไปพักอยู่ที่วัดเม็งราย หลวงพ่อท่านนอนอยู่บนกุฎิ
ผู้เขียนก็นอนเฝ้าท่านอยู่ที่ใต้ถุน
พอตกดึกก็ได้ยินเสียงหลวงพ่อเปิดวิทยุฟังภาษาต่างประเทศ
ซึ่งผู้เขียนเองก็ไม่รู้ว่าเป็นภาษาพม่า ภาษาแม้ว หรือภาษาอะไร
ท่านก็ฟังของท่าน พอผู้เขียนเล่าเรื่องนี้ให้หลวงพี่ที่ไปด้วยฟัง
ท่านก็บอกว่า หลวงพ่อฟังบ่อยแต่จะไม่ทำให้ใครรู้​

​

ตอนไปที่ชิคาโก พวกเราไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ฟิลด์มิวเซียม
ก็มีเจ้าหน้าที่ที่รู้ภาษาอียิปต์โบราณมารับจ้างเขียนชื่อใครก็ได้เป็น
ภาษาอียิปต์โบราณอยู่ในพิพิธภัณฑ์ ผู้เขียนก็เข้าไปจ้างให้เขาเขียนชื่อ
“พระมหาวีระ ถาวโร”
ขาก็เขียนมาให้ พอกลับมาถึงที่พัก
ก็เอาไปถวายท่านแล้วกราบเรียนถามท่านว่า หลวงพ่อทราบไหมว่าอะไร
ท่านบอกว่า
“มันเขียนผิดนี่หว่า ชื่อข้าต้องมีตัว ……”
แล้วท่านก็ทำท่าเขียนในอากาศให้ดู ผู้เขียนก็กราบเรียนถามท่านว่า
ท่านทราบได้อย่างไร ท่านก็บอกว่า “ปุโรหิตเขามาบอก”​

​

ครั้งหนึ่งหลวงพ่อลงมาสอนกรรมฐานที่กรุงเทพฯ พอกลับไปถึงกุฎิที่วัด
คนเลี้ยงแมวก็มารายงานว่า
“พอหลวงพ่อไปกรุงเทพฯ แมวก็ไม่กินข้าว”
หลวงพ่อก็ย้อนทันทีว่า
“แกเรียกมันว่าอีใช่ไหมล่ะ”
คนเลี้ยงแมวก็ถามว่า
“หลวงพ่อรู้ได้ยังไง”
ท่านตอบว่า
“ก็มันฟ้องข้าอยู่นี่ไง”​

อ้างอิง . จากหนังสือลูกศิษย์บันทึกเล่ม ๑​

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1024088/[/MUSIC]​

 

ผม เพิ่งศึกษาธรรมมะ และผมก็ปฏิบัติตามแนวทางของหลวงพ่อ
ถึงแม้จะไม่เคยพบท่าน เวลาผมสวดมนต์ผมก็นึกถึงท่านตลอด

เวลาอ่านเรื่องของหลวงพ่อ ที่ หลายๆคนนำมาโพส ผมจะรู้สึกปิติ จนน้ำตาไหล แบบ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก


ผมขอกราบนอบน้อมหลวงพ่อพระราชพรหมยาน เป็นศิษย์ ตลอดกาล จนกว่าจะเข้าถึง ซึ่งพระนิพพาน

 

อภิวาทวันทา
อนุโมทนา สาธุ...สาธุ..สาธุ...
อนุโมทามิ​

 

การตัดกรรม

การตัดกรรม<!-- google_ad_section_end -->
<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->

โยม : หลวงพ่อคะ เคราะห์กรรมกับเจ้ากรรมนายเวร
เหมือนกันหรือเปล่าคะ...

หลวงพ่อ : อันเดียวกัน หมอดูเขาเรียกว่าเคราะห์ พวกที่เป็นนักบุญ
เขาเรียกเจ้ากรรมนายเวร

โยม : หลวงพ่อตัดกรรมได้ไหมคะ

หลวงพ่อ : ตัดกรรมนี่มันตัดไม่ได้หรอก กรรมที่เป็นกุศลก็ตัดไม่ได้
กรรมที่เป็นอกุศลก็ตัดไม่ได้ นี่พูดตามพระพุทธเจ้านะ

แต่ว่าเราทำดีนี่ คือ สร้างกรรมดีที่เป็นกุศลมากขึ้น หนีกรรม
ที่เป็นอกุศล ... กรรมที่เป็นอกุศลก็ตามช้าลง เราฝึกวิ่งหนี
ให้มันเร็วเข้า ใช่ไหม

โยม : อย่างนี้ก็ไม่มีวันหมดบาปน่ะสิคะ.....

หลวงพ่อ : การจะทำให้หมดบาปน่ะไม่มีทางหรอก

ในทางพระพุทธศาสนามีอยู่ทางเดียว คือ

ทำบุญหนีบาป ทำกำลังให้สูงขึ้น

ที่มา : ธรรมปฏิบัติ เล่ม 8

ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านทุกประการครับ

 

“ถ้าเชื่อฉัน ทุกคนถึงนิพพานหมดในชาติหน้า
แต่หลายคนจะถึงในชาตินี้”

อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ​

 

อ่านแล้วชื่นใจจริง ๆ

 

ปัญญาบารมี นี่เขาสั่งสมกันอย่างไรไปอ่านดูในทศชาติ

ท่านพระมโหสถ ท่านเกิดมาท่านก็ฉลาดเลย
แล้วจะสั่งสมปัญญาบารมีกันอย่างไรเล่า
ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นเอง เสียงเทศน์มาแล้ว

“การทำสมาธิ คือการสั่งสมปัญญาบารมี”

กราบสาธุ สาธุ สาธุ เจ้าค่า

 

อนุโมทนา ค่ะ น้องราคุเรียวซาย

บารมี ๑๐<O



บารมี แปลว่า กำลังใจ <O
๑ ทานบารมี จิตของเราพร้อมที่จะให้ทานเป็นปกติ
<O
๒ ศีลบารมี จิตของเราพร้อมในการทรงศีล
<O
๓ เนกขัมมบารมี จิตพร้อมในการทรงเนกขัมมะเป็นปกติ

เนกขัมมะ แปลว่า การถือบวช แต่ไม่ใช่ว่าต้องโกนหัวไม่จำเป็น
<O
๔ ปัญญาบารมี จิตพร้อมที่จะใช้ปัญญาเป็นเครื่องประหัตประหารให้พินาศไป
<O
๕ วิริยบารมี วิริยะ มีความเพียรทุกขณะ ควบคุมใจไว้เสมอ
<O
๖ ขันติบารมี ขันติ มีทั้งอดทน อดกลั้นต่อสิ่งที่เป็นปฏิปักษ์
<O
๗ สัจจะบารมี สัจจะ ทรงตัวไว้ตลอดเวลา
ว่าเราจะจริงทุกอย่าง ในด้านของการทำความดี
<O
๘ อธิษฐานบารมี ตั้งใจไว้ให้ตรงโดยเฉพาะ
<O
๙ เมตตาบารมี สร้างอารมณ์ความดี ไม่เป็นศัตรูกับใคร
มีความรักตนเสมอด้วยบุคคลอื่น
<O
๑๐ อุเบกขาบารมี วางเฉยเข้าไว้ เมื่อร่างกายมันไม่ทรงตัว
ใช้คำว่า "ช่างมัน" ไว้ในใจ


<O​

 

คุณติง ติง คะ

ดิฉันใคร่ขอรบกวนช่วยทำเพลงไทยประยุกต์ที่เปิดอยู่นี้เป็น mp3 ให้หน่อยสิคะ

ฟังแล้วชอบจังเลย อยากได้เก็บไว้บ้าง

ถ้าจะกรุณาได้แบบเก่าๆแบบนี้ทั้งชุดก็จะขอบพระคุณอย่างสูง

รบกวนด้วยนะคะ ขอขอบคุณค่ะ

หรือช่วยแนะนำร้านที่ยังพอมีแผ่นเพลงนี้ขายก็ได้ค่ะ

 

กราบหลวงพ่อครับ......................

 

สาูธุ อนุโมทามิ นิพพานะ ปัจจโยโหตุ

อ่านแล้วทราบซึ้งมากครับ ขอน้อมอนุโมทนาบุญด้วยนะครับ


​

 

ขออนุโมทนาสาธุ
ดีมากครับ คำสอนที่น่าสนใจมาก ขอโยงติดต่อกันไว้ก่อน เมื่อมีเวลาน่าเข้ามาอ่านมากๆ

 

อนุโมทนาค่ะ

​

หลวงพ่อชี้ทางนิพพาน

ใครก็ตามที่เกิดมาพบพระพุทธศาสนาและมีจิตศรัทธาเลื่อมใส
ท่านว่าบารมีเต็มแล้ว
สามารถเข้าถึงพระนิพพานได้ในชาติปัจจุบัน



แล้วท่านก็บอกให้พิจารณาละสังโยชน์สาม
และกำหนดว่าอย่างน้อยจะต้องเป็นพระโสดาบันให้ได้
​

...
กราบอนุโมทนาค่ะ
ติงอ่านแล้วก็ซาบซึ้งจนน้ำตาซึมเลยค่ะ​

​

 

ติงก็เพิ่งได้อ่านประวัติและเรื่องราวของหลวงพ่อได้ประมาณปีเศษค่ะ
อ่านจากห้องสมุดวัดป่าวังน้ำทิพย์เทพสถิตวนาราม
อำเภอเลิงนกทา จังหวัดยโสธร
แล้วติงก็พบเว็บพลังจิต
และอ่านเรื่องราวของหลวงพ่อต่อที่นี่

​

 

​

อนุโมทนาค่ะ
ลองดูตามลิงค์ นี้ดูนะคะ ติงเห็นมีหลายเพลง ในท้ายโพสต์ที่ ๑๓ ​

http://palungjit.org/threads/แนวทางปฏิบัติ-เพื่อแก่นของพุทธศาสนา.231374/

​

 

ลูกขอน้อมนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ฯ ด้วยเศียรเกล้า หากไม่มีหลวงพ่อ ลูกคงไม่มีวันนี้

ขอน้อมถวายบุญที่ลูกกระทำมาด้วยความบริสุทธิ์ทุก ๆ บุญกุศลแด่พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง เพื่อเป็นสังฆบูชา


ขออนุโมทนาบุญกับน้องติงติงด้วยค่ะ

Numsai

 

ผมเองเคยฟังธรรมที่หลวงพ่อท่านแสดงบ่อยๆ แต่ยังไม่รู้สึกศรัทธานะครับ(บุญยังไม่ถึง)

พอได้มาเจอพี่วี(พี่ในเวปเราเนียแหละครับ)ได้ชี้ทางสว่างให้ผม เพราะพี่วีศรัทธาหลวงพ่อ

มากได้ไปปฏิบัติธรรมมาจนได้อะไรมากมาย

ทำให้ผมเกิดความศรัทธาตามไปด้วย ยิ่งฟังธรรมหลวงพ่อท่านมากขึ้นยิ่งศรัทธามากๆเลย

ครับตอนนี้ วันจันทร์หน้าจะไปกราบหลวงพ่อท่านที่วัดครับ ถึงหลวงพ่อท่านจะละสังฆ์ขาร

และจะได้เช่าพระบูชาด้วยเลยครับ

ขออนุโมทนาการให้ธรรมเป็นทานจากกระทู้นี้ด้วยครับ



*ผู้ปฏิบัติพึงรู้ผลแห่งการปฏิบัติของตน*

 

“หลวงพ่อครับ หลวงพ่อจะตัดตอนหยุดเก็บลูกศิษย์แค่ไหนครับ” ท่านบอกว่า
“ฉันจะเก็บของฉันไปจนหมด ฉันเก็บลูกศิษย์ของ
ฉันครบแน่”
ลึกซึ้งจนน้ำตาร่วงค่ะ ขอกราบน้อมนอบหลวงพ่อด้วยเศียรเกล้าเจ้าค่ะ

 

เราโชคดีมากจริง ๆ ที่ได้เกิดมาเป็นชาวพุทธ

เขิญร่วมเป็นเจ้<wbr>าภาพงานสาธยายพระไตรปิฏกครั้งที<wbr>่ 6 ณ พุทธคยา ประเทศอินเดีย ​