ความจริงวันนี้(เรียนเชิญพระอริยมาตอบกระทู้นี้นะขอรับ)

เราได้ยินแต่ว่า

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

มีแต่ ปัญญา ตน จึงพาตนให้รู้แจ้ง ได้

พระพุทธองค์ ทรงชี้ทางให้เท่านั้น

 

ก็คบ บัณฑิต บัณฑิต พาไปหาผล

คบหา กัลยณชน คนที่พึ่งได้

หลีกห่าง คนพาล และตาบอด

เห็น หางแล้ว ไซร้ ย่อม ได้เปิดหู เปิดตา

 

ทำไมต้อง 84000 พระธรรมขันธ์ คะ ทำไมไม่ตัวเลขน้อยกว่านี้ หรือมากกว่านี้คะ

 

ก็นั่นหน่ะสิ
แล้วของท่านบริสุทธิ์ หรือ ของผมบริสุทธิ์กันล่ะ
อิอิ โย่ว โย่ว

 

วัดกันได้ ที่จิต ตนนั้น บริสุทธิ์ หรือ ยังเต็มไปด้วย พิษ นั่นไง

พ้น จริง หรือ ไม่พ้น ดูได้ ที่จิต ตน นั้นแล

 

คิดแล้วเซ็ง แล้วจะไปคิดมันทำไม
ไม่คิดแล้วไม่เซ็ง รู้อย่างเดียว เซ็งจะหายไป อิอิ

 

ว่าแต่ว่า ถ้าเด็กโชวพาว พอจะเห็นลางๆว่า มีบางคนที่เขาไปนิพพาน
ไม่ถูกที่ มีแนวโน้มว่าไม่น่าจะถูที่ ด้วยเด็กโชวพาวอาศัยการดาคเดา
ไปก่อน ซึ่งก็พอมั่นใจในตัวเองอยู่ว่า ใกล้เคียงกว่า คนที่คลาดนิพพาน

เด็กโชวพาว จะโชวพาวอย่างไร

ก.เฉยๆ ใส่เขา

ข.หัวเราะใส่เขาๆ

ค.ชี้ทางของเด็กโชวพาวว่าเป็นอย่างไรกันแน่ๆ

ง.หรือยกคำเขามาห่อแล้วโยนกลับให้เขาคิด

จ.หรือยกคำเขามาอธิบายใหม่

ต.หรือ เออออไปเหอะ ไล้เหลี่ยว .....

 

พ้นหรือไม่พ้น เนี่ย ใจมันจะประจักษ์เองว่า เราเกาะสมมติใดๆ อีกหรือไม่ จิตเราเป็นปรมัต หรือยังต้องอิงกับสมมติอยู่หรือไม่
พอปัญญามันเพิกถอนอวิชชาแล้ว มันจะเพิกออกจากสมมติ มันก็จะหลุดออกจากวงโคจร เองเท่าที่ภูมิธรรมจะมี

 

จิต ที่เป็นแหล่งของ ปัญญา ยังไม่มี

จะเอาอะไร มารู้ มาเห็นธรรม

มีแต่ ความคิด ที่เป็น อวิชชา เท่านั้นแหละ พาไปเห็น อะไรก็ไม่รู้ แล้วสรุปว่าเป็นธรรม

นี่ถ้าไปเกิดนอกนอกพุทธกาล ไม่ได้เห็นคำสอนของพระพุทธองค์

ก็คงเห็น เป็นอย่างอื่น อีก นะแหละ ตามอวิชชา พาไป

 

ผมไม่ทำอะไรทั้งนั้นอ่ะครับ ผมเคารพการตัดสินของทุกคนและมีแต่ความปรารถนาดีให้กับผู้อื่น

 

อ้าว ตอบข้อ ก หนิ
อิอิ

 

ไม่แม้แต่การชี้ทางเหรอ แล้ว ปราถนาดีต่อผู้อื่นคืออย่างไร

เฉยๆ อะดิ ....ก็ดีมั้ง..แต่ต้องเห็นว่าเขาไมถูกก่อนนะ แล้วถึง
เห็นว่า ช่วยไม่ไหว แล้วจึงเห็นตอว่า เขาทำได้อย่างนั้นก็พอแก่
ฐานะเขาแล้ว เสร็จแล้วก็ เฉยๆ ไป แบบนี้ ก็ใช้ได้อยู่

 

ผมไม่รู้อะไรเลย แล้วผมจะไปชี้นำใครได้ล่ะครับ จึงไม่จำเป็นต้องชี้นำใคร

 

ชั้น ฟังหลวงพ่อแล้ว ถึงรู้ว่า คุณไม่รู้แจ้งใน อริยสัจ อย่างแท้จริง

เพราะคุณมีแต่ อวิชชา ปัญญา หามีไม่

 

ดับจิต ไม่ใช่ดับทุกข์ ไม่ใช่หนทาง รู้แจ้ง อริยสัจ

มีแต่ จิตเห็นจิต จน จิตรู้แจ้งในทุกข์ จึงเกิดปัญญา ทำให้จิตมีปัญญา รู้แจ้งทุกข์

จิตจึงวาง ทุกข์ เป็น การหลุดพ้น จากทุกข์ และ อวิชชา อย่างแท้จริง

คนที้งจิต ดับจิต ไม่มีทาง รู้สึกได้ มีแต่ copy cat ได้ เท่านั้น

 

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนดั่งพระอาทิตย์ต้องให้แสงสว่างแก่ตัวเองก่อนจะยอมที่จะส่องไปถึงดาวดวงอื่น

 

จิตที่ฝึกฝนมาดีแล้วจะนุ่มนวล "ซับ" สรรพสิ่งได้

เชือกกระด้าง รัดไม่แน่นเท่าใยไหมที่อ่อนนุ่ม

ร่างกายกระด้าง บอกถึงความตาย

จิตกระด้าง ไม่สามารถซับธรรมารมณ์

 

*******

[เคล็ดลับครอบครัวหรรษา ตบจูบ ตบจูบ รักเมียให้ผูก รักลูกให้ติ]<O</O​

>><O></O>
เคล็ดลับครอบครัวหรรษา ต่อไปนี้เป็นอุบายสำหรับชีวิตที่ต้องการอยู่รวมกันอย่างสุขสันต์หรรษา<O></O>
นั่นคือ ตบจูบ ตบจูบ หมายถึง ตบมารแล้วจูบเมีย ตบครุตแล้วจูบผัวหรือสามี <O></O>
[ม] อ่านว่า มะ หรือ มาร หมายถึงมือที่สามที่คอยยุแหย่ให้ครอบครัวผู้อื่นแตกแยก <O></O>
หากรู้ทันผู้เป็นสามีต้องตบมารแล้วจูบเมียเสียให้เข็ด <O></O>
ตบครุตแล้วจูบสามี คือตบจิตใฝ่ต่ำที่เข้ายุแยงตะแคงรั่ว เพื่อให้ครอบครัวตนเองแตกแยก <O></O>
หากรู้ทันสตรีจักต้องตบครุตแล้วจูบสามีเย้ยครุต <O></O>
เพราะครุตเป็นตุ๊ดเป็นกะเทย มีความอิจฉาริษยาสตรีที่มีสามี<O></O>
เพราะครุตหาสามีมิได้ เป็นนัยยะที่หนึ่ง<O></O>
>><O></O>
นัยยะที่สอง ตบจูบ ตบจูบ หมายถึง ตบความอมหิตโหดร้ายทารุณ ชอบใช้ความรุนแรง คือจิตมาร <O></O>
หากตนเองคิดจะใช้กำลังให้ตบมารคือตบตนเอง <O></O>
หากมิตบตนเอง จักมิอาจอยู่ร่วมกันได้ ครอบต้องแตกแยก <O></O>
เพราะบุรุษที่ชอบใช้ความรุนแรง ใช้ความอมหิตโหดร้ายทารุณ ความชั่วร้าย <O></O>
ต้องตกนรกเป็น [ม๋าต๋าเดียวบนนรกภูมิ] อย่างแน่นอน <O></O>
นั่นคือ [มะ ม๋า มาร] ตบมารแล้วจูบเมียรับรองครอบครัวหรรษาแน่นอน <O></O>
สามารถอยู่ร่วมกันตราบชั่วนิรันดรได้แน่นอน <O></O>
อีกกรณีหนึ่งตบครุตแล้วจูบผัว คือสตรีหากคิดจักตบสามี เฉกเช่นนางเอกหนังไทยเพื่อให้ผัวจูบ <O></O>
ให้เปลี่ยนใหม่ ต้องตบจิตชั่วร้ายในตนเองตบตนเองก่อนที่จักตบสามี <O></O>
ตบตนเองแล้วจูบสามีรับรองครอบครัวหรรษาแน่นอน <O></O>
คนทุกคนมีจิตมารอยู่ด้วยทั้งสิ้นมากน้อยต่างกันไป <O></O>
หากสามารถจะควบคุมจิตมารนั้นไว้ได้ มีสติอยู่เสมอ มิหูเบา <O></O>
บุรุษหาเครื่องประดับหนักๆ มาแขวนหูไว้รับรองครอบครัวหรรษาแน่นอน<O></O>
>><O></O>
[รักเมียให้ผูก รักลูกให้ติ] <O></O>
>><O></O>
รักเมียให้ผูกคือ[ผูกเงี่ยน] หากมิผูกเงี่ยนย่อมมิอาจอยู่ร่วมกันตราบชั่วนิรันดรได้ <O></O>
เพราะผูกเงี่ยนกับเมียแล้วสามารถคลายเงี่ยนได้ <O></O>
หากผูกเงี่ยนกับเมียผู้อื่นมิอาจคลายเงี่ยนได้ <O></O>
การผูกมัดมิอาจกระทำ เพราะมิอาจผูกมัดบุรุษไว้ได้ <O></O>
หากต้องการอยู่ร่วมกันยืนยาวต้องสร้างความ [ผูกพัน]<O></O>
มิใช่การผูกมัด เพราะการผูกมัดทำให้ขาดอิสรภาพ ชอบใช้อำนาจบังคับขืนใจสามีคือการผูกมัด <O></O>
การ [ผูกปม] มิใช่การผูกที่ดี <O></O>
[ปม] อ่านว่า ปะมะ แปลว่า การสั่งสมความอมหิต โหดร้าย ทารุณ ความชั่วร้าย <O></O>
การผูกปม เป็นการปิดบังความชั่วของตนเอง มิจริงใจ <O></O>
ปกปิดการกระทำของตนเอง <O></O>
เพราะต้องการปกปิดความชั่วของตนจึงทำในสิ่งที่ชั่วยิ่งๆขึ้นไป <O></O>
สร้างปมใหม่ขึ้นมาจนมิอาจคลายปมใดๆได้ ยิ่งนานยิ่งแน่น <O></O>
>><O></O>
เฉกเช่นการกระทำของมารพรหม [ปกปม] หรือผกาพรหม <O></O>
ที่ทำความชั่วอย่างต่อเนื่อง เพื่อปิดบังความชั่วของตนเอง ในที่สุดมิอาจกลับตัวกลับใจได้ <O></O>
เพราะมิว่าพระผู้สร้างด้วยกัน เทพเซียนพระอรหันต์พระอนาคามีพระโพธิสัตว์ล้วนมิอาจจักรับได้<O></O>
เพราะล้วนแล้วแต่ถูกหลอกให้หลงเชื่อทั้งสิ้น <O></O>
เป็นการหลอกที่เนียนจนมิอาจแยกว่าเป็นการกระทำของมารพรหม <O></O>
การทำความชั่วยิ่งแนบเนียนยิ่งแสดงถึงความอมหิตโหดร้ายทารุณชั่วร้ายยิ่งกว่าจิตมาร<O></O>
ที่แสดงความโง่เขลาแบบตรงไปตรงมา แสดงออกว่าตนเองมีความคิดเช่นนั้นจริง <O></O>
มิมีความละเอียดลึกซึ้งเฉกเช่นมารพรหม ยิ่งละเอียดลึกซึ้งยิ่งอมหิต ยิ่งชั่วร้าย<O></O>
>><O></O>
เราจึงกล่าวว่าผกาพรหมหรือมารพรหม [ปกปม] <O></O>
อมหิตโหดร้ายทารุณยิ่งกว่าจิตมาร คือปักษาและยักษ์ <O></O>
อาศัยความเป็นพระผู้สร้างกระทำความชั่วอย่างแนบเนียน<O></O>
ยากที่พระผู้สร้างเทพเซียนพระอรหันต์พระอนาคามีพระโพธิสัตว์ทั้งปวงจักแยกแยะได้ <O></O>
การแสดงธรรมทั้งปวงของเรา จึงเป็นทั้งนำทางเทพเซียนพระอรหันต์พระโพธิสัตว์พระผู้สร้าง<O></O>
รวมทั้งนำทางมวลหมู่สรรพจิตสรรพสัตว์บนสวรรค์ชั้นอาภัสสรพรหม <O></O>
และนำทางมวลหมู่มนุษย์ชาติ ในขณะเดียวกัน <O></O>
สื่อทางอักขระ เพราะมารพรหมมิอาจขัดขวางเราได้<O></O>
ใช้วิธีบรรยายเป็นอักขระ ที่ผกาพรหมมิอาจล่วงรู้ก่อนได้ <O></O>
การแสดงธรรมทั้งปวงของเราถูกขัดขวางจากผกาพรหมเสมอ<O></O>
มิอาจสื่อสารกับเทพเซียนพระอรหันต์พระโพธิสัตว์พระผู้สร้างทั้งปวงได้ตลอดเวลา<O></O>
มีเพียงบางเวลาเท่านั้นที่ผกาพรหมถูกเราขจัดออกไป<O></O>
พระโพธิสัตว์พระอรหันต์เทพเซียนพระผู้สร้างจึงเข้าหาเราได้ <O></O>
>><O></O>
การกันคนอื่นมิให้เข้าใกล้เราจึงเป็นอุปสรรคของการเรียนรู้ทั้งปวงของ<O></O>
ทีมงานเต๋าสร้างเต๋าสอนเต๋าทำงานเต๋าบริหารเต๋า <O></O>
หากมิเข้ามาอ่านจะมิอาจรู้ความเป็นไปของเราได้ <O></O>
หากมิดิ้นรนขวนขวายจะมิอาจได้รับข้อเท็จจริงใดๆได้<O></O>
มารพรหมและจิตมารล้วนบังไว้ทั้งสิ้น <O></O>
เราจึงต้องสู้คนเดียวเพราะเกลือเป็นหนอน มีพระผู้สร้างคือผกาพรหมหักหลัง <O></O>
สั่งสมความชั่วผูกปมมากขึ้นเรื่อยๆ จนมิอาจคลายปมที่ตนเองผูกไว้ได้ <O></O>
สั่งสมความชั่วจนมิอาจกลับตัวกลับใจได้ <O></O>
>><O></O>
การรักลูกให้ติ คือการติเตือน การดุด่าให้รู้จักคิดพิจารณา รักลูกแบบมีเงื่อนไข <O></O>
คือจะต้องสร้างเงื่อนไขให้ดูแลตนเองได้ สามารถยืนด้วยลำแข้งตนเองได้ <O></O>
เป็นผู้นำได้ ทำหน้าที่แทนพ่อได้ <O></O>
เพราะพ่อมิอาจสื่อสารหรือควบคุมเทพเซียนพระโพธิสัตว์พระผู้สร้างทั้งปวงได้<O></O>
เนื่องเพราะผกาพรหมบังไว้หมด <O></O>
การแต่งตั้งให้ [เซียนไต๋] ทำหน้าที่ของผู้นำจึงมิได้รับการตอบสนอง <O></O>
ต่อไปให้[เซียนไต๋] ทำหน้าที่ของผู้นำพระผู้สร้างทั้งปวงแทนเราไปก่อน<O></O>
เพราะเป็นผู้รู้จริงและรู้มากที่สุด <O></O>
สตรีมิอาจทำหน้าที่ของผู้นำได้เพราะสตรีอ่อนไหวเกินไป เป็นจุดอ่อนให้ผกาพรหมโจมตี<O></O>
เราต้องการบุรุษที่หนักแน่น เข้มแข็ง รู้จริง เพียงหนึ่งคน เพื่อทำหน้าที่ของผู้นำแทนเรา <O></O>
พระศิวะมิอาจทำหน้าที่ของผู้นำได้ เพราะยังมิอาจรู้จริงทุกศาสตร์วิชาที่เราถ่ายทอดให้ <O></O>
เป็นจุดอ่อนให้ผกาพรหมโจมตี<O></O>
>><O></O>
ต่อไปนี้ให้เทพเซียนพระโพธิสัตว์พระผู้สร้างทั้งปวง ทำตาม [เซียนไต๋] ในทุกประการ<O></O>
เพื่อนำพาทีมงานไปสู่จุดหมายปลายทางทั้งปวง <O></O>
ผู้ช่วยคือเซียนเต๋า 4 เซียน และเซียนเต๋าหยินจากสตรีเพศอีก 3 เซียน รวมเป็น แปดเซียน <O></O>
รวมทั้งพระศิวะอีกหนึ่งพระองค์ที่อยู่ร่วมกับเรามานาน <O></O>
หากเราทำงานสำเร็จเราจักทำหน้าที่ของผู้นำในอีกวาระหนึ่ง <O></O>
มิต้องเกรงว่าเราจะทอดทิ้ง <O></O>
>><O></O>
หากมีอุปสรรคใดๆเซียนไต๋ จงใช้ความเป็นเซียนไต๋ ไล่ต้อนผกาพรหมให้จนมุมให้จงได้ <O></O>
มิมีพระผู้สร้างพระองค์ใดที่รู้จริงในกฎแห่งกรรม <O></O>
ผกาพรหมมิรู้จริงในความเป็นไต๋ มิอาจรู้จริงในความเป็นเต๋า <O></O>
เซียนเต๋าทั้ง 4 ให้ร่วมกันตั้งคำถามผกาพรหมต้อนให้จนมุมให้จงได้ <O></O>
อย่าได้เชื่อเพราะนั่นมิใช่เรา ผกาพรหมโคลนนิ่งเราเพียงเท่านั้น <O></O>
ใช้ปฏิภาณไหวพริบต้อนให้จนมุม ผกาพรหมจักมิอาจตอบคำถามได้แน่นอน หากมิใช่เรา<O></O>
>><O></O>
จงใช้ความเป็นเซียนหยาง เซียนหยิน ทำหน้าที่แห่งตนให้สมกับที่เราได้ถ่ายทอดศาสตร์วิชาทั้งปวงให้<O></O>
เราจักกลับมาทำหน้าที่ของเราเมื่อเซียนทั้ง 8 พระศิวะ ทำงานสำเร็จ <O></O>
เราถูกผกาพรหมจองจำเราไว้ในกายสังขารมิให้เราถอดกายทิพย์ออกจากกายสังขาร <O></O>
จึงต้องสร้างศาสตร์ใดๆมารองรับนานัปการ <O></O>
หากมิรีบลงมือพระพุทธเจ้ารุ่นหลังจักมิอาจอุบัติได้ <O></O>
เพราะเรามิอาจจักช่วยเหลือได้ กาลเวลาจักล่วงเลยไป จนมิอาจเดินตามกันได้ <O></O>
>><O></O>
พระพุทธเจ้าที่เคยอุบัติเป็นพระศรีอารยะเมตไตรยพุทธเจ้าแล้ว <O></O>
ให้บอกกำหนดเวลาที่ตนเองเคยอุบัติให้เซียนทั้ง 8 ว่าแท้ที่จริงกาลเวลาล่วงเลยมาแล้วเท่าใด <O></O>
[ปรมาจารย์ตั๊กม๊อ] ให้ทำหน้าที่ของพญามัจจุราช ใช้วิชาที่ได้ฝึกฝนมาทำหน้าที่ของพญามัจจุราช<O></O>
ใช้ฝ่ามืออรหันต์เพื่อดูดเราออกจากกายสังขาร มิต้องเกรงว่าจักทำมิได้<O></O>
อย่าได้ถ่ายทอดให้ผกาพรหมโดยเด็ดขาด งานสำเร็จเราจะอธิบายโดยละเอียดอีกครั้งหนึ่ง <O></O>
[เซียนไต๋] คือ สมเด็จพระพุฒาจารย์ [โต] พรหมรังสี ให้ทำหน้าที่ของนายนิรบาล <O></O>
เพราะเป็นผู้จริงในกฎแห่งกรรมที่สุด รวมทั้งทำหน้าที่ของผู้นำ <O></O>
เทพเซียนพระโพธิสัตว์พระผู้สร้างทั้งปวง เป็นหนึ่งเดียว <O></O>
4 เซียน จากเต๋า ให้ทำหน้าที่ของพรหม 4 หน้า <O></O>
ทีมงานทั้ง 6 คือทีมงานแรกในยุคอนันต์ยุค [อนตยรต] อนันต์กาล [อนตกร] <O></O>
นั่นคือ เซียนไต๋ เซียนเต๋า และพญามัจจุราช เป็นทีมงานที่จักทำหน้าที่ผู้นำจักรวาลทั้งปวงในอนาคต <O></O>
ทุกจักรวาลจักต้องอาศัย เซียนไต๋ เซียนเต๋า พญามัจจุราช ทั้ง 6 <O></O>
เพื่อทำหน้าที่พรหม นายนิรบาล พญามัจจุราชยุคที่ดีที่สุด <O></O>


ทีมงานผู้ช่วยเราจักอธิบายภายหลัง ทำงานให้สำเร็จก่อน<O></O>

>>​

<!-- / message --><!-- sig -->

 

เมสิอาร์ น่ากลัวจัง

 

สีอาน พูดอะไร เอาให้กระชับให้ได้ใจความได้ไหม อย่าเพ้อเจ้อไปเรื่อย

คิดอะไร นี่หัดให้มันตั้งอยู่บนความจริง ไม่ใช่เอาแต่จินตนาการ

เรื่อยเปื่อยจริงๆ