กระทู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการปรามาส ผมรวบรวมมาให้หมดเเล้วในกระทู้นี้

วิธีห้ามจิตไม่ให้คิดอกุศล

ธรรมชาติของจิต ไม่ชอบอยู่นิ่ง ชอบนึกคิดไปต่างๆ นานา เช่น นึกคิดไปในทางกามบ้าง นึกคิดไปในทางอาฆาตพยาบาทบ้าง การนึกคิดในทางที่ไม่ดีเช่นนี้เรียกว่า อกุศล วิตก การห้ามจิตไม่ให้นึกคิดในทางอกุศลนั้น ทำได้ยาก บุคคลส่วนมากไม่ต้องการคิดในทางอกุศล แต่มักจะอดคิดไม่ได้ คิดจนนอนไม่หลับหรือเป็นโรคประสาทก็มี ตรงกันข้าม เมื่อต้องการคิดเรื่องที่เป็นบุญเป็นกุศล มักจะคิดในทางกุศลไม่ได้นาน การ ห้ามจิตไม่ให้คิดอกุศลจึงเป็นเรื่องที่สำคัญ ในที่นี้จะได้กล่าวถึงวิธีห้ามจิตไม่ให้คิดอกุศล 5 วิธีด้วยกัน

(1) เมื่อใส่ใจในอารมณ์ใดอยู่ อกุศลวิตกเกิดขึ้น ก็ให้ใส่ใจอารมณ์อื่นที่เป็นกุศลและเป็นคู่ปรับกัน เช่น เมื่อนึกคิดไปในทางราคะ ก็ให้หันมาเจริญอสุภสัญญา พิจารณาว่า ร่างกายนี้เป็นของเน่าเปื่อยไม่สะอาด มีของโสโครกไหลออกอยู่เนืองๆ จะหาสิ่งที่เป็นแก่นสาร หรือสิ่งประเสริฐในกายนี้ไม่ได้เลย เมื่อมาใส่ใจอารมณ์อื่นที่เป็นกุศล คือ อสุภสัญญา ย่อมละราคะนี้ได้ ถ้าโลภอยากได้ข้าวของเงินทองต่างๆ ก็ให้พิจารณาว่าทรัพย์สมบัติเหล่านั้นเป็นของกลางสำหรับแผ่นดิน ไม่มีใครเป็นเจ้าของที่แท้จริง เป็นเพียงของยืมมาใช้ชั่วคราว ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้ ต้องทิ้งไว้ในโลกให้คนอื่นใช้ต่อไป เมื่อมาใส่ใจเรื่องอื่นที่เป็นกุศล คือ ความไม่มีเจ้าของและเป็นของชั่วคราว ย่อมละความโลภในทรัพย์สมบัติได้ ถ้านึกคิดไปในทางเบียดเบียนด้วยอำนาจโทสะ ก็พึงเจริญเมตตาด้วยการระลึกถึงพุทธพจน์ ที่เป็นไปเพื่อคลายความอาฆาต เช่น พุทธพจน์ในกกจูปมสูตร (12/272) ที่ว่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย หากจะมีพวกโจรผู้มีความประพฤติต่ำช้าเอาเลื่อยที่มีที่จับทั้งสองข้าง เลื่อยอวัยวะใหญ่น้อยของพวกเธอ แม้ในเหตุนั้น ภิกษุมีใจคิดร้ายต่อโจรเหล่านั้น ภิกษุนั้นไม่ชื่อว่าเป็นผู้ทำตามคำสอนของเรา เพราะเหตุที่อดกลั้นไม่ได้นั้น ภิกษุทั้งหลาย แม้ในข้อนั้น พวกเธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า จิตของเราจักไม่แปรปรวน เราจักไม่เปล่งวาจาลามก เราจักอนุเคราะห์ด้วยสิ่งที่เป็นประโยชน์ เราจักมีจิตเมตตาไม่มีโทสะภายใน เราจักแผ่เมตตาจิตอันไพบูลย์ ใหญ่ยิ่ง หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาท ไปตลอดโลก ทุกทิศทุกทาง ซึ่งเป็นอารมณ์ของจิตนั้น เมื่อมาใส่ใจอารมณ์อื่นอันเป็นกุศล คือ เจริญเมตตา ย่อมละโทสะได้ เหมือนช่างไม้ผู้ฉลาด ใช้ลิ่มอันเล็กตอก โยก ถอน ลิ่มอันใหญ่ออก ฉะนั้น

(2) เมื่อใส่ใจอารมณ์อื่นอันเป็นกุศล อกุศลวิตกยังเกิดขึ้นเรื่อยๆ ก็ควรพิจารณาโทษของอกุศลวิตกว่า ย่อมเป็นไปเพื่อเบียดเบียนตนบ้าง เบียดเบียนผู้อื่นบ้าง เบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่นบ้าง ทำให้ปัญญาดับ ก่อให้เกิดความคับแค้น ให้ผลเป็นความทุกข์ความเดือดร้อน ไม่เป็นไปเพื่อพระนิพพาน เมื่อพิจารณาโทษอยู่อย่างนี้ ย่อมละอกุศลวิตกนั้นได้ เหมือนชายหนุ่มหญิงสาวรู้ว่า มีซากศพซึ่งเป็นของปฏิกูลน่ารังเกียจผูกอยู่ที่คอ ย่อมรีบทิ้งซากศพนั้นโดยเร็ว

(3) เมื่อพิจารณาโทษของอกุศลวิตกนั้นอยู่ อกุศลวิตกยังเกิดขึ้นเรื่อยๆ ก็อย่าใส่ใจ อย่านึกถึงอกุศลวิตกนั้น เมื่อไม่นึกไม่ใส่ใจก็ย่อมละอกุศลวิตกนั้นได้ เหมือนบุรุษผู้มีจักษุ ไม่ต้องการเห็นรูปที่ผ่านมา เขาพึงหลับตาเสีย หรือเหลียวไปทางอื่นเสีย

พระโบราณาจารย์ก็เคยใช้วิธีนี้ แก้ความกระวนกระวายของติสสสามเณรที่ต้องการลาสิกขา

เรื่องมีอยู่ว่า ติสสสามเณร คิดจะลาสิกขา จึงแจ้งให้พระอุปัชฌาย์ทราบ พระเถระจึงหาวิธีเบนความสนใจของสามเณร โดยกล่าวว่า ในวิหารนี้หาน้ำได้ยาก เธอจงพาเราไปที่จิตตลดาบรรพต สามเณรก็กระทำตาม พระเถระกล่าวกับสามเณรอีกว่า เธอจงสร้างที่อยู่ใหม่ให้เป็นที่อยู่อาศัยเฉพาะบุคคลหนึ่ง สามเณรก็รับคำ แล้วสามเณรก็เริ่มสิ่งทั้งสามพร้อมๆ กัน คือเรียนคัมภีร์ สังยุตตนิกายตั้งแต่ต้น การชำระพื้นที่ที่เงื้อมเขา และการบริกรรมเตโชกสิณจนถึงอัปปนา เมื่อเรียนสังยุตตนิกายจบลงแล้ว ก็เริ่มทำอยู่ในถ้ำ

เมื่อทำกิจทั้งปวงเสร็จแล้ว ก็แจ้งให้พระอุปัชฌาย์ทราบ พระอุปัชฌาย์กล่าวว่า สามเณร ที่อยู่เฉพาะบุคคล ที่เธอทำเสร็จนั้นทำได้ยาก เธอนั่นแหละจงอยู่ สามเณรนั้น เมื่ออยู่ในถ้ำตลอดราตรี ได้อุตุสัปปายะ จึงยังวิปัสสนาให้เจริญ แล้วบรรลุพระอรหัต ปรินิพพานในถ้ำนั่นแหละ ชนทั้งหลายจึงเอาธาตุของสามเณรก่อสร้างพระเจดีย์ไว้ นี่คือเรื่องของติสสสามเณรที่ถูกพระอุปัชฌาย์เบนความสนใจ ให้ไปกระทำสิ่งอื่นที่เป็นกุศล จนลืมความคิดที่จะลาสิกขา เมื่อไม่ใส่ใจ ไม่นึกถึง ความคิดที่จะลาสิกขาก็ดับไปเอง

(4) เมื่อไม่นึกถึงไม่ใส่ใจในอกุศลวิตกนั้น อกุศลวิตกก็ยังเกิดขึ้นเรื่อยๆ ก็ควรใส่ใจถึงเหตุ ของอกุศลวิตกนั้นว่า อกุศลวิตกนั้นมีอะไรเป็นเหตุ มีอะไรเป็นปัจจัย เพราะเหตุไรจึงเกิดขึ้น เมื่อค้นพบเหตุปัจจัยอันเป็นมูลรากแล้ว อกุศลวิตกนั้นย่อมจะเบาบางลง แล้วถึงความดับไปโดยประการทั้งปวง

(5) เมื่อใส่ใจถึงเหตุแห่งอกุศลวิตกนั้นอยู่ อกุศลวิตกยังเกิดขึ้นเรื่อยๆ ก็พึงกัดฟันด้วยฟัน ดุนเพดานด้วยลิ้น ข่ม บีบคั้น บังคับจิตด้วยจิต เมื่อข่มจิตอย่างนี้ ย่อมละอกุศลวิตกนั้นเสียได ้เหมือนบุรุษผู้มีกำลังมากจับบุรุษผู้มีกำลังน้อยไว้ได้ แล้วบีบกด เค้นที่ศรีษะ คอหรือก้านคอไว้ให้แน่น ทำบุรุษนั้นให้เร่าร้อน ให้ลำบาก ให้สยบ ฉะนั้น (วิตักกสัณฐานสูตร 12/256)

วิธีควบคุมอกุศลวิตก ทั้ง 5 วิธีนี้ อาจย่อให้สั้น เพื่อให้จำได้ง่ายดังนี้คือ

1. เปลี่ยนนิมิต หันมาคิดเรื่องที่เป็นกุศลและเป็นคู่ปรับกัน
2. พิจารณาโทษา พิจารณาโทษของความคิดฝ่ายชั่ว
3. อย่าไปสน อย่าสนใจความคิดฝ่ายชั่ว หางานอื่นทำ
4. ค้นเหตุที่คิด หาสาเหตุของความคิดฝ่ายชั่ว
5. ข่มจิต เอาฟันกัดฟัน เอาลิ้นกดเพดาน เพื่อข่มจิต

ผู้ที่ ฝึกหัดตามวิธีทั้ง 5 นี้จนชำนาญ ย่อมควบคุมความคิดของตนได้ เมื่อต้องการความคิดเรื่องใดก็คิดเรื่องนั้นได้ ไม่ต้องการคิดเรื่องใดก็เลิกคิดเรื่องนั้นได้ การควบคุมความคิดได้ดังใจนึกเช่นนี้ เป็นประโยชน์อย่างมากทั้งทางโลกและทางธรรม

คัดลอกมาจาก
http://www.geocities.com/wat_thaton/index1.htmlhttp://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=1656

http://palungjit.org/threads/วิธีห้ามจิตไม่ให้คิดอกุศล.244022/

 

ทำยังไงดี-คิดไม่ดี อยู่ เรื่อย by ดังตฤณ

ถ้าคุณเป็นคน หนึ่งที่กำลังทรมานใจอยู่กับความคิดสกปรก ความทรงจำแย่ๆ หรือความลับน่าอับอายเกินกว่าจะให้ใครรู้ว่าเราก็คิดอย่างนี้ได้ ขอให้ทราบเถิดว่าคุณไม่ได้โดดเดี่ยว ยัง มีคนอีกทั้งโลกเป็นเพื่อน ที่สำคัญว่าคิดบ้าๆอยู่คนเดียวก็เพราะไม่ได้เปิดอกนั่งจับเข่าคุยกันเท่า นั้นแหละ ใครเล่าจะอยากขุดเอาความคิดเพี้ยนๆเลอะเทอะในหัวของตัวเองออกมาแฉให้คนอื่น ร่วมรับทราบไปด้วย

ความคิดไม่ดีมาอยู่ในหัวเราได้อย่างไร? และที่ร้ายกว่านั้น ทำไมมันถึงเกิดขึ้นบ่อยๆ ทั้งที่เราเกลียดความคิดแบบนั้นแทบดิ้นตาย?

อาการที่สะท้อนความทรมาน ใจกับความคิดในหัวแต่ ละครั้งอาจแตกต่างกันไป ถ้าอาการน้อยหน่อยก็อาจแค่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าอยู่กับตัวเอง แต่ถ้าอาการหนักหน่อยก็อาจทำท่าฟึดฟัดงุ่นง่าน จนคนอยู่ใกล้ต้องหันมาถามว่า "เป็น อะไร?" อย่างอดสงสัยไม่ได้

ยิ่งหากคุณ รู้สึกว่าความคิดที่เสียดแทงหัวหูอยู่นั้น เป็นเรื่องน่าอับอายเกินกว่าจะปรึกษาใคร เรียกว่าไม่กล้าเปิดเผยกันตลอดชีวิต ก็ยิ่งย้ำติดและคิดหนัก เช่น คำหยาบที่โยงเข้ากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือความคิดทางเพศกับญาติเชื้อ แม้คุณจะปฏิเสธว่าไม่ได้คิด ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้อยากอยู่ข้างเดียวกับความคิดพรรค์นั้น มันก็ยังคงวนเวียนเยี่ยมหน้ามาไม่เลิก ราวกับมีศัตรูตามราวีตนอยู่ในตัวเอง


*****ผม ขอให้คุณๆมองอย่างนี้ครับว่า ยิ่งหาทางแก้ความคิดไม่ดี ก็ยิ่งตอกย้ำให้กลุ้มว่าเราคือเจ้าของความคิดไม่ดี อย่าไปทำอย่างนั้นเลย หาทางเป็นคนละข้างกับมันดีกว่า

วิธีการก็ไม่ได้ยุ่งยาก และสามารถทำได้จริง คือ ในแต่ละครั้งที่ความคิดเลวร้ายมันผุดขึ้นในหัว ให้ดูว่ามันมาเอง เราไม่ได้เชิญ!

ก็ถ้าเราไม่ได้ พามันมา เราไม่ได้เป็นฝ่ายเชื้อเชิญมัน แล้วทำไมมันจะต้องเป็นความรับผิดชอบของเราด้วย?


พอพิจารณาอย่าง ละเอียดเท่านี้ คุณจะเริ่มโล่งใจ สบายใจขึ้น อย่างน้อยก็มีแก่ใจจะรับมือกับความคิดเลวร้ายอย่างถูกต้อง นั่นคือ ไม่ไปให้ "อาหาร" หล่อเลี้ยงมันด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ซ้ำซ้อน ทั้งในทางคล้อยตามมันไป และในทางต่อต้านปฏิเสธจะไม่ยอมให้มันมา

ทำไม จึงไม่ควรต่อต้าน?อย่างที่ผมกล่าวแล้วว่ายิ่งเกลียด แปลว่ายิ่งยึด ส่วนการต่อต้านก็คือยิ่งตอกย้ำ ความเกลียดเข้าไปใหญ่ แล้วเมื่อไรใจจะเลิกยึดได้เล่า?

ท่าทีที่ถูก ต้องคืออย่างไร? ประการแรกคุณต้องยอม รับตามจริงโดยดุษณีว่าความคิดเลวร้ายมันเกิดขึ้นในหัวของคุณ และนอกจากจะเห็นมันมาเองโดยคุณไม่ได้เชิญแล้ว ยังต้องเห็นว่ามันไปเองได้โดยไม่ต้องขับไล่อีกด้วย ขอแค่ใจเย็น เฝ้าดู และไม่แคร์ว่าจะต้องดูกี่ร้อยกี่พันรอบก็ตาม

พอคุณเฉยๆในอาการยอมรับ ว่ามัน มาเองและไปเอง ขณะนั้นจิตของคุณจะประกอบด้วยสติ รับตามจริง รู้ตามจริง ไม่หลอกตัวเอง บ่อยครั้งเข้าในที่สุดจะได้ข้อสรุปเป็นความสบายใจอย่างมีสติรู้ ว่ามันไม่ใช่เรา เราไม่เห็นจะต้องไปให้ความร่วมมือหรือต่อต้านมันเลยแม้แต่นิดเดียว

ผล พลอยได้ที่ตามมาคือคุณ จะไม่ใช่พวกรักแรงเกินไป เกลียดแรงเกินไป คือรักได้และเกลียดได้นะครับ แต่ไม่เกินขีด ไม่แปรความรักและความเกลียดมาเป็นความยึดแน่นให้เป็นทุกข์เปล่า

ดัง ตฤณ
จากบทความ "ทำยังไงดี"
นิตยสาร Miracle of Lifeฉบับ เดือนพฤษภาคม ๕๓

http://palungjit.org/threads/%E0%B8%97%E0%B8%B3%E0%B8%A2%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B9%84%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B5-%E0%B8%84%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%94%E0%B8%B5%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%A2-by-%E0%B8%94%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%95%E0%B8%A4%E0%B8%93.243711/

 

.คิดผิดคิดใหม่..คนที่เคยปรามาส.หลวง ตา.เหตุการณ์นี้หนักถึงปากเบี้ยว.(ที่มาขอมาก็สาธุ)<!-- google_ad_section_end -->

<hr style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: rgb(255, 255, 255);" size="1"> <!-- google_ad_section_start -->

<table width="100%" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"><tbody><tr valign="top"><td class="text_white_head" width="90%">...คิดผิดก็คิดใหม่....สำหรับใคร ที่เคยประมาท-ปรามาสครูบาอาจารย์พระอริยสงฆ์

คิดผิดก็คิดใหม่ ​

</td></tr></tbody></table>








<table width="100%" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"><tbody><tr><td width="9%">
</td><td class="text_green_big" valign="top" width="79%">

ณ วัดป่าบ้านตาด อุดรธานี เมื่อวันที่ 24 มกราคม 2550
โดยท่านพระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโน


โยมมาจากกรุงเทพฯ : ผมมาจากกรุงเทพ เคยพูดจาสบประมาทท่านตั้งหลายหน เมื่อ ๓ เดือนก่อนผมยังพูดจาชัดเจน เดี๋ยวนี้กลายเป็นพูดไม่ได้แล้ว ขอความกรุณาหลวงตางดโทษให้ผมด้วยครับ

หลวงตา : ประมาทว่ายังไงว่ามาซิ
โยมมาจากกรุงเทพฯ : ทุกคนบอกว่าหลวงตาเสร็จกิจแล้ว ผมว่าไม่หรอก เพราะท่านไม่เมตตานายกฯชวนเหมือนท่านทักษิณ พระอรหันต์จะต้องเมตตาเท่ากัน ผมผ่านวัดหลวงตาหลายครั้ง ไม่เคยจะนึกเข้ามากราบท่าน แม้แต่เณรอายุ ๑๐ ขวบผมก็ยังกราบ แต่ไม่เคยศรัทธาหลวงตาเลย ผ่านที่นี้หลายครั้ง


หลวงตา : เอ้าว่าไปซิผู้กำกับ (โยมอุปฐาก) อธิบายให้ฟัง
โยมอุปฐาก : เขาได้ยินข่าวมาว่าหลวงตาเป็นพระอรหันต์แล้ว แต่เขาไม่เชื่อเพราะว่าหลวงตาไม่เมตตานายชวน หลีกภัย ไปเมตตานายทักษิณ ชินวัตร เขาบอกไม่ยุติธรรม เรื่องมันนานแล้วครับเมื่อ ๗ ปีก่อน เขาเคยผ่านมาที่วัดนี้บ่อยๆ เขาก็ไม่เข้ามากราบ แม้เณรเขาก็กราบ แต่หลวงตาเขาไม่เข้ามากราบ เขาเลยพูดไม่ชัด จึงมาขอขมาหลวงตาครับ

หลวงตา : เป็นยังไงจึงต้องมาขอขมา
โยมอุปฐาก : เขาดีๆ อยู่ไม่เป็นอะไร พอไปคิดอย่างนี้เลยทำให้พูดจาไม่ชัด เขาเลยคิดว่าเป็นเพราะเขาประมาทพลาดพลั้งในองค์หลวงตา จึงมาขอขมาครับ

โยมมาจากกรุงเทพฯ : ในชีวิตผมก็ทำบุญมาเยอะ ผมสร้างพระไตรปิฎกมา ๒๐ กว่าล้านบาท ผมทำบุญในพระพุทธศาสนามามากกว่า ๔๐ ล้านบาท ทั้งโรงพยาบาลต่างๆ พิจารณาเห็นว่ามีแต่เรื่องนี้ที่ผมทำบาป

หลวงตา : เขาว่าไง
โยมอุปฐาก : เขาบอกเขาทำบุญมามากมาตลอดทั้งในพระพุทธศาสนาและโรงพยาบาลต่างๆ เขาคิดดูแล้วไม่มีเรื่องอื่นที่ทำให้เขาพูดจาไม่ชัด คิดว่ามีเรื่องเดียวเกี่ยวกับองค์หลวงตา จึงมาขอขมาครับ

หลวงตา : เพราะอะไรกับเราจึงขอขมา
โยมอุปฐาก : เขาบอกได้ประมาทหลวงตาเกี่ยวกับไม่เมตตาคนให้เสมอกัน ไปเมตตาทักษิณมากกว่านายชวน เขาคงเป็นพรรคพวกของนายชวน ประชาธิปัตย์ครับ

โยมมาจากกรุงเทพฯ : ไม่ใช่ครับ ผมนับถือคนที่มีคุณธรรม

หลวงตา : อ้าว ทีนี้แก้ใหม่ ถ้าหากว่าเราประมาท เราเมตตาทั้งนายชวนทั้งลูกศิษย์นายชวนด้วย ทั้งทักษิณก็ลูกศิษย์ด้วย เมตตาด้วยกันทั้งนั้น แต่อย่ากัดกันเราไม่ใช่หมา เข้าใจไหม เท่านั้นละพอ
โยมอุปฐาก : เขายังติดใจว่าหลวงตาให้อภัยเขาหรือเปล่าครับ

หลวงตา : ให้ คิดผิดก็คิดใหม่เสียซิ

โยมมาจากกรุงเทพฯ : เมื่อสองวันก่อนผมไปกราบพระอาจารย์ทุยที่วัดป่าดานวิเวก ท่านบอกว่าผมต้องมาวัดป่าบ้านตาดมากราบหลวงตา แล้วทุกอย่างจะดีเอง



หลวงตา : ตะกี้นี้พูดมีข้อข้องใจตรงไหน
โยมอุปฐาก : ที่ว่ามากราบขอขมาที่พูดไม่ชัดนี่ คนนี้หรือเปล่าที่ว่าที่หลวงตาบอก หลวงตาเมตตาทั้งนายชวนทั้งบริษัทบริวารนายชวน นายทักษิณ บริษัทบริวารนายทักษิณเท่ากันหมด





หลวงตา : ก็เมตตาไปแล้ว
โยมอุปฐาก : แล้วก็หลวงตาบอก เขาคิดอย่างนั้นไม่ดี ตอนนี้กลับไปคิดใหม่ในทางที่ดี

หลวงตา : แล้วปากเป็นอะไรที่ว่าพูดไม่ชัด
โยมอุปฐาก : ปากไม่ค่อยจะดีครับ ปากเสีย

หลวงตา : ไหนว่าไง
โยมอุปฐาก : ปากเบี้ยวแล้วพูดไม่ค่อยชัดเจน สามเดือนก่อนยังหล่ออยู่เลย

หลวงตา : มันเบี้ยวนี่ก็เบี้ยวใหม่เสีย เข้าใจไหม มันเบี้ยวทางหนึ่งมันผิดไป เบี้ยวใหม่เสียก่อน เท่านั้นละ เข้าใจไหม เบี้ยวให้ถูกเสีย
โยมอุปฐาก : หลวงตาจับให้ตรงหน่อย

หลวงตา : ไม่ว่าใจใครละมันคึกคะนองเหมือนกันหมดแหละ เป็นแต่เพียงไม่พูดออกมาเฉยๆ มันคึกคะนองอยู่ในใจ มันคิดซอกแซกซิกแซ็กบ้านั้นบ้านี้เป็นบ้า ใจคนเป็นอย่างนั้น เราก็ไม่มีอะไร จะให้อภัยอะไรอีก
โยมอุปฐาก : หลวงตารับขมาเขาเขาก็คงจะสุขภาพสมบูรณ์ดีครับ หายเบี้ยวครับ

หลวงตา : ก็มีเท่านั้นละไม่เห็นมีอะไร






ที่มา จากเว็บไซต์หลวงตา เทศน์วัดป่าบ้านตาด เมื่อวันที่ 24 มกราคม 2550
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=4300&CatID=2

<table width="100%" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"><tbody><tr><td height="20">ที่มา เว็บไซต์วัดป่า</td></tr></tbody></table><table width="100%" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"><tbody><tr valign="top"><td class="text_yellow" rowspan="2" width="13%" align="middle">1442</td><td rowspan="2" width="68%">...คิดผิดก็คิดใหม่....สำหรับใคร ที่เคยประมาท-ปรามาสครูบาอาจารย์พระอริยสงฆ์ </td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table>
http://palungjit.org/threads/คิดผิด...รณ์นี้หนักถึงปากเบี้ยว-ที่มาขอมาก็สาธุ.68573/
​

 

ในกระทู้นี้บอกหมดเเล้วครับคุณ xlovemum เดาว่าคุณ xlovemum ไม่ได้อ่านหมดทุกอันนะครับ รบกวนกลับไปอ่านให้หมดทุกอย่างจ้า ผม post ไว้ให้หมดเเล้วที่หามาได้ พูดมาถึงนี่ละ ขอบอกวิธีปฏิบัติไปเลยเเล้วกันครับ เวลาเราคิดปรามาสเเบบไม่ตั้งใจเเบบอยู่ดี ๆ จิตด้านมืดก็คิดขึ้นมาเอง วิธีปฏิบัติคือให้เรานึกภาพเรากราบพระพุทธรุปอยู่แล้วให้คิดว่าเราขอขมาท่านครับ ตามนี้ครับ

 

ผมไม่เเน่ใจครับคุณ xlovemum เเต่เพื่อความ sure ขอขมาตอนหลังนึกจะดีที่สุดครับ แต่สวดบทขอขมาพระรัตนตรัยทุกวันหลังตื่นหรือก่อนนอนก็เป็นเรื่องที่ควรกระทําอย่างแน่นอนครับ เวลาผมคิดปุ๊บผมจะนึกภาพที่ผมกราบพระพุทธรูปพร้อมกับนึกขอขมาท่านเลยทันทีครับ เจริญในธรรมครับ

 

ผมชอบที่คุณ Reynolds พูดจังครับ คุณ Reynolds พูดได้อย่างถูกต้องที่สุดครับ อ่านแล้วคิดได้เป็นฉาก ๆ เลยจริง ๆ ขอบคุณครับเพื่อนร่วมทางธรรม