เมื่อจิตเกิด-ดับ การดูจิตจะเป็นไปตามความเป็นจริงได้อย่างไร???

ยังไม่พูดนะครับ รู้หรือไม่นั้น แล้วแต่จะคิดเอาครับ ผมเป็นของปลอมเพราะผมไม่ใช่ของจริงที่กล่าวมาทั้งหมดนั้นถูกต้องทุกข้อความเลยครับ
อนุโมทนาครับ

 

ผู้ใดยังประมาณจิตตนยังมิได้ ผู้นั้นย่อมเวียนว่ายอยู่สังสารวัฐ อีกยาวนาน
แต่ผู้ใดเมื่อเริ่มจะเห็นจิตเป็นผู้รู้ ผู้นั้นเริ่มจะมีสัมมาทิฐิทางกาย วาจา ใจ
และจะเริ่มรังเกียจของสกปรก ไม่คลุกคลี

 

จิตมันเป็นยังไงครับ มีรูปร่างไหมครับ มีตัวตนไหมครับ มีอะไรเป็นแดนเกิด ขนาดมันใหญ่ไหมครับ ทำไมถึงทราบได้ครับ

 

ท่าน amoc ยังไม่ได้บวชอีกเหรอครับ นึกว่าบวชแล้ว หรือตอนนี้เป็นบรรพชิตแล้วครับ ฝากความคิดถึง ถึงท่านมโนด้วยนะครับ ท่านคงสุขภาพแข็งแรงดีนะครับ วันก่อนไปวัดอโศการามมา สงบมากครับ แต่ไม่ได้ไปปฏิบัติธรรมกับเขาหรอกครับ

 

เราจะพูดกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย ไปทวนประโยคนั้นซะ
เราไม่ขอคลุกคลีกับคุณ เพราะดวงจิตคุณไม่นิ่งพอ และไม่สงบ ทิฐิมานะมากเกินไป แต่คุณยังไม่รู้ตัวสึกเท่าไร ที่คือโพสสุดท้ายที่เราจะกล่าวกับคุณดวงตาคุณยังไม่เปิดรับธรรม ธรรมผ่านไปแค่หู ไม่ได้ผ่านเข้าไปใจคุณ เราดูแล้ว

เจริญธรรม

 

อ้าวเป็นงั้นไป เวรกรรม เราดูแล้วด้วยตาในหรือด้วยใจ มาแนวนี้ก็คงจบสนทนา อันนี้สิเรียกว่า มุสา ของแท้เลย แต่ช่างเถอะ สุดท้ายก้สุดท้าย หวังว่าท่านคงได้บวชตามที่เคยประกาศไว้นะ ไม่ใช่ประกาศเพราะเหตุผลอื่น ไม่งั้นคำกล่าวที่ท่านกล่าวไว้ต่อผมมันจะคืนสนองแก่ท่านเอง
ผมอโหสิกรรมให้ พร้อมให้เจริญในธรรมเช่นกัน

 

แหม เห็นแล้วอิฉันถูกใจเจ้าค่ะ

ถูกต้องเลยนะเจ้าค่ะ หากผู้ใดปฏิบัติธรรมแล้ว จะรังเกียจผู้คนที่ทำตัวไม่ดีเจ้าค่ะ แบบว่าไม่เข้าใกล้เลย เข้าใกล้ไม่ได้ หากจะเข้าใกล้ได้ก็ต้องไปหาซื้อพระเครื่องมาห้อยคอไว้เจ้าค่ะ คนที่ไม่เห็นจิตเห็นธรรมนี่มันสกปรก ไม่ต่างจากกองมูลกองขี้ ไม่ต่างจากผี

แหม อิฉันนึกถึงนังดาวพระศุกร์ เกลียดมันเจ้าค่ะ ต้องไปปฏิบัติธรรมะให้เยอะๆ จะได้ถอยห่างได้ ยิ่งปฏิบัติมาก ก็ยิ่งถอยออกไปมาก ห่างเท่าไหร่
ยิ่งถูกต้องเจ้าค่ะ

 

น่าขำที่สุด ยาแก้ไข้ ที่ไร้สรรพคุณ เป็นของกอป ปากก็บอกว่านิวรณ์ธรรมอย่างนั้นอย่างนี้สอนคนอื่นเขาไปทั่ว เห็นจิตอย่างนั้นอย่างนี้ ดูดิ นี่เขาเรียกว่า หลงกำลังสองแล้วท่าน ท่านมีธรรมประจำใจ แต่ไม่พินิจพิเคราะห์ หรือ พิเคราะห์แล้ว เห็นดังนั้น ก็สุดแล้วแต่ท่านนะ เพราะมันเรื่องของท่าน แต่ยังไงก็อย่าประมาทในตนแล้วกันครับ ที่กล่าวมานี่เพราะหมั่นไส้นิวรณ์ธรรมที่มีในตนเองแบบสุดๆ หมั่นไส้กับพยาบาทไม่เหมือนกันน้า ขำว่ะ

 

คิดมากจริงๆด้วยแฮะ - - แล้วก็เอาไปคิดเอาไปใส่ตนอีก
เอ้า ดีเจ อยู่ไหม ขอเพลงหน่อย ม่ายอาวน่า อย่าคิดมาก . . .

 

ทำไมมันรู้สึกแปลกๆก้อไม่รู้ เหมือนกำลังคุยกับจิตฝ่ายต่ำกับจิตฝ่ายสูงของตัวเองเลยง่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย งงครับ ไปดีกว่า วันนี้ก้อรู้สึกขำแต่ช่างเถอะ การบวชนั้นเป็นของสำคัญไม่ใช่ของกล่าวเล่นๆ เมื่อกล่าวแล้วต้องรู้ว่าจะต้องทำเมื่อไหร่ไม่ใช่ของกล่าวลอยๆ ดังนั้นจึงต้องคิดก่อนทำไง จะได้ไม่บาป ผมมักจะถูกผู้ใหญ่ตำหนิเสมอเพราะผมชอบพูดว่าจะบวชตอนนั้นตอนนี้ ทั้งที่มันยังไม่พร้อม แต่พอพร้อมแล้วก็ไม่มีปัญหา ท่านจึงให้คิดก่อนจะพูดหรือจะทำไม่งั้นกลายเป็นมุสาวาส พอระลึกได้ก็ไม่ดี ทั้งต่อตนและผู้อื่น มันจะทำให้ตนเองนั่นแหละกลายเป็นคนพูดจาไม่อยู่กับร่องกับรอย อันนี้ก็เตือนคนที่เคยพูดออกไป ว่านี่แหละธรรมะ สิ่งใดไม่ถึงกาลก็ไม่คำนึงและไม่กล่าว ด้วยไตร่ตรองแล้วด้วยโยนิโสมนสิการ นั้นไม่เกิดผลดีแก่ตนเองเลย ผมพิจารณาเห็นเป็นดังนี้

 

Amoxcycol ตกลงว่าคน เริ่มจะมีสัมมาทิฐิทางกาย วาจา ใจและจะเริ่มรังเกียจของสกปรก ไม่คลุกคลี เนี่ย เป็นอาการของผู้พึ่งเริ่มปติบัตินะครับไม่ใช่ผู้ที่สำเร็จแล้ว

 

จิตบริสุทปนกับจิตที่ถูกคลุม มีอาการเกิดับที่ ปัญญา เกิดรู้เท่าทัน และมีสติ กับ จิตที่เกิดดดยขาดปัยญารู้เท่าทันแต่มีสติ จึงมีทั้งจิตที่บริสุทและจิตที่ไม่บริสุทปนกันอยู่

 

อย่าได้กล่าวอะไร ที่ไม่ได้รู้ด้วยปัญญา มันจะยิ่งพาให้เราหลงไปเรื่อย ๆ
การไม่คลุกคลีจะเริ่มจากปัญญาที่เกิดขึ้นกับตนจะแยกแยะ กุศล และอกูศล
ออกโดยอัตโนมัติ ไม่เกี่ยวอะไรกับปฏิบัติ หรือเริ่มปฏิบัติ หากมีปัญญาเห็นจริงๆคงเห็นอะไรได้บ้าง เอ่อ่เมื่อไรจะตื่นจากภวังจิตสักทีนะ ไปปรึกษากับหลวงพ่อที่นับถือดูท่านจะมีวธีที่ชีิแนะให้คุณได้ เพราะจิตคุณเป็นเด็ก ๆ เท่านั้น แก้ไขได้



เจริญในธรรมด้วยปัญญาให้มาก ๆ

 

เหมือนคนเราเดินหลงทางแล้วหูหนวกคนตะโกนบอก ว่าไม่ใช่ทางนั้น ไปทางนี้ก็ไม่ได้ยิน หรือเหมือนตาบอดลักควายดีนะ ต้องรอให้เจ้าของตื่นก่อนตะโกนเรียก เฮ้ย เอ็งนึกสนุกเยี่ยงใดวะ ถึงได้เอาควายข้ามาขี่เล่นตั้งแต่เช้า เลยเป็นแบบนี้นี่เอง

 

เวลาผมจะกล่าวเนี่ยผมกูดูลงไปที่จิต ณ ปัจจุบันนี้แหละส่วนปัญญามันจะมากจะน้อยอันนี้ มันก้รู้เท่าทันตามระดับไป ภวังจิตที่ผมติดเนี่ย มันต้องใช้เวลาบ้าง
มันดำเนินไปตามปรกตินะ พระอาจารที่จะไปขอคำแนะนำคงต้องไห้ช่วยแนะนำว่าไปถามท่านไหนดี แต่ตอนนี้ยังไม่ค่อยสดวก จิตผมนี้ยอมรับการปรับปรุงอยุ่เสมอแต่ผมแน่วแน่และมั่นคงนะ สิ่งที่แก้นี้ต้องแก้ด้วยปัยญาที่รู้จริงเห็นจริงของตัวเองนะต้องทำให้มันเกิดให้ถ้วนทั่ว

ส่วนคุณนี่ผมยังไม่ค่อยเห็นปัญญาที่แสดงออกมาเท่าไหร่คงต้องขอไห้แสดงความเห็นออกมาบ้าง แบบไม่ใช่การตินะ แบบจู่ๆโผล่มาติเนี่ย น่าจะเอาองค์ประกอปหรือเหตุผลใน จิตที่คุณเห็นมาไห้พิจารนาด้วยน่าจะดี

อย่าล่อลอยและคิดเองเอง อนุโมทนา

 

หมามันชอบอาจม ก็หลง และยกยออาจมเป็นนิจ
คุณมีกรรมเยอะนะ คุณก็น่าจะรู้ว่า เราหมายถึงอะไร
คุณไม่สงสัยมั้งเหรอ ว่าทำไมจึงต้องเป็นแบบนี้ เจอแบบนี้
อะไร ที่จะพาให้คุณรอดได้ เพียงแค่มองครั้งเดียวก็ทะลุแล้ว
ไม่ต้องเวียนวน หรือมาโพสให้เป็นปัญญาบ่อย ๆ หรอก
ปัญญาของจริงมันเงียบนัก ผู้ที่มีปัญญาเขาจะเริ่มนิ่งแล้ว
ถ้าหากยังไม่กลับใจ มันจะสายเกินไป เพราะการเตือนต้องวางอุเบกขาลงไว้ที่ใจมาก หวังว่าคุณจะเก็บเอาไปพิจารณา หากไม่งั้น มันก็ขึ้นกับวาสนาแล้ว

 

อ้อๆ แสดงว่าผู้รู้คือ ผู้นิ่งเฉยแล้วดู หรือ เคยกล่าวไว้อย่างก็ทำอีกอย่าง อ้อๆ ผู้รู้เป็นอย่างนี้นี่เองนะผู้รู้ ส่วนใหญ่ก้อคล้ายๆกัน ความเลื่อนลอยเป็นของคู่กาย มีครั้งหนึ่งผมหลงคิดว่าตนเองเป็นเทวดาสูงส่งกว่าผู้อื่นในบรรดามนุษย์ทั้งหลาย แต่สุดท้ายตอนถ่าย หรือ ขี้ ออกมาจึงรู้ว่า เทวดาขี้เหม็นได้ไง ขี้เหม็นอย่างนี้มันขี้คนชัดๆ นี่ป็นอุทาหรณ์ (ไม่เอาดีกว่าเดี้ยวกลายเป็นอุทาเห่ายุ่งเลย)แก่ตนเอง อีกแล้วครับท่าน

 

มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ฯ

<CENTER>๘. อานาปานสติสูตร (๑๑๘)
</CENTER>[๒๘๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ก็ภิกษุที่เจริญอานาปานสติแล้วอย่างไร ทำให้มากแล้วอย่างไร
จึงบำเพ็ญสติปัฏฐาน ๔ ให้บริบูรณ์ได้

ดูกรภิกษุทั้งหลาย
สมัยใด เมื่อภิกษุหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า หายใจออกยาว
หรือเมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้ายาว
เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจออกสั้น
หรือเมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้าสั้น
สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจออก
ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจเข้า
สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักระงับกายสังขาร หายใจออก
ว่าเราจักระงับกายสังขารหายใจเข้า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในสมัยนั้น
ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรมฯลฯ
มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่

ดูกรภิกษุทั้งหลาย
เรากล่าวลมหายใจออก ลมหายใจเข้านี้ ว่าเป็นกายชนิดหนึ่งในพวกกาย
เพราะฉะนั้นแล ในสมัยนั้น
ภิกษุจึงชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรมฯลฯ
มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ฯ

พระไตรปิฎก\พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๔ - พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๖.mht

++++++++++++

สรุปว่า อานาปานสติเป็นเครื่องมือฝึกอบรมจิต....
ให้มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ฯ

เพื่อพิจารณาเห็นกายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม
เป็นภายในบ้าง...เป็นภายนอกบ้าง....ทั้งภายในและภายนอกบ้าง
กระทั่งธรรมอันเอกผุดขึ้นมา....(จิตที่สงบตั้งมั่นโดยลำพังตนเอง=ปัจจุบันธรรม)

;aa24

 

อานาปาน ทำให้เรามีสติ ทำให้เราสงบ ระงับอารมณ์ที่มาปรุงแต่งทั้งหลายได้
การที่ไม่อยู่กับสิ่งที่คุ้นเคย ทำให้เห็นตัวเราชัดขึ้น จริง ๆ นั้นแหละ
เห็นสิ่งที่ปลิวว่อน ไม่ดีทั้งหลาย เมื่อก่อนเราละเลยที่จะกำจัด นี้ละนะที่เขาเรียก
ทิฐิมานะครอบงำมานาน

การหยุดเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดี

 

ขอบคุณค่ะ ท่านวิสุทโธ
ขอเรียนถามท่านวิสุทธโธ อีกเรื่องหนึ่ง คือมันเฉย เห็นคนทำบญเราก็เฉย
เราทำบุญจิตเราก็เฉย คือไม่อิน ไม่มีคำว่าศรัทธา หรือไม่ศรัทธา
มันเฉยและว่างเปล่า อยากจะถามว่าทำอย่างไร จิตเราจะโน้มไปแบบเดิมได้
คืออยากให้ใจไปอยากทำบุญเหมือนเดิม แบบนี้คือวิปลาสใช่ไหมคะ