นาคเสนกุมารศึกษาไตรเพท

นาคเสนกุมารศึกษาไตรเพท<O</O​

เมื่อนาคเสนกุมารเติบโตขึ้นอายุได้ ๗ ขวบ มารดาบิดาก็ให้ศึกษาไตรเพททั้ง ๓ กับศิลปะศาสตร์อื่น ๆ สําหรับตระกูลพราหมณ์ร่ำเรียนสืบ ๆ กันมา นาคเสนกุมารรับว่าจะเรียนเอาให้ได้

ส่วนว่าโสนุตตรพราหมณ์ผู้เป็นบิดา จึงให้เชิญพราหมณ์ผู้เป็นอาจารย์มาที่เรือนแล้ว ก็ให้ทรัพย์ประมาณ ๑ พันกหาปณะเป็นค่าจ้าง ฝ่ายนาคเสนกุมารฟังพราหมณ์ผู้เป็นอาจารย์บอกวิชาเพียงครั้งเดียว ก็สามารถจําได้จบครบทุกประการ จึงได้มีวาจาถามว่า

“ ข้าแต่บิดา คําสอนสําหรับสกุลพราหมณ์สิ้นสุดเท่านี้หรือ.. หรือว่ายังมีอีกประการใดเล่า? ”

พราหมณ์ผู้เป็นบิดาจึงตอบว่า
“ นี่แน่ะนาคเสน คําสอนสําหรับพราหมณ์มาแต่ก่อนเก่านั้น ก็จบเพียงแค่นี้ ”
เมื่อนาคเสนร่ำเรียนศึกษาจากสํานักพราหมณาจารย์แล้ว ก็ให้ทรัพย์ค่าจ้างบอกวิชาแล้ว ได้รับเอาซึ่งกําใบลานที่อาจารย์ให้เป็นกําใบลานหนังสือพราหมณ์ สําหรับที่จะได้ดูและอ่านการไตรเพ และศิลปะศาสตร์ทุกสิ่งอัน

อยู่มาวันหนึ่ง นาคเสนกุมารจึงลงจากปราสาท ไปยืนพิจารณาเบื้องต้น ท่ามกลางที่สุดแห่งไตรเพททั้ง ๓ กับ ศิลปศาสตร์ทั้งปวง อยู่ที่ศาลาข้างประตูทุกวันไปจนตลอดถึง ๓ วันเมื่อไม่เห็นมีแก่นสารอันใด จึงเกิดความไม่สบายใจว่าสิ่งเหล่านี้เปล่าทั้งนั้นไม่มีสาระประโยชน์อันใดเลย
<O</O
ในคราวนั้น พระโรหนเถระ นั่งอยู่ที่วัตตนิยเสนาสนะวิหาร ได้ทราบความคิดของนาคเสนกุมาร จึงหายวับไปปรากฏขึ้นข้างหน้านาคเสนกุมารทันที พอนาคเสนกุมารได้แลเห็น ก็เกิดความร่าเริงดีใจว่าบรรพชิตองค์นี้คงรู้จักสิ่งที่เป็นสาระเป็นแน่จึงถามขึ้นว่า

“ ผู้มีศีรษะโล้นนุ่งเหลืองเช่นนี้เป็นอะไร? ”

พระเถระตอบว่า “ เป็นบรรพชิต ”

“ เหตุไรจึงได้ชื่อว่าบรรพชิต? ”

“ เหตุว่าเว้นเสียซึ่งบาป เว้นเสียซึ่งโทษจึงได้ชื่อว่าบรรพชิต ”

“ ท่านรู้จักศิลปศาสตร์บ้างหรือ? ”<O</O

“ รู้จัก ”

“ ศิลปศาสตร์อันใดที่สูงสุดในโลกมีอยู่ท่านจะบอกศิลปศาสตร์อันนั้นให้แก่กระผมได้หรือ? ”<O</O
“ อาจบอกได้..พ่อหนู! ”

“ เหตุใดผมและหนวดของท่านจึงไม่เหมือนคนอื่น? ”

“ นี่แน่ะ พ่อหนู บรรพชิตทั้งหลายเห็นความกังวล ๑๖ ประการ จึงได้โกนผมโกนหนวดเสีย

ความกังวล ๑๖ ประการนั้นคือ
๑.. กังวลด้วยอาภรณ์ คือเครื่องประดับ
๒.. กังวลด้วยช่างทอง
๓. กังวลด้วยการขัดสี
๔. กังวลด้วยการเก็บเครื่องประดับ
๕. กังวลด้วยการฟอกผม-สระผม
๖. กังวลด้วยดอกไม้
๗. กังวลด้วยของหอม
๘. กังวลด้วยเครื่องอบ
๙. กังวลด้วยสมอ
๑๐. กังวลด้วยมะขามป้อม
๑๑. กังวลด้วยดินเหนียว ( สมอ มะขาม ป้อม ดิน ทั้ง ๓ ประการนี้ ทําเป็นยาสระผม )
๑๒. กังวลด้วยเข็มปักผม
๑๓. กังวลด้วยผ้าผูกผม
๑๔. กังวลด้วยหวี
๑๕. กังวลด้วยช่างตัดผม
๑๖. กังวลด้วยการอาบน้ำ-ชําระผม รวมเป็น ๑๖ ประการด้วยกัน<O</O

​

ในเส้นผมแต่ละเส้น ย่อมมีหมู่หนอนอาศัยอยู่ที่รากผม ทําให้รากผมเศร้าหมอง คนทั้งหลายได้เห็นผมเศร้าหมอง ก็เศร้าใจเสียใจ ไม่สบายใจ เมื่อมัวแต่ยุ่งอยู่กับผม ด้วยเครื่องกังวล ๑๖ อย่างนี้ ศิลปะศาสตร์ที่สุขุมยิ่ง ก็เสียไป เพราะฉะนั้นแหละ บรรพชิตทั้งหลาย จึงต้องโกนผมโกนหนวดทิ้งเสีย ”

“ ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ข้อนี้น่าอัศจรรย์ เพราะเมื่อคนทั้งหลายกังวลอยู่กับเครื่องกังวล ๑๖ ประการอย่างนี้ ศิลปะศาสตร์ที่สุขุมยิ่ง ต้องไม่ปรากฏเป็นแน่ ข้อนี้กระผมเชื่อ แต่ขอถามอีกทีว่า เหตุไรผ้านุ่งผ้าห่มของท่าน จึงไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ? ”<O</O

“ อ๋อ..การที่ผ้านุ่งผ้าห่มของเราไม่เหมือนคนอื่น ๆ นั้น เพราะว่าผ้านุ่งผ้าห่มอย่างพวกคฤหัสถ์ ทําให้เกิดความกําหนัดยินดีใน สังขารร่างกายได้ง่าย ทําให้มีภัยอันตรายบังเกิดขึ้น เครื่องนุ่งห่มของเรา จึงไม่เหมือนของคนอื่น ๆ ”

“ ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ท่านอาจสอนศิลปะศาสตร์ที่ละเอียดยิ่ง ให้แก่กระผมได้หรือ? ”

“ ได้...พ่อหนู! ”

“ ถ้าได้ขอได้โปรดสอนให้เดี๋ยวนี้เถิด ”

“ เออ...พ่อหนู เวลานี้เรายังเที่ยวบิณฑบาตอยู่ในละแวกบ้าน ยังสอนให้ไม่ได้หรอก ”<O</O

ลําดับนั้น นาคเสนกุมารจึงรับเอาบาตรของพระโรหนเถระ แล้วนิมนต์ให้ขึ้นไปฉันที่เรือน เมื่อฉันแล้วจึงกล่าวว่า

“ ขอท่านจงบอกศิลปะศาสตร์ที่ละเอียดให้แก่กระผมเดี๋ยวนี้เถิด ”

“ โอ....พ่อหนู! ตราบใดที่พ่อหนูยังมีกังวลอยู่ ตราบนั้นเรายังสอนให้ไม่ได้ ต่อเมื่อพ่อหนูขออนุญาตมารดาบิดาแล้ว ถือเพศอย่างเรา คือโกนผมนุ่งเหลืองห่มเหลืองเหมือนเรา เราจึงจะสอนให้ได้"

นาคเสนกุมารจึงไปขออนุญาตต่อมารดา-บิดา เมื่อมารดา-บิดาไม่อนุญาต จึงนอนอดอาหาร ต่อเมื่อมารดา-บิดาอนุญาต จึงบอกพระเถระว่า

“ กระผมจักถือเพศอย่างท่าน ขอท่านจงสอนศิลปะศาสตร์ที่ละเอียดให้แก่กระผม ” พระโรหนเถระจึงพานาคเสนกุมารกลับไปที่วัตตนิยเสนาสนะวิหาร ค้างอยู่คืนหนึ่ง รุ่งเช้าจึงพาไปหาพระอรหันต์ ๑๐๐โกฏิ ที่อยู่ที่ถ้ำรักขิตเลณะ
<O</O
<O</O

***************************​

<O</O
[MUSIC]http://audio.palungjit.org/attachment.php?attachmentid=43760[/MUSIC]​

 

​

เรื่องย่อ..



<DD>เมื่อประมาณราวปี พ.ศ. ๕๐๐ คือหลังจากพระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธปรินิพพานได้ ๕๐๐ ปีแล้ว พระราชากรีกนาม "พระเจ้ามิลินท์" ผู้เกรียงไกรได้แผ่ขยายอำนาจมาถึงประเทศอินเดีย และเข้าปกครองเมืองสาคละ (ปัจจุบันอยู่ทางตอนเหนือของประเทศอินเดีย คือ แคว้นแคชเมียร์) พระองค์ไม่เพียงแต่ปรีชาสามารถในการรบเท่านั้น แต่ยังมีสติปัญญาล้ำเลิศ ทรงโปรดศึกษาศาสนาปรัชญาต่างๆ รวมทั้งพุทธศาสนาด้วย



<DD>พุทธศาสนาเป็นศาสนาที่ต้องใช้ปัญญาอย่างยิ่ง ในการทำความเข้าใจ พระเจ้ามิลินท์จึงโปรดที่จะถกเถียง ซักถาม และโต้แย้งเพื่อความงอกงามทางปัญญา จึงได้เที่ยวป่าวประกาศโต้ปุจฉา-วิสัชนา กับเหล่าพระภิกษุและสมณพราหมณ์ต่างๆ แต่ก็หาผู้ตอบคำถามให้กระจ่างแจ้งแก่พระองค์ไม่ได้



<DD>จนกระทั่งได้มาพบกับพระหนุ่มนาม "พระนาคเสน" ผู้ซึ่งเจนจบและแตกฉานในพระไตรปิฎก อีกทั้งเฉลียวฉลาดปราดเปรื่องหาภิกษุใดเทียบได้ พระเจ้ามิลินท์จึงได้คู่ปุจฉาวิสัชนาอย่างเข้มข้น พระนาคเสนสามารถตอบข้อสงสัยต่างๆ นานาในเรื่องราวชีวิตมนุษย์ของพระเจ้ามิลินท์ได้อย่างถ่องแท้



<DD>จนในที่สุดพระเจ้ามิลินท์ ผู้ซึ่งไม่ได้เลื่อมใสในพุทธศาสนามาก่อนก็ได้ยอมถวายตนเป็นพุทธ มามกะและได้บรรลุธรรมขั้นสูงอีกทั้งยังได้ทรงสร้างพระพุทธรูปอง ค์แรกในพุทธศาสนาขึ้นมาอีกด้วย



<DD>เรื่องราวที่ปุจฉา – วิสัชนา กันนั้นเปรียบเหมือนการจุดคบไฟขึ้นในความมืด เผยให้เห็นทางสว่างของชีวิต และได้ถูกรวบรวมขึ้นเป็นคัมภีร์สำคัญเรียกว่า "มิลินทปัญหา" เป็นเวลากว่า ๒,๐๐๐ ปี มาแล้ว ได้รับการยอมรับนับถืออย่างมากมายในหมู่ชนต่างๆ ทั่วโลกมาจนทุกวันนี้

เรียนเชิญญาติธรรมผู้สนใจใฝ่ธรรม
ติดตามรับฟังเสียงอ่านมิลินทปํญหา ​

<DD>

ที่คลิ้กนี่ เร็วๆ นี้​

</DD>

 

พุทธศาสนาเป็นศาสนาที่ต้องใช้ปัญญาอย่างยิ่ง

สาธุ........สาธุ............

 

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ แม่บุญญฯ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ตามไปฟังมิลินทปัญหาแล้วค่ะ
ขออนุโมทนาบุญกับธรรมมะทานนี้ด้วยนะคะ ^__^

 

สาธุครับ

-มหาโมทนากับกุศลจิตทุกท่าน ขอให้สำเร็จตามที่ปรารถนาครับ

สาธุ