ทำยังไงไม่ให้เป็นคนขี้น้อยใจ

หนูเป็นคนหนึ่งที่ชอบน้อยใจเวลาอยู่กับเพื่อนค่ะ

คือบางทีเพื่อนคุยกันแล้วไม่ได้ใส่ใจหรือมองตาหนู

หนูก็จะคิดว่าเค้าไม่แคร์ อย่างบางครั้งเพื่อนคุยกันว่าจะไปไหนกัน

แล้วเค้าไม่ชวนหนูไม่มองตา หนูก็แอบน้อยใจค่ะ

หนูควรจะทำยังไงไม่ให้เกิดความรู้สึกนี้คะ หนูไม่ค่อยสบายใจเลยค่ะ

และอยากทราบว่ากรรมใดที่ทำให้หนูเป็นคนขี้น้อยใจอย่างนี้คะ

 

ถ้าเราเป็นคนคิดมากในเรื่องไม่เป็นเรื่อง เราก็จะไม่มีความสุข นานไปเพื่อนจะหายไปหมด เวลาเพื่อนคุยกัน เราไม่ได้ยิน เราก็คิดไปก่อนแล้วว่าเพื่อนมีความลับกับเรา นินทาเรา ทุกอย่างอยู่ที่ใจเรานะ ถ้าเราปรับใจ ทำใจไม่คิดมาก เราทำตัวให้ร่าเริง ไม่คิดมากมาย เพื่อนไม่มองหน้าเรา เราก็มองหน้าเพื่อน หรือเอามือค่อยๆจับแก้มทั้งสองข้างของเพื่อนให้หันมา แล้วบอกว่า มองหน้าเราหน่อยซิ อาการอย่างนี้ก็ดูน่ารักดี เพื่อนคุยกัน เราก็เข้าไปแจมด้วย อย่าไปคิดมาก ถ้าคิดมากเพื่อนๆก็จะเบื่อเรา ใครเขาไม่ชวนเรา เราก็เสนอตัวเข้าไป ถ้าเราเห็นเขาเพื่อนที่ดีของเรา ไม่น่าจะยากนะ การทำตัวเข้าได้กับใครๆจะมีผลดีกับเรามากกว่า แม้ว่าบางครั้งจะมีเสียงเพื่อนเย้าแหย่เราแบบไม่เข้าหูเรา เราก็อย่าไปถือสา หัวเราะ จ๊อแจ๊ะไป ก็จะมีความสุขจ๊ะ

 

เห็นใจนะครับ ผมว่าเอาอย่างนี้ดีมั๊ย..
ทุกครั้งที่คิดน้อยใจ..ขอให้คิดถึงพระพุทธเจ้าแทน
เพราะอะไร..คือว่าพระพุทธเจ้า ท่านมีเมตตา("ความรัก")สูงสุด
ท่านบําเพ็ญเพรียร..4อสงไขย์+แสนกัป เพื่อสัตว์โลกอย่างเราๆพ้นทุกข์
อาการน้อยใจเป็นหนึ่งในอาการของความทุกข์ พระพุทธเจ้าท่านเมตตาเรา
ไม่ต้องการให้เราอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ ท่านจึงตรัสว่า "ละชั่ว ทําดี ทําจิตให้ผ่องใส"
คือว่า..ถ้าเราทําตามท่านบอก ทําจิตให้ผ่องใสเราก็มีสุข
เราก็แก้ตรงที่ว่า เมื่อใดที่เราี่น้อยใจ เราก็ใช้สติเตือนเราว่า อื่ม..คิดถึงพระพุทธเจ้าเราดีกว่า ใครจะทําอะไรเราไม่สน
คุณเป็นคนมีสติ เพราะคุณรู้ตัวเองว่าน้อยใจ
นึกถึงท่านบ่อยๆ ขอบารมีท่านช่วยให้พ้นความทุกข์ จากอาการน้อยใจนะครับ
ได้พุทธานุสติด้วย ไม่ต้องไปอบายภูมิ พุทโธอัปปะมาโนครับ
ขอให้มีความสุขทั้งวันทั้งคืนนะครับ
กัลยาณมิตรครับ

 

"..เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งค่ะ.."

ก่อนอื่นขออนุโมทนากับท่านเจ้าของกระทู้และผู้แสดงความคิดเห็นทุกท่านด้วยค่ะ

ความคิดส่วนตัวเพิ่มเติมนะคะ :
เมื่อเราหยุดความนึกคิดทุกอย่างลง..ปล่อยวางอารมณ์ให้เป็นกลางแล้วลองพิจารณา..ลองมองเข้าไปดูใจของตนเองด้วยสติ แล้วเราอาจจะพบว่า
ความเป็นคนขี้น้อยใจ ขี้กังวลใจ หรืออารมณ์อื่นๆของเรานั้น มันสามารถมีเหตุมาได้ทั้งจากทั้งในตัวเราและนอกตัวเรา

- เกิดจากเรา คือการเอาจิตเอาอารมณ์ออกนอกตัว เอาออกไปผูกเอาออกยึดอยู่ที่คนโน้นทีคนนี้ที มันก็ทำให้เกิดอารมณ์"ปรุงแต่ง"
ไปได้เรื่อยๆ เช่น เอาไปผูกกับคนที่เรารัก เอาไปผูกกับเพื่อน เมื่อทุกอย่างที่เราเอาจิตเอาอารมณ์ของเราไปผูกไปยึดด้วยไว้แล้วนั้น
พอจะนึกออกมั๊ยคะ,ว่ามันจะทำให้เกิดอะไรขึ้น!!..เกิดความ"คาดหวัง"ขึ้นนั่นเอง ทำให้..เมื่อการคาดหวังของเรานั้นได้หรือไม่ได้ดั่งใจเรา...
อารมณ์พอใจ/ไม่พอใจก็จะเกิดขึ้นกับเราทันที นั่นคือที่มาของความรู้สึกต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเราค่ะ (^_^)
- เกิดจากนอกตัวเรา คือสิ่งที่เรียกว่าสิ่งกระทบ *เจ้าสิ่งที่เรียกว่าสิ่งกระทบนี้ล่ะ ที่ก่อให้เกิด "มนุษย์ทำไม"ขึ้นบนโลก (^_^)
ยกตัวอย่างนะคะ เช่นว่า ทำไมเราไม่รวยอย่างเค้าบ้าง? ทำไมเราไม่เก่งอย่างเค้า? ทำไมเราไม่มีบ้านหลังใหญ่มีรถหรูๆขับเหมือนเค้า?
ทำไมโน่นนี่นั่น...ทำไมๆๆ...&ทำไมไปเรื่อย จนใจเศร้าหมองเป็นทุกข์

โอเค..ตอนนี้เรามามองกันกับทั้งสองรูปแบบที่ได้เอ่ยมาแล้วทั้งนั้นเลยนะคะ
ทั้งกับรูปแบบของจิดออกนอก(เกิดจากตัวเรา) และกับจากนอกเข้ามากระทบจิต(เกิดจากนอกตัวเรา).
เห็นอะไรมั๊ยคะ? ..เห็นความไม่แตกอย่างนึงมั๊ยเอ่ย , เห็นว่าทั้งสองอย่างนั้นคือความวุ่นวายเน๊าะ วุ่นวายอะไร?...ตอบก็คือ...ความวุ่นวายใจนั่นเอง
เพราะใจเราไม่นิ่ง..เพราะใจเราชอบปรุงแต่ง..เพราะใจเราแสวงหาแต่ความพึงพอใจ..ไม่ปรารถนาความไม่พอใจ *แอ๊ะ..แต่ว่า!!
..แต่ว่าเรานั้นลืมมองอารมณ์อีกอารมณ์นึงไป นั่งก็คือ "อารมณ์วางเฉย" ถูกมั๊ยเอ่ย (^_^)
เมื่อเราอยู่กับอารมณ์ที่สาม ที่เรียกว่าอารมณ์วางเฉยได้แล้วนั้น ความทุกข์ ความเสียใจ ความขี้น้อยใจต่างๆ ก็ทำอะไรเราไม่ได้
(เข้าใจนะคะว่าพูดง่าย..แต่ทำยาก ทำยากจริงๆถ้าเราไม่หมั่นฝึกฝนจิต)

จึงเป็นเหตุเกี่ยวเนื่องกับข้อความของคุณslamb เพราะเมื่อลองนำสิ่งที่พี่สตีฟ(slamb)แนะนำมาประยุกต์ใช้เข้ากับการฝึกจิตของตน
แล้วคุณๆจะพบว่า..อารมณ์ที่สาม หรือ อารมณ์วางเฉยนั้นทำหรือเกิดขึ้นได้ไม่ยากเลย

ธรรมะคือธรรมชาติ ธรรมชาติที่เราต้องเรียนรู้เพื่อความหลุดพ้น เกิดเป็นมนุษย์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งเกิดเป็นมนุษย์ที่ได้มาอยู่ภายใต้
ร่มพระพุทธศาสนานั้นด้วยแล้วยากยิ่งกว่า รักเองก็เป็นอีกคนนึงที่รักในพระพุทธเจ้า รักในพระพุทธศาสนา
ระลึกถึงทีไรมีแต่ความเป็นสุขใจ เย็นกายเย็นใจค่ะ..ที่เกิดขึ้น

ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกท่านที่มีอารมณ์ขี้น้อยใจ ขี้กังวลใจและกับอารมณ์ต่างๆอื่นๆด้วยนะคะ
เพราะรักเองก็เป็นคนนึงในนั้นเช่นกันค่ะที่มีอารมณ์ต่างๆเหล่านี้เกิดขึ้นกับตนเอง
และต้องการระงับต้องการการหลุดพ้น..ก็หวังว่าสิ่งเล็กๆน้อยๆนี้จะก่อให้เกิดผลดีได้บ้างไม่มากก็น้อยนะคะ

*ขออภัย
..หากว่าการแสดงความคิดเห็นส่วนตัวของรักนี้อาจจะถูกหรือยังไม่ถูกต้องนักซะทีเดียวไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ทุกอย่างที่เขียนขึ้น ล้วนถูกส่งออกมาจากความปรารถนาดีออกมาจากใจและจากสติปัญญาอันน้อยนิดของรักเองค่ะ

ขออนุโมทนา

กัลชณิกานติ์ ธีรสุชานันท์
รัก.

 

แม้แต่เพื่อนที่เราคิดว่าเข้มแข็งที่สุด ฉลาดที่สุด แสนดีที่สุด
บางที เค้าก็อาจมีเวลาที่ อ่อนแอ ไม่แช่มชื่น หรือรู้สึกตื่นกลัว

ลองคิดดูเล่นในใจ ตอนไม่มีการงานอะไรยุ่ง ตอนสบายๆ ว่า
เพื่อนคนนี้เค้าจะกลัวมั้ย? หากว่าจะมีคนมาทำร้ายร่างกาย
เพื่อนคนนี้เค้าจะโกรธมั้ย? ถ้ามีคนมาขโมยเอาของเค้าไป
เพื่อนคนนี้เค้าจะกังวลมั้ย? ถ้ามีคนมากล่าวหาว่า เค้าเป็นคนที่ชอบแย่งแฟนคนอื่น
เพื่อนคนนี้เค้าจะอายมั้ย? ถ้ามีคนมากล่าวหาว่า เค้าเป็นคนขี้โกหก

คิดเสียว่าเพื่อนมีความจำเป็น บางทีเพื่อนอาจจะเผลอ อาจจะคิดไม่ถึง ไม่ทันระวัง

ถ้าคุณรู้สึกว่า เพื่อนคนนั้นๆ สำคัญที่สุด สำหรับคุณ
มีโอกาสอย่างยิ่งที่เราจะคาดหวังว่า เราก็ควรเป็นคนมีความสำคัญ อย่างยิ่งสำหรับเพื่อนคนนั้นๆ

แต่..คุณจะไม่เผื่อเหลือเนื้อที่ของหัวใจ เผื่อไว้ซักนิดหรือ?
ว่าเพื่อนเป็นมนุษย์เดินดิน คนเดินดินอย่างเราๆท่าน ก็มีเรื่องบกพร่องได้อยู่เนืองๆ

บางครั้งเพื่อนอาจยกตำแหน่งความสำคัญ "ที่สุด" ให้เรา
แต่คนเราก็ มีเรื่องจะต้องกังวลสนใจ ไปหลายอย่าง ต้องกินข้าว ต้องป่วยไข้ มีพ่อมีแม่ ต้องมีภาระอื่นๆ
บางทีเผลอ ลืม เอาความสำคัญของเพื่อนๆ ไปไว้ท้ายๆก่อน
ของมันสลับที่กันได้ ให้โอกาส เรื่องอื่นๆได้มีความสำคัญกว่าเราบ้าง

เคยมั้ยเวลาที่เพื่อนคาดหวังอะไรจากเรา
แต่เราจำเป็นจริงๆ เราไม่สามารถจริงๆ ที่จะตอบสนองความคาดหวังได้
เพื่อนอาจจะต้องการเราผิดเวลา บังเอิญว่าตอนนี้เราติดธุระสำคัญอื่นๆจริงๆ ปลีกตัวไปไม่ได้
เราชี้แจงแล้ว แต่เพื่อนก็ยังคับข้องหมองใจ ไม่เข้าใจในความจำเป็นของเราอยู่นั่นเอง

บางทีแม้แต่คนที่ดีกับเราที่สุด รักเราที่สุด ใกล้ชิดเราที่สุด
ก็มีความบกพร่องได้ โลกใบนี้จะเต็มไปด้วยเรื่องบกพร่องอย่างนี้แหละ
อยู่ที่จะเตรียมใจ อย่างไร เวลาเรื่องบกพร่องเหล่านี้ มันเกิดขึ้นกับเรา

หายใจลึกๆ....

 

เห็นด้วยครับ ทำบ่อยๆก็จะดีเองแหละครับ เมตตาช่วยลดอารมณ์ที่ไม่ดีได้ตั้งหลายอย่าง เช่น อิจฉา เศร้า ขี้น้อยใจ ฯลฯ อารมณ์ที่เศร้าหมองทั้งหลายแหละครับ ทำแล้วมีแต่ปิติ

 

ขอขอบคุณสมาชิกทุกคนที่มาตอบปัญหาให้หนูนะคะ

และ ขออนุโมทนาสาธุ ในคำตอบดีๆที่ทุกคนให้มานะคะ

 

พี่รู้สึกปีติแทนน้องไหมแก้วนะคะ.. ทุกๆ ท่านช่างน่ารักจริงๆ..
ให้คำตอบน้องได้ดีมากค่ะ..ล้วนสร้างกำลังใจที่ดี แม้แต่ "สวนะ"
ยังรู้สึกชอบและจะนำไปปฏิบัติค่ะ.. แต่ของตนเองเคยน้อยใจบ่อยๆ
กับคนที่สนิทและรักมากๆ ก็คงเป็นเรื่องความคาดหวังเรื่องนึ่ง(เชิงจิตวิทยา)
ประกอบกับอดีตชาติของตนด้วย..
เคยทราบบุพกรรมของตนเลยยิ่งเข้าใจเรื่องนี้ค่ะ..
หมั่นปฏิบัติ และฝึกจิตเท่านั้นเป็นสำคัญค่ะ..เป็นกำลังใจให้น้องไหมแก้วนะคะ..
และอย่าลือยึดหลัก"พรหมวิหารสี่" จะตรงๆ เลยค่ะ
อนุโมทนา..สาธุ

 

คิดง่ายๆนะคะน้องไหมแก้ว บางครั้งน้องยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลยค่ะ ว่าทำไมเราต้องทำอย่างนี้ หรือบางทีก็ไม่เข้าใจตัวเอง แล้วนับประสาอะไรกับคนอื่นเขาจะมาเข้าใจเราทุกเรื่องล่ะคะ คนเราต่างจิตต่างใจ คิดแบบนี้จะได้สบายใจค่ะ

 

ขออนุโมทนาทุกๆความเห็นครับ ผมสรุปทั้งหมดมาอยู่ตรงที่ มองโลกในแง่ดี พาชีวีเป็นสุข...
พระท่านกล่าวว่า...คิดดี พูดดี ทำดี จิตย่อมผ่องใส

 

ขอแนะนำนะคะ พี่ก้อเป็นคนนึงที่เคยคิด ยึดติดกับเพื่อน น้อยใจเพื่อนมากๆ เรื่องรุนแรงนิดนึงน่ะค่ะจนกลายเป็นคนเก็บตัวไปช่วงนึง ไม่พูดไม่ค่อยอยากคุยกับใคร เพื่อนพูดด้วยก็ไม่พูด เงียบ
... แต่สิ่งที่ตามมาคือ จากที่เคยกลายเป็นคนที่เพื่อนชอบแกล้งๆ ชอบชวนไปไหน ตอนนี้กลายเป็นคนที่เพื่อนลืมไปเลยค่ะ
เลยแยกตัวย้ายหอออกมาอยู่คนเดียว ไม่อยากจะกลับไปพบ ไปเจอเพื่อนๆ อีก แต่ผลสุดท้ายก็คือ เป็นเราเองที่คิดแค้น น้อยใจ อยู่ฝ่ายเดียว จมอยู่แต่กลับความเศร้า ไม่มีอะไรดีเลยค่ะ
สุดท้ายเหตุการณ์เหล่านี้ก็ทำให้พี่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น เลิกคิดที่จะเอาตัวเราไปยึดติดกับคนอื่น และรู้จักให้อภัยคนอื่น แล้วกลับมาพูดคุยกันได้เหมือนเดิม
ถึงแม้ตอนนี้จะอยู่คนเดียว ไม่ค่อยได้ไปไหนกับใคร แต่มันกลับรู้สึกสบายใจขึ้นค่ะ ลองเอาไปทำดูนะคะ อาศัยหลักศาสนาของเรานี่แหละค่ะ ไม่ยึดติดกับสิ่งใด รู้จักปล่อยวาง และรู้จักให้อภัยค่ะ

 

อยากให้เปลี่ยนมุมมองครับ

เคยได้ยินไหมครับที่ว่า ถ้าอยากให้ใครรัก เราต้องรักเขาก่อน อยากให้ใครใส่ใจเราก็ต้องใส่ใจเขาก่อน

ถ้าวันหนึ่งๆ เรามัวแต่ตั้งคำถามตลอดว่า ทำไมคนนั้นเขาไม่ทำแบบนี้กับเรา ทำไมไม่เทคแคร์เรา ทำไมๆ .........เราจะกลายเป็นคนที่น่าเบื่อครับ ยิ่งไม่มีใครอยากอยู่ด้วย เพราะเหมือนจะมีปัญหาตลอด อยู่ด้วยแล้วรู้สึกอึดอัด เพราะเหมือนจะต้องคอยเอาใจเด็กคนหนึ่งตลอดเวลา

อยากให้เปลี่ยนมุมมองครับ แทนที่จะคอยให้ใครมาถามมาแทคแคร์เรา เราก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน สนใจเพื่อน ชวนเพื่อนคุยก่อน เราจะกลายเป็นคนน่ารัก ใครก็อยากอยู่ใกล้ด้วย อย่าเพิ่งไปหวังผลเร็วนะครับ ไม่ใช่ว่าชวนเขาคุย เขาไม่คุยด้วยก็น้อยใจอีก ทำไปเรื่อยๆ อย่าไปคิดมาก ทำให้เป็นนิสัย ต่อไปก็จะดีขึ้นเองครับ

 

รู้จักเป็นคนให้...ไม่รอรับฝ่ายเดียว

อยากได้ความใส่ใจกับพื่อนก็ต้องมีใจกับเพื่อน

หรือรักเขา และดูแลเขาโดยไม่หวังอะไรจากเพื่อนเลย...

เพราะถ้าน้อยใจโดยเขาไม่รู้ตัว เราจะเจ็บและระทมใจฝ่ายเดียว
เจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เลิก เวลาเขายิ้ม เขาหัวเราะ ยิ่งหมั่นไส้เพื่อนๆทุกคน
นอนไม่หลับกินไม่ได้ และนานวันเข้าที่ไม่ได้พูดกัน
เราไม่เริ่มต้นก่อน เพื่อนก็ไม่กล้ายุ่งด้วย เดาอารมณ์เราไม่ถูก
ก็จะไม่ได้พูดกันตลอดไป

ยุติความคิดที่ทำให้อารมณ์เศร้าหมอง เลิกเจ้าคิดเจ้าแค้น
รักษาสัมพันธภาพอันดีกับเพื่อน...ให้ยาวนาน ดีกว่ามาขออโหสิกรรม
ในภายหลัง

ขอให้คุณทำให้ได้และให้สมปรารถนาในความคิดที่ดีๆแก่ตัวเอง...

 

thx

ได้มาอ่านแล้วรุ้สึกดีมากๆเลยค่ะ

 

คิดเหมือนหนูเลยค่ะ เวลาโกรธคน หนูจะคิดแบบนี้เสมอ "พระพุทธองค์ทรงมีเมตตา ให้อภัยเราได้ เราต้องให้อภัยผู้อื่น" จะคิดแบบนี้ ถึงแม้ ...จะกวน... แค่ไหน
แต่เรื่องน้อยใจ ก็มีบ้าง เวลาเลิกเรียนเพื่อนๆ ชวนกันไป แต่ก็ไม่โกรธเพระเค้าชวนหนู พอไป กินแล้วหาร มันก็หมดเยอะ คราวหน้าเลยไม่ไป พอปฏิเสธบ่อยๆเค้าเลยเลิกชวนคะ ใจจริงอยากไป แต่เค้ามีเงินอะนะเลยไปร้านแพง จะเสนอไปร้านถูกเค้าก็ไม่ไปกัน บอกไม่อร่อย
ทำยังไงหนูถึงจะมีเพื่อนคะ หากไม่ได้ไปทานข้าว เที่ยวห้างกับเพื่อน มีทางอื่นไหมนา
อนุโมทนากับคำแนะนำดีๆของพี่ด้วยคะ

 

สาธุๆ อนุโมทนาบุญด้วยคะ
พี่วิญญาณนิพพานใจดี นำสิ่งดีๆมาให้ เป็นธรรมทานอีกแล้ว
หนูเคยฝึกอสุภะ เห็นแต่ฝากศพ แต่พึงเคยเห็น การเผากายสังขาน ดูแล้วทำให้ปลงในการ ดูแล ตกแต่ง ร่างกาย ให้สวยงาม สุดท้ายก็ถูกเผา
ร่างกายของเรานี้แล ....:boo:
อนุโมทนา สาธุ

 

ขอบคุณค่ะ

กระทู้นี้มีประโยชน์กับเรามากๆ

 

.......................
อนุโมทนาค่ะ