เป็นห่วงงาน

เรื่องนี้เกิดขึ้นยี่สิบกว่าปีแล้ว เราทำงานอยู่บริษัทต่างชาติ มีพนักงานส่งเอกสาร ชื่อ สุมิตร (ผลบุญใด้ที่ได้จากการเล่าเรื่องนี้ ขอยกให้สุมิตรด้วยเถิด) เป็นคนหน้าตาดี ขี่มอไซค์ค่อนข้างใจเย็น แต่สองสามวันก่อนเกิดเรื่อง เราก็มีเรื่องถกเถียงกับเขานิดหน่อยเรื่องงาน ก็งอนๆ ไม่พูดกับเขา อ้อ บริษัทตั้งอยู่ในตึกราชดำริ ที่สมัยก่อนเป็นไดมารู ตรงข้ามกับ ctw ที่ไหม้ไปนั่นแหละ เช้าวันนั้น เราทำงานยุ่งๆ เดินผ่านโต๊ะโอปะเรเตอร์ เห็นสุมิตรนั่งก้มหน้าพาดแขน เราก็เป็นห่วงก็ถามว่า ไม่สบายเหรอ เขาก็เงียบๆ ไม่ตอบ เราก็เออ...ช่างมัน แล้วเราก็เก็บเอกสารออกไปทำงานติดต่อราชการ ขับรถออกไปเลยพระพรหม ก็รถติด เราก็ เอ...ทำไมรถติดหว่า ค่อยๆ ขยับไปถึงหน้ากรมตำรวจ เห็นรถเมล์จอดอยู่ แล้วมีคนนอนอยู่ใต้ท้องรถ มอไซค์คว่ำอยู่อีกทาง มีรถเข็นจอดอยู่ข้างๆ คนนอนหันหน้าไปทาง ctw นั่น ตอนนั้นยังเป็นราชประสงค์อาเขตมั๊ง เราก็ไม่เห็นหน้า ก็นึกว่า น่าสงสารนะ นี่พ่อแม่ญาติที่บ้านจะรู้มั๊ยเนี่ย สมองกระจาย โดนล้อหลังของรถเมล์ทับ ตอนนั้นน่าจะประมาณ เกือบ 10 โมงเช้า ตอนไปติดต่อราชการ เรายังคุยกับเจ้าหน้าที่ว่า เราเห็นแบบนี้ น่าสงสารมากเลย จำไม่ได้ว่า แวะไปทำบุญให้ที่วัดโพธิ์หรือเปล่า เพราะเมื่อก่อนเราจะแวะวัดโพธิ์ แล้วทำบุญเป็นประจำ พอกลับมาถึงบริษัท เพื่อนๆ ก็เล่าว่า สุมิตรโดนรถเมล์ทับหัวเสียชีวิต เราก็ อ่าวววว.... ที่ชั้นเห็นก็เป็นเขานะดิ๊ ซึมเลย ซึมมากๆๆๆ แล้วก็ เออ เราก็ไม่เห็นหน้าซะด้วย ตัวอยู่ใต้ท้องรถล้อหลัง โผล่มาแต่หัว หันไปทางขวา เราขับรถตีออกข้างๆ ก็ล้อบัง ไม่งั้นเราก็ต้องรู้ว่า เป็นสุมิตร ก็ถือว่า เป็นเรื่องคุยกันในบริษัท และแล้ว.....คนที่แผนกก็บอกว่า เมื่อเช้าเอาเอกสารให้สุมิตรไปส่งที่เรือ กับ ประกัน แล้วทำไมเขาได้รับ เขาว่า สุมิตรเอาไปส่งให้ ไม่พูดไม่จา แล้วก็เดินออกไป บางก็ว่า สงสัยเอาไปแล้วคงตอนกำลังจะกลับ เราว่า เป็นไปไม่ได้ ชั้นไปชั้นสองเอารถ เขายังนั่งอยู่ที่โต๊ะโอปะเรเตอร์เลย แล้วกว่าชั้นจะชับออกไปถึงหน้ากรมตำรวจ เขาจะเร็วขนาดเอาไปให้ทั้งที่เรือและประกัน แล้วท่านอนที่ชั้นเห็นก็เป็นขาไป ไม่ใช่ขากลับ (เมื่อก่อนรถเดินสองทาง) ชั้นเองก็ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำ เรื่องก็คือ รถเมล์วิ่งอยู่ข้างหน้า เขาขี่จะแซงขวา ไปเจอรถเข็นเข้าอย่างจับกระเด็นไปใต้ท้องรถ แต่เอกสารที่เอาไปนั่น เขาคงเป็นห่วงงานหรือว่า ไม่รู้ตัวว่า ตาย เอางานไปส่งถึงที่ คนรับก็ยืนยันว่า สุมิตรเป็นคนไปส่ง เขารู้จักกัน ทำงานหลายปีแล้ว ก็เป็นเรื่องแปลกอีกเรื่องหนึ่ง อ่อ...ตอนที่เราทักเขาว่า ไม่สบายเหรอ เราเห็นเขาหน้าหมองมากๆ ตอนไปขึ้นรถยังคิดเลยว่า หน้าตาทำไมไม่มีราศรีเลยวะ เออ.....ถึงไม่อยากทักใคร
อนุโมทนาบุญ

 

ความตายก็เหมือนความฝัน ที่เรารู้ว่าฝันเพราะเราตื่นขึ้นมา แต่ถ้าเราไม่ตื่นขึ้นมาเราก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นความฝัน
ความตายก็เหมือนกัน ที่เขาไม่รู้ว่าตายเพราะเขาไม่มีโอกาสฟื้นขึ้นมา

 

น่าสงสารเขาจัง หวังว่าวิญญาณของสุมิตรได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี

อนุโมทนาสาธุกับคุณสี่จุดด้วยค่ะ

 

แปลกมาก ๆ เลยค่ะ

 

อนุโมทนาสาธุ ขอให้สุมิตรจงไปสู่ภพภูมิที่ดีสาธุ.

 

ขออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลที่ข้าพเจ้ามี ให้กับคุณสุมิตรนะคะ ขอให้อยู่ในภพภูมิที่ดีค่ะ

 

มีเพื่อนผมคนนึง สมัยเรียนมัธยมด้วยกัน วันนั้นมันเล่นโยนเหรียญกินตังกัน ผมเห็นมันไม่มีหัวเลยขยี้ตาดูอีกที ก็เห็นมีหัวแต่วันนั้นมันหน้าซีดและเศร้ามากๆ ก็เลยไม่ได้คุยกันเท่าไร พอข้ามวันมาอีกวัน ปรากฏว่ามันโดนยิงตาย ไปเที่ยวกับพี่ชายมันแล้วไปมีเรื่องเค้าจะยิงพี่ชายมัน แต่เค้าจำผิดดันไปยิงมันเข้า เลยรับลูกซองไปเต็มๆ คงจะเป็นอาการเดียวกับคุณสุมิตรที่ก่อนตายจะมีลางบอกเหตุ และหน้าซีดเซียวเช่นเดียวกัน ขอให้คุณสุมิตรไปดีครับ

 

อ่านเรื่องนี้แล้ว ก็นึกถึงเพื่อนสมัยเรียน ทะเลาะกันเป็นปีไม่คุยกัน อยู่ๆมาขอโทษเราถัดมาอีกวันเขาเสียแล้ว ไปแบบเกือบไม่เหลือร่างกายไว้ให้คนข้างหลัง นำมาตั้งบำเพ็ญกุศลให้เลย
ขอให้คุณสุมิตร สู่สุคติด้วยครับ