หมวกนิรภัย

น้ายงค์" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อนักซิ่งลืมหมวกกันน็อก

ตอนนี้ปีใหม่ก็ผ่านพ้นไปแล้ว คนที่ไม่ได้ไปเที่ยวหรือกลับบ้านต่างจังหวัดราว 70 เปอร์เซ็นต์ คงจะสนใจอยู่กับสถิติคนบาดเจ็บล้มตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ว่าจะมีมากน้อยแค่ไหน

จำได้ว่าปีก่อนๆ มีอุบัติเหตุมากเหลือเกิน โดยเฉพาะในเทศกาลปีใหม่และสงกรานต์ มีคนเสียชีวิตถึงเกือบหนึ่งพันคน!

รายงานจากตำรวจทางหลวงบ้าง ตำรวจจราจรบ้าง รวมทั้งศูนย์นเรนทรของกระทรวงสาธารณสุข ตัวเลขคนเจ็บ-คนตายไม่เคยตรงกันเลย ศูนย์นเรนทรจะมียอดสูงกว่าแหล่งอื่นๆ แต่ดูเหมือนทางการจะไม่ค่อยชอบใจตัวเลขสูงๆ นัก ในที่สุดจึงรวมกันเป็นแห่งเดียวเสียเลย

ไม่มีใครชอบเห็นเพื่อนร่วมชาติ หรือเพื่อนมนุษย์ต้องประสบกับอุบัติเหตุสยดสยองจนถึงแก่เสียชีวิต พิกลพิการ หรือบาดเจ็บสาหัสเพราะอุบัติเหตุหรอกครับ...อย่าว่าแต่คราวละนับพันนับหมื่นเลย แม้แต่รายเดียวก็ไม่อยากจะเห็น!

แต่ถ้าเป็นความจริงก็ต้องยอมรับตรงๆ ดีกว่าปกปิด เพื่อที่เราจะได้หาทางป้องกันให้รัดกุม เข้มงวดกวดขันยิ่งกว่าเดิม ทำให้เกิดอุบัติเหตุน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

ปีใหม่ปี 2548 มีคนเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ 469 คน บาดเจ็บอีกหมื่นกว่าคน

ปีใหม่ปีนี้ตั้งเป้าไว้ว่าจะไม่ให้เกิน 456 คน บาดเจ็บไม่เกินแปดพันคน!

ผลลัพธ์น่าพอใจเมื่อมีคนเสียชีวิต 434 คน บาดเจ็บสี่พันเศษ

แม้จำนวนผู้ตายจะลดลงถึง 22 คน ผู้บาดเจ็บลดลงเกือบครึ่งจากปีกลาย ก็ยังถือว่าเป็นจำนวนมากน่าสลดใจอยู่ดีนะครับ

ต้นเหตุก็แบบเดิมๆ คือรถจักรยานยนต์มาอันดับหนึ่ง ตามด้วยรถปิคอัพและรถยนต์ส่วนบุคคล สาเหตุก็เหมือนกัน คือประมาท เมาเหล้า ไม่ได้สวมหมวกนิรภัย - ในกรณีของผู้ขับขี่จักรยานยนต์

เจ้าหน้าที่บางคนออกมาบอกกล่าวตั้งแต่ปลายปีว่าได้ตั้งด่านทั่วประเทศถึงสามพันกว่าด่าน เพื่อตรวจเข้มผู้ขับรถเร็ว เมาสุรา ฝ่าฝืนกฎจราจร...ทำให้เกิดความสงสัยตามสมควรว่า มีเจ้าหน้าที่ทั้งสามพันกว่าด่านจริงๆ หรือ? เหตุใดจึงละเลย หรือปล่อยให้หลงหูหลงตาขนาดนั้นเล่า?

บางท่านก็ออกมาให้สัมภาษณ์ฉาดฉานว่า ผู้ขับขี่ยวดยานที่เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงนั้น ส่วนหนึ่งมาจากง่วงนอนและหลับใน จึงเสียชีวิตยกคัน หรือตายหมู่

ไม่ใครก็ใครคงจะมีญาณพิเศษ ติดต่อพูดคุยกับ " วิญญาณ" ได้เป็นแน่นอน!

พูดถึงวิญญาณหรือเรื่องผีๆ สางๆ ก็ทำให้นึกถึงอุบัติเหตุสยองขวัญ แถมชวนให้ขนหัวลุกเมื่อปีกลายขึ้นมา ทั้งๆ ที่พวกเราไม่ได้ออกไปส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่ที่ต่างจังหวัด หรือแม้แต่นอกหมู่บ้านพวกเราแถวตลิ่งชันแม้แต่วันเดียว

ไม่อยากไปแย่งถนน แย่งโรงแรม แย่งกิน แย่งเที่ยว ถ้าจะไปก็อยากไปอย่างสบายๆ ในเวลาปกติมากกว่าครับ

"เมาไม่ขับ"

"ดื่มไม่ขับ"

"ขับไม่ซิ่ง"

พวกเราเชื่อถือคำขวัญ หรือคำเตือนใจของ สสส. กันมาตลอด พลั้งเผลอแค่ครั้งเดียวก็เกิดเรื่องอย่างเหลือเชื่อ...ผมขอเล่าเลยนะครับ

หวังว่าทุกๆ ท่านคงจะจำกันได้ว่า การส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่เมื่อปีกลายไม่ค่อยสนุกเพราะคลื่นยักษ์สึนามิเป็นเหตุ งานใหญ่ๆ หลายแห่งต้องระงับไป มีการฉลองกันในหมู่ญาติมิตรสนิทๆ กันพอหอมปากหอมคอ

คืนสิ้นปีเราต้องวงกันที่บ้านพี่จอน ผู้ประกาศเป็นเจ้าภาพโดยจัดเลี้ยงที่บ้าน แต่พวกเราก็หิ้วเหล้าหิ้วกับไปตามธรรมเนียม พี่จอนมีลูกหลานหลายคนช่วยจัดการเรื่องทำอาหาร ทั้งกับข้าวและกับแกล้ม

ใครเคยจัดงานเลี้ยงที่บ้านคงเข้าใจ และถือว่าเหมาะสมที่สุดแล้วครับ...เพราะงานเลิก แขกกลับหมดแล้วมีหวังเก็บกวาด ล้างถ้วยชามกันเหนื่อยน่าดู

พวกหนุ่มๆ ในหมู่บ้านมีทั้งเดินมา ขี่มอเตอร์ไซค์มา พวกนี้ไม่ต้องช่วยเรื่องเหล้า-กับแกล้ม แต่ช่วยแรงแทนโดยยกกับข้าวมาที่สนาม เก็บชามเปล่าเข้าบ้าน กับมีอะไรขาดเหลือก็บึ่งรถไปปากซอย ไม่ว่าน้ำแข็ง โซดาและบุหรี่ ยากันยุง จิปาถะ

เจ้าโด่ง-วัย 20 ต้นๆ รับหน้าที่เป็นม้าเร็ว บึ่งรถมอเตอร์ไซค์ออกไปซื้อของให้ 2-3 เที่ยว ปรากฏว่ามันลืมหมวกนิรภัยทุกเที่ยว ไม่รู้ว่าลืมจริงๆ หรือแกล้งลืม คนร้องเตือนคือพี่จอน-เจ้าภาพนั่นเอง

"อย่าลืมหมวกกันน็อกโว้ยไอ้โด่ง...เดี๋ยวก็ไปเกิดใหม่หรอกมึง!"

เจ้าโด่งจะยิ้มฟันขาว มาหยิบหมวกที่พาดไว้ตรงเสาประตูรั้วไปสวมอย่างว่าง่าย แล้วบึ่งรถบรื้นๆ ออกไป เดี๋ยวเดียวก็ได้ของกลับมาเร็วทันใจ

เที่ยวสุดท้ายราวสี่ทุ่มเศษ มีคนอยากกินมันทอดกรอบ เมล็ดทานตะวันแกะเปลือก อีกสองคนอยากได้บุหรี่ยี่ห้อโปรดมาตุนไว้ เจ้าโด่งยิ้มฟันขาว รับเงินแล้วเผ่นพรวดออกไป กว่าพี่จอนจะมองเห็นหมวกนิรภัยเสียงรถเจ้าโด่งก็หายไปแล้ว

จู่ๆ ลมหนาวก็พัดวูบมาเย็นเฉียบ ยอดมะม่วงริมรั้วไหวซ่า เสียงรถพลันดังกระหึ่มขึ้น เราหันไปมองเป็นตาเดียวกันก็เห็นเจ้าโด่งยิ้มฟันขาว ร้องว่า "มาเอาหมวกน่ะพี่" พลางคว้าหมวกกันน็อกสวมฉับ บึ่งรถออกไปอีกครั้ง

พวกเราถอนหายใจอย่างโล่งอก...ไม่ช้าก็มีตำรวจสายตรวจขับรถมาจอดหน้าบ้าน บอกข่าวที่ทำให้ทุกคนตะลึงไปตามๆ กัน...เจ้าโด่งเกิดอุบัติเหตุชนปิคอัพที่ปากซอย กะโหลกแตกตายคาที่

"มันใส่หมวกกันน็อกนี่นา! พี่จอนร้อง พวกเราหันขวับไปมองเหมือนถูกกระชาก...หมวกนิรภัยของเจ้าโด่งยังเกี่ยวเสาประตูรั้ว เด่นชัดอยู่ในแสงไฟเยือกเย็นสิ้นดี!

 

สยอง