อาการที่เรียกว่าเดจาวู

สวัสดีเพื่อนชาวพลังจิตครับ คือผมมีเรื่องสงสัยอย่างนึงอยากจะขอความรู้ครับ คือผมเป็นคนที่มีอาการที่เรียกว่าเดจาวู ที่แบบว่ารู้สึกว่าพบเจอเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นมาแล้วเหมือนเราเคยทำมาแล้วอ่ะครับ ช่วงเด็กคือผมเป็นบ่อยมากๆเลยครับ
แต่หลังๆโตมาก้ออายุสิบหกแล้วครั้งล่าสุดก็ก่อนสอบครับ อยากจะทราบว่าคำอธิบายของอาการแบบนี้ทางพุทธศาสนาให้นิยามว่าอะไรครับ ขอบพระคุณครับ

 

รอผู้รู้มาตอบเช่นกันครับ ตอนเด็กๆ จนถึง10กว่าขวบแล้วแหละครับ เป็นบ่อยๆ เวลาไปเที่ยวบ้าง เวลาคุยกับเพื่อนบ้าง รู้สึกว่าเคยทำไปแล้ว เคยมาสถานที่นี้ ทั้งที่ทุกคนก็ยืนยันว่ายังไม่เคยทำ ยังไม่เคยไป
แต่ครั้งล่าสุดนี่ เมื่อ2ปีที่ผ่านมาเลยครับ ไปสัมนาที่รีสอร์ทแห่งหนึ่งที่นครนายกครับ ทั้งชีวิตไม่เคยไปครับ แต่พอเดินเข้าไป เห้ย เราเคยมาที่นี่แล้วนี่นา ทั้งที่จริงๆมาคิดทีหลัง รีสอร์ทนี่ไม่น่าจะสร้างมานานขนาดเราสามารถตายแล้วกลับมาเจออีกครั้งได้ ไม่มีทางเลย แต่ทำไมเรารู้สึกขนลุกแล้วมีความรู้สึกรุนแรงขนาดนั้นเลย อันนี้ไม่ทราบได้ครับ

อยากรู้เช่นกันจริงๆครับ

 

ตอนเด็ก ความรู้สึกความนึกคิดและก็การปฏิบัติ จะบริสุทธิ์อยู่ จึงสัมผัสได้ถึง นิมิต หรือคล้ายคลึงกับผู้ที่ถือศีลและปฏิบัติธรรม
และในช่วงเด็กนั้นหลายๆท่านก็มีความสามารถแตกต่างกันไปบางคนก็คุยกับสัตว์ได้ เด็กคิดว่าเป็นผู้ใหญ่หน้าตาแปลกๆก็คุยกันคุยกับผีก็มี เล่นกับผีหรือเทวดาก็มี บางคนก็หยั่งรู้อนาคตเห็นภาพต่างๆนานาแต่ยังเด็กก็จำได้คล่าวๆเรือนลาง บางคนก็ระรึกชาติได้มองเห็นอดีตที่เคยผ่านมา บางคนก็เห็นวิญญาณได้โดยที่ไม่รู้ว่านั้นจริงๆแล้วคือวิญญาณ แต่เด็กก็คือเด็ก ยังไม่มีกิเลสบดบัง พอโตขึ้น กิเลสเริ่มเพิ่มพูน ส่งผลให้ บดบังจริตต่างๆ ณาน บุญบารมีที่เคยทำมาแต่อดีตชาติ หรือ สิ่งที่เคยบำเพ็ญที่ติดตัวมาแต่อดีตชาติ จนไม่เห็นหรือ เห็นบ้างไม่ชัดเจนจนบางทีก็คิดว่าเราคิดไปเอง จะยึดติดก็เพียงสิ่งที่มองเห็นได้ด้วยตาเนื้อหรือ ร่างกายหยาบๆ รูป รส กลิ่ง เสียง หรือขันต์5 นั่งเอง

ผมพูดผิดประการใดก็ติชมได้ แล้วก็ต้องรอผุ้ที่รู้มากกว่าผมมาให้ตอบเพิ่มเติมครับ

 

น่าสนใจนะคับ

 

หลวงพ่อฤาษีลิงดำ ท่านเรียก อตีตังสญาณ เป็นญาณรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แต่อันนี้รู้ในฝัน

 

แนวศาสนาก็ฟังๆ ท่านอื่นนะครับ เผอิญผมยังจำสารคดีฟรั่งได้ ก็เล่าเอาไว้หน่อย

ฟรั่งเขาว่า สมองเรานั้นเวลาจดจำอะไร มันจะใช้รูป กับ สี เป็นหน่วยข้อมูลหลัก
เมื่อได้ รูป กับ สี แล้วจะค่อยๆเอาอย่างอื่นมาเสริม แล้วค่อยลงท้ายด้วย ชื่อ หรือ
สรรพนาม

อย่างเช่น รถยนต์ กับ กล่องไม่ขีด สมองมันจะใช้รูป กล่องสี่เหลี่ยม ก่อนอัน
ดับแรก แล้วตามด้วย สี เวลาเราเห็นรถ จะเห็น รูปทรง และ สีก่อน แล้วก็จะค่อย
จำแนกว่า รถอะไร รถของใคร อันนี้เป็นหลักการนะ

คราวนี้มาเรื่องสถานที่ ถนน หน ทาง มันจะเกิดจาก รูปทรง ซ้ำๆ เป็นจำนวนมาก
แต่ละที่ก็อาจจะเหมือนกัน มีตำแหน่งของ ข้าวของ ภูมิทัศน์ รูปทรง match กัน ทั้งๆที่
เป็นคนละที่ อะไรแบบนี้ จะทำให้เกิด Dajavu ทันที

เช่น กำลังเดินมาทางสามแพ่ง เห็นจักรยานเลี้ยวมาหาเรา เรามอง วันแรกไม่มี
อะไร แต่หลังจากนั้นอีกเดือน เราอาจไปเดินเล่นที่เชียงใหม่ เจอทางสามแพ่ง
แล้วเอื้องเหนือก็ขี่จักรยามเลี้ยวมาหาเรา จะเกิดการรู้สึกว่า คุ้นๆ ขึ้นมาทันที จะ
เกิด Dajavu แต่คราวนี้ ยุ่งหละ มีเอื้องเหนือมาเกี่ยวข้อง ก็จะเกิดการ อุปทาน
ปิ๊งปั๊ง ไฟช็อตขึ้นมา ...เป็นต้น

 

ใช่ เคยเป็นบ่อย พอเห็น ก็ อุ! I ว่า I เคยทำมาแล้วนะเนี่ย คุย กะไอ้นี่ อย่าง นี้ ไอ้นั่นอยู่ตรงนั้น ฮะๆ

 

นึกขึ้นได้ อีกกรณี คล้ายๆ กัน แต่คราวนี้เป็นเรื่องเรากำลังเดินทาง

ขณะที่เราเดินทางนั้น ฟรั่งบอกว่า ถ้าเป็นภาพใกล้ๆ นี่สมองจะไม่จำเลย
มันจะพอจำได้ก็เฉพาะ ภาพไกลๆ ภาพที่ไม่เคลื่อนไหวนั่นเอง แต่อันนั้น
ก็ไม่มีอะไรมาก จะมีความรู้สึกคุ้นๆแค่ว่า ตะกี้มาถึงแล้ว แต่ก็พอจำแนกได้บ้าง
เพราะตะกี้นั้น สมองมันหมายภาพไกลๆ ถึงจะมาอยู่ใกล้แล้ว ก็พอจะแยก
ออกว่า คนละเวลากัน

แต่กรณีของคนขับรถ ซึ่งมักจะมองใกล้ๆ จะมองไกลๆ เฉพาะเวลาที่จะ
หมายจะเลี้ยว หรือ กำหนด landmark เพื่อวัดระยะทาง แต่คนที่เหม่อๆ
จมกับกิจกรรมอะไรสักอย่าง อาจจะการคุย หรือ เหม่อ แบบนี้จะเหมือนเวลา
หายไป พอมาถึงจุดหมาย หรือ landmark จะรู้สึกว่า วาร์บมา

จริงๆ เกิดจากสมองมันตัดการรับรู้ การจดจำภาพใกล้ๆหมด ทำให้เหมือน
มีเวลา เนื้อหาความจำบางส่วนหายไป ถึงจะทบทวนว่าผ่านอะไรมาบ้าง
จะยิ่งว่างเปล่า แบบนี้ก็อุปทานว่า วาร์บมา

 

ทางพุทธไม่ได้สนใจ เพราะทางพุทธว่า มันไม่สำคัญ

แต่ถ้าว่า มันมีสาเหตุมาจากอะไร ก็คงจะเป็น ความทรงจำเทียบเคียงในชาตินี้

หรือ บางที ก็เป็นไปได้ว่า จิตนั้นผ่านการเวียนว่ายตายเกิดมานับไม่ถ้วน

ก็อาจจะมีประสบการณ์ เช่นเดียวกัน ที่เคยผ่านมาในอดีตชาติ ก็ได้ พอมาถึงชาตินี้เหตุการณ์เดิม เวียนกลับมาอีกที ก็จะรู้สึกว่า นี่เคยผ่านมาแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ฝัน
และ ก็ไม่ใช่ เคยมา หรือเคยผ่านมาก่อนจริงๆ

 

เดจาวู ก็คือความรู้สึกว่าเคยพบเคยเจอเหตุการณ์หรือสถานการณ์ต่างๆี้ทั้งๆ ที่เพิ่งเคยมาหรือเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก
ในทางพุทธศาสนา เรียก อนาตสังคญาณ คือญาณหยั่งรู้อนาคต ผู้ที่ฝึกจิตดีมีสมาธิขั้นสูงจะกำหนดรู้ได้และจดจำได้คือมีสติเข้มแข็งเพียงพอที่จะรับรู้จดจำไว้ แล้วยังมีอีกอย่างเรียกว่าเทวานิมิต คือเทวดาที่เป็นกัลยาณมิตรหรือเทวดาที่รักษาเราเป็นผู้ดลบัลดาลบอกเหตุ (อาจเป็นนิมิต ความฝัน)
หากผู้ที่ยังไม่ได้รับการฝึกสติให้ดีเข้มแข็งเพียงพอบางอารมณ์ที่เป็นสมาธิอาจเกิดฌานอ่อนๆ หรือเทวนิมิต ทำให้เรารู้ได้แต่ไม่มีสติที่เข้มแข็งเพียงพอจะระลึกรู้หรือจดจำได้ จะจดจำได้อีกทีก็เมื่อไปเจอเหตุการณ์นั้นจริงๆ จึงรู้สึกเหมือนเคยเกิดขึ้นมาแล้ว
ที่ว่าเคยเกิดบ่อยๆเมื่อยังเด็ก เพราะว่าเด็กนั้นยังไม่มีวิตกวิจารณ์หรือความกังวลและอารมณ์ที่มากมายนักจึงมักเข้าสู่สมาธิได้ง่าย แต่เข้าไปในสมาธิโดยอาจมีสติไม่มากนักเป็นแค่เพียงประคองแต่ไม่มีอุปการะมากจนจดจำได้

สรุป เดจาวูส่วนมากมาจากนิมิต(ส่วนใหญ่เป็นความฝัน) ที่ผู้ได้รับนิมิตนั้นจำไม่ได้เมื่อตื่นมา แต่พอมาเจอเหตุการณ์นั้นๆ จริงๆก็รู้สึกว่าเราเคยรู้หรือเคยพบเห็น

 

ขออภัยด้วยครับทุกท่านผมเอาคำหลวงพ่อมาใช้ผิด กราบขอขมาครูบาอาจารย์ครับ

จริงต้องเรียกว่า "อนาคตังสญาณ" ครับ

ส่วน "อตีตังสญาณ" เป็นญาณที่ใช้ย้อนเหตุการณ์ในอดีต หรือระลึกชาติ

 

ผมว่าเป็นอำนาจจากของเก่านะคับ อาจเคยมีประสบการฝึกการเห็นมาในอดีตชาติ
มาเกิดไหม่จิตก้ยังตั้งอยุ่ในทางนี้ แต่เหตุการนี้ก้เคยเกิดกับทุกคนจะว่ามีของเก่าทุกคนก้ไม่ได้ แต่ผมว่าลองฝึกสมาทิทางกสินแสงดูคับรึชอบจับภาพไหนจับอันนั้นก้ได้คับ ท่าดูได้เยอะๆๆก้ดีคับแต่ไม่ใช่อยากจาดูนะคับ ลองทำดุท่ามันเห็นก้ดูว่าทำมากี่ครั้งตายมากี่หนแล้วจาได้สติคิดเบื่อหน่ายจากภพจากชาติ

 

เป็นไปได้ทั้งอนาคตังสญาณ , อตีตังสญาณ และเทพนิมิต

 

เราก็เป็นเหมือนคุณนะแหละค่ะ เป็นตั้งแต่เด็กเหมือนกันจนทุกวันนี้อายุ 27 ก็ยังเป็น ทำให้มันเป็นเรื่องปกติ หมั่นทำดีให้ตลอด ทำใจให้สบาย เมื่อก่อนเราก็สงสัยเหมือนกันว่าเราเป็นอะไร แปลกดี