วิธีการนำบทสวดหรือพระคาถาต่างๆมาใช้ในการนั่งกรรมฐานทำอย่างไรครับ?

วิธีการนำบทสวดหรือพระคาถาต่างๆมาใช้ในการนั่งกรรมฐานทำอย่างไรครับ

คือการกำหนดจิตบริกรรมบทสวดอย่างแน่วแน่ โดยไม่เปล่งเสียงออกมาหรือเปล่า
และผลที่ได้ต่างจากการสวดมนต์ตามธรรมดาอย่างไร

 

สวดมนต์ ต้อง ออกเสียง
ไม่ออกเสียง คือการ บริกรรม วิธีไหนก็ได้มีผลอันเดียวกัน รสเดียวกัน

 

ค่ะ

 

ครูบาอาจารย์ผม ท่านแนะนำว่าให้นึกภาพตัวอักขระของบทสวดมนต์ขึ้นมาทีละตัวๆเลยครับ ถ้าภาพอักขระเป็นสีหรือแสงสว่างก็ได้ฝึกกสิณสีหรือกสิณแสงสว่างไปในตัวด้วย

 

เป็น อุบาย ทำให้จิต สงบครับ ไม่ ว่าบริกรรม หรือ สวดมนต์ จะออกเสียงไม่ออกเสียง ล้วน ช่วยให้จิต สงบเป็นฐาน ที่มั่นคง

 

การสวดมนต์ จะเป็นการทำบุญอย่างหนึ่ง สวดดังๆ ก็ได้บุญ ดังมากไปก็ต้องระวัง

* * *

หากเอาการสวดมนต์มาน้อมเป็นเรื่องปฏิบัติ ให้สังเกตุพฤติจิต ความว่องไวของ
จิต ความคล่องแคล้วของจิต จิตที่ว่องไว คล่องแคล้วตามสภาพเดิมของจิต นั้น
จะเป็นตัวทำให้เสียงดังๆ ค่อยๆ หายไป หากไม่กักขังหน่วงเหนี่ยวดัดแปลงจิต แม้
แต่คำรำพึงในใจ ก็ยังไม่ใช่สภาพความไวของจิตที่สวดมนต์ได้ เมื่อสวดไปอีก แม้
คำรำพึงรำพันในใจก็ไม่เกิด แต่ก็ไม่ใช่ใจไม่จดจ่ออยู่ในมนต์ธรรม ใจยังครองพระ
ธรรมอยู่นิ่งๆว่างๆ เหมือนไม่ได้สวด แต่ก็รู้ว่าสวด นั่นก็ยังไม่ไวพอที่จิตจะสวดมนต์
รักษาธรรมได้ เมื่อฝึกไปอีกจนเร็วเท่าแสงเห็นคำสวดไว สว่างดั่งแสง ก็ยังไม่ไวพอ
ที่จิตจะรักษาธรรมไว้ในจิตอีก .....เอาแค่นี้ก่อน ยังอีกไกล กว่าจะรู้ว่า ต้องสวด
มนต์รักษาธรรมอย่างไรในจิตโดยที่ไม่กักขังหน่วงเหนี่ยวจิต แต่ให้จิตได้มีอิสระรักษา
ธรรมโดยชอบ

เอาเป็นว่า ลองไปสวดมนต์แล้วสังเกตความไว คล่องแคล้วของจิต พฤติจิตไปพลางๆก่อน

 

อนุโมทนา น่าสนใจ ปกติผมมักจะนับเลข แล้วก็เห็นภาพเลขขึ้นมาเป็นสีสันต่างๆ เพื่อภาพเลขจะได้ไม่หาย

 

ปกติผมก็สวดมนต์ออกเสียง
บางครั้งลองบริกรรมในใจ โดยไม่ได้ออกเสียง
พบว่าต้องใช้สมาธิในการบริกรรมมาก เพื่อให้บริกรรมได้ถูกต้อง ครบถ้วน ไม่หลงคิดไปเรื่องอื่น
ได้ลองใช้เทคนิคนึกภาพตัวอักขระของบทสวดตามที่แนะนำแ้ล้ว ทำให้บริกรรมได้ง่ายขึ้น
แต่ยังสงสัยว่าแบบไหนดีที่สุด

อนุโมทนาทุกท่านครับ

 

ก็ดีหมดทั้งสองอย่าง
หากมีจิตโน้มตามและเกิดสมาธิ
(ควรดูสถานที่ด้วยว่าควรสวดดังรึป่าว)