ขอสัก1คำถาม เหตุใด ผู้ปรารถนาพุทธภูมิ ถึงปรารถนาพุทธภูมิครับ?

สงสารมาก

 

ด้วยความศรัทธาอันยิ่งยวดค่ะ

 

เพราะเป็นมนุษย์ถึงรับรู้กับความทุกข์ถึงอยากพ้นทุกข์...เราก็ได้แค่คิดแต่ปฏิบัติไม่ได้...เพราะเป็นคนบาปหนา

 

สาธุ แล้วการปรารถนา พุทธภูมิ กับ นิพพาน อันไหนไปไวและดีกว่าครับ

 

ปรารถนาพุทธภูมิก็อาจเรียกได้ว่าปรารถนาพระนิพพาน
แต่นอกจากปรารถนาพระนิพพานแล้ว ยังปรารถนาพาผู้อื่นไปพระนิพพานด้วย

วิธีไปนิพพานที่ไวที่สุดคือสาวกภูมิ ศึกษาและปฏิบัติในสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้สอนเอาไว้ ก็จะไปถึงฝั่งพระนิพพานได้ ใช้เวลาบำเพ็ญบารมีน้อยกว่าพุทธภูมิได้ยี่สิบเท่าเป็นอย่างน้อย(ถ้าไม่นับรวมอัครสาวกซึ่งใช้เวลาบำเพ็ญบารมี 2 อสงไขยเศษแสนกัป)

แน่นอนว่า...
เส้นทางที่สบายที่สุด คือ สาวกภูมิ
เส้นทางที่ลำบากที่สุด คือ พุทธภูมิ
ปลายทางที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ พุทธภูมิ
ในเรื่องความลำบาก ความทุกข์ ความทรมานนั้น พุทธภูมิมากกว่าสาวกภูมิมากมายนัก
ก็คือจะต้องใจตั้งมั่นอย่างสูง เพราะถ้าไม่ก็อาจลาไปสาวกภูมิได้แทบตลอดเวลา(ถ้าบารมีถึงสาวกภูมิแล้ว) เปรียบได้กับ "ชาวสวนที่เก็บผลได้แต่พอกินกับชาวสวนที่เก็บผลไม้มากพอแจกนั้น ผู้ที่เก็บพอกินย่อมเสร็จไวกว่า ส่วนผู้ที่เก็บพอแจกนั้นย่อมนานกว่า"

 

บอกไม่ถูกครับ

รู้สึกว่าใจตัวเองชอบทางนี้

พูดง่ายๆคืออยากเป็นเหมือนพระพุทธเจ้า

 

ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองปรารถนาอะไร... แต่รู้สึกว่าเราต้องเริ่มปฏิบัติ อยากเริ่มวิปัสสนาไม่รู้ทำไม...

 

แรงจูงใจ.....ขององค์สมเด็จ " พระศากยะสัมมาสัมพุทธเจ้า"

ย้อนหลังจากภัทรกัปป์ ไป ๒๐ อสงไขยกับเศษ ๑๐๐,๐๐๐ มหากัปป์
พระผู้มีพระภาคเจ้า เสวยพระชาติเป็น " พรหมฤาษี "

 

ต่อ.....ครับ
พรหมฤาษีท่านคิดว่า " เราจักช่วยเหลือสัตว์ซึ่งกำลังเสวยทุกข์เป็นอันมากนี้ ให้พ้นจากทุกข์ได้ด้วยธรรมะอะไรหนอ "
ลำดับนั้น พรหมฤาษีก็พิจารณาเห็น พุทธการกธรรม อันเป็นพระบารมีธรรมที่จักให้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้่าและเป็นธรรมที่พรมหมฤาษีผู้เป็นมหาโพธิสัตว์ได้เคยสั่งมามาก่อนในอดีต ครั้นแล้วพรหมฤาษีจึงพิจารณาถึงพุทธการกธรรมว่า......

 

ต่อ......ครับ
" บุคคลใดไม่ยอมบำเพ็ญพุทธการกธรรมอันเป็นพระบารมีธรรมที่บำเพ็ญได้โดยยาก ไม่ยอมเสียสละในสิ่งที่เสียสละได้โดยยาก ไม่ยอมให้ในสิ่งที่ให้โดยยาก ไม่ยอมอดทนในสิ่งที่อดทนได้โดยยาก บุคคลนั้น ก็ไม่สามารถตรัสรุ้เป็นพระพุทธเจ้าได้ ธรรมดาจิตนี้เป็นของมีโทษ คือ เป็นธรรมชาติที่กลับกลอก มิใช่จะดำรงอยู่ในอารมณ์เดียวเสมอไป ฉะนั้น เพื่อช่วยชีวิตเสือโคร่งแม่ลูกอ่อนคู่นี้ เราจักมอบร่างกายของเราซึ่งยังมีชีวิตอยู่นี้ให้เป็นอาหารแก่เสือโคร่งแม่ลูกอ่อนคู่นี้ ตราบเท่าที่จิตของเรายังคงมีความเสื่อมใส่ในการให้ทานอยู่ "

 

ต่อ.......ครับ
พรหมฤาษี จึงได้ตั้งปณิธานปรารถนาขอตรัสรู้เป้นพระพุทธเจ้าไว้ภายในจิตของตนว่า
" ด้วยบุญญานุภาพนี้ ขอให้ข้าพเจ้าได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตกาล ขอให้ข้าพเจ้าได้ช่วยเหลือสัตว์ทั้งหลายให้พ้นจากสังสารทุกข์ ขอให้ข้าพเจ้าได้ช่วยเหลือสัตว์ทั้งหลายให้ถึงซึ่งความดับสนิทจากสังสารทุกข์ด้วยเทอญ "
หลังจากนั้น พรหมฤาษีก็ได้กระโดด จากยอดเขาไปปปรากฏอยู่ตรงหน้าแม่เสือลูกอ่อนนั้น ทันทีที่แม่เสือเห้นร่างพระโพธิสัตว์ มันก็ละทิ้งลูกของตน แล้วหันมากินเนื้อของพระโพธิสัตว์แทน

 

อ่านแล้วประทับใจมากครับ อนุโมทนาครับ ขอให้คุณจงสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตกาลตามที่ปรารถนานะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

สาธุครับ พระโพธิสัตว์ยังไงก็ไม่ตกอเวจี กับโลกันตร์อยู่แล้ว
ไม่เกิดเป็น ขุปปิปาสิกเปรต นิชฌามตัณหิกเปรต และกาลกัญจิกาสุรกาย
บารมีก็เยอะ ยอมทนลำบากต่อไปครับ สู้ๆๆ

ผมยังต้องจรอยู่อีกนานครับ มีภารกิจมากมายที่ต้องทำ
เพราะเราไม่ได้ปรารถนาอยู่ในโลกธาตุนี้ โลกธาตุเดียว
ยังมีศาสนาของพระพุทธเจ้ามากมายหลายพระองค์ในโลกธาตุอื่นอันไกลพ้น
ที่ยังต้องไปช่วยปกป้องให้ดำรงไว้ เป็นประโยชน์แก่สัตว์ทั้งหลาย

นะโม ภควเต ไภษัชยคุรุไพฑูรยประภา ราชายะ ตถาคตายะ อรหเต สัมยักสัมพุทธายะ
ตัทยะถา โอม ไภษัชเย ไภษัชเย มหาไภษัชเย ราชา สมุทคเต สวาหา

 

ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับคุณ Kaipana ครับ
เข้าใจว่า แรกสุดๆ ของการตั้งเป้าหมายการบำเพ็ญเพียรเพื่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันนั้น น่าจะเป็นเพราะจิตประทับใจกับพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า และเห็นว่าทางนี้เป็นทางที่ช่วยเหลือหมู่สัตว์ได้มาก ดังนั้นจึงเป็นเหตุให้ตั้งใจปรารถนา
แต่แต่ละท่านก็คงมีจุดเริ่มที่แตกต่างกัน แต่จะแตกต่างกันอย่างไรก็แล้วแต่ แต่เป้าหมายเหมือนกัน คือ ช่วยเหลือสัตว์ทั้งหลายให้พ้นทุกข์

แต่อย่างไรก็แล้วแต่ การปรารถนาเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นก็ต้องไม่ลืมเรียนรู้ที่จะช่วยเหลือให้ถูกวิธีตามแต่ละบุคคล เพื่อให้ได้ประโยชน์สูงสุดของสัตว์ผู้นั้น

 

เป็นเพราะ...สงสารคนอื่นที่ไม่รู้จักทางพ้นทุกข์ แต่ตนเองรู้แล้ว

จึงขอยั้งตัวเอง เพื่อพาผู้อื่นให้พ้นทุกข์ตาม

 

เพราะแต่จำความได้ก็รู้แต่ว่าทุกอย่างที่คนอื่นเค้าไม่ทำ ถ้าเราไม่ทำแล้วใครจะทำ พอโตมาก็รู้ว่าถ้าเราไม่ช่วยแล้วใครจะช่วย ถ้าอนาคตภายภาคหน้าก็คงตั้งใจว่าถ้าเราไม่รักและสงสารแล้วใครจะรักและสงสาร...ให้สามสิบเอ็ดภพภูมิมีความสุข